Zodra ik mijn deel van mijn straat inliep, en een groepje van mijn buren bij elkaar zag staan, was ik gealarmeerd. Ze stonden gewoon bij elkaar, één of twee van hen zagen me aankomen, en alsof het afgesproken werk was, stond tegen de tijd dat ik bij mijn voordeur kwam, de hele groep met hun rug naar mij toe. Dit gebeurde niet 'toevallig' een keer; het was iedere keer.
Ik deed in het begin pogingen om dan alsnog vriendelijk en fruitig gedag te zeggen, maar dat voelde ook als een soort aderlating: ik bleek om mij onbekende redenen altijd extra mijn best te moeten doen, en op zeker moment had ik daar geen zin meer in. Dus zei ik maar niets meer, als ze weer zo stonden. Ik kromp inéén en sloop de trap op, mijn huis in, weg weg weg van hun. Wat eigenlijk ook niet hielp, want soms zelfs stonden ze in het portiek, op de trap, over me te praten. Of buiten, onder het raam, als dat duidelijk zichtbaar open stond. Het kon ze niets schelen, dat hoorde ik ze ook wel eens zeggen, als iemand ze attendeerde op dat ik het misschien kon horen. Dan was het 'ach dat rare wijf' of 'nou en, dan hoort ze het maar, kan mij wat schelen' of 'ze denkt zeker dat ze heel wat is' en alle varianten op het thema.
Ik lees in boeken over roddelen en pesten, en vaak lijkt het een soort vaststaand gegeven: het is nu eenmaal zo, het hoort erbij. Bijvoorbeeld dat roddelen een manier is van informatie uitwisselen. Dat staat daar dan heel fijn klinisch en neutraal in een paar zinnen uitgelegd, en ik snap het, maar tegelijkertijd voelt het als een dolksteek, iedere keer maar weer. Want over wélke informatie wordt doorgegeven, wordt meestal maar een kort stukje geschreven, dat het ook misleidende informatie kan zijn.
In het voorbeeld hierboven (twee huizen geleden) werd ik gewoon simpelweg buitengesloten, naar aanleiding van een paar nasty roddels. Nooit had iemand ernaar gevraagd bij mij, het werd klakkeloos aangenomen dat het allemaal klopte. Wat is zo'n 'informatie uitwisseling' dan waard?
Een definitie van pesten (Dan Olweus): 'Iemand wordt gepest wanneer hij of zij herhaaldelijk en langdurig wordt blootgesteld aan negatieve handelingen door één of meer personen.’ Mieke van Stigt voegt er in haar boek 'Alles over pesten' aan toe: 'dat er meestal sprake is van een bepaalde groepscontext waarin het pesten plaatsvindt'.
Volgens deze definitie, en volgens mij, is bovenstaand gedrag en geroddel dan ook pesten.
Ik ben ook getreiterd door mij volslagen onbekenden, in het OV of op straat. In feite behoorde ik dan niet tot de groep van die mensen, ik had ze tenslotte nog nooit gezien. Het waren wel altijd mensen die samen waren, met één of meerdere anderen. Misschien hoorde ik op dat moment tot de groep OV-gebruikers, zij ook tenslotte, en dan hoorden zij zelf nog tot hun eigen groep waar ze op dat moment mee waren.
Vaak merkte ik, dat de pestkop van het gezelschap erg onzeker leek, en probeerde de aandacht van zichzelf af te leiden. Ik denk ook, dat ik vaak de pineut ben, omdat ik simpelweg relatief vaak alleen in het OV of op straat ben, in tegenstelling tot bijvoorbeeld mensen met een gezin of relatie, of met veel vrienden waarmee ze veel dingen doen. Als allenige loop je gewoon veel meer kans op narigheid, je bent een makkelijk doelwit, want je hebt niemand bij je die je helpt. Dat besef is op zich al heel erg akelig.
Maar het is ook ronduit beangstigend.
[tekst gaat door onder afbeelding]
Op zoek naar literatuur over roddelen, stuitte ik bij de OBA op het boek 'Roddelen. Waarom roddelen gezond is." van Charlotte de Backer. In notities die ik een tijdje geleden maakte daarover schreef ik bij deze titel: "(nou vertel me meer!)" :-D
Het boek bleek niet in de uitleenkast maar in het magazijn te staan; zou het zijn omdat het zo'n toonbeeld van hoe te manipuleren is, dat men dacht het maar beter niet voor het grijpen neer te zetten? Of was het alleen maar omdat het nooit werd uitgeleend? Ik weet het niet.
De Backer beschrijft verschillende methoden van roddelen, zoals onder andere de Kama Sutra roddel, Rivaal Radaren, Kletswijverij, Talentenjacht Talk. Om een idee te geven hoe de toon lekker luchtig en gezellie wordt gehouden doorheen het boek: op pagina 12 al lees ik dit soort dingen:
"Je moet dit boek eigenlijk opvatten als het ultieme roddelleerboek. Roddel werkt wel degelijk probleemoplossend in plaats van dat het enkel problemen veroorzaakt, je moet alleen weten hoe je het correct gebruikt."
"Over het algemeen roddelen we om anderen te controleren, te manipuleren, te entertainen én om ervan te leren."
En natuurlijk: "Mannen zouden het gewoon wat meer moeten doen!"
Het boek is een aanéénschakeling van ergerlijke one-liners die als vast gegeven worden gepresenteerd. Vooral de luchtige toon stoort me. Hoe kun je manieren van manipulatie op deze manier bespreken? Volgens mij is ook een 'positieve' vorm van manipulatie gewoon nog steeds manipulatie: gewoon niet doen. Ook in het bedrijfsleven, ik kom er later op, wordt dat als handig en slim gezien; ik vind het vooral verwerpelijk.
Een voorbeeld van de Rivaal Radaren variant:
Als dit boek weergeeft hoe de meeste mensen over roddelen denken, en als manipulatief gedrag als 'normaal' worden bestempeld, dan begrijp ik wel waarom het overal zo'n klotezooi is.
Pas op pagina 119 (van de 224) verschijnt er een soort disclaimer:
Grote goedertierendheid nog an toe. Terwijl ik dit stukje over zit te typen voor de alttekst van de bovenstaande afbeelding, rollen mijn ogen bijna uit mijn hoofd van ergernis. HOE kun je zoiets uit je toetsenbord krijgen?
Eerst schrijf je een veelvoud aan bizarre teksten als 'Waarom zouden we er niet van genieten?' terwijl je weet dat veel mensen het natuurlijk niet correct gebruiken. Sowieso, wie bepaalt wat correct is? Het lijkt erop, dat het eigenlijk het oordeel van de meute is, die bepaalt wie er 'werkelijk' iets verkeerd heeft gedaan.
Je zou kunnen zeggen: het hangt af van de intentie van de roddelaar, of iets roddelen is of informatie doorgeven die van belang is. Zo kan het bijvoorbeeld als belangrijke informatie beschouwd worden, als mensen aan elkaar vertellen dat iemand een veroordeelde verkrachter is. Als de verkrachter niet veroordeeld is, wordt het misschien al wat schimmiger. Dan hangt het er heel erg vanaf, wíe die informatie geeft. Is het degene die verkracht is, dan lijkt het me evident dat het geen roddelen is, maar informatie verstrekking. Misschien was er geen bewijs, is er grote angst, is het nog maar net gebeurd, er kan van alles aan de hand zijn. Het lijkt me, dat je de verkrachte persoon ook meteen gelooft, er zullen ten slotte maar zeer weinig mensen zijn die zoiets verzinnen. Degenen die dat wel doen, vallen snel door de mand.
Maar dan: hoe weet je de intenties van de roddelaar? Als het een vriend is, zul je eerder geneigd zijn die te geloven. Of als jijzelf er op één of andere manier voordeel van kan hebben het te geloven, zul je er ook in meegaan, terwijl je dondersgoed weet dat het gelogen of verzonnen is.
Het is dus een volkomen grijs gebied, waarvan ik denk dat je er zo ver mogelijk vandaan wilt blijven. Maar dat is best lastig, omdat je dus altijd te maken zult hebben met 'informatieverstrekkers' die je moet beoordelen, én dan moet je dus ook nog eens je bewust zijn van je eigen intenties. Dat is nogal wat, en gezien het vele nare geroddel voor velen een onmogelijke opgave, blijkbaar.
Het is echter wel een compleet ander verhaal, om dat dan maar aan te prijzen in je gezellige boek als een tijdverdrijf waar je van kunt genieten.
In mijn nieuwe bibliotheek zocht ik net even op de titel, daar is het nergens te verkrijgen, ook geen link naar andere biebs in Nederland. Het lijkt erop alsof het verbannen is, en ik denk dat dat terecht is.
Voordat u nu VVMU gaat roepen en met al dan niet omgekeerde vlaggen en trekkers langs komt: je wilt toch niet dat je kinderen dat gaan lezen en denken dat dat allemaal okee is?
Voor de volledigheid zocht ik even op wie De Backer is en wat zij verder zoal doet, en dat is heel interessant, dus wordt vervolgd in deel 4.
De auteur van het roddelboek, Charlotte De Backer, is professor van de faculteit Sociale Wetenschappen van Universiteit Antwerpen, en op haar website staat een indrukwekkende lijst van haar publicaties en die waaraan zij heeft meegewerkt. Het hier besproken boek staat niet vermeld, misschien omdat het geen wetenschappelijke publicatie is. Het lijkt overal wat weggemoffeld te zijn. Op haar website is het eerste wat in het oog springt een foto van haar, met daarbij de koptekst:"Zorg dat je zeker bent van je verhaal voor je een roddel verspreidt." Diezelfde tekst wordt nog eens herhaald op de foto zelf, zodat het lijkt dat, mocht iemand een foto van haar gebruiken, daar dan in ieder geval wel die disclaimer bij staat.
Naast de foto staan wat quotes van haar over roddelen. Deze is dan wel heel bizar:
"Ik ben altijd voorzichtig als iemand beweert dat hij tegen roddelen is”, zegt Charlotte De Backer. “Mensen die dat beweren, zijn vaak zelf individualisten die niet te vertrouwen zijn."
Een screenshot, mocht het weggehaald worden:
Jullie zijn gewaarschuwd!
Mijn broek zakt heel erg af van zo'n opmerking.
Ze slaat hiermee iedere discussie plat en maakt critici bij voorbaat verdacht. Dan kun je het er eigenlijk niet meer over hebben, en al zeker niet als je niet eenzelfde studie gedaan hebt, ben ik bang. Terwijl er natuurlijk voor ieder onderzoeksresultaat een ander onderzoeksresultaat tegenover kan staan, hoewel ik niet de indruk heb dat er veel onderzoek naar gedaan wordt, en het lijkt alsof het toch vooral vanuit een bepaalde vooronderstelde houding onderzocht wordt, namelijk die waarin men wil zien of er ook een positieve kant aan roddelen zit, wat de functie ervan is.
In de meer serieuze artikelen of onderzoeken die ik tot nu toe gelezen heb (en dat is nog niet veel, dat geef ik meteen hartelijk toe!), is er weinig aandacht voor wat de gevolgen zijn van roddelen, en hoe funest dat kan zijn. Er lijken alleen disclaimers toegevoegd te worden, zoals in het boek en hier als kop en foto-tekst; ik zag dat ook bij een ander onderzoek, dat meer ingaat op roddelen in de context van organisaties en bedrijfsvoering.
Getuige ook het artikel waarnaar zij op haar website verwijst (te zien ook in de screenshot hierboven - zie de link in mijn literatuurlijst onderaan deze pagina): 5 redenen om meer maar vooral beter te roddelen, geschreven door Hilde De Windt en Peter Brems in 2020.
Eerst worden uitvoerig de voordelen benoemd, om te eindigen met wat tips voor roddelaars (en voor hun slachtoffers, staat er letterlijk nog tussen haakjes bij). De auteurs baseren zich op wetenschappelijk onderzoek, waarover ik dus mijn twijfels heb, als de onderzoekster haar critici bij voorbaat monddood maakt. Professor de Backer is de enige wetenschapper die wordt gequote.
Maar goed, laat ik het hier even kort samenvatten:
1. Roddel beschermt de groep. Je moet het zien als een alarmkreet: onbetrouwbare personen worden geout naar de groep, die zich dan kan beschermen tegen deze foute figuur.
2. Roddelen lucht op (behalve bij egoïsten). Mensen voelen zich goed na het roddelen over een (volgens hen) onbetrouwbare of egoïstische persoon, want ze hebben de groep beschermd, en dat is goed. (NB: de link naar het onderzoek loopt dood). Opmerkelijk: in deze alinea komt nóg een disclaimer van De Backer, na eerst de opmerking over de onbetrouwbare individualisten die tegen roddel zijn:
"De uitzondering zijn mensen die ooit het slachtoffer waren van een leugenachtige roddel. "Zij hebben een goede reden om tegen roddel zijn. Daar heb ik natuurlijk begrip voor."
Wat fijn.
Ik vraag me af, of er überhaupt andere mensen zijn, die geen slachtoffer zijn van roddel, maar wel tegen roddelen zijn? Ik zou ze graag horen of lezen!
(ik wacht met ongeduld op uw vele emails)
3. Roddel maakt je minder egoïstisch. Uit onderzoek (door anderen dan De Backer, deze link werkt wel) blijkt, dat mensen minder egoïstisch gedrag vertonen, als ze weten dat er over ze geroddeld kan worden.
4. Roddel maakt je vrijgeviger. Ook hier een link naar een onderzoek. Als er over je gepraat kan worden, zullen mensen geneigd zijn meer geld te geven, bijvoorbeeld als je naam ergens vermeld wordt.
5. Roddelen schept een band. Mensen schijnen zich goed te voelen als ze een gezamenlijke kutcollega bespreken.
Je merkt het al: ik sta hier niet echt positief in, zeg maar.
En je zou kunnen denken: dat komt omdat je vaak slachtoffer bent geweest van geroddel, op vrij heftige wijze zelfs. Ja. Maar ik heb ook opgelet hoe het voor veel anderen is, en ik word daar niet echt blij van. Er zitten vele haken en ogen aan, te veel voor mij om vrijuit te kunnen stellen dat het voordelen heeft.
Een groot nadeel, die bij alle genoemde voordelen geldt: is de roddelaar wel eerlijk? Je kunt als wetenschapper wel zeggen dat mensen eerlijk moeten zijn, maar gaan ze dat dan ook zijn? En hoe weet je of iemand eerlijk is? Eigenlijk kun je je daar alleen een mogelijk oordeel over vormen, als je alle partijen gehoord hebt. Maar zelfs dan: mensen kunnen liegen, zeker als ze bang zijn iets te verliezen, zoals hun reputatie, bijvoorbeeld. Het is ingewikkeld.
Je kunt zeggen: roddel pas als je zeker weet dat het waar is, maar wie weet dat, en wie bepaalt dat?
Roddel kan vreemde vormen aannemen, daar heb ik talloze voorbeelden van uit mijn eigen leven.
Bijvoorbeeld hoe je collega's op nog geen 5 meter afstand over je hoort praten, een klinkklare leugen vertellen en dan op een manier die vooral getuigt van enorme strontladingen aan seksisme en jaloezie. En dat waren dan degenen waarvan je dacht dat je een goede band met ze had... En dat de persoon in kwestie het later ontkende met dat ze al maanden niet meer op die plek was geweest... alsof ik niet weet hoe iemand eruit ziet?
Weird!
Het maakt ook meteen weer duidelijk, dat mensen er alles aan doen om zichzelf vrij te pleiten, en het begrip 'waarheid' gewoon in de prullenbak geworpen kan worden. Misschien moeten wetenschappers daar ook eens onderzoek naar doen, voordat ze met hun nietszeggende 'tips' komen.
Roddel ontaardt ook vaak in pesten, intimidatie en bedreigingen.
Zo ondervond ook Angela Wals, die door een paar riooljourno's werd genoemd als de ex-minnares van Tom Egbers. Ze schreef daar een stuk over laatst, en het is echt walgelijk, de hoeveelheid misogyne drek die ze over zich heen kreeg.
Het bizarre was ook hier weer: het was helemaal niet waar. Plus: waarom zou je een minnares bedreigen, en de vreemdganger zelf als een soort slachtoffer neerzetten? Juist: de vrouwenhaat droop weer van deze hele affaire. En dat is ook mijn ervaring met roddels: jaloezie en vrouwenhaat, een perfecte match. En voor de mensen achterin: ja, ook andere mensen dan alleen mannen kunnen blijk geven van misogynie en seksisme. Het is een ingewikkeld systeem dat iedereen met de paplepel wordt ingegeven, en zie daar maar eens uit te komen; dat vergt moeite, en vooral degenen die zich wel comfortabel voelen in hun positie doen dat niet zo snel.
Getuige dus die ellendigheden die vrouwen over zich heen krijgen.
Wals' hele leven werd op z'n kop gezet. Gelukkig heeft zij als journalist de kans gekregen daar een stuk over te schrijven, waarin ook heel goed die mechanismes worden blootgelegd.
Mensen lijken keer op keer op keer een zondebok te zoeken voor alles wat er in hun levens ontbreekt. Natuurlijk zoeken ze dan iemand die zich moeilijk of niet kan verdedigen.
Hoe verdedig je je sowieso tegen een roddel?
Lees het stuk van Wals, ook omdat de werkwijzen en geldstromen van juice-kanalen inzichtelijk worden gemaakt.
In het begeleidende stukje staat ook, dat Roddelpraat (het juiceroddeldrekkanaal dat haar noemde) ook 'stop cancel culture' merchandise verkoopt...
Hoe bizar! Je schrijft allerlei cancelende bullshit, maar luister, we moeten die cancel culture wel stoppen. Opmerkelijk ook, omdat onderzoek heeft uitgewezen dat de meeste mannen die zogenaamd 'gecanceld' werden, meestal binnen enige tijd weer een andere goedbetaalde functie elders in de wacht hebben weten te slepen. Terwijl de werkelijke slachtoffers jarenlang gebukt gaan onder nare toestanden.
Wat ik eerder al aangaf: hoe weet je of iets waar is?
Als er keiharde bewijzen zijn (documenten, emails, video's, etc), okee, maar die zijn er vaak natuurlijk niet van dit soort situaties. In mijn tijd bij die roddelende collegae had ik ook geen poot om op te staan, behalve mijn verhaal. En voor de 'tegenpartij' is de onschuld vaak ook niet te bewijzen, maar daar geldt (meestal) dat je onschuldig bent totdat het tegendeel bewezen is. Het is vooral de publieke opinie waar het om gaat. En daar komt weer alle misogynie om de hoek.
Hoeveel 'me too' affaires en echtscheidingsperikelen van celebrities hebben het voetlicht al niet gepasseerd, waarbij ongeveer de halve wereld daar een mening over ventileerde? Opvallend is hoe de meerderheid zich toch altijd weer door misogynie laat leiden, en dat zelf niet door lijkt te hebben, of het gewoon geen reet kan schelen.
Mijn tip: check of er een vorm -welke vorm dan ook- van misogynie tegen het slachtoffer wordt geuit, voordat je met de meute mee praat. Check het bij jezelf, check het bij anderen. Misschien dat we dan eens iets vooruit gaan komen op dit gebied?
Wie van kostuumdrama's houdt, heeft vast en zeker Bridgerton gekeken. Er is net weer een nieuw seizoen uit; weest niet bevreesd, ik zal niets verklappen! Voor degenen die het niet kennen: Bridgerton gaat over een familie in de Londonse high society in het begin van de negentiende eeuw, met alle perikelen vandien, en een mysterieuze onbekende, die daar een roddelblad verspreidt, dat door iedereen gretig gelezen wordt. Het is een leuke serie, ondanks dat het over roddelen gaat. En gaandeweg ga je zo op in alle perikelen, dat je het niet meer als schadelijk ervaart, maar meer als een soort logisch iets. In feite wordt roddelen genormaliseerd, zou je kunnen stellen.
Pas in de laatste aflevering van de laatste serie schrok ik op uit mijn zoetgevooisde gebakjesjurkendromen, toen één van de personages zei:
"What's life, without a little gossip?" (Vertaald als: "Wat is het leven zonder roddels?")
Gezien er al 3 seizoenen kostuumdrama aan gewijd zijn, zou ik zeggen: een heel stuk eenvoudiger!
Ook als ik naar mijn eigen leven kijk, zou dat een enorme hoeveelheid ellende voorkomen hebben. Wat mij opvalt bij mijn eigen drama's, is dat het vaak begint als een roddel, en dan langzamerhand overvloeit in pesten en treiteren. Ook lijkt het zo te zijn, dat des te meer je je verdedigt, des te erger het getreiter wordt. Je wordt letterlijk buitengesloten, de deur gaat dicht, de hakken in het zand, je bent de persona non grata, en vaak weet je eigenlijk niet eens waarom. Hoewel ik toch wel in de meeste gevallen jaloezie bespeurde, waar toch ook meestal wel een vorm van misogynie in verweven is. Hoe vaker het je overkomt, des te tastbaarder wordt het, en toch is het meestal te vaag om er echt de vinger op te kunnen leggen. Ook al, omdat de meeste mensen niet eerlijk zijn, en niet gewoon rechtstreeks tegen je zeggen wat hun probleem is.
Wat mij al die keren vooral opviel: overal wordt ontzettend slecht gecommuniceerd. Ik ben daar echt enorm gefrustreerd van geraakt; de keren dat ik iemand rechtstreeks vroeg, wat er was, of het wel okee was of niet, etcetera, of we een gesprek konden hebben... altijd werd er dan om de hete brij heen geluld. Of glashard gelogen. Dat heeft me al die keren nog wel het meest pijn gedaan: het verraad. Mensen die in je gezicht heel lief en aardig zijn, maar achter je rug je compleet met de grond gelijk maken.
Inmiddels heb ik een extra antenne erbij gekregen, gratis en voor niets. Tijdens de laatste nare roddelgeschiedenis voelde ik dat er iets was, ik heb zelfs nog de roddelkut in kwestie eens gevraagd of ze het wel okee vond dat ik daar was, en niets dan liefde en leukigheid, of iemand die bijna stikte in diens eigen tong: ik zag het gebeuren en ik vroeg me af: wat is daar aan de hand? En toch wuifde ik het weg, want zoals zoveel mensen je dan zeggen: joh, je bent te overgevoelig geworden door al die vorige keren, je beeldt het je in, etcetera.
En hoe kut het is, als je dan toch na verloop van tijd merkt, dat je je niets hebt ingebeeld, dat het wéér zo kut gaat, dat mensen wéér hebben gelogen tegen je, en je wéér in de steek hebben gelaten... it totally sucks.
Wat ik ook heel erg heb gevonden, dat er niemand is die me hielp. Iedereen is bang voor diens baantje of positie, sommigen zeiden me dat echt letterlijk, veel mensen deden alsof ze me serieus namen maar bleken dan ook weer hun eigen geheime agenda te hebben - de lijst van wanstaltigheden is schier eindeloos, en hoe kan ik ooit nog ergens aan meedoen? Ik denk niet dat dat ooit nog kan. Je ziet iets, en je kunt het niet meer ontzien: het is overal, en steeds weer krijg ik het op mijn dak. En natuurlijk vraag ik mij - jullie ook, ik proef het tussen mijn eigen zinnen en gedachten door: wat doe ik verkeerd? Ik ken niemand die dit ook zo heftig heeft als ik, dus al snel denk je dan: die Celsius spoort niet, die doet vast allemaal nare, vervelende dingen, geen wonder dat iedereen haar uitkotst! Zoiets?
En ik kan hier tot in de onuitputtelijke eindtijd mezelf gaan verdedigen, uitleggen hoe aardig ik ben, hoe zachtvriendelijk van gemoed en liefogend (?), een beetje anders dan anderen maar toch niet zo heel erg raar - maar wat is het nut?
Wat wel opvallend is, dat ik vaak niets hoef te doen of te zeggen en er is al gezeik. Dat was zo in mijn vorige huis, en nu weer. Zo'n vent die stiekem bij me aan gaat bellen, why? Terwijl ik met zijn moeder gewoon prima omga, er was helemaal geen ene reet aan de hand, en dan die zoon (mijn leeftijd!), die mij gaat lastigvallen. Ik meen te hebben gehoord, dat zij hem zei dat ze dat niet wil hebben, en het lijkt nu opgehouden te zijn. Maar sindsdien lijken we elkaar ook wat te mijden. Er is een gat gevallen in iets, waar dat niet had hoeven zijn. En nu? Nu niets.
Ik kan dit onmogelijk aankaarten, want ALLE keren dat ik iets bespreekbaar wilde maken ooit, werd de situatie uiteindelijk alleen maar stukken erger. Ze zullen ontkennen, zeggen dat ik niet spoor, dat ik raar ben, whatever, verzin maar iets. Dus ik doe maar weer alsof mijn neus bloedt. Ondertussen voel ik mij er zwaar kut over. Mensen willen mij blijkbaar het gevoel geven, dat er iets mis is met me. Dat ik er niet bij hoor. Dat ik er niet bij mág.
Het is lastig schrijven hierover, en lezen over het onderwerp gaat me ook moeilijk af. Alles, ieder woord, iedere nuance bewerkstelligt woede in me, alles irriteert en doet pijn. Het is alsof ik met een open wond rondleef, en zelf maar moet zien hoe ik die ooit weer dichtkrijg. Fysiek ook: mijn lichaam is al maanden ernstig van slag, en ver-uiterlijkt hoe ik mij innerlijk voel.
Ik las net weer verder in het boek van Van Stigt. Maar ik kan er even niet verder over schrijven.
Er staan allemaal belangrijke dingen in het boek. Hoe gemarginaliseerd zijn al een stigma op zich is. Hoe onze samenleving slecht is ingericht op kwetsbare mensen. Hoe pesten onder gelijken vaak voortkomt uit frustraties over persoonlijke omstandigheden, in combinatie met juist een horizontale structuur en het zoeken naar hiërarchie. En het is allemaal zo klaar als een klontje, en toch kom ik er zelf maar niet uit.
Dacht ik door mij erin te verdiepen een soort hulp voor mezelf te vinden daarin? Door het te doorgronden, dat ik daarmee mijn ooit ongeschonden zelf terug zou vinden?
Alsof dat überhaupt nog kan.
DateTime: 2024 apr 1, 12:00 CET
LatestEdit: 2024 jul 7, 12:39 CET
Author: Mulder
Tags:
cultuur
essay
pesten
roddelen
treiteren
Namenregister:
Angela Wals
Charlotte de Backer
Dan Olweus
Mieke van Stigt
Categorieën:
De RoddelPestEnTreiter Files (overzicht)