Vandaag (3): Geen zin in gedachtenvandaag.

Vandaag (2): De standaardreactie (2025 apr 11)

Ongeacht of je slachtoffer bent van pesterijen, seksueel geweld, of andere narigheid, de respons van de meeste mensen is vrijwel altijd hetzelfde. Net als die van de daders. De daders ontkennen, verdraaien zaken, en doen dat zo goed dat veel mensen de dader steunen en zich mede tegen het slachtoffer richten. Helaas heb ik daar in mijn leventje al vele voorbeelden van meegemaakt. Gisteren zag ik de documentaire 'Had dan nee gezegd' van Jamie Reuter, waarin deze manier van reageren en victim blaming uitvoerig besproken word. Eerder zag ik de laatste documentaire van Sunny Bergman, 'Blauwe ballen en andere verkrachtingsmythes'.
Wat uit beide duidelijk wordt is dat bagatelliserende reacties het juist nóg moeilijker maken voor slachtoffers. Zij gaan zichzelf veroordelen, denken dat ze iets fout hebben gedaan etcetera, iets dat de daders prima uitkomt. Jamie e.a. leggen uit, hoe juist dát zo beschadigend is voor slachtoffers.

Ergens, ik weet niet meer waar, hoorde of las ik dat deze manier van doen vooral door de jaren-Rutte is verhevigd en bestendigd. Dat politici in feite eenzelfde soort ontkenning en verdraaing toepassen, en dat daardoor het volk dit als standaard reactie heeft overgenomen.

Dat zou kunnen, ik weet het niet. Feit is wel, dat door die kapitalistische, neo-liberale bullshit mensen tegen elkaar worden uitgespeeld, en helaas, daar trappen hele volksstammen in, zelfs mensen waar je het niet van verwacht (linkse mensen!). En feit is dat veel mensen hun verantwoordelijkheden niet nemen. Gewoon alles ontkennen als iemand je ergens op aanspreekt: lekker makkelijk, probleem opgelost! Dat het probleem alleen maar groter wordt daardoor, dat maakt velen niet uit. Waarschijnlijk werkt het zelfs in hun voordeel: kunnen ze nog lekker doordraven in hun haat jegens het slachtoffer. En lekker knuffelen met hun pestvriendjes, de band is weer gesterkt!

Ik walg ervan. Ik walg van de pestkoppen om me heen, ik walg van de nare mensen die dit als hun standaard manier van doen hebben. En van de meelopers, de bagatellisanten van dienst, de wegkijkers, de afdoeners, de dooddoeners, de ongeïnteresseerden. Bah. Het is ook walgelijk, dat ik door ervaring weet, dat als ik maar een stoer uitziende man zou hebben, niemand me had durven lastigvallen. Geen gebonk, geen geroddel (althans niet binnen gehoorsafstand), geen getreiter, geen gegluur - pestkoppen zijn zielige stiekeme angsthazen, kiezen de makkelijkste slachtoffers uit - wat is er in godsnaam mis in je leven als je zo doet?

Vandaag (1): Wanhooptimisme (2025 apr 9)

Daar dacht ik net aan, hoe ik en velen met mij ons een slag door de dag worstelen. In allerlei gradaties uiteraard - de ene worsteling is de andere niet, hoewel er altijd wel veel overeenkomsten zijn. Het optimisme van de wanhopigen: hoe je maar door en door gaat, steeds weer probeert er toch iets van te maken, je best doen, proberen anderen tegemoet te komen, maar vaak ook gewoon geen clue hebt van wat anderen nou eigenlijk van je verwachten, vooral als dat iedere keer anders blijkt te zijn. Dat je té voorzichtig wordt, om maar niemand meer voor het hoofd te stoten. Overdag vrolijk, maar in het donker jezelf in slaap huilt. Of andersom: overdag in een hoekje wegkruipen, en juist 's nachts rust ervaren, of dat nu op een stil strand of in een overvolle club is.

Je moet toch iets.

En zo ook ik, ik ploeter voort en voort, ploeg door graszoden, leg lange afstanden af met de voeten alsook in gedachten, waar ik ruimtevaarder ben en de sterren tel tot ik in slaap val. Ik wil zoveel, en kan zo weinig.

Met al dit gemijmer probeer ik ondertussen deze website in een iets andere jas te steken. Veel openhartigheden heb ik verwijderd, mijn experimentele archiefsite houdt ik nu voor mezelf - aan de ene kant wel jammer, want ergens vind ik het nog steeds belangrijk. Maar aan de andere kant voel ik me te kwetsbaar. En ik wil graag meer concentratie op mijn werk, op de dingen die ik maak en doe, en het kostte me teveel tijd. Er zijn dus veel dingen anders nu op de site, of gaan nog anders worden, want ik heb nog niet alles om kunnen zetten.

Deze Vandaaggedachten bijvoorbeeld. Waarom zou ik de oudere files nog hier laten staan? Ik ben ook nooit zo'n voorstander geweest van al je tweets,toots en hoe het ook heten mag, te bewaren. Op Mastodon laat ik de meeste dingen automagisch verdwijnen na een week. Heerlijk! Waarom zou ik dan wel al die gedachtengangentjens bewaren? Voor mezelf, prima, maar voor de rest van de wereld lijkt het me beter om het daadwerkelijk Vandaaggedachten te laten zijn. Dat de gedachte slechts zolang blijft bestaan totdat er een nieuwe gedachte is, of tot een bepaalde update in geval van bijvoorbeeld een ongoing situatie. Misschien bewaar ik het een maand, dat zou ook kunnen. We zullen zien.