Oud en Nieuw zat er aan te komen, en ik was niet zo in de mood ervoor want ik woonde alleen met mijn babietje. Maar een vriend van me die ik nog van vroeger kende, en die vreemd toevallig vlak bij me in mijn nieuwe buurt bleek te wonen, stelde voor het samen te vieren. Gezellig, ik was blij met zijn gezelschap.
Hij bood aan om wat vuurwerk te regelen, maar ik wimpelde het af. Ik ben geen vuurwerkfan - een paar jaarwisselingen eerder was er een rotje vlakbij mijn oor uit elkaar geknald, en dat was niet echt prettig. En met een baby in huis is het ook nogal onzinnig. Maar hij stond erop om toch iets te maken.
Ik: "Eh... wat zeg je, maken? Maak je zelf vuurwerk?"
Samio: "Ja, dat doe ik al jaren."
Ik: "Okee, ik wil geen vuurwerk, en al helemaal geen zelfgemaakt vuurwerk in mijn huis."
Hij zweerde bij hoog en laag dat het toch helemaal geen probleem was. Vertelde zelfs hoe hij het maakte: van goedkoop vuurwerk haalde hij al het kruit bij elkaar, deed dat met een lont in een bol aluminiumfolie, et voilá. Ik was flabbergasted. Ook vanwege zijn gemok toen ik het bleef weigeren. Opeens veranderde hij in een mokkend kind dat groot onrecht was aangedaan.
Ik hield voet bij stuk, en de avond werd best gezellig, maar de niet aanwezige zilveren Bom bleef toch ergens tussen ons hangen; de eerste tekenen van een veranderde, en een paar jaar later uiteindelijk verdwenen, vriendschap.
