Droom de dagen

Droom de dagen, rijg ze vast aanéén,
snoer ze tot een draaglijk korset om onze
overvolle uren.
Volg de vogels over stadse tuinen,
de gestrekte reiger BV kreet zijn
stilte stem in het late licht en
schril ontwaakt herinnering.
Kies vleugels met hem je wilt gedragen
worden door lagen lucht en nooit meer
vallen.

Nooit meer vallen.
Even proef je weer de ozonademende sfeer
niet uit te leggen tastbaar en oeps,
verdrink je bijna in de echoput

NOOIT MEER VALLEN
brandt het kaarsvet lippenspoor nog
langs je slapen tot hij verdwijnt
aan de einder van je geheugen
en een ander de lakens uitdeelt.
Geschiedenis schreef je,
maar het beddegoed vouwt zich nog
gelijk vroeger
en subtiel glijdt zijn hand de ritstocht
over de freeway naar je hart
- even vliegen –
vliegen tot je erbij neervalt.






En daar lig je dan, morsdood op de stretcher
van het gelijk
planten overwoekerd schijnbestaan te vieren,
lentefris wapperen de tranengebleekte slopen
de vogels weg.
GA WEG!        WEG!



Maar ergens onder die koptelefoon van rust
beukt ruimte los in het stereomidden van je denken,
je volgt de vogels weer,
en vlucht.

back to top