Momenteel lees ik 'Veranderen: methode' van Édouard Louis, en ik vind het een goed boek; zijn innerlijke strijd en vooral ook alle (schijnbare) tegenstrijdigheden weet hij zodanig te verwoorden, dat je daar meteen begrip voor hebt, althans ik. Hoe het met u zit, weet ik niet. Ik weet ook niet wat u vindt van mijn schrijven. Momenteel heb ik het idee, dat er eigenlijk niemand geïnteresseerd is, niet in wat ik schrijf, niet in wat ik maak, niet in mij als persoon. In combinatie met de algehele tendens om mensen met ziektes liever te laten wegrotten in eenzaamheid - ofwel ze te manipuleren in situaties waarin ze besmet en dus ernstiger ziek worden en/ofwel gewoon kassiewijle gaan - is dat niet zo'n prettige gedachte.
Om dit te kunnen overleven, heb ik mij 'dan maar' op mijn eigen leven gestort, en besloten alles op te schrijven wat er maar op te schrijven valt. Dat brengt natuurlijk weer nieuwe lastigheden met zich mee, zoals het herbeleven van situaties die ik liever zou willen vergeten. Maar er zijn therapieën die hetzelfde doen, dus misschien komt het dan uiteindelijk toch allemaal weer goed met me?
Door de vele vreemde en vervelende situaties die ik heb meegemaakt, heb ik van dichtbij kunnen zien hoe mensen zich gedragen, en heeft mijn brein, mijn lichaam misschien, een databank van gedragingen, stembuigingen, schuine blikken en leugentjes aangemaakt, die ik niet meer uit kan zetten. Ik heb dingen gezien, die ik niet meer kan on-zien, en daar zit ik nu maar mooi mee opgescheept.
Ik schuif ze steeds voor me uit, de grote, moeilijke verhalen. Toch wordt het tijd dat ik ze ga schrijven. Al meerdere keren had ik bedacht, dat ik ze misschien zou kunnen tekenen, dat dat op de één of andere manier makkelijker zou zijn. Maar ook die pogingen zijn gestrand, evenals een aantal aanzetten tot het beginnen van het starten van een eerste zin.
Dus om nog wat door te procrastineren schrijf ik dit stukkie, en experimenteer wat met iepenzaden in de hoop die te kunnen gaan bonsaien.
Sommige momenten vragen om een klap op de tafel. Boze momenten, momenten waarop je in godesnaam toch ook eens gehoord wilt worden verdomme.
Was het één jaar geleden, twee? Ik weet het niet meer, en het maakt ook niet uit. Ik zat rustig te tekenen of zoiets, het was stil in de buurt, en opeens was daar een tafelslag als een donderslag bij heldere hemel.
De klap, waarin je kon horen hoe de hand neerkwam op het tafelblad, waardoor de kopjes, de schoteltjes, de lepeltjes, misschien een asbak, een aansteker, van het blad omhoogkwamen en hopeloos onhandig met zijn allen op het tafelblad terugkletterden. En toen, de geëmotioneerde uitroep van de man achter de hand:
"Ik wil alleen maar wat respect!"
Ik denk er vaak aan terug. Het is alsof de kopjes nog rondzweven door de straat, ze af en toe langs mijn bovenraam komen om hun porceleinen breekbaarheden te tonen. Kijk dan, hier zijn we, wij kunnen stuk! en voort vluchten ze langs de gekruisde huizen. Een supergrote meeuw pikt een schoteltje mee. Twee lepeltjes lepelen in de dakgoot.
Hoe roeren zij, en wij dan, daarbij.
Was net bezig een Stappen te schrijven, en herinnerde me opeens weer de keren dat iemand mij aanraadde om een opdracht te doen, waarbij je een dag lang bijhoudt, hoeveel contacten je hebt. En je moet het dan breed zien: mensen die je tegenkomt en groet, tot mensen waar je aan denkt, tot mensen die je bellen, nou ja, dat dus. Alle keren dat iemand mij dat aanraadde (inclusief een therapeut), was nadat ik had verteld, dat ik me eenzaam ben. En al die keren gaf míj dat het idee, dat er toch een soort vooroordeel is. Alsof men het toch liever bagatelliseert, dan het er daadwerkelijk over te hebben. Zo van: als je die oefening doet, zul je inzien dat het toch allemaal best wel meevalt met jou. Terwijl je dus met veel pijn en moeite besloten hebt ergens eerlijk over te zijn, en dat men dat dan op zo'n manier teniet doet.
Eén keer heb ik die oefening/opdracht gedaan. En natuurlijk: dat ik aan zoveel mensen denk, dat ik drie keer tijdens mijn wandeling gegroet werd door een vreemde, en alle kleine online interacties: dat is meer dan waarvan je je bewust bent. Maar: dat is niet wat eenzaamheid is natuurlijk. Ik kan alle online contacten in de wereld hebben, en het helpt me ook echt om de dagen door te komen, maar evengoed ben ik continue alleen in mijn huis. Ik eet alleen, ik slaap alleen, ik ben ziek alleen, ik lees alleen, ik bingewatch alleen, ik zit de hele dag achter mijn pc alleen, ik teken alleen, ik ontbijt alleen, ik wandel alleen, ik doe boodschappen alleen, ik dans alleen, ik doe alle klusjes alleen, enzolangeveurts.
En dat is dan míjn eenzaamheid.
Er zijn ook mensen, die wel vrij veel IRL contacten hebben, maar zich evengoed eenzaam voelen. Ik ervaar dat zelf niet, dus ik kan daar niet veel over zeggen. Verleden jaar was ik bezig om een radiovideoshow op te zetten (hetgeen mislukte), en via de club mensen waar dat mee zou gaan gebeuren, werd ik voorgesteld aan een vrouwelijke cabaretier, die net een boek had geschreven. Ze vertelde me dat ze ook eenzaam was, en dat haar boek daar ook over ging. Nu heb ik het gelezen, en ik kon het er met moeite een beetje uitpeuren. Ik zie het niet zo, omdat ik het zelf niet zo ervaar, het is gewoon heel anders dan het voor mij is. Waarmee het niet minder waar is natuurlijk.
Toch vond ik het ook wel moeilijk, omdat ik kort daarna zag dat zij wel op een zeker iemand's feest was, en ik zielig en alleen thuis zat.
Welke eenzaamheid is erger? En kun je dat wel zo stellen?
Bijna zou ik willen zeggen: "Ik zou een moord doen om op een feestje te kunnen zijn." Maar waarschijnlijk is die moord dan op mezelf. En dat wil ik liever niet. Ook niet op een ander trouwens, ik zeg het er maar even bij, voordat uwe Mogelijke Typischheid me verkeerd begrijpt, wat al best vaak gebeurt. Tegelijkertijd besef ik, dat dat er voor mij waarschijnlijk nooit meer in zit. Niet zolang de meerderheid van de mensheid zich niet solidair kan verklaren met chronisch zieken, en niet zolang men niets gaat doen aan preventieve maatregelen.
Het is een vrij onverteerbare Vandaaggedachte.
Kan daar niet een leuk plaatje bij?
Er zijn mensen die van zichzelf zeggen, meestal in solliciterende sferen of andere business bemoeienissen:"Ik ben een echt mensenmens." en dan krijg ik een kriebel en denk dan, wat fijn voor je, en ik hoop maar dat je medemensen dat ook zo vinden, want mijn ervaringen met echte mensenmensen waren tot nu toe (ik blijf positief) niet zo heel erg van de medemenselijke. Er zijn ook kattenmensen en mensen die zich meer een hondenmens vinden, en wat voor mens ben ik dan?
Ik ben een ideeënmens.
Ideeën bij de vleet, ideeën als ik slaap, ideeën als ik eet. Idee idee idee, ik doe het er maar mee. Ook vaak heb ik geen enkel idee, telt dat dan ook mee als idee? Geen idee?
Lang lang gelee, had ik het Idee om de ideeën bijeen te vergaren in Het Grote Ideeënboek. Ik sleepte dat maar met me mee, een A4 formaat schrift met rare tekeningetjes en lappen tekst. Deed ik er ook wat mee? Nee.
Na een slopende periode van zogenaamd ondernemerschap in meerdere pogingen, die natuurlijk mislukten want ideeënmens én kunstenaar wil niet zeggen dat je dan ook meteen - ondanks alle lessen, cursussen, workshops en netwerkborrels - een zakenmens bent. Ik kan dat allemaal niet, en ja hoor meneer ambtenaar ik kan heus rekenen en facturen schrijven en de boekhouding bijhouden, geen probleem. Maar al dat zakelijke. Het ontneemt me de adem, de wil om te leven kwijnt zienderogen achteruit en waar ben ik dan nog? Geen idee wie dat ooit bedacht heeft, dat je je eigen zakenmens moet zijn. Het slaat werkelijk nergens op. Er zou iemand moeten zijn, die dat voor jou is. Of een organisatie, weet ik het (oi, weer een idee! o nee!).
Anyway. Na nog een tijd begon ik een nieuwsbrief, GiM, Grote Ideeën Magazine, dat ook geen lang leven beschoren was.
Vaak vraag ik mij af: waarom heb ik al die ideeën, als ik ze toch niet ten uitvoer kan brengen? Ik zou eigenlijk een soort ideeën-aanreiker moeten worden. Ideeënfluisteraar, ja! Zie je, ook weer zo'n geweldig idee! Ondertussen stapelen de ideeën zich hier op. A4-tjes met krabbels, briefjes met notities en tekeningen, folders vol verdwaalde gedachten op de pc, het is er wel maar je ziet het niet, tot je het wel ziet en dan denk ik: o nee! Weer een idee!
Want na het idee, komen de beren. Ze komen boos uit het bos gerend, steigeren wild met hun berenklauwen slaan ze naar mijn aangezicht, mijn ideeënhoofd, bol en wars en overvol stroomt het waar het allemaal niet gaan kan. Snel de caravan in! Met z'n drieën beuken ze nu op de deur, de ramen aan diggelen en het idee krimpt en krimpt en verdwijnt in een enorme schreeuw als ik ontwaak uit de zoete ideeëndroom.
"Ik ben bang, dat het toch wat lastig wordt."
Welke ideeën had ik zoal (compleet ongeordende en onvolledige opsomming):
De voor/nadelen van dit creatieve maar vaak problematisch-executieve brein: dat ik zovele dingen wil doen, dat ik niet meer kan kiezen wat ik zal gaan doen Vandaag. En mij daar dan ook nog toe te moeten zetten...
Mijn kreten over het IJ hedenochtend. Als u het hoort, bel dan niet de politie maar de krant.
Zomaar een opsomming (ga ik mij schamen?)
Jodie Foster als dr. Eleanor Arroway in de film Contact (Robert Zemeckis, 1997)
Sinds mijn UAP ervaring in 1996 is mijn interesse in buitenaardse activiteiten van welke aard dan ook, verhevigd. Niet dat ik er continu mee bezig ben, maar zodra er iets over in het nieuws is, volg ik het meteen weer. Tegelijkertijd ben ik vaak met zoveel (té veel) interessante onderwerpen bezig, in het bijzonder via internet en social media, dat mijn geheugen als een zeef alles net zo snel kwijt is als het er in vloog. Beter zou ik mij vastbijten in één ding, zoals autisten doen (dit was sarcastisch). Maar iedere keer wordt ik dus weer afgeleid door een weer ander interessant onderwerp, en zo gaat dat maar door en adhdoor. Het is soms vrij vermoeiend om mij te zijn, ik schreef het vast al 30x eerder.
Mijn lievelingsfilm is dan ook Contact, van Robert Zemeckis naar een boek van Carl Sagan, waarin SETI dr. Eleanor Arroway (Jodie Foster) op zoek gaat en contact krijgt met buitenaards intelligent leven. Gisteren keek ik 'm weer eens, en natuurlijk, de flauwige take van geloof versus wetenschap die de film bedraadt komt wat geforceerd over.
De struggels van Ellie met de uitwassen van het patriarchaat zijn zeer herkenbaar, en het zet me iedere keer weer aan het denken over hoe representatie van vrouwen (in dit geval, en alle andere gemarginaliseerde groepen in andere gevallen) vaak ontbreekt; ik heb dat zelf zeer zeker gemist in mijn jeugd, op verschillende terreinen. Het gaat steeds beter, maar toch... dagelijkse voorbeelden te over.
Het boeiende van de film is voor mij natuurlijk het contact met buitenaardsen. Wat begint met een opvallend afwijkend signaal, gaat verder als er codes worden verstuurd, met daarbij de blauwdruk van een onbekende machine met een capsule voor één persoon. Men besluit die te maken, en na veel gedoe en toestanden (de machine wordt opgeblazen door een fanatieke gelovige met een mening, gelukkig had men daar rekening mee gehouden en een tweede versie in Japan gebouwd...) mag Ellie daarin plaatsnemen. Haar 18 uur durende reis, zoals zijzelf zegt, door wormgaten en met een ontmoeting met een buitenaardse entiteit, wordt hier op aarde niet waargenomen, het gebeuren lijkt mislukt in één val door de machine, en zij moet zich verantwoorden voor het oog der natie. Aan het einde van de film echter, blijkt dat de recorder toch echt 18 uur heeft opgenomen, hetgeen bewijst dat ze toch echt ergens was al die tijd.
Een mooie afsluiting met een opening voor een sequel, zou je denken, maar die is nooit gekomen, helaas.
Als Ellie de buitenaardse entiteit ontmoet, op haar geliefde strand uit het verleden, lijkt dit haar veel te vroeg overleden vader te zijn; maar, zoals de entiteit zelf zegt:
"We thought this might make things easier for you."
In het gesprek geeft de entiteit aan, dat er vele anderen zijn voorgegaan, maar ook, dat dit pas een eerste stap is, en dat men ooit een volgende zal zetten.
Als Ellie jaren later een groep kinderen rondleidt bij de VLA, zegt ze, dat als het universum zo enorm groot is, en wij slechts de enigen zouden zijn, dat wel heel erg zonde zou zijn van al die ruimte. Even afgezien van dat dat een heel mens-gecentreerde kijk is, geeft dat wel meer denkruimte dan wat sommige wetenschappers ervan zeggen.
Zo vertelt de Vlaamse kosmoloog en hoogleraar theoretische natuurkunde Thomas Hertog in Zomergasten (juli 2023) in antwoord op de vraag van presentator Theo Maassen (Is er buitenaards leven?), dat er volgens hem alleen primitief leven mogelijk is, en dat als er intelligent leven zou zijn, wij dat al gezien zouden hebben. Waarin hij met 'wij' waarschijnlijk wetenschappers bedoelt, daar vraagt Theo niet naar. Want: er zijn ontelbare UFO (UAP) meldingen, en de NASA heeft meer onderzoek geïnstigeerd naar meldingen die door professionals gedaan zijn, en dat dan op een wetenschappelijke wijze te doen, gestructureerd en volgens vast te stellen richtlijnen. De gedachtengang van Hertog is, dat er al zoveel tijd sinds de oerknal gepasseerd is, dan is het vreemd dat er zich nooit iets gemanifesteerd heeft en dat wij dat dan ook niet zouden hebben gezien al. Ook oppert hij, dat er mogelijk een soort bottleneck is in de biologische evolutie. Dat er ergens een te groot probleem is, waardoor de ontwikkeling van primitief naar intelligent leven schier onmogelijk is. De ontwikkeling van de mens zou misschien een uitzondering kunnen zijn, ofwel het zou kunnen dat de bottleneck nog in onze toekomst ligt - niet geheel ondenkbaar zoals we er nu met planeet Aarde voorstaan.
Ik begrijp goed wat Hertog bedoelt en waar hij vandaan komt, maar ik kan me ook niet geheel aan de indruk onttrekken, dat dit ook weer een heel mensgecentreerd beeld is. Er zijn nog steeds héél veel dingen die wij niet begrijpen en/of weten, wat hij eerder in het programma zelf ook aangaf. Wetenschappers gaan er nu vanuit, als ik het goed begrijp, dat de bouwstenen voor leven overal in het universum hetzelfde zijn. Zou het niet kunnen, dat er ook andersoortige bouwstenen zijn, waar wij nog niets van weten?
Natuurlijk, mijn vragen zijn misschien meer tekenen van wensdenken dan van wetenschap. Toch blijven er zovele vragen, alleen al vanwege de vele UAP meldingen. Veel meldingen kunnen worden afgedaan als onbelangrijk door foutieve aannames - ook door professionals - van bijvoorbeeld de kijkrichting, afstand, weersomstandigheden op verschillende hoogten, enzovoort. Vandaar ook dat het goed is, dat daar meer onderzoek naar gaat gedaan worden, en dan dus in eerste instantie onderzoek naar hoe het onderzoek het beste gedaan kan worden. Kleine stapjes, grote stappen, en zo door.
Ik ben veel te ongeduldig hiervoor. Ik blijf amechtig hopen op nieuwe fascinerende ontdekkingen en vooruitgang op dit gebied, en op een sequel van Contact!
Een eerdere Vandaaggedachte over dit soort dingen: Vandaag (6):12: For all maan kind.
Het script van de film vind je hier: Subslikescript: Contact.
Meer info over de film Contact op Wikipedia.
De Zomergasten 2023 aflevering (podcast) met Thomas Hertog op NPO radio 1. Het betreffende fragment begint rond 1u54m, na een audio omschrijving van een fragment uit de film Arrival.
De Public Meeting on Unidentified Anomalous Phenomena van 31 mei 2023 kun je hier bekijken op Youtube (duurt maar een uur of 4)
In mei schepte ik een bergje iepenzaden mee naar huis, zeefde het en deed het in een plantenbak. Al snel kwamen er kleine iepachtigen uit, die ik enige tijd later herplantte in hun eigen kleine pottekes. Van de 5 exemplaren is er inmiddels één opgegeten door een mij onbekende indringer. Omdat er zich eerder ook rouwvliegjes hadden genesteld in mijn andere kamerplanten, en dat vrij moeilijk uitroeibaar blijkt, heb ik ze een paar weken geleden naar buiten verplaatst, in de hoop dat ze daar heel blijven. Het zijn natuurlijke buitenbomen, dus nu is mijn plan ze binnenkort in een balkonbak aan de balkonreling te hangen, zodat ze nog íets van bescherming hebben, maar toch ook misschien wat meer stevig worden.
Om ze te bonsaien, heb ik nog veel geduld nodig. Pas na een jaar of twee, eerder drie, zal ik er iets mee kunnen gaan doen. Het is de vraag of ze die jaren gaan overleven, ook omdat ik geen tuin heb op dit moment, maar een petiterig balkonnetje, dus in de volle grond kan ik ze niet zetten.
Verder heb ik wel allerlei diepere Vandaaggedachten vandaag, maar ik houd ze nog even voor mij, als u het niet erg vindt.
Dit schrijven was ik even vergeten, dus het is een wat oudere Vandaaggedachte, van verleden week of zo. Never mind.
Dat ik gisteravond een uur bezig ben geweest met proberen te achterhalen waar een onder de tafel gevonden dop bij hoorde, en dat ik er nu nog steeds niet achter ben waar het ding vandaan komt, leidde tot herinneringen aan andere spookachtige verschijnselen in en rondom plaatsen waar ik woonde.
Verleden week besloot ik de tafel weer eens op een andere plek te zetten, en de dag erna zag ik dat er een zwart voorwerpje onder de tafel, op de nieuwe plek, lag. Nog een dag later, tijdens het stofzuigen, pakte ik het op en het bleek een zwarte, rubberen dop. Eén die me compleet onbekend voorkomt. Omdat ik bezig was met huishouden, legde ik het ding op een plank van de boekenkast, en vergat het. Tot gisteravond.
Ik heb ongeveer alles in mijn huis bekeken nu, om te zien of er wat aan mist. Behalve de stofzuiger – hoewel dat het minst logisch zou zijn: de dop lag er vóórdat ik ging stofzuigen, en als die er van de vorige huishoudrage van minimaal een week daarvoor er zou liggen, zou ook vreemd zijn: de tafel stond daar toen nog niet, en dan zou ik het veel eerder hebben gezien en er sowieso op gestapt zijn (ouch).
Het ding ligt weer in de kast, een beetje verloren zo zonder diens bedoeling des levens. Herken ik mezelf nou in een dop? Nooooooo die kant wil ik (vandaag) niet op. Het deed me dus denken aan eerdere vreemde incidenten.
Mijn vorige huis was een 2-kamer appartement, met overal buren rondom mij, met dan nog aan de achterkant van het huis een supermarkt die na een paar jaar nare geluiden begon te produceren, een bouwmarkt aan de overkant met veel (fout) parkerende auto’s – kortom, een huis waar allerlei geluiden van allerlei kanten mij bestookten.
Ik woonde daar 8 jaar, en ik weet niet meer, of het daar al vanaf het begin was. Toen ik in 2019 verhuisde, was het er al wel zeker een aantal jaar.
Het gebeurde niet vaak. De keren dat ik het hoorde, was altijd ‘s avonds of ‘s nachts, nooit overdag, en ook alleen als het donker was, nooit op een nog lichte zomeravond.
Hoe kan ik het goed omschrijven? Het leek het meest op dat iemand een klein voorwerp – ja, misschien wel een dop – op een schuin dak gooide, en dat het er dan vanaf stuiterde, zo’n soort geluid. Misschien het geluid van een tafeltennisballetje dat van een dak stuitert, zoiets, maar dan wat zwaarder.
Ik woonde op de eerste verdieping, boven mij waren nog twee verdiepingen, en dan nog de zolderbergingen daarboven. Net nog even op streetview geverifieerd: het dak was wel schuin, maar het oppervlak daarvan was niet zodanig dat het zo’n lange stuitergang kon bewerkstelligen. Als iemand daar iets op zou gooien, zou het met 2 stuiters al naar beneden zijn gevallen.
In feite was het geluid te kort om te kunnen onderzoeken wat het was, of waar het überhaupt vandaag kwam. Met al die huizen rondom mij – het had werkelijk overal kunnen zijn. Het was me een compleet raadsel, maar echt verontrustend vond ik het nou ook weer niet. En omdat het niet zo vaak gebeurde, vergat ik het ook meestal, en had ik het er ook nooit met iemand over.
Tijdens mijn verhuizing had ik wat meer contact met de benedenbuurvrouw, en zodoende kwam ze na mijn verhuizing een keer op bezoek in mijn nieuwe huis. We babbelden wat over van alles en nog wat, en hoe we daar op kwamen weet ik niet, maar ze vertelde dat ze haar hele leven al achtervolgd werd door een vreemd geluid. Ze omschreef het precies zoals het geluid van het stuiterballetje.
Het was een heel vreemd moment.
Ik dacht iets van wantrouwen te voelen, alsof ze mij probeerde uit te horen, dat ik het geluid zou hebben veroorzaakt, en dat ze me zo uit mijn tentje probeerde te lokken. Het was een vervelend gevoel, dat bij mijzelf ook meteen wantrouwen veroorzaakte. Had zij dan al die jaren gedacht dat ik dat geluid, misschien wel expres, zou hebben veroorzaakt?
Het gaf me hetzelfde gevoel van een maand daarvoor, toen een toenmalige vriend een paar lampen kwam ophangen. We kenden elkaar al heel lang, maar zagen elkaar niet vaak. Hij was met zijn vriendin op bezoek geweest en had aangeboden die lampen op te hangen. Ik was toen al een beetje huiverig, en dat gevoel had ik beter kunnen volgen, maar ik dacht dat ik me aanstelde dus accepteerde ik zijn aanbod.
Ik was huiverig omdat veel mannen akelige manieren van helpen kunnen hebben, slecht luisteren en hun eigen zin pogen door te drijven. Maar ik wilde geen vooroordelen hebben, hij was toch een vriend en dan was het vast anders (de mannen waarmee ik de slechte ervaringen had, waren ook vrienden trouwens…).
Goed, er zijn een paar lampen opgehangen, heel fijn natuurlijk. Maar de manier waarop… bevestigde alleen maar mijn vooroordelen. Goed, weer wat geleerd. Het vervelendste echter was dat hij op een bepaald moment, terwijl hij met de klus bezig was, raar begon te praten – hij zette een stemmetje op, en zei iets, dat leek te refereren aan een tweet die ik eens in bozige eenzaamheid had gepost, dat mijn vrienden me lieten zitten, zoiets. Dat op het moment van tweeten ook zo was.
Het was vooral de indirectheid van zijn vreemde manier van praten dat mij raakte. En het gaf me precies hetzelfde wantrouwende gevoel: waarom vraagt of zegt hij het niet.
Pas later dacht ik ook aan mijn eigen motieven: waarom had ik het in een tweet gezet, en niet direct aan (toen nog veel meer) vrienden zelf gezegd. Ik denk, omdat dat mij vreemd leek om te doen. Je gaat toch niet een email sturen aan al je vrienden, om ze te zeggen dat je je in de steek gelaten voelt. Of wel? Of had ik ze moeten bellen misschien, stuk voor stuk? Ik weet het niet. Hoe doen mensen dat? Ik voel me soms zo buitenaards. Waarom weet ik deze dingen niet?
Het lijkt me, dat niemand deze dingen weet. Wordt het ons niet geleerd? Wordt het ons fout geleerd? We leren spreken, rekenen, geschiedenis. Maar over onze eigen psyche, omgangsvormen, hoe praat je met elkaar… Denk ook even aan hoe we hebben leren praten over sex: niet. Gewoon niet. Het lijkt iets de goede kant op te gaan, voor de jongere generaties is er hoop (als ze de klimaatkrisis overleven, dat is).
Je zou je kunnen afvragen: wat is er in dit verhaal het meest spookachtige? Ik, misschien.
Terwijl ik dit aan het schrijven was, keek ik af en toe even op mijn socials. Op Mastodon deelde iemand een foto van een zogenaamde ‘knocker-upper’, in dit geval een vrouw, die met een erwtenschieter (een buisje van zo’n 35 cm) erwten tegen mensen hun ramen schiet, zodat ze wakker worden. Een menselijke wekker, dus.
Ik zocht het even op natuurlijk, en nog een keer.
Misschien stond er gewoon af en toe een erwtenschieter voor het huis, die niet goed kon richten? Last van nachtblindheid misschien, en was diens wekker ook nog eens op hol geslagen? We zullen het nooit weten :-(
En ergens ongeveer gelijktijdig postte iemand dit:
"Are you angry when someone's armpits stink or when their breath is bad? What would be the point? Having such a mouth and such armpits, there's going to be a smell emanating. You say, they must have sense, can't they tell how they are offending others? Well, you have sense too, congratulations! So, use your natural reason to awaken theirs, show them, call it out. If the person will listen, you will have cured them without useless anger. No drama nor unseemly show required."
- Marcus Aurelius, Meditations, 5:28
Ik heb dat even geverifieerd, en waarschijnlijk zijn er 83 verschillende versies van in omloop; hier één waarin er nog sprake is van 'actors and streetwalkers'. Maar goed, de man had een punt. En ik heb er zelfs nog een vrij onverkwikkelijke anekdote over te vertellen, maar dat hoort meer thuis bij een andere story en ik moet dingen doen en en en ik hoop dat ik niet vergeet te linken hiernaar als het verteltijd is. Godjezes nog an toe! Ik heb zoveel te vertellen, misschien moet ik maar weer een radioshow beginnen. Een podcast? En dan met de mensen waar het over gaat? O god dat eindigt waarschijnlijk al binnen 5 minuten van de eerste opname met drama dat niet geschikt gaat zijn voor gevoelige oortjes. (maar wel voor rode). Zou Zuurzanger bijvoorbeeld nog leven? Of die enge Klompenman? Ik wil het niet weten. Het lijkt me geen goed plan.
DatumTijd: 2023 mei 1, 06:10 CET
LatestEdit: 2024 aug 8, 09:28 CET
Auteur: Mulder
Categorieën:
Vandaaggedachten (overzicht)
Poëzie: Vandaaggedachten
