Toen Ex aanbood om in plaats van naar D2-Eiland1 naar New York te gaan, had ik misschien gealarmeerd moeten zijn. Ik bedoel: D2-Eiland1. New York. Misschien was ik ook wel gealarmeerd, maar stopte ik het weg. Ging ik er nog steeds vanuit, dat er over dingen te praten was, dat we dat ook gingen doen, en dat hij toch niet, nooit, me helemaal mee naar de andere kant van de wereld zou nemen om het uit te maken?
Het was waarschijnlijk de meest dramatische vakantie ooit. Was het zijn afscheidsgeschenk? Of was het een test geweest, om te kijken of ik alsnog ontpopte als de vrouw van zijn nieuwe dromen? In het begin van onze relatie, vertelde hij hoe hij het met zijn vorige vriendin tijdens een wandeling had uitgemaakt. Het leek hem toen een goed idee, om er op die manier letterlijk en figuurlijk lucht aan te geven. Het was natuurlijk ook dramatisch: ze barstte in huilen uit, andere wandelaars keken hem verwijtend aan en mompelden schande in het voorbijgaan.
New York was New York, overweldigend, eng, mooi, spannend, lelijk. Maar hoe ik ook mijn best deed te genieten, ergens bleef er iets niet kloppen. Ex klopte niet.
Toen hij onze namen op de Brooklyn Bridge schreef, zag ik hoe hij even aarzelde, voordat hij in plaats van een hartje een plusje tussen onze namen in schreef.
Bij een billboard van Rocky wilde hij op de foto, maar zonder het Love Wins dat er bij stond; ik was de fotograaf en besloot het er wel bij te nemen. Iedere keer dat ik die foto zie, vraag ik me af hoe hij dat ziet. Love did not Win.
We hadden al jaren geen seks meer, dat was mijn schuld. Er is iets in mij – ik zou het trauma noemen – dat ik niet onder controle heb, een kracht die dingen stopt in mij, die mijn lichaam beweegt of stopt, processen verstoort of juist bevorderd, en al kan ik achteraf zeggen welke triggers het in gang zetten, zodra het begint ben ik mij er niet van bewust. Ik kan me voorstellen, dat dat lastig is in een relatie. Daarom blijft niemand uiteindelijk bij me.
Om beter te kunnen slapen hadden we gescheiden bedden in het hotel: je weet tenslotte niet vantevoren hoe diep de kuil in het midden is.
Op een avond vroeg ik of ik bij hem in bed zou komen, maar hij wilde niet. Daarna lag ik uren wakker, en wilde ik eigenlijk weg maar dat kon niet, want ik kende de stad niet en waar had ik heen gemoeten? Ik voelde me zo alleen en afgewezen.
Had hij zich al die jaren ook alleen en afgewezen gevoeld?
Een andere avond had ik hem een klap in zijn gezicht gegeven, toen we in een vrijwel verlaten restaurant aten, en hij had lopen flirten met de knappe serveersters. We dronken, de volgende ochtend herinnerde hij mij eraan. Ik schaamde me.
Ik was ook zijn verjaardag vergeten, die midden in die week viel. Er waren zoveel dingen in mijn hoofd rond aan het gaan – alles was zo anders, en dan die niet-kloppendheid die overal overheen hing.
Ik verontschuldigde me, meerdere keren, en iedere keer zei hij, dat hij gelukkig veel felicitaties van anderen had gekregen. Het voelde alsof er in die zin nog iets anders verborgen lag: ik heb jou niet nodig.
Omdat ik bang was dat ik alles verkeerd deed, deed ik alles verkeerd.
Hoe dan ook, we keerden terug naar Klotestad en nog had hij het niet uitgemaakt. Ik koos de mooiste foto uit die ik van New York had gemaakt, liet die groot afdrukken en bij hem bezorgen als verjaardagscadeau. Zou die ooit aan zijn muur gehangen hebben? Ik ben nooit meer bij hem thuis geweest.
Een week na de vakantie wilde hij met me naar de film. Zelfde vibes, en nu wist ik het: ik klopte niet. Na de film had hij enorme haast om naar huis te gaan (mijn huis). Ik had me voorgenomen om het te hebben over dat we misschien maar beter in therapie konden om onze relatie te redden. Maar hij was me voor, en maakte het uit. 6 april 2014.
terug naar boven
