1. Na het feest

Het was ergens in de afternoen, we waren moe en warm van het dansen, de nacht was nog maar net afgelopen eigenlijk.
“Fuck, dat was pas een gezellige avond!”
Manza kwam in doordewar look van de bank gewankeld.
Waar waren we trouwens? Het leek op een kasteelzaal, met koude stenen vloeren en trappen, grote zware paneeldeuren.
Eten wilden we, en drank. Ik had zin in ijs, met kersensaus en slagroom, het liefst plantaardig natuurlijk, er waren al veel te veel dieren gedood en dat hoefden er vanwege mijn luxebehoeften niet nog meer te worden.

In een hoek van de zaal stond iets wat een altaar leek, er lag een berg roze tule overheen gedrapeerd. Why?
Onze voetstappen echoden door de kille ruimte. Manza verdween door één van de vele deuren die op de zaal uitkwamen. Des te dichter ik bij het altaar kwam, des te meer leek er iets onder het tule verscholen te zijn. Een zwarte ronde vorm werd langzaam zichtbaar, als een zeehond in diepe slaap.
Ik raakte het heel voorzichtig aan, een rilling ging door het lijf, of wat het dan ook was.
Ik zag geen kop.
Het tule was halverwege de vorm van een rekbare, gedecoreerde band voorzien, als bij een rok of broek. Zachtjes trok ik de stof in de vorm die het volgens mij zou moeten hebben, en inderdaad, het was een enorme rok die om het lijf gespannen zat.
Er was geen adembeweging merkbaar. Geen geluid ook, niets.
Op mijn hoede liep ik om het prachtig bewerkte altaar. Taferelen die uit de bijbel leken te komen waren in het hout uitgesneden. Aan de andere zijde verwachtte ik dan een gezicht of ogen of een snuit te gaan vinden aan het zwarte lijf, maar ook daar was niets te zien.
Het leek een Barbapapa, of Barbabenno dan, want niet zo groot, en zwart (was dat Barbabenno? Of Barbabella?). Maar die hadden gezichten, en ogen.
Wat wás dit?
Zat het hoofd misschien aan de andere kant, was de rok verkeerd om aangetrokken?

Aan deze kant van het altaar was een tafereel met nauwelijks bedekte vrouwen, hun rondingen zo weelderig – ik ging er met mijn hand overheen, het voelde heerlijk koel en verleidelijk, ik zou er aan willen likken maar dat leek me geen goed idee zolang ik niet wist waar ik was, en met wie (of wat) daar op het altaar.
Ik drapeerde de tule van onderaf naar boven, en… had ik een staart verwacht, of benen, of een nietszeggende Barbapapamama-heuvel?

terug naar boven

 

2. Oergevoelens

Wat verwacht je überhaupt, als je onder iemand's rokken kijkt?
En wat als dat geen persoon is, maar een ondefinieerbare levensvorm? Wat kún je daar verwachten?

Misschien omdat er een wat kuis aandoende rok overheen getrokken was, dat ik iets als een geslacht verwachtte.
Op hetzelfde moment dat ik begreep dat het een zwart gat was waar ik in staarde, dat dit het einde van mij was en misschien toch ook een nieuw begin van mijn bestaan, in welke hoedanigheid dan ook, werd ik verzwolgen en wakker.

Gawd, wat was dit nu weer voor droom? Ik heb veel rare dromen gehad, maar dit... Hoe komt het brein tot zoiets? Het gevoel van verzwolgen worden: hoe kan je brein weten hoe dat voelt, zonder het ooit meegemaakt te hebben? Of is het een universeel geheim in ons collectieve brein, een oergevoel van lang geleden, overgeheveld van dood naar geboorte naar dood naar weer nieuwe levens, een eindeloos golvend getij van zijn en niet-zijn, van komen en gaan.
De gelijkenis met een aantal andere dromen was opvallend: die waarin ik een seconde was, of die andere, waarin ik gekatapulteerd vanuit mijn bed rondtolde in een hoek van de kamer, sneller en sneller totdat ik weer met een klap in bed belandde en ontwaakte, geheel in de lakens verwikkeld - zo erg dat het leek alsof ik daadwerkelijk fysiek had rondgetold. Doodeng.

Minder opmerkelijk was dat ik weer eens over Manza gedroomd had. Hoe ik ook mijn best deed me te concentreren op andere zaken, natuurlijk kwam ik hem opeens tegen in een split seconde van een instagramfilmpje van iemand waarvan ik geen idee had dat daar een connectie zou kunnen zijn. Meteen laaiden mijn woede en verdriet weer op. En dan zo'n droom, waarin er niets aan het mooie handje is, de zon schijnt, het feest alom heerst en okee, een vreemd geval op een altaar maar daar kon hij ook niets aan doen. Of was het een voorbode van nog meer drama? Ik had er eerlijk gezegd wel heel erg genoeg van.

De telefoon ging, en door mijn ochtendsufte was ik even confuus, maar het bleek de huisartsassistente met de vraag of ik dan eindelijk toch onderzocht wilde worden en ik stemde dan maar toe, terwijl ik al meteen spijt had. Maar uitstellen was ook niet goed, dus dan maar. Ik hoopte dat mijn lichaam op magische wijze besloten had het beter te doen dan men verwachtte.

terug naar boven

 

3. De knal.

terug naar boven

 

4. Ontreddering.

Wat het was: niemand wist het. Althans, zo werd het in alle media weergegeven. Experts waren benaderd, autoriteiten bevraagd, alles zoals dat altijd gaat, vele woordvoerders van allerlei departementen, organisaties, stichtingen en scholen bezwoeren ons niet te weten welk fenomeen ons overdonderd had. Want dat is toch hoe ik dit het beste zou kunnen omschrijven: overweldigend, beangstigend, overdonderd.

Hier in Europa hadden we nog enige mazzel gehad, dat het bij ons klaarlichte dag was dat het gebeurde; het speuren, redden, helpen en doorzoeken van alles dat in puin lag kwam daardoor een stuk sneller op gang dan elders op de wereld. En dan ook dat daar veel meer mensen lagen te slapen, en hier meer mensen buiten waren en op de been al - het zal vast een verklaring zijn voor de hogere aantallen slachtoffers in de op dat moment donkere delen van onze Aarde.

Evengoed had De Knal ook hier enorme schade aangericht. Vooral veel hoogbouw was ernstig beschadigd: veel flats waren ingestort in de uren daarna, wat ook het risico voor hulptroepen enorm verhoogde. En ook hier waren natuurlijk vele slachtoffers. Iedereen was in rep en roer, overal ontreddering, shock, ongeloof, verdriet.
En dan vooral ook de grootste vraag: wat in godesnaam was het?

Als er iets gebeurt, ben je je natuurlijk nooit meteen bewust van op hoe grote schaal iets heeft plaatsgevonden. Hier in de buurt, waar voornamelijk laagbouw is, viel de schade nog mee; ruiten waren geknald hier en daar, auto's bleken niet meer te werken, het elektriciteitsnet was uitgevallen... we dachten aan een onverwacht grote blikseminslag. Een buurvrouw opperde dat het misschien door een te laag overvliegende straaljager was veroorzaakt - die hadden we hier wel vaker over het dak.
Mijn ruiten waren allemaal nog heel, misschien omdat ik net alles tegen elkaar open had gezet om te luchten. Ik zat achter mijn laptop met een kop thee, bezig om wat dingen te catalogiseren... zoals altijd, eigenlijk. Omdat mijn laptop was opgeladen, merkte ik eerst niet dat er geen stroom meer was. Wel viel de wifi uit, en het internet was gone. Ik liep de achtertuin in, in eerste instantie, om te kijken of er iets anders mis was. Ik hoorde iemand gillen, met hoge uithalen, maar ik had geen idee vanuit welk huis het kwam. Ik voelde dat er iets niet klopte, en ging snel naar binnen om mijn schoenen aan te doen; er was iets niet in de haak, en ik had geen ene clue waarom ik dat voelde. Het was een soort kippenvel, iets dat ik heel soms wel eens voel als ik dicht bij een vreemde persoon in de buurt ben - ook geen idee waarom, maar dat ik alleen maar kan denken: hier is iets niet goed, wegwezen.
Nog maar een maand geleden had ik me enigszins geprepped op calamiteiten: een voorraad voedingsmiddelen en water aangelegd, EHBO spullen, dingen om mee te koken, zuiveringstabletten, dat soort dingen. Na wat rondvragen bleek dat het het handigst was om één voorraad voor thuis aan te leggen, dan een rolkoffer (ik had niets anders) voor als ik geëvacueerd zou moeten worden, en dan nog een rugtas met het allernoodzakelijkst, een radiootje, de EHBO kit en wat tools.
Dus gespte ik mijn rugtas om, deed alles uit en dicht en op slot, nam een pak water mee en ging de buurt in. Misschien wisten de buren meer, of kon ik ergens hulp bieden.


[wordt vervolgd]

terug naar boven