Gezellig keutelen in Drijfzand.  [english]

Dat ik dacht dat ik wakker was, maar nog wel in bed lag. Dat mijn lichaam zich wentelde, vanzelf, om en om en om, steeds sneller en sneller, en ik dacht dat ik verstrikt zou raken in het laken maar dat bleek juist als een katapult te werken want opeens werd ik gelanceerd en kwam terecht twee meter verder, in een hoek van mijn slaapkamer, waar ik met mijn gezicht tegen de muur en mijn voeten ongeveer een meter boven de plint bleef hangen, heel even, om daarna met een klap terug in bed te worden getrokken.

Precies zó voelt mijn aanwezigheid, hier in Klotestad. Waren er stadsmuren geweest, dan hing ik daar nu geplet tot ik zou vallen. Keer op keer op keer gecentrifugeerd, gelanceerd, plakken en weer vallen.

Ben ik geen stadsmens dan? Op het platteland houd ik het nog geen twee weken uit. Moet ik een andere stad proberen? Inmiddels is Klotestad zo groot als voorheen het hele land was, en zelfs toen al was het elders nooit veel beter. Ik ging van Klotestad naar Klotestad, en nergens was ik ooit thuis.

Wordt het al licht?

Anonieme tegenhangers liggen te zeer en te zwaar op het wegdek, zonder nu wat miezerig te willen zeuren over het aantal verreden kilometers, maar zou je me heel even vast willen houden? Je staat hier tenslotte wel leuk te wezen in de berm, met je kartonnetje 'Klotestad' maar weet je ook dat er geen weg terug meer is? Eenmaal in Klotestad telt iedere stap driedubbel. De peristaltiek van de stad trekt iedere stap naar binnen. Dieper en dieper zet het je vast in verraderlijk drijfzand, en des te meer je spartelt des te vreugdevoller de vangst.

Denk je de wijk te nemen naar Auwstee, Dooddorp, Stofgat, Kaasstolp? Je kunt er liedjes over zingen tot in je immens treurige eeuwigheid, maar het zal je niet helpen.
Blafschreeuwt in de diepte je verlangen naar verandering al? Of lig je slechts wakker van het onbevredigende minnekozen van hem die een vreemde is? Je nabijheid duldt geen oponthoud, en wij allen dienen te roeien met de riemen, zodat jij de vruchten plukt.

"We wilden je alleen maar helpen!"
Je schreeuw kaatst de psalmen van muur tot muur, in de hel van je gespeelde onschuld ligt de voltallige professionele inslag je als gegoten om de wonden. Soms lijkt je hoofd te groot voor al dat benarde denken, en roep je om onze onvoorwaardelijke aandacht. Het liefst zou je spinnen in ieders ingewanden, en je doet al zo lang je best, zo lang je verdomde blaatgezicht op teevee en de kranten doen gezellig mee en "Hij is ook zo gewoon gebleven." en het is altijd Kerst met een chocoladeletter terwijl het pepernoten keutelt met de gewone burgers die heel gewoon bloed ruiken.
Gezellig.

terug naar boven