Gedachten, statements en theorieën over het Radio Klotestad project  [engels]

2023.03.11. De autobiografie als toevluchtsoord.

2023.06.03. Mijn herinneringen als rattige stoorzenders.

2023.03.11. De autobiografie als toevluchtsoord.

Waarom schrijft iemand een autobiografie? Meestal is de schrijver (m/v/x) ergens van bekend, of acht zich bekend genoeg om interesse in diens leven te wekken bij lezers. Er kan ijdelheid meespelen, sommige critici zullen 'narcist!' roepen. Men kan zo'n interessant leven hebben geleid, dat de mensheid staat te popelen om diens memoires te lezen. Het kan een wraakoefening zijn, een schuldbekentenis, een nalatenschap of een bevestiging van een leven, voordat het in vergetelheid verdwijnt. De schrijver kan zich niet gehoord voelen, wil zich uiten, en de stem laten horen aan eenieder die het lezen wil.

Wat is míjn motivatie, wil je natuurlijk als lezer dezes weten.
Het is niet altijd gemakkelijk om jezelf te zien, zeker niet als je, zoals in mijn geval, zoveel lastige dingen hebt meegemaakt. Waarschijnlijk zijn alle aspecten wel in enige mate aanwezig. Ik heb het idee, dat ik nog maar aan het prille begin ben, en dat ik in de loop van dit project vanzelf in valkuilen zal vallen, in allerlei sloten tegelijk zal lopen en uiteindelijk misschien zelfs in deze zelfgegraven put wegzakken. En dat ik me dan daardoor (maar hopelijk daarvóór...) bewust wordt van de mechanismen.

Eén beweegreden kan ik wel al benoemen. Door mijn gesteldheid, het totaal aan vreemde symptomen en ziektebeelden, ben ik risicogroepslid geworden, en is het risico om ernstig ziek te worden, en/of mijn huidige ziekte te verslechteren, of óók nog LongCovid op te lopen, een kansspel waar ik liever niet aan meedoe, ondanks dat een groot deel van de samenleving dankzij/samen met de regering heeft besloten dat dat allemaal niet meer uitmaakt. Blijkbaar vind een groot deel van Nederland dat mijn leven niet belangrijk is, en dus heb ik mij zover als mogelijk is, teruggetrokken.
Ik heb niet het idee dat iemand me mist. Als dat wel het geval is, laat het even weten.
Omdat ik al jaren met Groeten uit Klotestad bezig was, en ik graag meer over mijn leven wilde schrijven, leek dit mij het ultieme moment. Als bijna iedereen je verlaten heeft, dan heb je alleen jezelf nog. En dus is dat wat jullie krijgen. Mezelf. Fragmenten van mijzelf, van mijn leven, een geschiedenis van mijn leven, hier en daar wat aangepast omdat ik niemand wil kwetsen. Zelfs niet als ik dat soms wel wil :-/.

Het is een manier van radicaal openhartig zijn, die ik mij ten doel stel. Je kunt het zien als een politieke daad, om mijn stem als vrouw, als autist, als persoon met beperkingen, als uitkeringsgerechtigde, te laten gelden. Door al die factoren heb ik vrij weinig middelen tot mijn beschikking, en geen toegang tot mainstream media, uitgevers, kunstinstellingen etcetera. Dus doe ik het zo.

terug naar boven