Misschien moet ik een ratingsysteem aanbrengen, qua sadness van een verhaal. Ik geef dit 5 van de 5 buien die u waarschijnlijk standaard al voelt hangen bij ieder verhaal dat u hier opensurft. Welkom in mijn leven!
Het is lastig om hier precies alles na te vertellen, omdat ik de privacy van betrokkenen dien te beschermen; alle namen zijn gefingeerd. Om dat wat duidelijker aan te brengen, zet ik de namen tussen aanhalingstekens bij een eerste introductie in de tekst. Daarna gaan ze zonder aanduiding gewoon verder. Ook heb ik een aantal andere details veranderd. Het is een beetje jammer, want het zou misschien meer inzicht geven in bepaalde aspecten van het verhaal. Maar ik wil niemand in diskrediet brengen, alleen mijn verhaal vertellen.
Bewerkte versie
Dit is een sterk bewerkte versie van wat ik eerder over deze situatie heb geschreven (en later weer verwijderde); ik hoop dat er een iets evenwichtiger verhaal is, nu er iets meer afstand is, en ik niet meer uitgescholden of op andere wijzen geïntimideerd wordt door hen bij mijn huis. Voor wie het nog niet wist: ik ben namelijk verhuisd naar een andere plaats, niet alleen vanwege hen, maar het was wel een grote aanjager en versnelling van het verhuizen.
Ik doe mijn best om mijn woede niet teveel het verhaal te laten leiden, want woedend ben ik nog steeds. En heel erg verdrietig. Af en toe word ik weer geconfronteerd met hun aanwezigheid op deze aardkloot, en dat zijn niet mijn beste momenten, zogezegd.
Het verhaal breng ik in delen, ik weet nog niet met welke frequentie.
Als je een probleem hebt met de tekst, namen, het verhaal of wat dan ook, kun je emailen: hannahcelsius@pm.me.
De dagen erna was ik enorm flabbergasted. WTF - ik heb het waarschijnlijk honderden keren gemompeld, en nog steeds: WTF.
Wat was er aan de hand? Had ik iets verkeerd gedaan of gezegd? Net als ieder mens maak ik fouten, maar ik kan me helemaal niets voor de geest halen wat ik fout zou hebben gedaan. Ik had ook graag gehad dat - als dat zo was geweest - degene het dan met mij besproken had.
Wel herinnerde ik me een aantal dingen die me eerder waren opgevallen, en die ik nogal opmerkelijk vond.
Zo kreeg ik eens een zeer zure blik van Romy, toen ik uit een kantoor kwam met Dennis en een andere medewerker, die een vrij seksistische grap maakten over geitjes cq vrouwen - vond ik ook niet zo geslaagd tbh, boys will be boys zegt dan iedereen maar doe dat dan niet in mijn bijzijn - en ik dacht toen even dat zij die grap ook had gehoord en daarom zo'n verwrongen blik mijn kant op stuurde.
Nú begreep ik die blik pas: ze was jaloers! Maar: waarom?
Zij, een mooie jonge vrouw met haar hele leven nog voor zich, alle kansen en veel vrienden en gezelligheid, leuk werk ook natuurlijk.
En dan ik: oud, afgeserveerd door ongeveer de gehele samenleving (als zg. kwetsbare), altijd gezeik, altijd moeite, altijd weinig geld, altijd autistisch, en vrij vaak ziek, zwak en misselijk, met nog allerlei andere niet zo fijne dingen.
Waar in godesnaam was ze jaloers over? Over Dennis dan, dat die zich een beetje om mij bekommerde? Waarom zou je daar jaloers op zijn? Ik begreep er geen ene reet van. En hoe zat dat met die gedachte dat ik zijn liefje zou zijn? Wtf? Omdat hij mij had toegelaten tot hun domein? Omdat hij me daarna dat andere project bij hun aanbood? Was dat het? Hoe sneu is dat? Waarom zei niemand iets tegen me over wat er dan aan de hand was?
Ik krijg soms reacties op dit schrijven van mensen die meelezen (waarvoor dank! het is heel fijn om te weten dat er mensen zijn die geïnteresseerd zijn in mijn vreemde toestanden), en meerdere lieten me al eens weten dat er in deze groep mensen scheve machtsverhoudingen zouden zijn of iets dergelijks. Ik weet het niet. De organisatie is in een soort coöperatieve vorm bedacht, ik kan daar verder geen details over geven behalve dat iedereen gelijkelijk betaald kreeg van wat er gezamenlijk verdiend was, zoiets. Ik weet het verder niet, en dat ging mij verder ook niets aan. Ik wilde geen geld verdienen daar, ik gaf juist dingen weg! Mijn eerste projectje kostte hen volgens mij ook helemaal niets; mijzelf kostte het een beetje, maar door verkopen via mijn website en geheel andere kanalen kon ik dat goed compenseren.
Zij maakten ook geen reclame voor me. Ik voelde me soms wel eens wat buitengesloten van hun social media, maar ik dacht dat dat aan de organisatiestructuur lag. Eén keer vroeg iemand, of er al eens via instagram aandacht aan mijn project was besteed (dat was toen niet zo) en die zou het doorgeven aan degene die zich daarmee bezig hield, dat dat wel eens zou mogen gebeuren. Ik hield me wat op de vlakte, want ik wilde niemand in de weg zitten of ruimte innemen die niet voor mij bedoeld was misschien.
--- Nu ik dit schrijf, word ik weer erg emotioneel. Júist hiervan, omdat ik me realiseer hoe ik mijn best deed om met iedereen rekening te houden, dat ik juist géén berekenende bitch ben die op dingen uit zou zijn en hoeveel moeite het me kostte om enige aansluiting te vinden, zeker als eenzame autist met veel nare ervaringen achter de rug. Ze maakten het me niet makkelijk, sterker nog: die roddel voelde echt als een dolksteek in mijn rug. ---
Er waren meer vreemde dingen, die ik steeds als zeer onduidelijk gedrag naast me neerlegde, omdat ik gewoon niet wist wat er aan de hand was.
Het moeilijke daarbij was denk ik ook, dat ik daar niet werkte.
Als ik bijvoorbeeld terugdenk aan mijn werk bij de biK, waar ik ook in een zeer penibele situatie terechtkwam, daar had ik het twijfelachtige voordeel dat ik daar continu tijdens werktijd aanwezig was (ik werkte daar fulltime). Zodoende wist ik wat er speelde, hoe de ballen rolden etc, mede dankzij mijn weirde talent om steeds weer flarden van gesprekken en zo te horen - en dat deed ik niet expres; mensen waren daar blijkbaar erg onvoorzichtig - of ze wilden dat ik het hoorde, dat is ook nog een mogelijkheid. Voorbeeld: dat ik naar de wc ging, en langs een kantoortje kwam waar nét op dat moment mensen het over mij hadden... weird, en dat gebeurde me echt heel vaak daar.
Hier bij Ene was ik heel weinig aanwezig, en dus had ik geen fucking clue wat er gaande was.
Ik kreeg echter wel vreemde signalen.
Zo liep er eens iemand van het team langs, terwijl ik mijn ding aan het doen was. Ik zei natuurlijk vriendelijk gedag, en lachte naar hem maar die lach bestierf want hij keek me woedend aan, en beende weg zonder een woord te zeggen. WTF?
Of een andere persoon, die ik niet kende, die me met grote ogen aankeek, alsof er iets vreselijks met mij aan de hand was. Ik probeerde een praatje aan te knopen, maar die zei gewoon helemaal niets terug. Was-ie misschien heel erg verlegen, of was er iets met mij? Geen idee.
Een andere persoon daar, die ik meerdere keren tegenkwam, die me ook alleen maar aankeek en niets zei. Het voelde alsof er één of ander oordeel over me was uitgesproken, alsof er iets was, maar ik had geen idee wat dat dan kon zijn.
En iedere keer legde ik het weer naast me neer, want ik dacht: Hannah, je bent gewoon onzeker, je moet meer je best doen, je moet er niets achter zoeken. Etcetera.
En toen was er die nasty roddel.
Had ik eerder aan de bel moeten trekken? Had ik het met Dennis hierover moeten hebben?
Ik had soms het idee dat hij dingen heel erg langs zijn eigen meetlat legde, en niet besefte dat het voor anderen misschien heel anders kon zijn.
Zo had ik een lullig baantje bij de bieb gevonden, en toen ik het vertelde zei hij, dat het wellicht weer mogelijkheden voor de toekomst bracht. Terwijl... het was het meest lullige baantje zonder enig verder toekomstperspectief. En sowieso hebben dingen nog nooit zo gewerkt voor mij. Het grootste deel van mijn leven had ik tijdelijk werk, en er is nog nooit ergens iets uit voortgevloeit, behalve WW of bijstand.
Ik weet nog hoe ik even twijfelde of ik hem dat zou vertellen, maar ik had het idee dat hij graag positief wilde zijn, en mijn verhaal als te negatief zou zien, zoals veel mensen doen, dus hield ik mijn mond. Het wordt soms ook wel vervelend om steeds maar weer dingen te moeten uitleggen; te moeten vertellen dat het voor veel mensen allemaal niet zo positief en fijn is, dat er voor veel mensen weinig positieve vooruitzichten zijn. Het is vaak moedeloos makend, als mensen ergens een - goedbedoelde - positivo draai aan geven.
Het is moeilijk om altijd - overal - steeds opnieuw - de nieuwkomer te zijn.
Mijn eerdere ervaringen met soortgelijke nare situaties waren nooit positief geweest.
Juist als ik dingen bespreekbaar probeerde te maken, kreeg ik altijd de kous op de kop. Mensen die niet eerlijk waren, ook weer roddel en achterklap, jaloezie - er speelt overal heel veel, zeker in werksituaties of situaties waar mensen geld mee verdienen - soms denk ik weleens dat iedereen bang is om diens hachje te verliezen. Bij biK bijvoorbeeld heb ik meerdere mensen toen in vertrouwen genomen, en de meesten lieten me openlijk in de steek. Eén persoon heeft wel eens letterlijk gezegd, dat ze zich het niet kon veroorloven haar baan kwijt te raken en dat ze er niets mee te maken wilde hebben. Anderen kozen voor de pestkoppen, want die waren in de meerderheid, en die hadden allemaal vaste banen en zekerheid daar.
Voor mij voelde dit vaak alsof ik ergens van beschuldigd werd, zonder dat het naar mij geuit was. Alsof er iedere keer weer een onzichtbaar tribunaal besloten had mij als ongewenst persoon te markeren, zoiets. Ik werd buitengesloten.
En zo voelde het ook na die roddel bij Ene.
Het is ongetwijfeld een maatschappelijk probleem. Zoveel mensen die geen bestaanszekerheid kennen op meerdere vlakken, dan gaan mensen elkaar de tent uitvechten. Ook in progressieve kring, ook in supportgroepen en dergelijke, ik heb het allemaal meegemaakt, en ik en heel veel anderen maken het nog steeds mee: velen hebben de mond vol van solidariteit, maar zodra die echt nodig is, daadwerkelijk, dichtbij huis, dan is er opeens niemand meer thuis, want het is zo ongemakkelijk als je voor anderen net even wat meer moet doen, en stel je voor dat je je eigen positie in gevaar zou brengen voor een ander, o help nee hoor!
Vind je dat cynisch? Check je privileges dan eerst even.
En die roddel, zeg je, was dat nou alles?
Nee, dit was helaas nog maar het prille kutbegin van een reeks ellende.
[Stay tuned! riep ze opgewekt boos gek]
Ondertussen zie ik dat ze blij zijn dat ze weer een groot bedrag aan subsidie krijgen de komende jaren. Hun bestaan is belangrijk voor veel gemarginaliseerde groepen. Het maakt het voor mij echter extra zuur, omdat ze mij in feite als een bedreiging voor hun financiële situatie hebben neergezet, of voor wat dan ook - nooit is er iemand van hun geweest die heeft durven uitspreken wat er nu eigenlijk aan de hand was. Het maakt het ook bizar vreemd, dat ze zich zo naar hebben gedragen tegen mij. Hoe kan het dat zij zich zo entitled voelden mijn leven te verpesten? Voor mij betekent dit nog vele jaren verdriet en ellende, want dit ben ik niet zomaar kwijt, mijn leven is totaal op de kop gezet.
En zij feesten fijn verder.
[ik stel me voor, dat Dennis dit leest en zegt: "Nou, zo fijn was het voor ons ook allemaal niet hoor...".
Heeft iemand je gedwongen? Jullie hebben dit zelf gedaan, niemand anders. Je had ook heel anders kunnen doen, je koos hier zelf voor, ten koste van mij.]
Dit voelt precies zoals het hele biK debacle nu nog steeds - na 7 jaar - voelt voor mij. God ik moet dat verhaal ook nog steeds vertellen; ik was er aan begonnen, maar ik kan het steeds gewoon niet meer aan. Net als dít verhaal btw... het raakt me zo enorm, ook lichamelijk doet het soms pijn, soms word ik gewoon misselijk van machteloze woede.
Ook daar mensen in goede posities, alles mee hebben, maar toch zich geroepen voelden om een nieuwkomer de tent uit te werken. En de meeste daarvan werken daar nog steeds, of hebben alweer andere goede banen, goede inkomens, fijn hun vakanties, hun huizen, alles op de rit. Terwijl voor mij, naast grote emotionele en fysieke gevolgen, mijn inkomen inmiddels gehalveerd is al jarenlang, en ik geen enkele verbetering meer zie voor mijn toekomst.
#fml
Inderdaad, het is net een soap; maar is niet ieder leven dat, of Het Leven in het algemeen? Misschien zou ik het als scenario moeten schrijven en wordt het een kaskraker. Als scenarist heb je daar waarschijnlijk niets over te zeggen, maar ik vraag me af wie mij dan zou spelen.
Vannacht droomde ik weer eens over Dennis. Ik weet niet meer wat, behalve dat we iets met elkaar hadden. Waarschijnlijk door dit geschrijf en mijn niet aflatende gepieker, tast mijn droombrein net zoals ik in het duister en probeert mij allerlei scenario's te verkopen; ik weet niet hoe dat precies werkt. Alhoewel ik hem heel leuk vond, en we volgens mij wel een klik hadden met elkaar, had ik nooit het idee dat een relatie een optie was. Waarom mijn droombrein dit dan doet - is het om mijn gevoelens helderder te krijgen, of heeft het misschien helemaal niets met hem te maken maar alleen met mijn verlangen om gezien - gehoord - geliefd te zijn? Vragen, vragen, vragen...
Laat ik verder gaan met dit schier eindeloze drama.
Waar zijn we gebleven? Zomer 2022.
24 juni stuurde ik een appje naar Dennis.
Ik stuurde hem een pdf waarin ik een poging deed uit te leggen wat er was gebeurd. 's Avonds appte hij dat hij even de tijd zou nemen om erop te reageren. Logisch natuurlijk. Dus ik wachtte af, in vrij grote spanning. Ik vond het heel erg moeilijk. Ik had geen namen genoemd, omdat ik niemand wilde of durfde beschuldigen, en het leek me wijs om het eerst wat algemener te verwoorden. Misschien had ik dat anders moeten doen, of was ik niet duidelijk genoeg?
En wat voor termijn staat er voor reageren op een moeilijke brief? Ik deed mijn best de tijd die hij ervoor nam te respecteren, maar ondertussen zat ik al maanden met een probleem, waar hij zich toch ook al bewust van was, gezien zijn vraag aan die collega, of er iets gebeurd was, en het feit dat hij die paar keren dat hij wist dat ik daar was, niet naar mij toekwam; dat vond ik best opmerkelijk, zeker voor iemand die zich afvraagt wat er met iemand aan de hand is.
In de week daarop zag ik een instafilmpje van hem, dat hij met iemand anders van Ene ergens was uitgeweest, hij vroeg haar hoe ze het had gevonden, ze maakte een opmerking over dat ze het alleen maar over zijn liefdesleven hadden gehad, zoiets. Ik vroeg me af, of ze het ook over mijn brief en de roddel hadden gehad.
Een week later, in het weekend van 2 juli, hij had nog niet gereageerd, gebeurde er iets bizars. Ik denk dat het ook op die zaterdag was. Het was een uur of half elf 's avonds, ik stond op mijn balkon met de was te klooien. Hier een situatieschets, misschien dat het dan voor u, beste lezers, wat duidelijker wordt hoe dat ging.
Het bruin gemarkeerde pand is mijn appartement (1e en 2e etage). Het blauwe deel is het overdekte balkon op de 1e etage, dat op het begin van de Zijstraat zicht heeft, en op de kruising daarvan met de Achterstraat. Het deel van de Zijstraat naast en verderop is niet zichtbaar vanaf het balkon, vanwege een omlopende muur aan de rechterkant. Daar kan niet omheen gekeken, want ruim een meter breed.
Het groen gemarkeerde deeltje in Mijnstraat is de voordeur.
Ik stond dus op het balkon, met mijn rug naar de straat. Het was al aan het schemeren, ik haalde de was weg. Terwijl ik daarmee bezig was, hoorde ik een fiets en een scooter die mee reed, je hoorde hoe die steeds wat gas gaf. Ze kwamen om de hoek, en ik hoorde hoe ze opeens heel luid gingen praten. Dat viel op, want ik had daarvoor nog niets gehoord, en het was heel rustig in de buurt.
Een man had het over hoe vreselijk verliefd hij was, en de vrouw: "Vertel, wie is het?" en ik lette er niet zo op, totdat ze voorbij mij reden, en de man opeens zei: "Daar staat ze! op het balkon!" En ik dacht: maar dat lijkt de stem van Dennis wel? wtf en ik keek achter me, maar ze waren al voorbij....
Ik kon ze niet meer zien,vanwege die muur aan de Zijstraatkant van het balkon. De vrouw zei iets van: "Echt, staat ze daar? Wil je terug fietsen?" En de Dennisstem zei:"Nee, ik ben nu toch met jou." Hij zei ook iets over het expres hebben willen omrijden via Zijstraat. En iets over lotsbestemming en toeval, weet ik het. Daarna echter, dat ze een stuk verder waren, hoorde ik ze heel hard lachen, en de Dennisstem zei: "Hhahaha, ik geloofde het zelf bijna!" en heel hard gelach, daarna was het weer stil.
Ik stond aan de grond genageld. Wat de fuk was dit? Waarom zei hij dit soort dingen? Was het een prank, of om me te pesten?
Na een paar dagen van ongeloof en afschuw heb ik hem boos gemaild, gevraagd waarom hij zoiets deed, ik was echt boos. Hij reageerde met dat ik niet zo dreigend moest doen (daar had hij wel een punt, daar heb ik mijn excuses voor aangeboden), en dat hij nooit zoiets zou doen, dat hij niet in de stad was die dag, daar geen tijd voor had, en niet eens wist waar ik woonde.
Dat laatste had hij dan beter niet kunnen schrijven, want ik wist natuurlijk dat hij dat wel wist. Dus alles bij elkaar geloofde ik hem niet. Hij vroeg wat we met die discrepantie aan moesten, ik wist het niet. Misschien hadden we erover moeten praten. Maar iemand die bij voorbaat al liegt over dingen, daar kan ik niet mee praten, dat heeft m.i. weinig zin.
Wat ook goed is om te weten: ik zat in geen enkele andere situatie, ging bijna met geen andere mensen om, behalve af en toe een vriendin of zo, maar die kenden hem en Ene Organisatie helemaal niet. Ik zou niet weten wie zoiets dan had kunnen doen. En dan ook nog met dezelfde stem? Ik vond het echt zó vreemd. En dan de leugen over dat hij mijn huis niet wist. Ik wilde Dennis heel graag geloven. Maar hij maakte me dat op deze manier wel erg lastig.
Wie de vrouw was, weet ik niet. Ik herkende haar stem, ik dacht even aan iemand die ik kort daarvoor bij Ene had gezien en horen praten, maar dat wist ik niet zeker.
Wat moest ik doen?
In zijn mail ging hij nog in op de roddel, en het leek alsof hij het niet begrepen had, of dat ik het verkeerd had uitgelegd. Hij had het over hun klanten, alsof die hadden geroddeld, het was erg vaag. Ook had hij het vrij uitgebreid over hoe hij reageert op dat soort dingen, dat hij zich daar niets van aantrekt, ook dat vond ik best vervelend. Ik reageerde terug met dat het heel anders is voor mensen die niet in zijn positie zijn. Ik gaf aan het contact te verbreken, omdat ik niet zag hoe ik nog met mensen die liegen en roddelen zou kunnen omgaan. Daarmee stopte dus ook mijn projectje bij hen. Ik bedankte voor de geboden gelegenheid etc.
Ik schreef hem ook, dat ik hem een leuke persoon vond, en hem graag beter had willen leren kennen, maar dat dat door dit gebeuren wel veranderd was. Daarop kreeg ik een nare sneer van hem terug. Iets in de trant van:"Helaas kun je je niet met mij verloven. Ik val op mannen."
Okee dan... waar ik die aan verdiend had? Geen idee.
Ik vond het echt heel erg, dit hele gebeuren, zijn reactie daarop. Hij had ook geschreven dat er nare dingen bij Ene waren geweest, er was iemand overleden en iemand heel erg ziek. Ik vond dat natuurlijk heel erg rot voor alle betrokkenen. Maar ook vond ik het vervelend, dat hij geen namen had genoemd; alsof ik helemaal geen deel van hun had uitgemaakt, nooit met iemand gesproken had daar, geen gevoelens had bij Ene. Ik durfde er niet meer naar te vragen, en ik dacht ook: als ik het contact verbreek gaat het mij ook niets meer aan, maar het gaf me nog meer het gevoel al die tijd al buitengesloten te zijn geweest. Ze wilden me er gewoon niet bij - en ik vind dat ze me dat hadden moeten zeggen, zeker Dennis, die me juist dingen aanbood. Zeker dat 2e project: hij bood mij dat zelf aan NB. Ik heb echt het idee dat er allerlei gekonkelefoes achter mijn rug is geweest daarover. Want hoe dan die roddel? Die komt niet uit de lucht vallen.
Ik heb nog steeds de indruk, dat het team Dennis ervan beticht had, dat hij vriendjes en vriendinnetjes voortrok, en dat hij zich daarom van mij distantieerde, om zijn positie in het team te versterken. Dat ik daarom geen hulp meer kreeg bij mijn 2e project. En dat ik eigenlijk werd afgeserveerd als zijnde 'de schuldige', als de gebruikelijke misogyne zienswijze, dat vrouwen in principe altijd de vuige verleidster zijn van de zo onschuldige man, en dat het dan ook altijd vrouwen zijn die de tent uit worden geduwd. Daar zijn zo ontzettend veel voorbeelden van, denk aan het verhaal van de VERMEENDE minnares van Tom Egberts, die akelige shit over zich heen heeft gekregen.
Anyway.
Ik was compleet in shock, en toch: je zou denken dat met mijn vertrek het hele drama ten einde is gekomen.
Helaas was dat niet het geval.
Tot hier zou je nog kunnen denken: okee, Hannah, leuk is het allemaal niet, maar shit happens, en tja, pech. Move on!
Ben ik het niet mee eens, maar ik stel me voor dat veel mensen dat vinden. Er is niemand gewond geraakt, behalve mijn sneue ego, bij Ene heeft al helemaal niemand hiervan te lijden gehad. Dennis dan? Heeft hem dit ernstig geraakt toen? En waarom dan? Heb ik hem iets gedaan?
Het zou kunnen dat ik hem van dat toneelstukje beschuldigd heb, terwijl hij dat niet gedaan heeft. Blijf ik nog steeds met een aantal vragen zitten: waarom heeft hij niet aan mij gevraagd of er iets was, heeft hij bij het team geen signalen opgemerkt, en had hij niet kunnen doorvragen op de mail die ik stuurde, en waarom loog hij over dat hij mijn huis niet weet? En de meest prangende vraag: als hij het niet was, wie was het dan? Dan kan het alleen maar iemand zijn geweest, die op de hoogte was van mijn email met mijn verhaal. Mijn vrienden wisten van niets op dat moment. De enige was Dennis, of eventueel mensen bij Ene die toegang hadden tot zijn email. Of mensen met wie hij erover gesproken heeft. Dat zijn dan dus ofwel mensen van Ene, en/of zijn vrienden of familie.
En wat mij toen ook al opviel: zowel dat straattoneelstukje als de sneer in zijn laatste email aan mij hadden eigenlijk dezelfde bedoeling, namelijk mij in verlegenheid brengen omdat ik iets voor hem zou voelen of een relatie met hem zou willen. Als het Dennis niet was, was er iemand in zijn omgeving die erg bang was dat Dennis en ik bevriend zouden zijn. Ik had het gevoel alsof ik weer eens in een wespennest terecht was gekomen, en vrij logisch wel dat ik het contact verbrak.
Ik begrijp wel dat Dennis bang was voor zijn reputatie, als zijnde een publiek figuur (zijn eigen woorden), en dat het langs een vrouw heur huis sneaken in de nacht niet bepaald goed is voor je reputatie. Vandaar zijn leugen over dat onderdeeltje, toen, in 2022. Terwijl, als hij het gewoon aan me had uitgelegd, was er niets aan de hand geweest. Ik wist toch al, dat 'Simone' hem daarin had meegetrokken. Daarover liegen was een rare move, en geeft mij nu nog steeds het idee, dat hij dan dus ook de straatacteur was. Ik vind het ook heel erg, dat zijn reputatie voor hem zwaarder woog dan mijn welzijn. Sowieso als je je in het publieke domein begeeft, is het misschien niet handig dit soort vreemde dingen uit te halen.
Maar goed, dat was toen, einde zomer 2022.
Even dacht ik dat dat het einde van het verhaal was. Normaal liep ik op mijn langere wandelingen vaak langs hun gebouw, nu bleef ik daar verre van. Uitgaan deed ik niet meer aan, vanwege de ongoing coronagebeurens en mijn ziekelijke zwakheid die ik niet op het spel wil zetten, dus de kans dat ik ze elders zou tegenkomen was vrij klein. Ik weet nog wel, dat ik één keer op een avond dat ik verwachtte dat er niemand bij Ene aanwezig zou zijn langsliep, en meteen bleek dat een nogal verkeerde inschatting: er stonden heel veel mensen buiten voor de deur, wegrennen was misschien het slimst geweest maar ik liep voorbij in de hoop dat niemand me zou opmerken. Echter één persoon keek nogal opvallend naar me, ik lachte dus maar even en liep snel door. En ik kwam een keer van de bieb terug, toen zag ik Maureen bij haar fiets staan. Ik zag dat ze mij zag, en ze deed toen opeens opvallend lang over haar fietsslot, dus ook daar liep ik maar snel door en weg.
Echter.
Ik was natuurlijk vaak thuis. En zoals zoveel sociale huurwoningen, waren ook daar de muren van bordkarton. Als ik geen andere dingen beluisterde, kon ik vaak van alles van buiten horen.
Kort na zijn snarkerige antwoord op mijn laatste mail hoorde ik 's avonds iets in mijn straat. Een mannenstem, zachtjes, die ik niet verstond, en toen een vrouwenstem die riep: "Oengroen!". Spoilertje: onthoud deze vreemde uitroep, het komt later nog van pas.
Ik had toen altijd een nachtlampje beneden bij de voordeur, omdat de hotelschakelingen in dat huis (en in de hele buurt) niet functioneerden zoals dat zou moeten. Dat lampje stond toen op groen (het kan ook op wit of blauw). Dus meteen voelde ik me aangesproken. Even had ik het idee, dat Dennis mijn huis stond te filmen. Ik durfde niet naar buiten te kijken, want stel dat hij inderdaad mijn huis (!!) stond te filmen, dan wilde ik daar niet ook nog eens opeens in figureren, voor het oog van zijn paar duizend instavolgerts.
En zo hoorde ik een keer het geluid van fietsen en een man die vroeg, pal naast mijn huis (in de Zijstraat):
"Hier is het toch?"
En dan de stem van Dennis:"Ja, maar niet zo hard praten, als ze het hoort, barst ze weer in huilen uit." De andere stem reageerde lachend:"Nu praat je zelf ook te hard!".
Wéér was ik flabbergasted. Wat de fuck was dít nu? Alsof ik huilend bij hem was geweest of zo? Hoe dan? Ik heb er echt wel om gehuild, maar nooit in zijn bijzijn, ik heb het er verder nooit meer met hem over gehad, ook met niemand van Ene, alleen met een vriendin van me, die zij verder niet kennen. Ik vond het echt bizar. En wie was die flippo, die wilde weten of ik daar woonde? Wat de bizarre fuck? Ik kreeg het idee dat Dennis één of ander verhaal over me had verzonnen, want waar zou het anders over moeten gaan? Had ik iets gedaan? Helemaal niets.
Want deze website bijvoorbeeld: die bestond toen nog niet. Ik schreef niet over mijn leven, daar ben ik pas in oktober 2022 mee begonnen. Ik had alleen mijn portfolio online staan. Op mijn toenmalige twitteraccount heb ik wel een paar keer een boze tweet geschreven, maar ook weer net zo snel weggehaald.
Ik raakte in paniek. Wat de fuck was hij aan het doen? Ik vond het intimiderend; dat was waarschijnlijk ook precies zo bedoeld. En wat in godesnaam had ik hém gedaan dan?
Ik zou daar graag nog steeds een antwoord op krijgen. Op al mijn vragen sowieso. Wie was de straatacteur? Waarom was Dennis zo aangebrand, alsof ik hem iets vreselijks had aangedaan? Wat was dat gedoe rond mijn huis opeens?
Ik besloot contact op te nemen met een externe vertrouwenspersoon, VP. Ik heb daar een paar gesprekken mee gehad, VP kon me begeleiden eventueel als ik stappen wilde ondernemen. Een tijdje dacht ik erover om met één van de oprichters van Ene een gesprek te vragen, maar ik kreeg steeds meer de indruk dat dat niet zou helpen. Bij Ene zouden ze, net als overal in de wereld, elkaar de hand boven het hoofd houden, ik zou er geen bal over de vreemde toestand te weten komen, en ik zou alleen nog maar meer ellende over me heen krijgen, was ik bang.
Ook vond ik VP op zeker moment niet erg vertrouwenwekkend meer. VP reageerde een keer op iets dat ik zei met:"Dus het is je toch om Dennis te doen!" en ik vond dat zoooo bizar... alsof VP er al die tijd op uit was geweest om aan te tonen dat ik een soort geheime agenda had. Heel erg naar, vooral ook omdat dat helemaal niet klopte, en ik heb het afgerond. Na een tijd kreeg ik nog eens een email met de vraag of ik al had bedacht wat ik wilde doen, toen heb ik uitgelegd dat ik als compleet alleenstaande eenzame geen schijn van kans heb tegen wie dan ook. Ene is met meer, en het zou me alleen maar veel gedoe en geen enkele oplossing gaan bieden. Anders had de onverlaat die het had gedaan zich toch wel gemeld al. VP reageerde niet meer; het voelde alsof iedereen in me teleurgesteld was, en er eigenlijk niemand was die me hielp.
Een vriendin hoorde mijn verhaal aan, en steunde me op die manier enigszins, ze geloofde me gelukkig wel. Maar ik zie haar heel weinig. Ik wist niet wat ik er verder mee aan moest. Ik hoopte maar dat de Enen me met rust zouden laten verder.
Terzijde: er was kort daarna ook gedoe bij die VP organisatie, wat mij het idee geeft dat juist zíj een geheime agenda hebben, namelijk het idee dat veel vrouwen mannen ten val willen brengen, en dat ze daarvoor verhalen verzinnen of liegen over dingen. Ik hoor dat akelige idee van meer kanten trouwens, ook op Mastodon bijvoorbeeld, vaak ook zijn het vrouwen die dat soort praatjes rondbazuinen. Trap er niet in, het is funest voor mensen die slachtoffer zijn van grensoverschrijdend gedrag. En het is een hele nare manier van denken. Ik zal daar op een andere plek nog weleens verder op in gaan, maar ik wil dit verhaal niet nóg langer maken :-D
Ik weet niet meer of het nog in diezelfde maanden was, of dat het pas in het voorjaar van 2023 was, maar soms hoorde ik weleens een vrouwenstem, die dan zei tegen iemand:"Waarom doe je altijd zo gespannen als we hier langs lopen? Heb je iets gedaan?" Was het de stem van Simone? Ik weet het niet meer. En dan een mannenstem die mompelde. Zoiets heb ik meerdere keren gehoord. Verder leek het rustig te blijven. De feestdagen gingen voorbij. Het werd lente. Ik ploeterde voort, voelde me nog steeds intens kut over hoe dit was gegaan. Waarom konden mensen niet eerlijk zijn? Ik voelde me heel erg alleen. Bij vlagen was ik ook boos. Dingen van biK waren ook weer opgerakeld hierdoor, ik had niet het gevoel dat er ooit nog iets goeds in mijn leven zou zijn. En tbh is dat gevoel ook niet meer weggegaan.
Nu vragen jullie lezerts je af: dan is dít toch zeker het hele verhaal, en is het nu dan eindelijk klaar?
...
...
...
Neen. Zoals het oengroene spoilertje al aangaf: het gaat nóg weer verder.
Iemand schreef me:"Goed dat je het van je afschrijft."
Maar dat is niet wat ik doe. Ik zou niet weten hoe je dat doet. Niet dat ik het niet geprobeerd heb. Gedurende mijn leven heb ik meerdere pogingen ondernomen om dingen 'van me af te schrijven', maar het heeft nog nooit gewerkt. Na het schrijven is het er gewoon nog, net zo hard en vervelend en kut als daarvoor. Deze website is dus ook niet bedoeld om dingen van me af te schrijven, maar om mijn verhaal en verhalen te vertellen, plus een showcase van alle dingen die ik maak.
5 juli 2022 - ik heb het even opgezocht - verbrak ik het contact met Ene. De dingen hierboven beschreven die nog bij mijn huis plaatsvonden, heb ik genegeerd. Ik heb echt op mijn handen moeten zitten: ondanks dat ik hun accounts niet meer volgde, zag ik af en toe wel dingen van/over/met hen via andere accounts die ik volgde, waar ik verder geen details van kan geven, helaas. Maar waar ik me wel aan ergerde, omdat het zo compleet tegenstrijdig was met wat ik ervaren had.
Soms schieten me opeens weer dingen te binnen, nadat ik een deel van dit verhaal heb geschreven.
Zoals dat er begin 2022 iets was waar ik op het moment zelf niet zo bij stilstond. Ik zag hoe iemand op hun insta-account een hatelijke reactie gaf, iets van 'you are fake people' of zoiets. De persoon in kwestie had zo'n accountnaam met vele cijfertjes, en Ene had het snel geblocked. Kort daarna had ik een overlegje met Dennis, ik vroeg hoe het ging en hij zei onder andere dat ze naar gedoe hadden met iemand. Ik vroeg of dat die boze reactie was, en inderdaad.
Later vroeg ik me af, of deze persoon net zoals ik behandeld is door mensen van Ene. Ik herkende de drang om boze dingen te posten namelijk wel. Ik heb dat echter weten te weerstaan, en heb niets meer van me laten horen. Ik wil dat ook even heel erg duidelijk maken: ik heb niet meer gereageerd, niet gemaild, niet langsgeweest, niet gebeld of geappt, helemaal niets.
In oktober 2022 begon ik deze website in de vorm zoals het nu is. Dat had niets met hen te maken, in zoverre dat ik er op dat moment zo ver mogelijk van weg wilde zijn als maar mogelijk was. Een paar dingen heb ik wel beschreven over de situatie, in de Vrouwenhaatfiles -die ik misschien beter de misogynie-files zou kunnen noemen- maar ik weet niet meer precies wanneer dat was. Ik denk pas begin zomer 2023.
Ongeveer rond die tijd viel het me op, dat ik Dennis opeens weer vaker bij mijn huis hoorde. Ik zoek even in mijn files, en zie nu dat wat ik in het vorige deel beschreef op het eind, dat dat in het voorjaar richting zomer was. Toen ik me na enige tijd realiseerde dat ik hem/hen vaker hoorde bij mijn huis, besloot ik alles te noteren, omdat ik het vrij opmerkelijk vond, en ik me er niet prettig bij voelde, gezien alles wat er aan vooraf was gegaan. Vooral ook om het voor mezelf duidelijk op een rijtje te hebben, en gezien allerlei eerdere ervaringen in mijn leven: leg dingen vast. Ik hoorde ze dus al wat eerder, maar de eerste notitie is van 9 juli 2023:
1. zondag 9 juli rond 18:50
Hoor Simone hard ‘Fak joe!’ zeggen en dan Dennis' stem, zachter:”Ik zei alleen maar: misschien is ze er aan gewend.” Zachter pratend, ik verstond het niet, liepen ze voorbij.
Ik heb grote moeite met het opschrijven van dit alles, en vooral met alles dat nu volgt. Het teruglezen van mijn notities kan ik al bijna niet - ik schiet meteen weer in de stress en de emoties die ik toen had: mijn machteloosheid, woede, angst, het gevoel dat er één of ander spel wordt gespeeld dat ik niet begrijp. Het is ontzettend naar om mensen over je te horen praten, en niet aan het gesprek te kunnen deelnemen. Als dit de eerste keer in mijn leven was geweest had ik het misschien minder erg gevonden, maar het grootste deel van mijn leven ben ik al mikpunt van geroddel en gedoe; altijd en overal duikt er wel weer iemand op die mijn leven lastig maakt.
Zoals nu weer: ik woonde nog maar net in mijn nieuwe huis en de eerste probleempersonen hebben zich alweer gemeld. Ernstig problematisch gedrag, en gaat iemand me ermee helpen? De huisarts waarmee ik erover sprak, lijkt het al niet te begrijpen. Misschien heb ik het niet goed genoeg uitgelegd? Moet ik eerst mijn hele website aan ze laten lezen voordat ik weer eens langsga, zodat ze misschien wat meer begrip voor andermens leefwereld hebben? Of moet er eerst iets ergs gebeuren? En is iets pas erg als ik fysiek gewond raak, en zijn de psychische gevolgen van anderklootzaks daden niet belangrijk? Iedere keer dat er iets is, en dat ik wéér door niemand geholpen wordt, zak ik verder in de bodemloze put van wanhoop. En iedere keer doe ik ongelofelijk hard mijn best daar uit te klimmen, maar de rugzak wordt steeds zwaarder en gaat er een moment komen dat ik niet meer boven kom?
Maar goed: de notities.
Om de WASlijst klakkeloos te publiceren slaat nergens op; ik zal er de nodige uitleg bij moeten geven, zoals bovenstaand voorbeeld duidelijk laat zien. Moet ik het in hoorspelvorm, situatieschetsfilmpjes, of poppenkast* doen? Het is allemaal veel werk, en ik ben al met zoveel dingen bezig. Ik moet er even over nadenken.
*
Ik hoorde Dennis een keer boos roepen dat die poppenkast een keer moest ophouden, en ik weet niet of het over mij ging, maar het bracht me wel op het idee om dit alles in poppenkastvorm na te vertellen. Ik vroeg me ook af wie nou eigenlijk de poppenspeler van dit spel was.
Ik kreeg ooit het advies om als je een verhaal te vertellen hebt, je je niet in allerlei ingewikkelde bochten moet wringen om het sort of interessant te maken, maar het verhaal gewoon moet vertellen. Het was wat vreemd dit uit de mond van een animatiefilm producer te horen, de meeste animaties zijn namelijk érg ingewikkeld en extreem tijdrovend om te maken, maar hij bedoelde het uiteraard inhoudelijk. Ik zou het altijd nog anders kunnen doen, ooit, maar ik heb geen zin om teveel van mijn kostbare tijd aan dit kutverhaal te besteden, dus helaas geen poppenkast of weirde animaties.
Ook is het niet zinvol om alle notities exact te gaan inbrengen, dan moet ik waarschijnlijk zóveel dingen gaan uitleggen, die ik in feite niet uit kán leggen ivm privacy. Het idee is nu, om per tijdsvak / gebeurens een samenvatting te geven, waarin ik dan ook meteen uitleg kan geven indien nodig. Hopelijk is dat ook beter en korter, qua leesbaarheid -ik doe echt mijn best jullie lezers te ontzien... :-D. Zeer opmerkelijke dingen zal ik misschien woordelijk weergeven.
Over alles wat ik gehoord heb, hangt natuurlijk een schijn van dat ik het verkeerd gehoord heb. Of verzonnen. Misschien ben ik een bizarre fantast, of een vreselijke leugenaar. Helaas, ik kan niets bewijzen. Ik vind het voor mezelf ook moeilijk; ik denk aan de biK-situatie, waarin ik ook zoveel dingen hoorde, die vaak ook in combinatie met dingen die mij in mensen hun gedrag opvielen, voor mijzelf duidelijkheid verschafte, terwijl iedereen deed alsof ik gek was. Het heeft mij veel pijn gekost om voor mezelf te blijven kiezen, in mezelf te blijven geloven. Ik wéét wat ik hoorde, ik wéét wat ik gezien en gemerkt en gevoeld heb. Ik ben niet gek, en ik ben misschien een fantast want ik verzin weleens verhalen hier, maar dat is iets compleet anders dan de verhalen die ik zelf meemaak, daar lieg ik niet over, en behalve af en toe wat verdoezelingen om de privacy van anderen te waarborgen, verzin ik het niet. Een ander voorbeeld dat vooral mijzelf sterkt in wat ik gehoord heb: ik hoorde veel meer daar. Opmerkingen van buren, die later vaak bevestigd werden door gedrag of andere opmerkingen.
Dus nogmaals: ik wéét wat ik gehoord heb. Ik weet ook, dat dingen soms nét even anders zouden kunnen bedoeld zijn. Of dat het soms niet over mij ging. Maar door het bijhouden van de notities, kon ik dingen teruglezen en opzoeken zodra er weer iets anders vreemds gebeurde, dingen werden zodoende bevestigd.
Heb ik dan niets kunnen filmen of opnemen? Filmen van de openbare ruimte is sowieso geen goed idee; ik heb wel een keer geprobeerd om audio-opnames te maken, maar dat was natuurlijk ook gedoemd tot mislukken. Ik heb weinig geld en gebrekkige apparatuur. Wat wel grappig was, hoewel ook wel verontrustend: toen ik op een avond mijn audiorecorder had geïnstalleerd met microfoontjes, had een schuinachteroverbuurman mij blijkbaar iets zien doen. Ik hoorde hem op zeker moment tegen zijn vrouw:
"Volgens mij voert die aan de overkant iets in d'r schild!"
De rest van het gesprek heb ik HELAAS niet gehoord. Ondanks dat meneer mij nogal in de gaten hield - dat vind ik best eng tbh, en er zijn veel mensen zoals hij -, moest ik vreselijk lachen. Volgens mij stond ie op een avond ook naar mijn huis te kijken, de engnek, onder het mom van de hond uitlaten. Maar goed, de opname werkte niet en naast dat ik het belachelijk vond om het überhaupt te willen opnemen allemaal, vond ik dat ook wel jammer. Als het wel gelukt was, had ik ook bewijzen gehad. Het is een beetje een rode draad door dit hele verhaal: mensen die niet eerlijk en openlijk zeggen wat er is (en daar schaar ik mezelf ook onder, hoewel mijn beweegredenen van geheel andere aard waren), gesmoes en gesmiespel en gedraai: dat is ook niet vast te leggen waarschijnlijk. Ik denk: wat ik ook zeg of doe, men zal altijd in alle toonaarden blijven ontkennen, en dat doen niet alleen zij, maar iedereen die vind dat roddel en naar gedrag wel okee is als het je hachje redt. Ik heb daar echt een ontzettend enorm grote [insert lelijke ziekte, of niet]hekel aan.
Het gaat altijd ook hetzelfde: iemand heeft je iets geflikt, en in plaats van dat ze hun excuses aanbieden, je uitleggen waarom en hoe, gaan ze lopen draaien. Ik heb nu ook weer iemand hier in mijn omgeving, die het nu alweer zo gespind heeft, dat ík nu opeens de persoon ben die 'de regeltjes niet kent'. Terwijl de beste man nota bene bij mij heeft lopen aanbellen, stiekem. Mensen draaien het om, zodat zij geen enkele verantwoordelijkheid voor hun fouten hoeven te nemen. En dat speelt in dit hele klotegebeuren ook.
Goed, laat ik beginnen.
Allereerst een hulpmiddeltje bij het lezen: de situatieschets van het huis en het stratenplan daaromheen (opent in nieuwe tab), dat maakt het misschien wat inzichtelijker, en deze kan je zodoende bij de hand houden.
Ik merkte dus al een tijdje dat Dennis vaker langs mijn huis liep. We hadden al een jaar geen contact meer gehad, niemand van Ene had ooit nog iets van zich laten horen, en ik ook niet. Op 9 juli 2023 besloot ik dus alles te noteren, omdat de ervaring mij had geleerd dat dat in ieder geval voor jezelf veel verduidelijkt. Natuurlijk zitten er ogenschijnlijke onzinnotities bij. Zoals de eerste hierboven... lekker belangrijk, zeg je vast. En hoewel ik zelf ook vaak dacht: wat een bloody bullshit, wat is het nut en zo voort, peptalkte ik mezelf daar doorheen en bleef alles opschrijven.
Zodoende merkte ik dat ze het over mij hadden. Kleine dingetjes, mijn naam hoorde ik eens, of ik hoorde een bepaalde manier van praten dat ik wist dat er naar mijn huis gebaard werd, het begon nogal op te vallen. Zo hoorde ik Dennis eens zeggen, dat het geheim moest blijven dat hij weet waar ik woon (9 juli). En neem bijvoorbeeld deze kleine vlaag van een gesprek, dat via mijn slaapkamerraam aan de achterzijde tot mij kwam:
[3. zaterdag 15 op zondag 16 juli, iets voor 04:30]
Ik was kort daarvoor wakker geworden, geen idee waarvan. Kon niet meteen weer in slaap komen. Na een tijdje hoorde ik bij de KletsKruising de stem van Maureen, het klonk een beetje desperate:”Maar er mankéérde toch ook al wat aan haar?!”
Een zachtere stem, iets verderop, een wat bozige Dennis:
“Er mankeerde helemaal niets aan haar. Pas toen iedereen zich ermee ging bemoeien..." (… rest verstond ik niet)
Toen een andere mannenstem:”Dennis! Oahw!” in lichte ontstentenis.
Dit bevestigde mijn gevoelens en vermoedens over dat er wat gaande was geweest een jaar daarvoor. Hoe Maureen zo afwijzend op mij had gereageerd, terwijl het de eerste keer was dat we elkaar ontmoetten. Ik was meteen in tranen hierna, en nu weer. Wát? Er mankeerde iets aan mij? Wtf! Honderdduizend mensen kunnen nu gaan zeggen dat het niet over mij ging, maar dat is gelogen. Dit ging duidelijk wel over mij.
Ik had ook het vermoeden, dat Dennis mijn website gelezen had, bijvoorbeeld een Vandaaggedachte waar ik schreef over mijn vragen over ene S. (ik heb de naam die ik toen gebruikte inmiddels veranderd naar D.), of hij met me flirte, dat mijn hoofd op hol was geslagen en dat hij me toen liet vallen - geschreven op 31 december 2022. Dat ik zo graag bijzondere dingen aan hem verteld had. Ik was dat eigenlijk helemaal vergeten, gek genoeg, hetgeen meteen illustreert hoe handig mijn website is! Ik vond hem heel erg leuk, en ik vroeg me wel eens af, wat voor toffe dingen we samen hadden kunnen doen en maken, en hoe zonde het was dat dat allemaal weg was.
Inmiddels waren we wel een half jaar verder, en een jaar na de vervelende gebeurens, en eigenlijk was ik alleen nog maar boos op hem en alle andere Enen, en heel erg verdrietig over dat niemand van hen ooit geprobeerd had het op te lossen. Misschien dat hij het pas in de zomer van '23 las? Geen idee waar dit vandaan kwam.
Kort daarna hoorde ik Dennis en Simone eens praten over mijn website. Ook hoorde ik nog een paar keer weer dat gedoe dat iemand vroeg, terwijl ze langs mijn huis liepen: "Wat heb je dan gedaan?" en een mompelende stem: "Niets." En Maureen hoorde ik een keer langsfietsen met iemand: "“Je hoeft niet zo schichtig langs te trappen, die Hannah Celsius ligt toch al lang in bed.” Inderdaad, maar ik was nog wel wakker. Ik weet niet meer of ik er iets over schreef, misschien iets over tootte, geen idee. Ik hoorde hoe Dennis zich afvroeg hoe ik dingen kon horen, en hoe Maureen lachend zei, dat mijn raam toch open stond, maar hij bleef het vreemd vinden.
Simone liep ook voorbij, met een man, en die praatten over hoe het ging met Dennis en mij. De man antwoordde, dat hij 'de dooie poes mag aaien', Simone barstte in lachen uit; ze vroeg wanneer Maureen weg zou gaan. De man had het over één of begin september, en Simone zei, dat ze zich afvroeg of Dennis dan inderdaad iets zou gaan ondernemen. De indruk die dit alles (er was nog veel meer) bij mij wekte, was dat Dennis weer contact met mij wilde. Alleen: waarom stuurde hij me niet gewoon een email dan? Hoopte hij door vaak langs te lopen, mij 'toevallig' tegen het lijf te lopen? Ik vond het erg vervelend, dat gepraat over mij, de manier waarop en dan vooral ook zo bij mijn huis: ik kon letterlijk geen kant op. Plus: er was nog steeds geen oplossing over wie dat nare stukje theater bij mijn huis had opgevoerd. En nu dit? Was dit weer één of ander spel van Dennis? Ik voelde me machteloos en akelig hierbij.
Het gaf me hetzelfde gevoel dat ik eens had, toen er twee buurmannen over me stonden te praten, ook bij de KletsKruising (die dan ook niet voor niets zo heet), terwijl ik op het balkon de was ophing (ALtijd weer die was!), waarbij de één vroeg of ik niet iets was voor de ander, die dat niet zo zag zitten, want ik 'leek te veel op zijn ex.'
Of laatst, dat ik terwijl ik in de keuken bezig was, ramen open want mooi weer, en mijn buuf aan haar zoon hoorde vragen, of ie mij als zijn nieuwe vriendin wilde, omdat hij opeens wéér bij haar langskwam (hij: nee... echt niet.... echt niet!). En ik dacht: wtf ik ben toch ook hier, ik hoor dit! Alsof die enge vent bepaalt of dat wel of niet gaat gebeuren. Urgh.
Het is net, alsof je ergens buiten geplaatst wordt.
Alsof jouw inbreng niet gewenst is.
Dat er over je hoofd gepraat wordt.
Het is gewoon heel erg raar en kut om zo over iemand te praten, zeker als die persoon binnen gehoorsafstand is. En wat gehoorsafstand is, dat is in mijn geval vrij ver (lang verhaal, laat maar).
Volgens mijn notities plaatste ik op 31 augustus een bozig stukje over de situatie op mijn site. Ik had echt het idee dat Dennis iets ensceneerde. Want ieder weldenkend mens zou toch niet bij iemand die NB bij haar huis is lastiggevallen, dan wéér gaan lopen praten over die persoon bij datzelfde huis? Een dag later, op vrijdag 1 sept 2023, haalde ik het weer weg. Later die dag, 's avonds rond 18:30, hoorde ik allemaal gelach en gepraat dicht bij mijn huis. Iemand zei: "Ga je nu naar Hannah?" en toen Dennis:"Nee, ik kan toch niet met een hele groep bij haar aankomen." En weer een ander (één van de oprichters van Ene NB) maakte er een grap over, en Dennis hoorde ik nog zeggen, dat hij in alle rust een keer... (de rest verstond ik niet). Ze lachten allemaal, ze liepen verder, mij in paniek achterlatend.
Waarom stonden ze precies bij mijn huis, terwijl ze al wisten toch dat ik dat allemaal kon horen?
Ik schreef een ander stukje, over pesten trauma (dat door dit gedoe heel erg getriggerd werd).
In de vroege zaterdagochtend, een uur of 6,7, hoorde ik Simone op de KletsKruising heel hard zeggen, bozig:"Dat weet ik toch ook niet!" En Dennis, die een paar keer iets zei als "Wat is dat dan, pesten trauma, pest trauma?" Dat bevestigde dat ze inderdaad mijn website lazen, en/of mijn Mastodon waar ik een link naar het stuk had gezet.
Die zaterdag hoorde ik verschillende dingen bij mijn huis: een vrouw die zei: "Ken je nagaan, wat een chaos je veroorzaakt hebt." Waarop duidelijk Simone hard in de lach schoot. En later, weer een vrouw: "Ach, misschien was het toch anders ook nooit wat geworden." En toen Dennis:"Ja, ach... wie weet."
Ik had zó het idee, dat er iets raars aan de hand was. Wie doet zoiets? Een dag later, op zondag, besloot ik hem een email te sturen:
Ik had weer hetzelfde nare, machteloze gevoel als kort na het thehaterstukje bij mijn huis. Volgens mij heeft hij dit expres zo gedaan, al dan niet met medeweten van zijn vrienden en collegae bij Ene. Want zijn reactie daarna is minstens zo bizar, of nog bizarder eigenlijk.
Dezelfde avond, het was rond 23:30 dat ik naar bed ging, had ik het licht nog een tijdje aan in mijn slaapkamer. Ik had toen een soort groene vitrage hangen. Toen ik het licht uitdeed en mijn bed indook, hoorde ik opeens een vrouwenstem, die ik meteen herkende, ook naar aanleiding van wat ze riep: "Oengroen!".
Daarna duidelijk Dennis' stem, die boos en cynisch klonk:"Jammer, het licht gaat nét uit." Stond hij te filmen?
En toen herinnerde ik me opeens dat van een jaar daarvoor. Dit was precies hetzelfde maar nu aan de achterkant van mijn huis. Flabbergasted was ik. Waarom deed hij dit? Het voelde alsof hij me wilde straffen voor het feit dat ik een jaar daarvoor het contact verbroken had. Want als er alleen een misverstand zou zijn, had hij me toch gewoon teruggemaild, en uitgelegd wat er was en dat hij me graag wilde zien weer eens? Why this?
De dag erna werd het nog vreemder, en vooral hatelijker.
21. maandag 4 september rond 15:00 uur.
Ik zat boven in mijn werkkamer achter de pc, hoorde een harde tik op een raam beneden (van de benedenburen), dan de stem van Dennis:
“Nee, ze woont boven.”
Dan dezelfde vrouwenstem als die van gisteravond (oengroen), hard roepend naar boven:
“O, ze zit boven! Haagselman! Joehoeeeee!”
Dennis, afgemeten:”Niet doen. Anders krijg ik er gezeik mee.” Zijn stem leek verwrongen van haat.
Mijn armen lijken zwaar en moe van het typen, maar meer nog van de enorme spanning die ik weer voel als ik dit allemaal opschrijf. Ik heb het er met een paar mensen over gehad, en eigenlijk is iedereen het erover eens, dat zijn reactie bizar is, en niet overeenkomt met iets als een poging tot hernieuwde vriendschap of wat dan ook. Iedereen die ik sprak, zei hetzelfde: als hij serieus weer met je om had willen gaan, had hij gewoon vriendelijk teruggereageerd, zijn excuses aangeboden, of gezegd dat hij er niet bij stil had gestaan dat het vervelend voor mij kon zijn dat gepraat langs mijn huis - en dan aangeboden om eens af te spreken.
Er kwam een email, een paar dagen later. (jaja de cliff der ontzettende cliffhangers maar ik ben echt moe nu en need a borrel of een lange wandeling of allebei)
Woensdag 6 september, Dennis reactie per email:
Waarschijnlijk is nu het allereerste dat jullie lezerts denken:
"Maar Hannah, had je het misschien toch niet allemaal verkeerd gehoord?"
Nee, dat had ik niet. En er komt nog véél meer dat ik hoorde, dat veel van het voorgaande nogmaals bevestigde. Als er iets is dat ik geleerd heb in dit soort situaties, is dat veel dingen die je voelt, denkt, hoort of ziet, vaak op de één of andere manier bevestigd worden later. Ik heb geen idee hoe dat werkt. Het zou de combinatie van de opmerkzaamheid, detailgerichtheid en patroonherkenning van de autist kunnen zijn, die nog zelfs versterkt zou kunnen worden als deze autist ook nog eens veelvuldig getreiterd is: je ontwikkelt een soort voelsprieten. Uiteraard kunnen die sprieten het mis hebben, en je moet altijd oppassen met aannames, en ik ben mij daar altijd bewust van, ik houd daar altijd rekening mee. Ik heb echter een enorme bult aan voorbeelden van hoe ik dacht iets te horen, en tegen mezelf nog zei:"Nou, dat zal toch niet? Dat is toch te bizar?" om dan vervolgens een paar dagen later, of een uur later, of zelfs een minuut later de bevestiging te krijgen dat ik het wél goed hoorde. Door bepaalde blikken van verstandhouding tussen mensen, of juist een blijk van ongemak, een opmerking, een flard van een gesprek of iets dat gebeurt dat je op geen enkele andere manier had kunnen weten dan door wat je eerder hoorde, etcetera. Of gewoon door hoe iets verder verloopt natuurlijk. Veel gebeurtenissen lijken ook een script te volgen, met veel herkenbare elementen. Zo ook nu.
Het brein vergelijkt alles wat je meemaakt met wat je eerder meemaakte, en dat gaat razendsnel en over het algemeen zonder dat je dat merkt. En ik kan alleen voor mezelf spreken uiteraard, ik weet niet hoe het voor andere autisten is, maar ik ben me er wél bewust van (geworden). Er wordt gezegd dat het autistenbrein anders bedraad is, dat signalen bij niet-autisten na verloop van tijd over de grotere gebaande paden gaan, en dat autisten altijd en eeuwig de kleinere zijweggetjes blijven nemen, waardoor er betere herkenning is, maar helaas ook meer overprikkeling en uitputting. Het is een zegen en een vloek, zeg maar.
Deze email vond ik echt zooo enorm bizar, en ik schrok er heel erg van.
En helaas ook erg herkenbaar, weer. Dingen omdraaien, liegen, doen alsof ik gek ben... het is niet de eerste keer dat iemand zoiets doet. Gaslighten is een veelvuldig gebruikte manier om verantwoordelijkheid te ontlopen, het komt heel veel voor in pestsituaties, intimidatiegedoe, bij allerlei grensoverschrijdend gedrag.
Ook was ik voor de zoveelste keer compleet flabbergasted. HOE kan iemand zoiets schrijven? Ik liep toch niet langs hun huizen over hun te praten? En dan ook dreigen met de politie? WTF. Dit is echt zo'n standaard anti-stalking tekst. Eén email had ik geschreven, als reactie op hun gedrag bij mijn huis. Volgens wat ik allemaal netjes heb bijgehouden was het toch andersom. Terwijl ik dat zelf toen nog niet als stalking had gezien, meer als erg vervelend en verontrustend dat er zo bij mijn huis over me gepraat werd.
Weer raakte ik in paniek. Ik had toch niets verkeerd gedaan?
Ondertussen kwamen er een paar keer mensen aan de deur; ze belden aan, ik deed boven even mijn raam open omdat ik niets had afgesproken, en iedere keer zeiden ze dat ze verkeerd waren, een beetje nieuwsgierige, lacherige blik. Ik kende ze niet, wat was dit? Kwam dit door mijn huis te filmen? Dat kwam er dus ook nog eens bij, de angst dat ik op de één of andere manier werd gedoxt. Het voelde allemaal zo enorm onveilig.
Want stél dat Dennis níet degene was van het toneelstukje. En stel dat er mensen in zijn omgeving waren, die een wit voetje bij hem wilden halen, die konden nu lekker los op mij gaan, en dan? Dat was eigenlijk de eerste keer dat ik bang werd van deze situatie. Bang in mijn huis ook. Die tik op het benedenraam met dat nare geschreeuw van iemand die ik niet eens kende een paar dagen daarvoor... wat in godesnaam was er aan de hand?
Tot overmaat van ramp begonnen een paar buren te roddelen dat ik naar ze gluurde of zoiets, ook al zo bizar. Misschien kwam het omdat ik al vele pogingen had ondernomen om inderdaad te gluren, maar niet naar mijn buren maar naar de langs mijn huispraters, die ik helaas nooit kon betrappen: het nadeel van kleine straatjes en ergens boven wonen. En dan waren er nog de 'gewone' roddelaars. De meest vreemde dingen werden aan mij toegeschreven: ik zou een 'hoertje' zijn (hun woorden, en niets mis met sekswerkers), ik had op straat gekotst (...) en weet ik veel wat voor rare dingen nog meer.
Het was een zeer akelige kuttijd. En zo overmatig bizar, ook dat al die aantijgingen werden gedaan zonder het er met mij over te hebben. Nooit heeft iemand mij iets gevraagd, of aangeboden het erover te hebben. Ik wel. Zowel bij de roddelkutten, als bij Ene. Maar niemand wilde dat.
Na veel gepieker en slapeloze nachten besloot ik hulp in te roepen. Er was zoiets als een buurtteam, en die konden bemiddelen, dus leek mij dat een poging waard, hoewel ik er ook niet veel van verwachtte. Toen ik belde werd mijn hoop op een gesprek meteen al de grond ingeboord: ze konden niets doen, als er vanuit Ene al een weigering tot praten was. Ik moest maar met de wijkagent bellen, die kon me tips geven. Dus dat deed ik braaf, hoewel ik daar wel een kutgevoel bij had. Ik ben niet zo politie-minded zeg maar... Dat ging ook meteen heel vervelend: ik belde, kreeg ik een administratief persoon aan de lijn, die vroeg waarom ik dan een afspraak wilde. Dus ik legde het kort uit, wilde ze meteen allerlei namen enzo weten. WTF nummer zoveel! Ik zei dat ik dat niet wilde zeggen, dat ik alleen een gesprek met de wijkagent wilde, werd dat mens heel pissig en kortaf. Ik zou gebeld worden voor een afspraak. Maar ja, natuurlijk hebben ze geen tijd, dus niet volgens afspraak stond die vent opeens een aantal dagen later voor de deur. Hij wilde niet binnenkomen, want allemaal redenen (hij stonk heel erg naar vis... christ ik was eigenlijk wel blij dat ie niet de trap op wilde), en dus moest ik gewoon op straat mijn verhaal doen? Het allereerste dat hij trouwens zei was, dat hij het maar een raar verhaal vond.
En dan is de politie je beste vriend? Eigenlijk had ik de deur toen al willen dichtgooien, maar ik hield stand, en aan het einde van het gesprek had ie dan wel iets meer begrip. Dat met die tips sloeg helemaal nergens op: ik moest nergens op reageren. Hij kon verder ook niets doen (dat verwachtte ik natuurlijk ook helemaal niet, ik had op betere tips gehoopt!).
Ik had beter helemaal niemand kunnen bellen, het was alleen maar méér gezeik. Ik voelde me ook heel erg in de steek gelaten. Iedereen heeft het te druk, geen zin, geen tijd, veel te veel moeite hoor, stel je niet aan, laat toch zitten enzovoort enzovoort. En dus ploeterde ik maar weer in mijn uppie voort.
Ik postte wat boze posts op mijn site, haalde ze soms weer weg.
Ook postte ik het hele verhaal tot dat moment aan toe ook op mijn site, uiteraard zonder namen. En daar had de wijkagenterige misschien toch wel gelijk, want toen ontplofte het gebeuren helemaal. Then again: waarom mochten de Enen hun gang gaan, en ik niet? De Enen wisten dat ik mijn verhaal op mijn site schreef, en dat vonden ze tof, en nu het over henzelf ging, was het opeens niet meer zo leuk. Tja zeg. WTF.
Er volgde een maandenlange periode met gemene dingen jegens mijn persoontje, allemaal bij mijn huis. Ik heb alles netjes genoteerd, maar ik vind het steeds ontzettend kut die files te moeten openen. Volgende week doe ik weer een poging, vandaag lukt het niet.
[wordt vervolgd]
DateTime: 2023 sep 4, 15:03 CET
LatestEditTime: 2024 aug 29, 10:37 CET
Auteur: Mulder
Tags:
autisme
benefiet
bestaanszekerheid
buitensluiten
corona-maatregelen
Covid-19
diner
dooie poes
drama
eenzaamheid
flirten
gedoe
gehoor
groepsgedrag
hart
jaloezie
leugens
maatschappij
misogynie
narigheid
onzekerheid
organisatie
roddel
situatieschets
solidariteit
toneelstukje
vertrouwenspersoon
Categorieën:
Covid Files: Ene Drama
Locaties: bij mijn huis
Organisaties: Ene
Personages: Dennis
Personages: Maureen
Personages: Romy
Personages: Simone
Personages: VP
Personages: wijkagent
Verhalen: Ene Drama.