Aan de keukentafel (12)

Dat ik de Vrouw Van Mijn Dromen vroeg om langs te komen, was misschien niet zo'n heel goed idee, of ik had er vooraf beter over moeten nadenken.
Dat deed ik niet, en zo loop ik hier nu als portier, bediende, en talkshowhost heen en weer tussen de tafel en de keukendeur, om de vele bezoeksters in aangename banen te leiden.

Ik heb namelijk niet één droomvrouw, maar vele. In allerijl kon ik een groot scherm huren dat ik buiten heb neergezet, zodat de wachtende massa toch ook al mee kan kijken met de keukentaferelen. Een horecatoeleverancier was zo vriendelijk mij van wat fusten, flessen en ander zaligs te voorzien, zodat ik de dames in ieder geval wat te drinken kon aanbieden. Eerlijk gezegd was het voor de dames leuker dan voor mijzelf. Er werd zoveel gepraat, en mijn hoofd liep al om, en er gingen er een paar op de vuist - dat was gelukkig buiten maar godsallemachtig was dat nou echt nodig?

Boer Zoekt Vrouw was er niets bij, kan ik je vertellen. Eigenlijk een gemiste kans dat ik het niet heb opgenomen allemaal. Het zou een gigantische kijkcijferhit zijn geworden, maar alle eer daarvoor moet ik daarvoor bij de gasten leggen. Mijn gestuntel en geheenenweer was even grappig, maar ik denk dat dat na een uur wel begon te vervelen. De vrouwen praatten voornamelijk met elkaar; ik vroeg me af of ze wel wisten wat ze daar deden? Ik kan me nog herinneren, van een ver verleden, dat ik ook wel eens op feestjes kwam - min of meer was meegesleurd - en dat ik geen idéé had wiens feestje het was, wat weer beschamende tafereeltjes opleverde. Leuk voor het nageslacht van de jarige (het meeste is op film vastgelegd, ook nog!), voor mij wat minder rooskleurig.
'En ze leefden nog lang en gelukkig, maar wie is díe boertige ongenode gast?'

Uiteindelijk telde ik 367 vrouwen, met moeite want ze bewogen zoveel. Het was te massaal, ik geef het toe. De dames waar ik wél mee heb kunnen spreken, gelukkig waren dat er toch nog wel heel wat, gaven aan dat een privé ontmoeting beter was geweest. Ik probeerde uit te leggen, dat dat ook mijn bedoeling was geweest, maar dat Mijn Dromen de lakens hadden uitgedeeld en tja, wat kun je daar aan doen?
De buren belden de politie, omdat er dames in hun tuin hadden geurineerd. Nu schaam ik mij, omdat ik dat graag had willen zien. Wie houdt er nu niet van volle maan? Ik had het pas door, toen een politiebusje werd volgeladen met licht aangeschoten knapperds. Mijn pogingen om ze te ontzetten, ontaardde in een dreigende knuppel waarop het grootste deel van de andere dames het gillend voor gezien hield. Toen eindelijk de tuin leeg was, de buren naar bed, en ik terug bij de keukentafel, kwamen er nog twee giechelende dames uit mijn toilet. Ze waren zo lief mij voor eeuwig te bedanken voor dat ik hun match gefaciliteerd had. Zoenend verlieten zij mijn huis, ik sloot de deur en pakte een borrel.

Je had kunnen denken dat mijn eenzame dagen en vooral nachten geteld zouden zijn, maar er kan gerust worden doorgeteld. Er bleef niemand plakken, behalve een aantal muffe lippenstiften op de wastafel, en een verbazingwekkende hoeveelheid op de keukenvloer verpulverde eenhapscrackers.
God, wat was ik moe.