Stappen (15): Stevige stappen.

Ik houd van trappen die zijn aangelegd om een wat gevarieerder parkbeeld te bewerkstelligen. Het zijn vaak de mooiste plekken van een park. Natuurlijk heeft een rechttoe-rechtaan trap ook diens charmes, zolang die op een goede plaats is neergevleid. Hoewel uit de grond stampen misschien een betere uitdrukking is: het moet stevig zijn, en veilig.

Trappenlopen gaat niet vanzelf, als kind moet je dat leren. Toen mijn zoon geboren werd, woonden we in een flat, dus trappenlopen gebeurde weinig. Alleen als we dingen buitenshuis te doen hadden, soms, want vaak gingen we met de fiets, en dan moesten we met de lift. De peuterspeelzaal was op de begane grond, dus daar kon ook niets geleerd. Dus toen we verhuisden naar een echt huis, met een trap naar boven, was hij dat nog niet zo gewend. Hij was nog maar net 4, hij klauterde op handen en voeten de trap op. De woningbouwpersoon die ons het huis liet zien, zei dat je kon zien dat hij in een flat woonde.

Als ouder probeer je ook een soort stevigheid neer te zetten, een veilig thuis te bieden. Dat lukt de ene persoon of ouders beter dan de andere, de ene opvoeder is tenslotte ook de ander niet. Sommige ouders hebben alle factoren die je nodig hebt daarvoor bij de hand: fijne familie in de buurt, werk of iets anders dat zorgt voor voldoende inkomen, vrienden die kunnen bijspringen, goede kinderopvang, goede contacten met buren. En anderen ontberen het één en ander, waardoor dingen een stuk ingewikkelder worden. Een kwestie van privileges.

Er lijkt ook een soort trap te zijn in opvoedkundigheid: lang geleden wisten we veel dingen niet, of het werd ons niet verteld. Zo wisten mijn ouders minder over sommige dingen dan dat ik wist, en mijn zoon weet beter dan ik hoe dingen moeten zijn voor zijn kinderen. En iedereen probeert het weer beter te doen dan diens ouders het deden, maakt fouten, pikt de draad weer op, probeert het weer beter te doen. En helaas gaan er daarbij vaak dingen mis, van kleine moeilijkheden tot zeer ernstige situaties.

Ik droom vaak van trappen. Ingewikkelde trappen, trappen die steeds langer worden, of vreemde bochten krijgen terwijl ik er op loop. Trappen die opeens liften worden, trappen die mij proberen te katapulteren, en trappen waarin plotseling grote gaten vallen. Of trappen die de ruimte naar daarboven niet voldoende kunnen overbruggen, en dat je je daarna ook nog in een onmogelijke bocht moet wringen om door een gat te komen. En niemand die daar dan een probleem mee heeft, behalve ik. De ene trapganger is de andere niet.

En zo is ook de ene parktrap de andere niet. Sommige liggen in prachtig aangelegde parken, andere in een wat schimmig stukje groen; soms zijn het een paar treden, en soms een avontuurlijk aandoend systeempje voor de midsprongstap. De ene trap baadt in het licht, terwijl een volgende een onoplettende trapganger de benen doet breken. Er zijn zelfs parktrappen die naar niets leiden. Dat je enthousiast omhoog loopt, en met je snufferd tegen een muur van onwelwillende doornenstruiken belandt. Moet je eerst terug naar huis om je beschermingspak aan te trekken, en weer terug, om er doorheen te kunnen. Terwijl je dan nog niet eens weet wat zich daarachter bevindt. Waarschijnlijk een autosnelweg, die door het park aan het oog onttrokken moest worden, de uitlaatgassen gecompenseerd door een bunch of bomen.
Er is zoveel dat aan het oog onttrokken wordt in het leven, al schemert er hier en daar wel iets door de bomen. Silhouetten van een ander leven, ideeën van fijnzinnigheid, glimpsen van liefde, rechtvaardigheid. Maar hoe kom je door de schier ondoordringbare doornenstruiken zonder bescherming?