Beschrijving
Het werk Oneinde heeft letterlijk en figuurlijk meerdere invalshoeken.
Zoals in de video goed te zien is, is de sculptuur aan iedere kant ongelijk, alles is schots en scheef, afgebroken, en kan in principe tot in den oneindigheid doordraaien, doldraaien misschien zelfs. De video gebruikte ik ook in één van de illustere radiovideoshows die ik in 2022/2023 maakte, en daar leek het inderdaad dol te draaien. Uiteindelijk kalmeerde het beeld wat, in tegenstelling tot ikzelf. En dus maakte ik nog een aantal Oneindes; één van ongeveer hetzelfde formaat, plus een aantal kleinere (die ik even niet weet te vinden - heb ik ze weggegooid, of liggen ze gewoon ergens in een doos bij andere spullen?).
En zo, voor je het weet, ontstaat er een serie, en heb ik het idee om hier nog verder mee te gaan, de vraag is momenteel alleen: Hoe?
Komt tijd komt raad.

Betekenis
Versie 1.1, dus de zwarte foam-sculptuur, waarin ik ook foto's gebruikte, staat voor mij symbool voor een mysterieuze aangelegenheid, met een zeer droevige achtergrond.

Lang was ik bevriend met ❤️Sepp*.
We ontmoetten elkaar voor het eerst tijdens een Koninginnedag op straat, waar we dansten en kletsten en dronken. We kwamen elkaar eens tegen in de supermarkt. En op zeker moment had mijn toenmalige lief waarmee ik samenwoonde, een vriend uitgenodigd waarmee hij in een band had gespeeld, en toen ik de deur opende stond daar Sepp. "Wat doe jij hier!" zeiden we allebei tegelijk, en onze vriendschap begon. We hebben vele dingen meegemaakt, veel gepraat, gedronken ook, gefeest, gegeten, gewandeld zelfs nog. Die laatste wandeling in zijn toenmalige woonplaats was fijn, maar er waren ook barsten in de vriendschap gekomen. Hij was nogal bars en wat conservatief geworden over een aantal dingen, en daar kon ik niet zo goed tegen, vooral ook omdat het dingen waren die mij direct aangingen. Ik zag hem niet vaak meer daarna, op zeker moment waren we elkaar verloren.

In 2020, we waren een paar maanden in de pandemie inmiddels, werd ik gebeld door een wederzijdse vriendin, die me vertelde dat hij een eind aan zijn leven had gemaakt. Hij kampte al een tijd met psychische problemen, vroeger ook al, en door de pandemie was zijn dagbesteding gestopt, en ondanks alle zorgen van zijn familie en vrienden wist hij het toch niet meer te redden, helaas. Vreselijk nieuws, hij was zo'n bijzondere persoon. Voor mij zelf was het een gemis, hoewel ik hem natuurlijk al vóór zijn dood miste, in feite.

Precies een maand later - ik had toen nog Facebook - kwam het bericht van de zelfdoding van iemand anders. ❤️Benjamin* kende ik uit de tijd dat ik als applicatiebeheerder werkte, we werkten soms samen in verschillende hoedanigheden, en toen ik dat werk niet meer deed, bleven we toch altijd contact houden via facebook, hoewel dat ook aan het verwateren was, we waren er allebei niet zo heel actief meer.
Weer was ik in shock. Ik wist niet genoeg van zijn privéleven om te weten waarom; vaak weten mensen sowieos niet (precies) waarom iemand voor de dood kiest, ook familie of vrienden niet. Ik vond het vooral ook zo erg voor zijn kinderen, die ik op social-media-afstand had zien opgroeien.

Tot zover twee verdrietige gebeurtenissen, en behalve dat het zo kort na elkaar was, zou je daar verder niet veel achter zoeken. Maar mij blijven een aantal gelijkenissen en feiten bij, die het geheel een mysterieuze vreemdheid geven.
Beide mannen hadden veel kennis en liefde voor muziek en film, beide hadden ook in een filmhuis annex muziekpodium gewerkt. Kenden ze elkaar? Volgens mij niet. Ze woonden ook altijd in twee steden ver van elkaar vandaan. Hoewel het me ook niet zou verbazen, als ze wel eens contact over iets hadden gehad, een band, een film, zoiets. Maar er was verder geen vriendschap tussen hun, of enig verder verband. Uiterlijk leken ze niet op elkaar, maar innerlijk des te meer. Ook in hun levensloop waren er wat overeenkomsten, hoewel dat ook voor veel meer mensen geldt. Het is allemaal niet hemelsbizar, maar toch vond ik dit altijd opmerkelijk.
En ze waren even oud, althans: Sepp was precies een maand ouder dan Benjamin, maar stierf een maand eerder, en je zou kunnen stellen dat ze zodoende allebei even oud zijn geworden. Vooral in het begin bleef dit maar door mijn hoofd spoken - hoe was dit mogelijk? Vooral ook in combinatie met het heftige zelfdodingsfeit, vind ik het nog steeds erg wonderlijk.

Hoe zoiets dan uiteindelijk in een sculptuur terechtkomt, kan ik niet goed uitleggen. Soms gaan dingen zoals ze gaan, niet alles is precies in een benoembaar pad vastgelegd. Je voegt dingen bij elkaar, breekt het weer af, voegt iets toe, verandert het weer, enzovoort en dan ontstaat er iets, samen met al je gedachten en emoties, samengebald in een even mysterieus als ook logisch en natuurlijk proces. Ik maakte het niet 'om iets af te sluiten', zo werkt dat bij mij niet. Het voelde als iets dat erbij hoorde, als een verslaglegging van het mysterie dat zich aan mij had getoond misschien.

Er zat veel woede in, toen al, verdriet over alle nare dingen van het leven, van de boze buitenwereld, de pandemie, alle onzekerheden, en natuurlijk ook mijn eenzaamheid, het oneindig blijven draaien, keren, herhalen van alles, alles dat steeds weer opnieuw zich toont in allerlei gedaanten, en de vraag of er ooit eens iets ten goede zou veranderen. Grote dingen, grote woorden, en dat alles in één beeld vastgelegd.

De foto's die ik gebruikte waren van een nacht aan de Waddenkust, tijdens een feest en kamperen op het landgoedje van Sepp's vader, jaren geleden, als afscheid toen Sepp voor langere tijd naar een ver buitenland vertrok, en de diepblauwgroenzwarte nachthemel die toen zoveel indruk wekte. Waar was die tijd? De melancholie van die foto's, de kleuren, de herinneringen, de rouw ook, het mysterie van het leven... het zit er allemaal in.

Versie 2.1
En dan, enige tijd nadat ik de video had gemaakt, was ik aan het zoeken in mijn oudere werk, ik had nog een lading aan afgehaalde schilderijen en tekeningen liggen, en wilde daar iets mee doen, maar wat? Omdat ik het maar niet wist, propte ik een keer van frustratie een stuk doek in elkaar, et voilá! opeens zag ik het. Met contrasterende draad naaide ik het onstuimige gedrocht weer in elkaar, maar dan in een driedimensionale vorm.
Eigenlijk was ik van plan dit met al het oude werk te doen, enthousiast als ik altijd ben, maar na deze en een paar kleinere hield ik ermee op. Vond het toch wat overdreven en saai, en wat moet de wereld in godesnaam met honderdduizend van die dingen. En nu ben ik de kleintjes zelfs kwijt! Na de laatste verhuizing heb ik ze nog wel gezien, maar dat geldt voor ongeveer alles dat ik evengoed ben kwijtgeraakt (een paar sets reservesleutels die ik ergens in opborg om ze niet kwijt te raken: waar zijn ze:?!).

Versie 2.2
Deze was ik helemaal vergeten, maar vandaag, 18 december, vond ik deze opeens tijdens een opruimslag van een aantal dichtgetapete dozen. Ook gemaakt van een voormalig doek, dat meer tekening was dan schilderij, maar dat ik niet de moeite waard vond om tot in den eeuwigheid te bewaren. En zo dus fijn circulair gemaakt. De rest van het doek is wel in het restafval beland.

Versie 3.1?
Ik vind dat er een versie 3.1 moet komen. Maar ik weet nog niet hoe of wat, nu. Ik vind dat het iets van textiel moet zijn, want ik heb talloze kilometers daarvan op voorraad, en het wordt tijd daar iets mee te doen. Maar wat?!?!?!?!1!:!? Er moet verder worden nagedacht en geëxperimenteerd, en dat frustreert me - naast al het andere waar ik horendol of hoorndol van wordt, dus waarschijnlijk wordt het een waanzinnige implosie van stof.

* Dit zijn niet de werkelijke namen.

terug naar boven