Aan de keukentafel (10)

Hoe het kan gaan in het leven.

Behalve wat intermezzo’s met Mijn Gedachten en ego’s is het al heel lang stil aan de keukentafel. Eens in de zoveel tijd stof ik de tafel af, staar naar een plant, beweeg geruisloos verder naar een ander deel, een andere tijd, een dichtbij of verder verleden.

Soms doe ik pogingen tot contact hier of daar, waardoor de tijdelijkheid der dingen alleen maar scherper mijn hart doorklieft zodra het weer stil wordt. De stilte overgolft mijn bestaan: ik was niemand, ik word niemand, ik blijf niemand.
Kan ik dan alleen bestaan door de ogen van anderen?
De ogen zijn er nog. Ze mompelen, sissen, fluisteren met slissende s’en, ze fluiten uit hun kassen, verlaten de gezichten en stuiteren langs mijne niemandheid alsof er nooit iets gebeurt is, alsof de tijd jaren stilstond en nu weer gewoon verder gaat en niemand is veranderd.

Niemand is veranderd.