Opeens dacht ik aan al degenen die NIET aan mijn keukentafel zijn verschenen, hoewel dat best handig zou zijn geweest, verhelderend misschien, verzoenend, of juist nog verwarrender en verdrietender dan het al was.
Jullie weten, ik noem geen namen, of hooguit verzin ik het maar dat zou in dit geval een hausse aan verzonnenheid moeten zijn en wat is het nut daarvan? Jullie weten ook, dat ongeveer alle keukentafelgesprekken hier uit de hand lopen, of met sissers en missers en drama en dus waren de niet-tafelgenoten waarschijnlijk heel verstandig om niet te komen tafelen.

Misschien zou ik ze moeten tekenen, en dan niet zoals gebruikelijk een portret van hunne gezichten of postuur, nee, het zouden portretten moeten zijn van een niet bestaand gesprek, een non-gesprek. Dat kan alleen maar een abstracte tekening worden, want iets dat niet bestaat, nooit heeft bestaan en waarschijnlijk ook nooit zal bestaan kan alleen benaderd vanaf een verte die geen details kan beschrijven. Het zou wellicht een vage vlek moeten worden, een bokeh maar dan totaal, dus zonder een onderwerp.

Het zou kunnen worden zoals een vanilla keuken geschilderd is, in een vaag lichtblauw naar creme geveegde toestand, met bandensporen van platgewalste woorden - men zegt dat alles al is gezegd, maar ik betwijfel het. Vooral nu iedereen elkaar napraat en met oneliners strooit; iets versimpelen is niet altijd een oplossing, en hele zinnen weglaten, uitscheuren, verbranden, het mag niets kosten, 'we zijn je geen uitleg verschuldigd'. Niet communiceren is ook een vorm van communicatie; het houdt een mogelijke dialoog buiten de deur, en daarmee ook de gesprekspartners. En dat kan zijn omdat je jezelf wilt beschermen, of omdat je anderen niet vertrouwd, of wílt vertrouwen, vanwege vooroordelen of eerdere miscommunicatie. Vooroordelen zijn voor veel mensen erg prettig: het geeft ze het idee dat zijzelf de goeden zijn, dat ze geen moeite hoeven te doen, en dat ze ongebreideld hun gang kunnen gaan, zonder acht te slaan op de door hen veroordeelde persoon of groep. Lekker makkelijk: nergens over nadenken, en het schept altijd een band met andere bevooroordeelden, gezellig.

Maar ik dwaal af, naar diepere krochten waar ik niet zijn wil.
Laat ik denken in lichtblauw en crème, wat vaagheid in geschrifte, iets lekkers bij de thee straks misschien, een goed boek, een gezonde maaltijd en een film om de dag mee af te sluiten. Dat gebeurt hier ook allemaal aan de keukentafel.