Kort geleden moest ik mijn medicatie ophalen bij de voor mij nieuwe apotheek. Tot mijn verbazing staat er op de deur nog steeds het bordje: max. 3 personen tegelijk binnen. In een best grote ruimte. Ik heb het vermoeden dat de medewerkers dit op de één of andere manier hebben afgedwongen? Of zou het bij deze apotheekketen overal nog zo zijn?

Maar verder wordt er hier nergens gemaskerd.
Ik kom dus ook nergens. Heel af en toe even snel in een winkel. In de bus soms, als het moet is dat soms op drukke tijdstippen (liever niet!) en dan doe ik mijn masker op op het moment dat ik zit. Omdat ik al meerdere keren werd uitgelachen als ik gemaskerd binnenkwam in een volle bus.
[s] Zo fijn ook, die solidariteit overal. [/s]

Inmiddels zijn de aantallen virusdeeltjes in de riolen weer aanzienlijk gestegen. De ziekenhuisopnames echter lijken laag te blijven, hoewel het me ook niets meer zou verbazen als dat komt omdat er minder gemeld wordt. Er zijn zoveel dingen nu teruggedraaid of afgeschaald, dat het moeilijk is ook om nog te weten hoe we er precies voor staan.

De bizarre manier van omgang met deze pandemie, die volgens velen voorbij is, maar dan toch wel zeggen, dat 'de kwetsbaren' nog immer kwetsbaar zijn voor het virus. Ik wil niet schreeuwen (of eigenlijk wel, toch), maar IEDEREEN IS KWETSBAAR. Je gaat er wellicht niet dood aan, maar wil je dan schade aan je immuunsysteem dat waarschijnlijk nooit meer overgaat, of gedoe met je hart en bloedvaten, je nieren? Of wil je graag Long-Covid?

Ik merk zelf dat mijn immuunsysteem een behoorlijke klap heeft gekregen. Bij het minste of geringste heb ik gordelroos (achtig, het is nooit precies gediagnosticeerd) aanvallen, veel vaker dan ik voor de pandemie had, en het laatste jaar is het echt bizar veel geweest. De ene aanval is nog niet weg, of een nieuwe dient zich alweer aan, en de verschijnselen zijn veel heftiger... meh²!

Op afspraak werd ik gebeld door mijn UWV contactpersoon. Hij begroette me, en vroeg me hoe het met me ging. Omdat ik me sinds een aantal dagen grieperig voel, en misschien dus Covid heb (wsl met wat het dan ook is, aangestoken door mijn tandarts de week ervoor), vertel ik hem dat. Zijn reactie:
"Covid is toch weg?"
Ik dacht dat hij een grap maakte: "Eh... sorry?"
Hij weer:"Er is toch geen Covid meer?"
In een split second dacht ik dat ik door een trollerige grappenmaker werd gebeld, met dan wel dezelfde stem als mijn contactpersoon vreemd genoeg. Maar nee, het was hem toch echt. Ik legde hem uit hoe de situatie is, en hij vertelde toen dat hij het allemaal niet volgde, dat het niet meer in het nieuws was, dat bij het UWV alles weer als voorheen was (schotten weg etc.). Het enige verschil met voor de pandemie, was dat ze nog wel mensen met Long-Covid in hun caseload hadden.
Ik was en ben nog steeds compleet flabbergasted, en heb hem gewezen op allerlei zaken. Op zeker moment gaf hij aan, dat hij in mijn dossier zou zetten dat ik Long-Covid heb, zodat ik een aantal maanden met rust zou worden gelaten. Heb ik Long-Covid? Nee, behalve een sinds begin pandemie hardnekkige hoest, die af en toe erger en dan weer minder is. Maar wel allerlei andere dingen, de dingen waardoor ik gedeeltelijk ben afgekeurd en dus daarvoor bij het UWV ben. Die overigens niet meer overgaan, btw. Waarom staat dat niet in mijn dossier, en belt hij me überhaupt dan nog?
Ik reageer er maar niet meer op, we zijn aan het eind van het gesprek, hij is duidelijk aan het afronden. Hij verontschuldigt zich nog, en zegt dat hij me niet had willen beledigen, en dat hij het echt niet wist. Ik mompel nog iets over dat ik hoop dat hij het dan nu wel weet.

Wat een absurditeit weer! Als dit nou je dementerende grootmoeder was, maar neen, dit is iemand die beslissingen neemt over het inkomen van mensen. Ik vind dit echt erg, dat deze mensen niet op de hoogte zijn van oplopende besmettingen, de mogelijke gevolgen van een Covid-19 besmetting die zeer ernstig kunnen zijn, van Long Covid tot allerlei andere invaliderende narigheid aan hart, hersenen, immuunsysteem, voortplantingssysteem, etcetera. Dat dat uitgerekend bij het UWV niet bekend zou zijn... bizar.

Ik weet het: iedereen kan hoesten of niesen zonder Covid te hebben. Ik ben daar tenslotte zelf het wandelende toonbeeld van, met alle vreemde verschijnselen die ik al járen heb. Bij de tandarts droeg de assistente bijna volledige bescherming: goed mondmasker, plus zo'n duikbrilachtige bril. Ik kan het me goed voorstellen, temeer omdat ik bij het proberen te maken van een nieuwe afspraak hoorde, dat een aantal collega's langdurig ziek zijn. Dat lijkt me dan wel Covid te zijn: tandartsen zitten wat dat betreft natuurlijk wel in de frontlinie.
Toch had de tandarts zelf slechts een blauw chirurgisch dingetje voor, en de keren dat ze iets langer moest uitleggen, dan deed ze die af, terwijl ze toch dichtbij zat.
Tijdens de behandeling nieste en hoestte ze, en alhoewel ze haar hoofd wel wat wegdraaide, dacht ik wel: o jee, hier lig ik dan, met mijn bakkes wijd open. Maar ja, wat moest ik doen? Er moest toch het één en ander gefikst.
Nog geen week later en ik begon zelf te snotteren. Nou doe ik dat altijd al, maar meestal alleen buitenshuis, gedurende de koudere maanden. Hoesten doe ik al sinds begin coronajaren. Dus dat was ook niet echt heel alarmerend. Maar verhoging erbij, vreemde spierpijnen, pijn aan mijn longen, hoofdpijn en soms vage keelpijnen, jeukende ogen plus zomaar opeens raar slap? Nee. Gelukkig ben ik gevaxxed, dus dat zal wel helpen met de boel rustig te houden. Of misschien is het griep, maar dat heerst op zich niet heel veel nog (ondanks dat vele media dat steeds blijven herhalen). Tegen verkoudheid ben ik niet ingeënt, dus als het dat zou zijn geweest, had ik nu echt mega lopen snotteren, en dat is (gelukkig) ook niet het geval. Uiteraard heb ik getest, maar daar komt niets uit. Rustig aan dus maar, en duimen dat het met een sisser afloopt en ook geen langetermijngevolgen gaat hebben.

Zoals iedereen had ik ook wel zin in wat anarchistische zines en zo meer, maar op de website vond ik geen enkele info over preventieve maatregelen tijdens de beurs. Dus stuurde ik een monter mailtje naar de organisatie, in het Engels omdat ik hun website alleen in het Engels zag (dat ik het net checkte kwam ik wel opeens op een NLtalig deel terecht...): "Hi!
At the bookfair, do you ask people to wear masks? I cannot find info on your website.
I'm a bit weary of visiting, when i will be the only one masking in a very crowded place, as i'm a so called 'risicogroepert' :-/, and infections rising again."

The answer: "Hi Hannah,
we will not ask everyone to wear masks. We asked people who are sick to stay home and will have masks and self tests available at the info point.
We understand it's a hard choice. We try to accomodate everyone but it is hard with an event like this.
Let us know if there is anything we can do to help you feel safer during the event.
with militant snuggles,"

Ik heb daar wel wat moeite mee. In feite sluiten ze nu een hele groep mensen uit van hun event, en waarom? Waarom in godesnaam is het nu zo ontzettend onoverkomelijk om een fucking masker te dragen? Ook dat ze me vragen om hun te laten weten wat ze kunnen doen om het veiliger te laten zijn: dat deed ik toch al? Dus mailde ik nog een keer: "Thanks for your fast answer.
Still i wonder, why it is such a hard thing, to choose to wear masks so that everyone can join.
You're excluding us. Like everywhere and everyone else in society.
It is very hard to find our own people acting like this."

Daarna bleef het stil. Zoals altijd. En dan ben je dus een anarchistenclub.... Mijn fnuikende godelahiti nogantoe zeg.

Een [Anoniem] liet zich vaccineren in het buurthuis. Het was erger dan ze konden bedenken, geeft die aan.
Niemand droeg maskers, alleen [Anoniem] en partner. Op verzoek droeg de prikker die ook, hoewel ze wel moeite hadden de maskers te vinden.
Er was geen desinfectie aanwezig.
Afstand werd er nergens gehouden. In het wachtgedeelte stonden de stoelen tegen elkaar aan.
Het was druk, er waren teveel mensen in een heel kleine ruimte.
De ventilatie was niet op orde: CO2 steeg direcht naar 1025 ppm en was nog stijgende toen wij naar buiten gingen.
Achter mijn partner stond een hoester.
We hebben de 15 minuten wachttijd buiten doorgebracht.

Ook bij deze [Anoniem] was het druk op de vaccinatielocatie. Er werden ook HPV prikken gegeven aan jongeren, het werd wel gescheiden, maar het was evengoed allemaal bij elkaar in dezelfde ruimte. Er waren 4 rijen voor Covid vaccinaties open, met elk zo'n 6 wachtenden voor ons. Bij binnenkomst werd gevraagd of [Anoniem] voor Corona kwam, en bij bevestiging werd dat meteen gevolgd door 'U mag uw mondkapje afdoen, is hier niet nodig.' :-/

Gisteren mocht ik dan mijn vaccinatie halen, en al is het niet de heilige graal, het is iets meer bescherming tegen ernstige ziekte, en dat is toch fijn dat dat mogelijk is. Hoewel ik al verschillende hemeltergende voorbeelden van het vaccineren had gelezen van anderen die al eerder de prik waren wezen halen, had ik niet echt een heel slecht idee erover; ergens diep van binnen heb ik waarschijnlijk toch nog een soort vertrouwen in de gezondheidszorg, en ging ik er stiekem toch vanuit dat het wel goed geregeld zou zijn.

Ahum.

Een week tevoren was ik al langs de locatie gelopen; omdat ik bijna continu alleen ben, moet ik mezelf proberen te vermaken en te zorgen voor een soort van conditie, dus ging ik wandelen en ik wist niet waarheen. Tot ik bedacht: ik kan daar wel eens langs, dan heb ik én de wandeling in de pocket, én ik weet dan hoe het eruit ziet. Ik was daar op hetzelfde tijdstip van de dag, dat ik gisteren moest. Maar waar het verleden week onwijs rustig was, stonden er nu zelfs mensen buiten te wachten om naar binnen te kunnen. Niemand droeg een mondkapje.
Bij de ingang van de formaat belwinkel locatie stonden twee dames, die vroegen naar je vragenlijst. Omdat ik blijkbaar een oude versie had meegenomen, moest ik een nieuwe invullen. Daartoe stuurde ze me naar binnen, waar aan beide kanten van de deur een statafel stond, met daaromheen meerdere mensen op een kluitje bij elkaar om die dingen in te vullen. Ik meteen in de stress, en zei dat ik daar niet bij ging staan, en ik zocht buiten naar iets waartegen ik mijn papier kon houden om het in te vullen. Buiten waren geen bankjes, pas een heel eind verderop. Dus liep ik maar naar een lantaarnpaal for gods sake, en heb daartegen mijn formulier staan invullen.
Dat werd weer gechecked, toen mocht ik doorlopen naar 1 van de vier intake-hokjes: met schotten afgewerkte sta-hokjes, waar de intake-medewerkers achter een pc je gegevens checken. Er was gedoe steeds. De mevrouw van 'mijn' hokje liep steeds weg, om mensen te ondersteunen naar de goede plek? Ik weet het niet. Het voelde allemaal wat chaotisch. Ik mocht doorlopen, en wéér kwam ze uit haar hokje en wees me hoe ik lopen moest: in het midden van de vier intake-hokjes was een pad naar de prikplekken, die waren afgeschermd met schotten van circa 1.30m hoogte, zoiets, je kon in ieder geval niet zien wie er zaten. De vrouw zei dat ik mijn jas kon uitdoen, en op de stoel moest gaan zitten. De stoel stond een beetje in een hoek, achter het schot van het prikhok. Ik rommelde wat met al mijn spullen, en toen ik dan braaf ging zitten, zag ik opeens dat er zich een rij had gevormd, iedereen hutjemutje op elkaar staande (zonder maskers) en de eerste persoon van die rij liep al voorbij mij, het prikhok in...

Ik vroeg me af, waarom ik op die stoel moest gaan zitten.
Ik was de enige persoon in de hele locatie met een masker op. Misschien moest ik daarom apart ergens geprikt, maar er was mij niets gezegd. Of stond er toch een aantekening bij mijn naam, had de Klachtenfunctionaris mij een melding gegeven in hun systeem? Dat leek me ook stug. Dus stond ik maar weer op, en ging vooraan de rij staan, en kon toen meteen naar het tweede prikhok.

De Prikfunctionaris droeg ook geen masker, en ze vroeg me daar ook niet naar, terwijl ik er zelf toch overduidelijk één droeg. Ik vond het heel vervelend, dat ik er om moest vragen. En ik vond het ook ronduit belachelijk en heel erg onzorgvuldig, sowieso, dat niemand er daar één droeg. De locatie was druk, er werd veel gepraat, ik verstond dingen slecht daardoor. En het waren dus allemaal ouderen, zoals ik, en nog veel ouder, mensen met allerlei onderliggende aandoeningen ook - de beruchte 'kwetsbaren'. En die werden allemaal gezellig bij elkaar gestopt, zonder enige vorm van preventieve maatregel whatsoever. Hoe bizar...

Ik vroeg de Prikfunctionaris toch of ze ook een masker wilde opzetten. Ze keek me nogal verstoord aan, en reageerde wat korzelig:"Nou... dat moet ik eerst even vragen dan." en liep weg naar achter of zo. Weer was ik nogal flabbergasted. HOEZO liggen die dingen daar niet klaar dan? Waarom moest ze daarom vragen, was dat niet afgesproken dan? W.T.F.
Maar goed, even later kwam ze terug, met een zakje van die blauwe gevallen, de minst goede maskers der maskers, namelijk de chirurgische, en wéér zakte mijn broek ter plekke drie meter verder af, maar ik dacht: wtf dit gaat jaren duren dus vooruit met de geit maar, en ik bedankte haar zelfs nog vriendelijk voor het opzetten van een lullig maskertje. Zij:"O, geen probleem hoor, dat spreekt vanzelf." alsof ze niet net met tegenzin ernaar moest gaan vragen bij haar leidinggevende.
Vinden jullie het ook niet bijzonder trouwens, voor zo'n on-empatische autist als ik (...), dat ik daarna mijn best deed het voor háár niet vervelend te maken, en ik het luchtig hield, een grapje maakte, waardoor de prikactie verder prima ging, en we vriendelijk groetend afscheid namen. Ik mocht door naar de wachtruimte.

Die wachtruimte was nog verder naar binnen de belwinkel in. Het was er niet echt ruim; ik heb het natuurlijk niet nagemeten, en ik vond dat ik ook geen foto ervan kon maken, maar er stonden ongeveer 6 of 7 rijen met aan elkaar geschakelde stoelen; aan de linkerkant twee-zitjes, aan de rechterkant drie-zitjes. Alleen helemaal vooraan was een zitje waar een meneer in zijn eentje op zat, helemaal rechts op een drie-zitje, dus ik ging op de derde stoel zitten, met in het midden dus niemand. Het was een beetje een theatersetting, iets ruimer voor de benen wellicht, en omdat mensen er soms langs moesten kunnen om te kunnen zitten. Omdat de stoelen aan elkaar vast zaten, zat je dan al sowieso vlak bij elkaar. Achter ons zaten een aantal vrouwen lekker te kletsen en te lachen, ik voelde een spetter speeksel op mijn rechterwang... Lekker dan.
Schuin tegenover ons, op veilige afstand zal ik maar zeggen, zat de oppas-EHBO'er op te passen. Ik zag hem even naar me kijken, het leek alsof hij iets wilde gaan zeggen, misschien over mijn masker - dat ik dat af moest zetten, maar één blik van mij en hij hield zich stil. Terwijl ik op steeds boziger op mijn foon ging zitten tikken, kwam er een man pal naast me zitten. Dat was wel de druppel (geen speeksel). Moest ik hier dan tussen alle onbemaskerde, pratende, lachende, kuchende mensen op een kluitje blijven zitten? Ik dacht het niet! En dus vervoegde ik mij bij de oppasser, en legde uit dat ik dit echt niet vond kunnen. Hij reageerde met de bekende fratsfrase:"De situatie is niet zodanig, dat er maatregelen nodig zijn." Ik zei hem, dat dat gewoon niet waar is, hij zei wat schaapachtig, of verveeld? geen idee:"Ja.... jaa." Het had geen zin dit. Wat een belachelijke (maar meer nog: hachelijke) toestand. Ik zei dat ik dan wel buiten moest wachten, en beende boos naar buiten.

Waar natuurlijk geen bankjes stonden. Een eind verder was een stenen bank, veel te koud. En nog een eind verder een houten bankje, op een winderige plek, naast de gebakskraam, zodat ik in een vetzoetige walm kwam te zitten. Goede combi als je net gevaxxed bent (not).
Het waaide, het begon te miezeren, ik ging nóg een bankje verderop zitten, en at wat, omdat ik hevig trilde en misselijk werd en me niet goed voelde. Na een minuut of tien had ik het zó koud, dat ik toch maar een bus ging zoeken. Die ik niet vond, en dus besloot ik lopend naar huis te gaan, waar ik drie kwartier later doodmoe en hevig pissen moetende aankwam.

De laatste tien minuten van mijn barre tocht vervloekte ik de algehele wappigheid der mensheid. Want dat was hoe het voor mij in die situatie voelde: alsof ik in het hol der wappenleeuwen terecht was gekomen. Iedereen blij en feestelijk gezellig speeksel delen, terwijl de vaxx pas na een week of twee werkt. En zelfs dan kan je nog goed ziek worden. Wat is nou toch zo ongelovelijk moeilijk aan het dragen van een mondneusmasker? Hoe kun je het - zeker op een locatie als deze - niet willen doen? Waarom? Ik heb gewoon geen woorden hiervoor. Of eigenlijk heb ik ze wel, maar dan vooral een scala aan binnensmondsige harde vloeken. Keer op keer op keer tonen onderzoekers aan, dat het dragen van maskers zeker wel helpt, vooral ook als je daar ook andere maatregelen erbij betrekt: goede ventilatie (of dat op 'mijn' locatie geregeld was, geen idee) en goede contacttracking. Vooral op dit locaties waar veel mensen bij elkaar zijn, en er geen afstand gehouden kan worden.
Waarbij ik meteen op de vraag kom: waarom kiest een GGD voor zo'n kloterige kleine kutlocatie, dan ook nog eens.
Echt. Al mijn klompen zijn gebroken, mijn broeken zo ver afgezakt dat men aan de andere kant van de wereld zich afvraagt wat daar in godesnaam uit de grond omhoog komt.

[Anoniem] begeleidde diens ouders naar een vaccinatielocatie. Heel erg druk, veel ouderen, iedereen op elkaar gepropt, het CO2 stond op 900, en toch was ik de enige met een masker op.
De GGD-medewerkster kwam meteen naar me toe om te melden dat ik de prikker mocht vragen een masker op te zetten. Niet nodig want ik had die al eerder gehad, maar het was goed bedoeld.

[Anoniem] vertelt:
"Ik moest naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Ik werd geprikt door een medewerker met mondkapje. 'Wat goed!' zou je denken. Maar nee.
Bij het weggaan zie ik op het digitale mededelingenbord: 'Medewerkers, patiënten en bezoekers dragen mondkapjes bij luchtwegklachten.'
De volgende keer zal ik dus moeten vragen om een laborante zónder luchtwegklachten, en mét masker."

[Anoniem] meldt: "Maskerloze omgeving, met bijna iedereen boven de 65 jaar. De ventilatie laat zeer te wensen over. Denk 90's kantoor ruimte."

[Anoniem] meldt dat het zo rommelig ging, dat die geen zin had in gedoe en dus niet aan de prikker heeft gevraagd of die een masker wil dragen.
"Wel echt vervreemdend dit. Een hal vol ouderen, vlak bij elkaar zittend. Gehoest, gekuch en niemand met masker, behalve wij.
En het volgende is geen grap:
Medewerker, letterlijk:'U komt voor corona?'
Ik:'Uhm, nou voor de vaccinatie, maar als ik dit zo zie...' "

Kleine locatie, bij aankomst stond er een rij buiten. Bij binnenkomst circa 10 mensen voor ons, toen we weggingen waren er zeker 40 mensen in het gebouwtje, waarvan 99% senior.
Wij hadden maskers op, de man achter ons in de rij ook; ik kreeg het gevoel, dat hij dat deed omdat wij dat ook op hadden.
Gedoe bij incheckbalie. Ze moest van alles uitzoeken. Keek naar de brief van mijn partner, en zei: Maar die is veel te jong voor zo'n brief! [Anoniem] noemde de leeftijd, waarop de baliepersoon een rood hoofd kreeg.
[Anoniem] kreeg vragenspervuur: Zit je in risicogroep? Ben je zorgverlener? Geeft aan dat er stond dat je met een kwetsbaar gezinslid mee mocht. O, je bent mantelzorger? ...
Baliepersoon noemde het 'de partnerprik'.

Bij een GGD locatie vroeg de prikker meteen of [Anoniem] het prettig zou vinden als de prikker ook even een mondkapje op zou doen. Het was er heel ruim en leeg toen we kwamen, toen we weggingen waren er 4 mensen, verspreid over een grote ruimte met tussenwanden tussen alle rijen.

[Anoniem] gaat naar de vaccinatielocatie, niemand heeft een masker op, ook de prikker niet, die na de prik verwacht dat [Anoniem] nog 15 minuten naast haar blijft zitten, zodat ze gezellig met mij kan blijven kletsen. Ook stonden de stoelen in de rij volgens [Anoniem] veel te dicht op elkaar, en besluit dus toch maar een eind verderop te gaan zitten.
"Enerzijds denken dat Covid-19 alleen een risico is voor ouderen en kwetsbaren, anderzijds juist die groep onbeschermd vaccineren! Hoe verzin je het?!"

[Anoniem] vraagt bij de vaccinatielocatie of de prikker een masker wil opzetten, en ze moeten deze van achter halen.
Partner van [Anoniem] heeft het nog dystopischer: men weigert en haalt er een 'arts' bij die zegt dat het niet nodig is.
Op de terugweg heeft [Anoniem] op een eenzaam stuk even de frustratie er uit moeten schreeuwen. Voelt zich leeg en eenzamer dan ooit.

[Anoniem] had ademhalingsproblemen, was benauwd en uitgeput, uren na diens dagelijkse wandeling, dat was nog nooit gebeurd. Mede vanwege andere klachten belden ze de ambulance. [Anoniem] verzocht ze om een mondkapje op te zetten. Dat wilden ze niet, want 'dat was niet meer nodig', ze zeiden het ook niet bij zich te hebben, en ze weigerden de mondkapjes die [Anoniem] aanbood. Ze dreigden zelfs weer te vertrekken als [Anoniem] 'zo moeilijk bleef doen'.

Als groot documentaire-fan, iswas het IDFA altijd een feest voor me. In de eerste coronajaren werd het programma online beschikbaar, supertof. Maar in 2022 vond men het niet meer nodig, of teveel moeite, of gewoon ongezellig misschien? Ik mailde ze daarover:

" Hallo,
Begrijp ik het nu goed, dat er dit jaar geen online programma meer is? Behalve dan dat 'thuis' programma met iedere dag 1 film (voor NB 8,50 ook nog.... terwijl er niets te kiezen is)?
Nogal bizar. Corona is niet over, en veel mensen (bijvoorbeeld risicogroepers) kunnen niet naar een bioscoop. Waarom doet iedereen alsof de pandemie voorbij is? Jullie laten ons allemaal in de steek. En ga je niet verschuilen achter 'we volgen gewoon het rivm' - dat horen we overal en niemand doet iets voor ons. "

Ja, nee, het was niet het mooiste mailtje van de klas, ik geef het toe. Maar in een lange rij van dingen waar ik opeens van ben uitgesloten, is dat niet zo verwonderlijk. Kreeg ik hier wel antwoord op?

"Beste Hannah,
Ik begrijp dat je het vervelend vindt dat er dit jaar geen volledig online programma is. Het is echter niet werkbaar om een compleet fysiek én een compleet online programma aan te bieden. Er is inderdaad een thuisprogramma waarbij er elke avond een andere voorstelling wordt vertoond. Je kunt dan kiezen welke dag en dus welke film je wil zien. Om dit uit te kunnen voeren wordt er een bedrag gevraagd om deze unieke documentaires vanuit huis te kunnen kijken.
Nadat wij twee jaar lang ons filmfestival noodgedwongen online hebben moeten vormgeven, staan we nu weer te springen om prachtige films te vertonen in de mooiste zalen van Amsterdam. Wij zijn en blijven een filmfestival gericht op vertoningen op locatie, niet online.
> Voor online filmfestivals verwijs ik je graag door naar de volgende festivals
Wij zijn ons er zeer van bewust dat Corona nog steeds onder ons is, maar vertrouwen op de verantwoordelijkheid van onze werknemers en bezoekers, lees: thuisblijven bij klachten en regelmatig testen.
Ik vind het vervelend om te horen dat je het gevoel hebt dat we jullie in de steek laten. Wij proberen juist zo toegankelijk mogelijk te zijn, daarom bieden wij ook een geselecteerd online programma aan.
Met vriendelijke groet," Nou, dat was toch een heel vriendelijke email terug, chapeau voor de klantenservicemedewerker!
Beetje jammer wel, dat het weer hetzelfde riedeltje is dat we overal te horen krijgen. Bijvoorbeeld dat eeuwige vertrouwen op de verantwoordelijkheid van anderen... daar gaat nog wel het één en ander mis. En 'dat gevoel' is niet slechts een gevoel, het is gewoon de harde werkelijkheid. Iedereen laat ons in de steek.
En heel raar, die verwijzing naar online festivals: daar stond helemaal niets. Ook geen link. Gewoon: niets.

Ik heb me afgemeld van hun mailinglijst, want wat heb ik daar nog aan?

In een zoveelste poging mijn eenzaamheid op te lossen in gezelligheid, vond ik een gespreksgroep filosofie (he ja, gezellig!), ergens in een buurtwerkorganisatie, dicht bij mij in de buurt. Dat leek me wel wat, dus ik meldde mij aan. Blijkbaar moest ik eerst worden gekeurd, dus ik kreeg een afspraak met een welzijnswerker van dat buurtteam, ze wilde met mij kennismaken. Ik was nog nooit daar binnen geweest. De receptionist zat achter een volledig dichtgebouwde glazen wand, maar kwam uit diens hok om een deur voor mij te ontsluiten, en daar werd ik opgewacht door de welzijnswerker. Door mijn altijd autistische overwelmdheid vergat ik natuurlijk weer van alles, dus stak in een reflex mijn hand naar haar uit. Nee, nee, ze wilde geen handen schudden, ik verontschuldigde me met dat dat natuurlijk okee was, en dat ik dat steeds vergeet. In het kleine kantoortje stond het enige raam wijd open, maar mijn stoel waar ik diende te zitten, stond naast haar pc. Ze schoof wel wat achteruit met haar stoel. Kortom: ze was zich wel degelijk bewust van mogelijk besmettingsgevaar, en deed er van alles aan om geen Covid op te lopen. Helemaal goed!
Ik had verwacht dat ze allerlei dingen ging vragen, maar dat gebeurde niet echt, dus ik vertelde zelf voorzichtig wat dingen. Ze legde wat uit over de frequentie etc, de groep was al even bezig maar ik kon makkelijk instromen, en ik zou worden gecontact door de gespreksleider. Even had ik het idee, dat de groep in het kantoortje plaats had, maar toen ik naar buiten liep, dacht ik dat ik het niet goed had gehoord. De groep was zo'n 8 mensen groot, dat paste toch niet als je dat veilig wilde doen?

Toen ik de mail van de gespreksleider ontving een tijd later, heb ik die persoon gevraagd op welke locatie het plaatsvond en of ik het nu goed had begrepen dat het in het kleine kantoortje gehouden werd, en dat als dat zo was, dat het toch niet veilig was.
Ik bleek het toch goed gehoord te hebben, en de gespreksleider begreep mijn zorgen heel goed; ze was op dat moment zelf aan het herstellen van Covid. Een paar keer zou het wel in een grotere ruimte gehouden worden, maar dan kon ik dus maar een paar keer meedoen, en dat vond ik vrij zinloos. Dus ik meldde mij af, met de reden waarom, en ik heb dat ook gemaild naar de welzijnswerker. Die was op vakantie, en het duurde dus een tijd voordat ik een reactie kreeg. Ze gaf aan: ze had er helemaal niet aan gedacht.
Mijn zoveelste klomp brak.
Dus je houdt jezelf en je vaste medewerkers zo veilig mogelijk, maar de buurtbewoners - NB degenen over wiens rug je je geld verdient - laat je gewoon bij elkaar hokken op een paar centimeters afstand... HOE DAN?

Ze gaf aan in haar email, dat ik eventueel eenzelfde groep kon bijwonen een aantal buurten verder, daar hadden ze het wel in een grotere ruimte. Maar ik wilde niet eerst een half uur, drie kwartier moeten lopen, ik had juist graag contacten in mijn eigen buurt gehad. Dus ik sloeg het af. Ze mailde nog een keer, met oa dit:
"Ik begrijp je gevoel hierover. Het is ook heel vervelend om steeds te moeten vragen om iets dat voor jou vanzelfsprekend en belangrijk is. Nu houden wij ons hier in de eerste plaats aan de aanwijzingen van de overheid. Zelf ga ik nog iets verder en schud ik geen handen en houd ook vaak nog meer afstand dan op dit moment voorgeschreven wordt."
Ze bood aan om me te helpen zoeken naar iets anders "bijvoorbeeld in de buitenlucht", maar het enige dat ik nog kon (en kan) denken is: zoek het lekker zelf uit. Ik wil niet 'iets in de buitenlucht' in de winter. Ik wil de dingen die anderen ook kunnen doen, maar dan wel op een veiligere manier.
Weken later belde ze me zelfs nog een keer. Het raakte haar zo, had ze ook in die email gezet, en ze sprak iets soortgelijks in. Tja. Zorg dan voor veilige dingen voor iedereen. Ik heb niet opgenomen.

Ik vind dit echt erg. Men is duidelijk niet bereidt om te zorgen voor veiligheid voor buurtbewoners, alleen voor zichzelf. Stik dan ook maar in je zogenaamde hulpverlening. Hoe kan ik iemand of een hele organisatie nog serieus nemen zo?


Oooooooooo ironie! Stukje van de website van het buurtgebeuren, met een beschrijving van de gespreksgroep.

Via een online contactformulier (denk ik) deed ik een melding van discriminatie, voor wat betreft het buitensluiten van in ieder geval risicogroeperts (maar in feite natuurlijk ook ieder ander die niet besmet wil worden) door de overheid, door het stoppen van alle preventieve maatregelen.
Nooit een reactie op gekregen.

Op insta volgde ik ene linkse boekhandel. Ze postten een aantal foto's van hun kleine winkel, met heel veel publiek zonder maskers, en de bekende schrijver Édouard Louis aan de signeertafel daar ergens tussen, mét masker.
Ik vond het zo bizar.
Die man zit daar zijn geld zuur te verdienen, en al die linkse mensen die graag zijn boeken lezen hebben geen moment bedacht om ook even een masker op te zetten. Ik plaatste een commentaartje daarover, en kreeg de gebruikelijke reactie: wij volgen de richtlijnen van de overheid.
Iedere keer dat iemand, en al helemaal een linkse organisatie, zo'n antwoord geeft, ben ik weer flabbergasted as fuck.