Hoofdfilm nagerecht

Had ik jullie mijn laatste wilde dromen willen vertellen. Maar ik ben ze alweer vergeten. Ik weet nog een klein deel van één: ik zat aan een tafel, in een vrij kale, schemerige kamer. Alleen? Dat ik wakker werd met een zeer hevig naargeestig gevoel, maar zo bijzonder tegelijkertijd dat ik het toch ook niet weg wilde laten gaan; ik wilde weten wat het voor gevoel was, waar het vandaan kwam, waarom ik dat zo voelde. Ik viel zelfs weer in slaap, droomde denk ik ongeveer hetzelfde en werd weer met dat gevoel wakker. Maar toen vond ik het welletjes. Er kon maar tot vijf uur in den ochtend geslapen worden, en het was ongetwijfeld al na twaalven.

Ik weet dat ik nog iets anders gedroomd heb, maar ben inmiddels ook grotendeels vergeten waar dat over ging. Weer iets met bandjes en festivals en mensen die ik kwijt raak op stations en in hotels met vreemde mensen, die dan achteraf toch een bekende bleken te zijn. Zoiets zal het wel geweest zijn. Ik raak altijd mensen kwijt.

De hele dag was ik soort van suf. Omdat ik een lepel was vergeten om mijn ontbijt in de trein mee op te eten, moest ik improviseren, en heb met een pasje van de Mediamarkt mijn muesli gegeten. Dat ging best goed. Ondanks dat sommige mensen, waaronder de conducteur, enigszins bevreemd naar me keken. Maar dat doet men toch al in gans Klotestad, en ver daarbuiten.

En nu eet ik chips (de vijf ons groenten heb ik al binnen vandaag) en lees ik net dat ik gegaslight word. Ik wist niet dat wat die motherfuckers doen UBERHAUPT een naam had. Moeder Overste stuurde me vandaag opeens een sms, met daarin de illustere tekst ‘Mijn contakten’ (sic).

De film in mijn hoofd groeit. Waarvoor dank.