De vlieg die sprak  [english]

Was de vlieg die gisteravond steeds weer op mijn beeldscherm zat in mijn rugzak gekropen ’s nachts, in slaap gevallen aldaar, en werd pas weer wakker toen ik m’n tas opende in de trein. Daar bleef het diertje een hele tijd naast me op het raamkozijn zitten. Ik sprak hen toe, vertelde hen dat het beter de wijde wereld in kon trekken. Dat is wel eng, ik ben de eerste die dat toegeeft, maar je kunt toch niet maar altijd om mij heen blijven hangen?

Toen ik uren later in de stationshal van D9-202 zat te snacken, kwam hen weer bij me zitten. “Ik dacht dat je weg was?” fluisterde ik achter mijn chocoladebroodje.
Hen zoemde wat, en vloog op, richting een vrouw met een bos blonde krullen van hier tot heel ver weg. Hen wilde me blijkbaar jaloers maken, en dat lukte, maar ik bleef onverbiddelijk. Hen ging in haar haar, ik zag het blauwzwart glanzende lijfje zich voorzichtig een weg naar binnen banen. Ik vroeg me af of haar haar naar haar rook, je weet wel, zo’n viezig mensenluchtje. Een paar maanden geleden stond ik bij een concert van Strøhl, een paar meiden stonden om mij heen te headbangen, en bij iedere hoofdbeweging van een zelfde blonde krullenbol als deze dame, rook ik dat viezige haarodeurtje gatverdamme dank u wel maar niet heus.

Inmiddels heeft de vlieg mij verlaten. Ik ben nu van god los.