Momenteel lees ik 'Veranderen: methode' van Édouard Louis, en ik vind het een goed boek; zijn innerlijke strijd en vooral ook alle (schijnbare) tegenstrijdigheden weet hij zodanig te verwoorden, dat je daar meteen begrip voor hebt, althans ik. Hoe het met u zit, weet ik niet. Ik weet ook niet wat u vindt van mijn schrijven. Momenteel heb ik het idee, dat er eigenlijk niemand geïnteresseerd is, niet in wat ik schrijf, niet in wat ik maak, niet in mij als persoon. In combinatie met de algehele tendens om mensen met ziektes liever te laten wegrotten in eenzaamheid - ofwel ze te manipuleren in situaties waarin ze besmet en dus ernstiger ziek worden en/ofwel gewoon kassiewijle gaan - is dat niet zo'n prettige gedachte.
Om dit te kunnen overleven, heb ik mij 'dan maar' op mijn eigen leven gestort, en besloten alles op te schrijven wat er maar op te schrijven valt. Dat brengt natuurlijk weer nieuwe lastigheden met zich mee, zoals het herbeleven van situaties die ik liever zou willen vergeten. Maar er zijn therapieën die hetzelfde doen, dus misschien komt het dan uiteindelijk toch allemaal weer goed met me?
Door de vele vreemde en vervelende situaties die ik heb meegemaakt, heb ik van dichtbij kunnen zien hoe mensen zich gedragen, en heeft mijn brein, mijn lichaam misschien, een databank van gedragingen, stembuigingen, schuine blikken en leugentjes aangemaakt, die ik niet meer uit kan zetten. Ik heb dingen gezien, die ik niet meer kan on-zien, en daar zit ik nu maar mooi mee opgescheept.
Ik schuif ze steeds voor me uit, de grote, moeilijke verhalen. Toch wordt het tijd dat ik ze ga schrijven. Al meerdere keren had ik bedacht, dat ik ze misschien zou kunnen tekenen, dat dat op de één of andere manier makkelijker zou zijn. Maar ook die pogingen zijn gestrand, evenals een aantal aanzetten tot het beginnen van het starten van een eerste zin.
Dus om nog wat door te procrastineren schrijf ik dit stukkie, en experimenteer wat met iepenzaden in de hoop die te kunnen gaan bonsaien.
Sommige momenten vragen om een klap op de tafel. Boze momenten, momenten waarop je in godesnaam toch ook eens gehoord wilt worden verdomme.
Was het één jaar geleden, twee? Ik weet het niet meer, en het maakt ook niet uit. Ik zat rustig te tekenen of zoiets, het was stil in de buurt, en opeens was daar een tafelslag als een donderslag bij heldere hemel.
De klap, waarin je kon horen hoe de hand neerkwam op het tafelblad, waardoor de kopjes, de schoteltjes, de lepeltjes, misschien een asbak, een aansteker, van het blad omhoogkwamen en hopeloos onhandig met zijn allen op het tafelblad terugkletterden. En toen, de geëmotioneerde uitroep van de man achter de hand:
"Ik wil alleen maar wat respect!"
Ik denk er vaak aan terug. Het is alsof de kopjes nog rondzweven door de straat, ze af en toe langs mijn bovenraam komen om hun porceleinen breekbaarheden te tonen. Kijk dan, hier zijn we, wij kunnen stuk! en voort vluchten ze langs de gekruisde huizen. Een supergrote meeuw pikt een schoteltje mee. Twee lepeltjes lepelen in de dakgoot.
Hoe roeren zij, en wij dan, daarbij.
Was net bezig een Stappen te schrijven, en herinnerde me opeens weer de keren dat iemand mij aanraadde om een opdracht te doen, waarbij je een dag lang bijhoudt, hoeveel contacten je hebt. En je moet het dan breed zien: mensen die je tegenkomt en groet, tot mensen waar je aan denkt, tot mensen die je bellen, nou ja, dat dus. Alle keren dat iemand mij dat aanraadde (inclusief een therapeut), was nadat ik had verteld, dat ik me eenzaam ben. En al die keren gaf míj dat het idee, dat er toch een soort vooroordeel is. Alsof men het toch liever bagatelliseert, dan het er daadwerkelijk over te hebben. Zo van: als je die oefening doet, zul je inzien dat het toch allemaal best wel meevalt met jou. Terwijl je dus met veel pijn en moeite besloten hebt ergens eerlijk over te zijn, en dat men dat dan op zo'n manier teniet doet.
Eén keer heb ik die oefening/opdracht gedaan. En natuurlijk: dat ik aan zoveel mensen denk, dat ik drie keer tijdens mijn wandeling gegroet werd door een vreemde, en alle kleine online interacties: dat is meer dan waarvan je je bewust bent. Maar: dat is niet wat eenzaamheid is natuurlijk. Ik kan alle online contacten in de wereld hebben, en het helpt me ook echt om de dagen door te komen, maar evengoed ben ik continue alleen in mijn huis. Ik eet alleen, ik slaap alleen, ik ben ziek alleen, ik lees alleen, ik bingewatch alleen, ik zit de hele dag achter mijn pc alleen, ik teken alleen, ik ontbijt alleen, ik wandel alleen, ik doe boodschappen alleen, ik dans alleen, ik doe alle klusjes alleen, enzolangeveurts.
En dat is dan míjn eenzaamheid.
Er zijn ook mensen, die wel vrij veel IRL contacten hebben, maar zich evengoed eenzaam voelen. Ik ervaar dat zelf niet, dus ik kan daar niet veel over zeggen. Verleden jaar was ik bezig om een radiovideoshow op te zetten (hetgeen mislukte), en via de club mensen waar dat mee zou gaan gebeuren, werd ik voorgesteld aan een vrouwelijke cabaretier, die net een boek had geschreven. Ze vertelde me dat ze ook eenzaam was, en dat haar boek daar ook over ging. Nu heb ik het gelezen, en ik kon het er met moeite een beetje uitpeuren. Ik zie het niet zo, omdat ik het zelf niet zo ervaar, het is gewoon heel anders dan het voor mij is. Waarmee het niet minder waar is natuurlijk.
Toch vond ik het ook wel moeilijk, omdat ik kort daarna zag dat zij wel op een zeker iemand's feest was, en ik zielig en alleen thuis zat.
Welke eenzaamheid is erger? En kun je dat wel zo stellen?
Bijna zou ik willen zeggen: "Ik zou een moord doen om op een feestje te kunnen zijn." Maar waarschijnlijk is die moord dan op mezelf. En dat wil ik liever niet. Ook niet op een ander trouwens, ik zeg het er maar even bij, voordat uwe Mogelijke Typischheid me verkeerd begrijpt, wat al best vaak gebeurt. Tegelijkertijd besef ik, dat dat er voor mij waarschijnlijk nooit meer in zit. Niet zolang de meerderheid van de mensheid zich niet solidair kan verklaren met chronisch zieken, en niet zolang men niets gaat doen aan preventieve maatregelen.
Het is een vrij onverteerbare Vandaaggedachte.
Kan daar niet een leuk plaatje bij?
Er zijn mensen die van zichzelf zeggen, meestal in solliciterende sferen of andere business bemoeienissen:"Ik ben een echt mensenmens." en dan krijg ik een kriebel en denk dan, wat fijn voor je, en ik hoop maar dat je medemensen dat ook zo vinden, want mijn ervaringen met echte mensenmensen waren tot nu toe (ik blijf positief) niet zo heel erg van de medemenselijke. Er zijn ook kattenmensen en mensen die zich meer een hondenmens vinden, en wat voor mens ben ik dan?
Ik ben een ideeënmens.
Ideeën bij de vleet, ideeën als ik slaap, ideeën als ik eet. Idee idee idee, ik doe het er maar mee. Ook vaak heb ik geen enkel idee, telt dat dan ook mee als idee? Geen idee?
Lang lang gelee, had ik het Idee om de ideeën bijeen te vergaren in Het Grote Ideeënboek. Ik sleepte dat maar met me mee, een A4 formaat schrift met rare tekeningetjes en lappen tekst. Deed ik er ook wat mee? Nee.
Na een slopende periode van zogenaamd ondernemerschap in meerdere pogingen, die natuurlijk mislukten want ideeënmens én kunstenaar wil niet zeggen dat je dan ook meteen - ondanks alle lessen, cursussen, workshops en netwerkborrels - een zakenmens bent. Ik kan dat allemaal niet, en ja hoor meneer ambtenaar ik kan heus rekenen en facturen schrijven en de boekhouding bijhouden, geen probleem. Maar al dat zakelijke. Het ontneemt me de adem, de wil om te leven kwijnt zienderogen achteruit en waar ben ik dan nog? Geen idee wie dat ooit bedacht heeft, dat je je eigen zakenmens moet zijn. Het slaat werkelijk nergens op. Er zou iemand moeten zijn, die dat voor jou is. Of een organisatie, weet ik het (oi, weer een idee! o nee!).
Anyway. Na nog een tijd begon ik een nieuwsbrief, GiM, Grote Ideeën Magazine, dat ook geen lang leven beschoren was.
Vaak vraag ik mij af: waarom heb ik al die ideeën, als ik ze toch niet ten uitvoer kan brengen? Ik zou eigenlijk een soort ideeën-aanreiker moeten worden. Ideeënfluisteraar, ja! Zie je, ook weer zo'n geweldig idee! Ondertussen stapelen de ideeën zich hier op. A4-tjes met krabbels, briefjes met notities en tekeningen, folders vol verdwaalde gedachten op de pc, het is er wel maar je ziet het niet, tot je het wel ziet en dan denk ik: o nee! Weer een idee!
Want na het idee, komen de beren. Ze komen boos uit het bos gerend, steigeren wild met hun berenklauwen slaan ze naar mijn aangezicht, mijn ideeënhoofd, bol en wars en overvol stroomt het waar het allemaal niet gaan kan. Snel de caravan in! Met z'n drieën beuken ze nu op de deur, de ramen aan diggelen en het idee krimpt en krimpt en verdwijnt in een enorme schreeuw als ik ontwaak uit de zoete ideeëndroom.
"Ik ben bang, dat het toch wat lastig wordt."
Welke ideeën had ik zoal (compleet ongeordende en onvolledige opsomming):
De voor/nadelen van dit creatieve maar vaak problematisch-executieve brein: dat ik zovele dingen wil doen, dat ik niet meer kan kiezen wat ik zal gaan doen Vandaag. En mij daar dan ook nog toe te moeten zetten...
Mijn kreten over het IJ hedenochtend. Als u het hoort, bel dan niet de politie maar de krant.
Zomaar een opsomming (ga ik mij schamen?)
Jodie Foster als dr. Eleanor Arroway in de film Contact (Robert Zemeckis, 1997)
Sinds mijn UAP ervaring in 1996 is mijn interesse in buitenaardse activiteiten van welke aard dan ook, verhevigd. Niet dat ik er continu mee bezig ben, maar zodra er iets over in het nieuws is, volg ik het meteen weer. Tegelijkertijd ben ik vaak met zoveel (té veel) interessante onderwerpen bezig, in het bijzonder via internet en social media, dat mijn geheugen als een zeef alles net zo snel kwijt is als het er in vloog. Beter zou ik mij vastbijten in één ding, zoals autisten doen (dit was sarcastisch). Maar iedere keer wordt ik dus weer afgeleid door een weer ander interessant onderwerp, en zo gaat dat maar door en adhdoor. Het is soms vrij vermoeiend om mij te zijn, ik schreef het vast al 30x eerder.
Mijn lievelingsfilm is dan ook Contact, van Robert Zemeckis naar een boek van Carl Sagan, waarin SETI dr. Eleanor Arroway (Jodie Foster) op zoek gaat en contact krijgt met buitenaards intelligent leven. Gisteren keek ik 'm weer eens, en natuurlijk, de flauwige take van geloof versus wetenschap die de film bedraadt komt wat geforceerd over.
De struggels van Ellie met de uitwassen van het patriarchaat zijn zeer herkenbaar, en het zet me iedere keer weer aan het denken over hoe representatie van vrouwen (in dit geval, en alle andere gemarginaliseerde groepen in andere gevallen) vaak ontbreekt; ik heb dat zelf zeer zeker gemist in mijn jeugd, op verschillende terreinen. Het gaat steeds beter, maar toch... dagelijkse voorbeelden te over.
Het boeiende van de film is voor mij natuurlijk het contact met buitenaardsen. Wat begint met een opvallend afwijkend signaal, gaat verder als er codes worden verstuurd, met daarbij de blauwdruk van een onbekende machine met een capsule voor één persoon. Men besluit die te maken, en na veel gedoe en toestanden (de machine wordt opgeblazen door een fanatieke gelovige met een mening, gelukkig had men daar rekening mee gehouden en een tweede versie in Japan gebouwd...) mag Ellie daarin plaatsnemen. Haar 18 uur durende reis, zoals zijzelf zegt, door wormgaten en met een ontmoeting met een buitenaardse entiteit, wordt hier op aarde niet waargenomen, het gebeuren lijkt mislukt in één val door de machine, en zij moet zich verantwoorden voor het oog der natie. Aan het einde van de film echter, blijkt dat de recorder toch echt 18 uur heeft opgenomen, hetgeen bewijst dat ze toch echt ergens was al die tijd.
Een mooie afsluiting met een opening voor een sequel, zou je denken, maar die is nooit gekomen, helaas.
Als Ellie de buitenaardse entiteit ontmoet, op haar geliefde strand uit het verleden, lijkt dit haar veel te vroeg overleden vader te zijn; maar, zoals de entiteit zelf zegt:
"We thought this might make things easier for you."
In het gesprek geeft de entiteit aan, dat er vele anderen zijn voorgegaan, maar ook, dat dit pas een eerste stap is, en dat men ooit een volgende zal zetten.
Als Ellie jaren later een groep kinderen rondleidt bij de VLA, zegt ze, dat als het universum zo enorm groot is, en wij slechts de enigen zouden zijn, dat wel heel erg zonde zou zijn van al die ruimte. Even afgezien van dat dat een heel mens-gecentreerde kijk is, geeft dat wel meer denkruimte dan wat sommige wetenschappers ervan zeggen.
Zo vertelt de Vlaamse kosmoloog en hoogleraar theoretische natuurkunde Thomas Hertog in Zomergasten (juli 2023) in antwoord op de vraag van presentator Theo Maassen (Is er buitenaards leven?), dat er volgens hem alleen primitief leven mogelijk is, en dat als er intelligent leven zou zijn, wij dat al gezien zouden hebben. Waarin hij met 'wij' waarschijnlijk wetenschappers bedoelt, daar vraagt Theo niet naar. Want: er zijn ontelbare UFO (UAP) meldingen, en de NASA heeft meer onderzoek geïnstigeerd naar meldingen die door professionals gedaan zijn, en dat dan op een wetenschappelijke wijze te doen, gestructureerd en volgens vast te stellen richtlijnen. De gedachtengang van Hertog is, dat er al zoveel tijd sinds de oerknal gepasseerd is, dan is het vreemd dat er zich nooit iets gemanifesteerd heeft en dat wij dat dan ook niet zouden hebben gezien al. Ook oppert hij, dat er mogelijk een soort bottleneck is in de biologische evolutie. Dat er ergens een te groot probleem is, waardoor de ontwikkeling van primitief naar intelligent leven schier onmogelijk is. De ontwikkeling van de mens zou misschien een uitzondering kunnen zijn, ofwel het zou kunnen dat de bottleneck nog in onze toekomst ligt - niet geheel ondenkbaar zoals we er nu met planeet Aarde voorstaan.
Ik begrijp goed wat Hertog bedoelt en waar hij vandaan komt, maar ik kan me ook niet geheel aan de indruk onttrekken, dat dit ook weer een heel mensgecentreerd beeld is. Er zijn nog steeds héél veel dingen die wij niet begrijpen en/of weten, wat hij eerder in het programma zelf ook aangaf. Wetenschappers gaan er nu vanuit, als ik het goed begrijp, dat de bouwstenen voor leven overal in het universum hetzelfde zijn. Zou het niet kunnen, dat er ook andersoortige bouwstenen zijn, waar wij nog niets van weten?
Natuurlijk, mijn vragen zijn misschien meer tekenen van wensdenken dan van wetenschap. Toch blijven er zovele vragen, alleen al vanwege de vele UAP meldingen. Veel meldingen kunnen worden afgedaan als onbelangrijk door foutieve aannames - ook door professionals - van bijvoorbeeld de kijkrichting, afstand, weersomstandigheden op verschillende hoogten, enzovoort. Vandaar ook dat het goed is, dat daar meer onderzoek naar gaat gedaan worden, en dan dus in eerste instantie onderzoek naar hoe het onderzoek het beste gedaan kan worden. Kleine stapjes, grote stappen, en zo door.
Ik ben veel te ongeduldig hiervoor. Ik blijf amechtig hopen op nieuwe fascinerende ontdekkingen en vooruitgang op dit gebied, en op een sequel van Contact!
Een eerdere Vandaaggedachte over dit soort dingen: Vandaag (6):12: For all maan kind.
Het script van de film vind je hier: Subslikescript: Contact.
Meer info over de film Contact op Wikipedia.
De Zomergasten 2023 aflevering (podcast) met Thomas Hertog op NPO radio 1. Het betreffende fragment begint rond 1u54m, na een audio omschrijving van een fragment uit de film Arrival.
De Public Meeting on Unidentified Anomalous Phenomena van 31 mei 2023 kun je hier bekijken op Youtube (duurt maar een uur of 4)
In mei schepte ik een bergje iepenzaden mee naar huis, zeefde het en deed het in een plantenbak. Al snel kwamen er kleine iepachtigen uit, die ik enige tijd later herplantte in hun eigen kleine pottekes. Van de 5 exemplaren is er inmiddels één opgegeten door een mij onbekende indringer. Omdat er zich eerder ook rouwvliegjes hadden genesteld in mijn andere kamerplanten, en dat vrij moeilijk uitroeibaar blijkt, heb ik ze een paar weken geleden naar buiten verplaatst, in de hoop dat ze daar heel blijven. Het zijn natuurlijke buitenbomen, dus nu is mijn plan ze binnenkort in een balkonbak aan de balkonreling te hangen, zodat ze nog íets van bescherming hebben, maar toch ook misschien wat meer stevig worden.
Om ze te bonsaien, heb ik nog veel geduld nodig. Pas na een jaar of twee, eerder drie, zal ik er iets mee kunnen gaan doen. Het is de vraag of ze die jaren gaan overleven, ook omdat ik geen tuin heb op dit moment, maar een petiterig balkonnetje, dus in de volle grond kan ik ze niet zetten.
Verder heb ik wel allerlei diepere Vandaaggedachten vandaag, maar ik houd ze nog even voor mij, als u het niet erg vindt.
Eigenlijk heb ik geen woorden vandaag. Alles wat ik wil opschrijven, lijkt niet te passen, ontoereikend, te boos. Al tien keer begon ik een stuk, dat ik weer weggooide.
Het heeft ook wel iets grappigs: hier ben ik dan, de autobiografisch schrijver, de schrijver die zo graag (in theorie) 'live' wil schrijven. En dan dringt de actualiteit zich op, blijkt dat toch wat lastiger te zijn in de praktijk.
Want ja: emoties. Boosheid, onmacht, het zijn niet de meest aangewezen stemmingen om een helder verwoord stuk te schrijven. Eerder schreef ik al, hoe ik met mijn stukken geen mensen wil kwetsen. Ook als ik het wél wil, wil ik dat toch liever niet. Als je iemand 'terug wilt pakken' met je stuk, denk ik niet dat dat een heel goed stuk gaat worden, nog even los van of het moreel verantwoord is om dat te doen. Toch voel ik mij soort van gedwongen iets te schrijven over de situatie. Dat voelt ook heel verkeerd, maar ik wil ook mijn mond niet houden hierover. Ik doe dus toch nog poging 11.
De voorgeschiedenis.
Dit wil ik even zo kort mogelijk houden, want dit is een verhaal wat ik nog helemaal niet wilde vertellen. Een paar kleine stukjes had ik er wel aan gewijd, in de De Vrouwenhaat files, te weten die van 2022 feb 14 (Dennis met kennis), 2021 (Haatroddels tijdens diner dansant) en augustus/september 2021 (Medewerkers club bespreken mij terwijl ik langsloop). De namen zijn overigens allemaal gefingeerd. Sorry als je een echte Dennis bent die in een club werkt: het gaat niet over jou!
In 2020 begon ik een tekenprojectje, en Clubhuis (ook een verzonnen naam) leek me daarvoor een goede plek, naast een aantal andere. Dennis de curator zag het ook zitten, en zo geschiedde. Iedere week zette ik daar mijn tekeningen neer, die mensen gratis konden meenemen. Ik kende niemand daar, Dennis vond ik meteen heel erg leuk en ook wat flirterig soms, dat vond ik wel wat lastig gezien eerdere ervaringen in het leven, maar ik had ook het idee dat hij dat bij iedereen was, en dat het niet echt om mij ging. Er waren wel wat andere dingen die me opvielen, dat ga ik nu niet noemen, dat wordt te langdradig.
Wat wel belangrijk is te noemen: al heel in het begin hoorde ik eens, terwijl ik thuis was, een vrouw mijn naam roepen: "Hannah! Waar ben je, Dennis zoekt je! Hij wil je!". Ik dacht: wtf is dat. Ik hoorde ook Dennis reactie, iets als dat ze moest ophouden, en dat hij me niet wil, althans niet op díe manier. Okee... dat was dan ook meteen duidelijk. Ik had geen flauw idee wat ik hiermee moest, dus ik deed maar alsof ik het niet gehoord had.
Korte tijd later zag ik op een avond een vrouw, die ik eens bij Clubhuis gezien had (ook op foto's op insta), bij mijn huis vandaan lopen, en ik hoorde haar bellen met iemand:"Ik heb haar gevonden! Maar ik denk dat ze een man heeft, ze heeft twee naambordjes op de deur." Weird! Ik heb namelijk twee naambordjes op de deur: mijn echte naam en mijn artiestennaam, vanwege gedoe met een starrige postbode.
Nog een tijdje daarna, hoorde ik weer eens 's nachts gepraat in de buurt van mijn huis. Dezelfde vrouwenstem hoorde ik 'Fak joe!' roepen, en toen Dennis' stem, die zei:"Okee, ik loop wel mee, als je maar niet gaat lopen schreeuwen, ik wil niet dat ze ons hoort." En daarna hoorde ik gesmoes bij mijn huis.
Ondertussen zou ik bij Clubhuis een radiovideoshow gaan doen, maar dat ging niet helemaal handig. Ik merkte eens, dat iemand van het team nogal vreemd jaloerserig verwrongen naar me keek, toen ik eens met Dennis en iemand anders stond te praten. Ik begreep niet helemaal wat er was. Ik vroeg haar een keer, of ze het wel okee vond, dat ik daar was, en ze zei dat ze het super tof en leuk vond. Uiteindelijk stopte ik met de show, dat ging niet lukken.
En een ander ondertussen: er was een diner met showachtige elementen, ter benefiet voor Clubhuis, ik kocht netjes een ticket zoals iedereen, betaalde mijn eigen drank (einde van mijn beperkte budget meteen, maar ach). Tegen het einde kwam mij ter ore, op heel nare wijze, dat er een nasty roddel over mij de ronde deed. Ik zou het liefje van Dennis zijn, en hem gebruiken om dingen voor elkaar te krijgen bij Clubhuis, en iets met geld, dat ik niet verstond. Het was NB publiek dat ik hier over hoorde praten, mensen die daar nog nooit eerder waren geweest. De roddel was in het damestoilet verteld, en de enige mensen daar die wisten wie ik was, was het team van Clubhuis. Dus dat kan alleen van hun uit gekomen zijn. Ik vermoed de jaloersieigiegereige teamlidvrouw van eerder.
Wat me ook opviel een keer, dat ik in februari (ja de 14e) bij Clubhuis was, en Dennis vriendin, laat ik haar Simone noemen, was daar, en nog een persoon. Simone negeerde mij. Ze heeft me bijna niet aangekeken (de andere aanwezige wel btw), ik vroeg iets, gaf ze geen antwoord, en toen we gezamenlijk weggingen, en ik achter Dennis aan de trap af wilde lopen, drong ze zich daartussen, dat ik dacht: Wow... wtf doet die. Dus liet ik haar netjes voor natuurlijk. Ook bij het afscheid nemen deed ze nogal onaangenaam. Kortom, het viel nogal op.
Daarna kwam het radiodebacle, ik hield me groot, dacht dat ik het er maar beter niet over kon hebben, terwijl ik me ellendig voelde. Ik voelde me er niet meer welkom. Mijn ervaringen bij de biK ooit, was dat als je dit soort dingen probeert bespreekbaar te maken, dat je dan wordt weggetreiterd, dus ik durfde het niet. Voor een autistenhoofd als dat van mij, is dit allemaal erg ingewikkeld. Ik bracht braaf mijn tekeningen en probeerde sort of leuk mee te doen, maar het lukte me niet. Uiteindelijk besloot ik Dennis te vragen, of ik hem een mail kon sturen over iets vervelends dat ik bij hen had meegemaakt. Dat was prima, ik heb het roddelverhaal verteld, en hij zou me terugberichten.
Eén of twee weken daarna, hij had nog niet gereageerd, gebeurde er iets heel vreemds. Een zaterdagavond als ik het me goed herinner, ik was thuis. Het was al aan het schemeren, en ik ging de was van het balkon weghalen. Terwijl ik daarmee bezig was, hoorde ik een fiets en een scooter die mee reed. Ze kwamen om de hoek, en ik hoorde hoe ze opeens (daarvoor had ik geen stemmen gehoord) heel luid gingen praten. De man had het over hoe vreselijk verliefd hij was, en de vrouw: "Vertel, wie is het?" en ik lette er niet zo op, totdat ze bij het voorbij mij rijden, de man opeens zei: "Daar staat ze! op het balkon!" En ik dacht: maar dat lijkt de stem van Dennis wel? wtf en ik keek achter me, maar ze waren al voorbij.... Ik kon ze niet meer zien, daar zit een muur en mijn huis. De vrouw zei iets van: "Echt, staat ze daar? Wil je terug fietsen?" En de Dennisstem zei:"Nee, ik ben nu toch met jou. " En iets over lotsbestemming en toeval, weet ik het. Daarna echter, dat ze een stuk verder waren, hoorde ik ze heel hard lachen, en de Dennisstem zei: "Hhahaha, ik geloofde het zelf bijna!" en heel hard gelach, daarna was het weer stil.
Ik stond aan de grond genageld. Wat de fuk was dit? Waarom zei hij dit soort dingen? Was het een prank, of om me te pesten?
Na een paar dagen van ongeloof en afschuw heb ik hem boos gemaild, gevraagd waarom hij zoiets deed, ik was echt boos. Hij reageerde met dat ik niet zo dreigend moest doen (daar had hij wel een punt, daar heb ik mijn excuses voor aangeboden), en dat hij nooit zoiets zou doen, dat hij niet in de stad was die dag, daar geen tijd voor had, en niet eens wist waar ik woonde.
Dat laatste had hij dan beter niet kunnen schrijven, want ik wist natuurlijk dat hij dat wel wist. Dus alles bij elkaar geloofde ik hem niet. Hij vroeg wat we met die discrepantie aan moesten, ik wist het niet. Misschien hadden we erover moeten praten. Maar iemand die bij voorbaat al liegt over dingen, daar kan ik niet mee praten, dat heeft m.i. weinig zin.
Wat ook goed is om te weten: ik zat in geen enkele andere situatie, ging bijna met geen andere mensen om, behalve af en toe een vriendin of zo, maar die kenden hem en Clubhuis helemaal niet. Ik zou niet weten wie zoiets dan had kunnen doen. En dan ook nog met dezelfde stem? Ik vond het echt zó vreemd.
Dus: ik verbrak het contact. Ik schreef hem ook, dat ik hem een leuke persoon vond, en hem graag beter had willen leren kennen, maar dat dat door dit gebeuren wel veranderd was. En dat ik mijn projectje bij hun beëindigde.
Hij schreef me een nare sneer terug. Iets in de trant van:"Helaas kun je je niet met mij verloven. Ik val op mannen."
Okee dan... waar ik die aan verdiend had? Geen idee.
De weken daarna hoorde ik hem, de Dennisstem een keer langs mijn huis, met een andere mannenstem. De andere man vroeg met wat gedempte stem: "Is het hier?" waarop Dennis, een stuk harder, zei:"Ja, maar niet zo hard praten, als ze het hoort, barst ze weer in huilen uit." De andere man, lachend: "Misschien moet je zelf dan ook niet zo hard praten?".
Ik weer in flabbergaststand: hoezo 'barst ze weer in huilen uit"? Ik ben nog nooit bij hem in huilen uitgebarsten, hoe komt hij bij zoiets, ook weer zo vreemd.
Dit gedoe vond plaats eind zomer 2022, een jaar geleden dus.
En dan zijn we nu in zomer 2023. Af en toe hoorde ik hem langs mijn huis, en dat er dan een vrouwenstem iets zij als: "Waarom loop je altijd zo snel weg, als we hier bij het raam langslopen." of "Wat heb je gedaan dan?" of "Heb je iets gedaan?" waarop hij dan zei: Niets.
Ergens begin juli begon het me op te vallen, dat ik hem vaker hier hoorde. En ik dacht, juist vanwege de vreemde, nog altijd onopgehelderde, balkonscène, ik kan dit beter even gaan bijhouden. Ik besloot alles wat mij opviel op te schrijven, met datum en tijd. Vanaf 9 juli heb ik zo een lijst met vreemde dingen die ik hoorde, zowel van Dennis, Simone, de koppelaarster, en anderen.
Alles bij elkaar gaf mij dat de indruk, dat hij tegenover zijn vrienden deed alsof hij contact met mij wilde zoeken, of iets met mij wilde, het was echt heel raar.
En even, voor alle helderheid: Ik heb mij netjes aan mijn woord gehouden. Ik verbrak het contact, en heb nooit meer iets van mij laten horen, ben nooit meer in Clubhuis geweest, heb nooit contact gezocht, wat dan ook. Ik heb mij daar verre van gehouden. Ik vond het heel erg vervelend, en heb me een tijd rot gevoeld over de hele situatie, de leugens, de roddel; dat was dan ook voor mij de reden heel ver uit hun buurt te blijven. Letterlijk zelfs, de eerste maanden liep ik tijdens mijn wandelingen zelfs om. En dat gevoel is nu dus weer helemaal terug.
Het is heel vervelend: je woont ergens, en er lopen mensen om je huis heen, die het steeds weer over jou hebben. Terwijl die mensen, in ieder geval één of twee van hen, waarschijnlijk al eerder iets naars hebben gedaan tegen je. Iets om je in de war te brengen, en je dan ook nog eens te proberen te laten geloven dat je gek bent, dat het niet zo is, etc. Gaslighting volgens het boekje.
Dat maakte het nog eens extra vreemd. Hoezo ga je bij iemand met wie je op zo'n nare manier uit elkaar gegaan bent, dan op een zelfde soort gekmakende manier, contact zoeken?
De gespreksflarden die mijn bordkartonnen huis binnenvielen, bleven maar komen op zeker moment. Op zeker moment was ik het helemaal zat. Ik voelde me lastiggevallen door hun, ik had sterk de indruk dat dit weer zo'n toneelstukje was, dit keer dan in 20 bedrijven (of meer, ik heb vast ook veel dingen niet gehoord neem ik aan). Dus heb ik Dennis een mail gestuurd, met de vraag wat er is gebeurd, dat hij/zij dit doen, en of hij het daarover wil hebben met me.
De dag erna, op een maandag, het was een uur of 15:00, ik was gewoon m'n ding aan het doen, hoorde ik een geklop of getik, en de Dennisstem die gedempt zei:"Nee, ze woont boven."
En toen een vrouwenstem, voor mij onbekend, die toen heel hard riep:"O ze zit boven! Haagselman, joehoe!" en Dennisstem weer:"Niet doen, anders krijg ik daar gezeik mee."
Op woensdag kwam zijn bizarre reactie op mijn email, alsof ik één of andere maffe stalker ben.
Op zeker moment besefte ik me, dat ik ergens eind juni, begin juli, ik wist het niet meer precies, de Vrouwenhaatfiles online had gezet. Ik heb het even opgezocht in mijn feedreader (mensen kunnen zich abonneren op mijn RSS feeds), en dat was 2 juli. Toeval?
Nou wil het andere toeval, dat ik al eerder ooit te maken kreeg met gaslighting. Ten tijde van de biK affaire, en dat was echt zo smerig. Het werkt volgens dit principe:
Iemand doet iets vervelends tegen een persoon. Als die verhaal komt halen, zeg je gewoon dat het niet zo is. En dan is het gewoon weg, helemaal makkelijk vanzelf. Het werkt helemaal goed, als je de boel nog kan omdraaien ook. Dus bijvoorbeeld een stalker die van stalking beschuldigd wordt, zegt dan: Nee, dat heb ik niet gedaan. En hou nu op met mij te stalken met je mails!"
Het is smerig, omdat je op slinkse wijze iemand gaat laten twijfelen aan diens ervaringen. Ik weet nog, bij de biK, dat ik toen een weekend lang heb lopen malen, dat ik dacht: zou ik het dan allemaal verkeerd gehoord en gevoeld en gezien hebben? Maar... hoe dan?
Mijn teamleider NB, die me zei dat ik in een waan leefde.... wut? Aan het eind van dat weekend had ik mezelf gelukkig weer terug, en wist ik: ik weet wat ik zie, wat ik hoor, en wat ik meemaak, wat ik voel. Ik leef niet in een waan, en dit is wat er gebeurd is. En dat vertelde ik hem een paar dagen later. Waarna mijn leven daar nog zuurder gemaakt werd. Grappig detail: ik heb zelfs één van de pestpersonen tegen iemand horen zeggen, dat zij van de teamleider alles moesten ontkennen. En dat een andere pester dat zelf ook wel raar vond.
En nu dus weer: malen. Ik heb dit verhaal in mijn hoofd nu wel duizend keer de revue laten passeren. En ik kom steeds op hetzelfde uit. Na het verleden jaarse gebeuren, had ik hem nog het voordeel van de twijfel willen geven.
Toevoeging 1:
Ik noem geen namen. Wat ik wel wil aangeven: Dennis is een vrij bekende Klotestadter (...). Hij heeft veel volgerts, een grote community, veel vrienden etc. Als je het vanuit Clubhuis perspectief ziet, heeft hij t.o.v. mij een machtspositie gehad. En dan ik: niemand kent mij, geen community of wie dan ook die mij actief steunt, ik ben behoorlijk eenzaam - en dat weet hij. Dat weet inmiddels wel iedereen die mijn website leest ook btw. Dat maakt het allemaal nog wat heftiger. Dat je met een groep mensen dit dan doet.
DatumTijd: 2023 mei 1, 06:10 CET
LatestEdit: 2023 sep 16, 12:29 CET
Auteur: Mulder
Categorieën:
Vandaaggedachten (overzicht)
Poëzie: Vandaaggedachten
