Aan de keukentafel (11)

Soms lijkt er geen einde te komen aan het wakker worden. Je wordt wakker, draait je nog eens om. Je wordt weer wakker, je ogen vallen dicht, en als je weer wakker wordt, is het twee uur later. Je staart naar het plafond. Het zonlicht is verschoven naar het punt waarvan je weet dat je dan allang op had moeten staan, en omdat het zo onbedaarlijk overduidelijk te laat is, blijf je liggen en staart en weer val je in een vreemde woordenbrij van droomgedachten.

ONTWAAKT!!!
Er bestaat een conditie die gekenmerkt wordt door het horen van harde geluiden tijdens het in slaap vallen of het ontwaken, het exploding head syndroom. Het dichtslaan van een deur, iemand die in je oor schreeuwt, explosies, geweerschoten: het is angstaanjagend maar niet echt. Hoewel. Hoe kun je dat zeker weten? Hoe kun je er zeker van zijn dat er géén afgrijselijke geestverschijning naast je bed stond, totdat je je ogen opende?

Je sleept jezelf dus je bed uit, naar de keuken en neemt met een snelle kop koffie plaats aan de tafel. Even sluit je je ogen, om het aroma in je op te nemen, een diepe zucht meteen ook om de dag aan te gaan. Je opent je ogen, en schrikt je een meervoudig ongeluk. Aan de keukentafel heeft een enorm meerkoppig monster plaatsgenomen; het snuift en schurkt diens stekelige handen tegen het plafond, want zo groot is het: het drukt bijna de plafonnière van zijn plaats, kalkschilfers vallen op de tafel, in een reflex trek je je koffiebeker naar je toe en morst daarme een plens over je hand en de tafel.
Het monster is blijkbaar vriendelijk want werpt je een keukendoek naar het hoofd.

“Wie of wat ben je, en wat kom je doen?” vraag je aarzelend, terwijl je de koffie opruimt.
“Wil je ook koffie?”
Het monster knikt alle hoofden, waarvan één constant grijnst. Het komt je vaag bekend voor, is dat niet …
“Wij. Willen. In. Gesprek.” en het monster slaat de grote handen devoot inéén. Je staart ernaar en dat is onbeleefd dus wend je je blik af en probeert dit alles te doorgronden. “Met mij? Waarover?”
De hoofden lachen nu allemaal, het is akelig gekakel van een geheel nieuw kaliber.
“We. Zijn. Hier. Toch. Bij. Aan. De. Keukentafel?”
Ze spreken nu ook tegelijk, het is echt doodeng.
“Eh… ja.”
“GOEEEOOEEEEED.” en ze kakellachen naar elkaar. Het aantal hoofden lijkt zich uit te breiden?
Het grijnzende hoofd neemt de leiding nu, en spreekt. Hij vertelt over bevindingen, mogelijkheden, ruimte, problemen waar we het hoofd aan moeten bieden, samen. Hij besluit zijn opzettelijk tot verwarring leidende betoog:
“Dit kun je onmogelijk fascisme noemen. Dit is geen fascisme. Wij zijn geen fascisten.”
Alle stemmen tegelijk nu:
“Dit. Is. Geen. Fascisme. Wij. Zijn. Geen. Fascisten. Wij. Veroordelen. Woke. Meningen. Woke. Moet. Monddood. Jij. Moet. Monddood.”
En ze besluiten met een hels gekakel.

Gelukkig explode het alleen in je head, en was het allemaal snel voorbij.

Deze episode schreef ik in juli '23 en verscheen niet eerder in het niet verschenen Radio KLOTESTAD zine v3.1 (augustus 2023), en dus besloten deze alsnog hier te na-publiceren.