Rariteitenkabinet

Werd ik voor de zoveelduizendste keer wakker in dit rariteitenkabinet.
Hoe lang ik ook mijn ogen sluit, mijn hoofd schud, mijn darmen leeg… het gaat nooit weg. Werd ik ermee geboren? Is het een genetisch ding, en heeft het generaties overgeslagen? Hebben anderen dit ook? Worden zij ook zo wakker? Zien zij wat ik zie?
En alles neem ik in mij op. Alles. U. Jij. Wij van toen we nog wij waren. Zullie. Hullie. Niemand Anders.

Waar de dagen op springen staan, het was volle maan.
Ik drukte geen emoties uit, maar peuken. Bakken vol peuken sierden het etablissement waarin we elkaar ontmoetten. Het stonk er wel, maar niemand dacht er aan. Het was zomer. We zoenden wat, je trok me mee naar je bedompte leven waar ik nooit had willen zijn.

En weer word ik wakker. Weer. En weer. Het had ook anders kunnen zijn. Je maakte me onwakker, en je had me kunnen doden. Nu ben ik wakker, met een onzichtbaar en hopelijk niet blijvend eczeem dat jeukt en wringt en wroet en wrijven helpt soms maar meestal niet. Het staart me dagelijks aan, als ik de spiegels mag geloven, de ramen, de ruiten, de ogen. Je bent hier nog. Is dat erg? So long, so long, so long, so long!

Bijbehorende luistertip: Night is long – Flying Horseman (spotify)