Zo slaat het zevenuur: de onverbiddelijke slagboom van de dageraad.

Draagt het zweet de dromenlast die woekert in je hart,
tot het verhaal in vermolmde handen rust tot niets.

Het niets dat drumt tegen het slaapbeen,
het oorverdovend stille niets dat de trommelvloer aanveegt
met alles dat ruist,
alles dat suist,
alles dat vliegt zoals nog nooit gevlogen.

Onder het tapijt, achter de plinten het behang geplakt.

Schaamteloos die tegenliggers, de deurdrangers,
de nachtwachten in de bovenkamers van het lange wachten
waar je niet aan dacht.

Die zwaartekracht.