Aan de keukentafel (14)

Het moet allemaal niet veel gekker worden, maar al meerdere mensen hebben zichzelf OPGEGEVEN om ook aan onze keukentafel te kunnen meedissen, en zo hopelijk ook een keer te kunnen opscheppen, samendronken, zwijmelgekust of voor het literaire oog der gehele natie in één alinea te worden afgetapt. Mulder en ik voelen ons zeer vereerd, toch willen we graag onze authenticiteit behouden en ook het pittoreske van onze keuken niet al te veel laten verstoren door modernere mensen dan onszelf (en dat zijn er nogal wat, geloof me!).



Voor sterrenkoks maken we overigens graag een uitzondering, maar die hebben zich nou net níet aangemeld. Scheve verhoudingen dus, en daar zijn we niet zo dol op. Dat kwam ook weer eens tot uiting in een zeer verregaande inbreuk op onze zelfhoedanigheden, in de vorm van een ongenode buurtwerker met stagair, die zich bruut de toegang tot onze innige keuken verschaften.

Ik had mezelf net een borrel ingeschonken, vrijdagmiddag een uur of twee is voor een werklozerige toch een prima tijd daarvoor – terwijl ik bezig was het aloude oventje te testen na een grote schoonmaakbeurt, waar ik nog niet echt tevreden over was.
Opeens zwaaide zomaar plotsklaps de keukendeur open – een vlaag van ongeëvenaarde minzame gevoelstemperatuur woei mee naar binnen met twee mij onbekende types: één een al wat grijzende dame met kordate tred, en daarachter aan sjokkend een jongeman die nog wat worstelde met de maat van zijn benen en armen en meteen al een keukenstoel deed stuiteren. Dat beloofde niet veel goeds. Ik vroeg ze de vragen die je meestal stelt als iemand zomaar je huis binnenvalt. De buurtwerkdame zei dat het nu echt tijd was om te praten, en dat ze me al dertig keer gebeld had, en langs en dit en dat en nu was het welletjes! De slungel begon al meteen de keukenkastjes te inspecteren.

Natuurlijk sputterde ik tegen. Maar ze dreigde met zoveel narigheid, dat ik besloot ze maar ZSM te woord te staan, des te eerder zou ik van ze af zijn.
Sabinen, zo heette ze, althans zo verstond ik het, vertelde me de dril: zij zou mij de vragenlijst door helpen, en haar collega Sam zou het huis doorlopen. Ik opperde nog wat huisvredebreukzinnen, maar dat werd enkel gewaardeerd met hoog opgetrokken wenkbrauwen.
Sam pakte zonder iets te zeggen mijn borrel weg en spoelde die door de gootsteen! De brutaliteit deed mijn haren ten berge rijzen. Maar Sabinen ging ook meteen doortastend te werk, haar eerste vraag:
“Eerst eens over uw dagelijkse routines… als u die heeft. Hoe laat staat u ‘s ochtends op?”
“Eh… nou dat ligt eraan.. eh…”
“Nou, doorgaans, dat is toch niet zo moeilijk te beantwoorden?”
“Nou, dat verschilt dus heel erg. Hoe laat ging ik naar bed, hoe vaak werd ik wakker, kon ik daarna nog verder slapen, was ik ziek of niet… “
Ze was haar geduld nu al verloren, en stampte verder met de volgende vraag.
“Ik zie dat u al vroeg aan de alcohol zit. Hoeveel drinkt u?”
“Eh… ja jezus, niet zoveel eigenlijk, denk ik.”
“Hoeveel glazen per dag, dat weet u toch wel?”
“Ik drink niet elke dag.”
Sam onderbrak ons:
“Die rook, het lijkt of er iets met het oventje is?”
“O ja, daar was ik net mee bezig, u stoorde mij in mijn bezigheden, dus nu gaat dat denk ik fout daarbinnen.”
Er kwam inderdaad best wel wat rook uit nu, zoveel had ik nog niet eerder meegemaakt. Sabinen kuchte wat ongemakkelijk, en stuurde Sam de woonkamer in. Terwijl ik de oven uitzette, en de deur opende om te luchten, hoorden we een kreet: “Boeken! Ze heeft boeken!” en Sabinen stoof de keuken uit. Wat in godsnaam was er mis met deze mensen?
Ze stonden in mijn boekenkast te neuzen.
“Noteer jij het even, Sam?” en ze noemde op: “Zo begin je een revolutie…. Eh… Future sex… en wat is dit… Health communism. O en hier iets over Marx! En Antifa!!”
Haar wangen waren inmiddels hoogrood, die van mij waarschijnljk ook want wat was dit voor fascistische meldpuntachtigheid? Sabinen stoof weer een andere kant op:
“Wat is dit allemaal hier!?” terwijl ze wees naar een open kast, volgepropt met notitieboeken en agenda’s en weet ik veel wat er allemaal ligt.
“En dit? Waarom liggen er dozen op de fauteuils? En sjaals? Wat ís dit voor wanordelijk huishouden?”
Sam was inmiddels mijn werkkamer ingelopen en riep Sabinen er weer bij.
“Hier staat de computer. Hij is nog warm!”
Sabinen ging voelen en schoot uit haar slof.
“Ik wist het, ik wist het! De buren hadden ons al gewaarschuwd: je zit de hele dag achter de computer he!”
“Eh… nou, nee… ik was net bezig de oven schoon te maken en een borreltje te drinken en eigenlijk wi… “
Ze onderbrak me boos.
“Jaja, hou maar op met jezelf beter voor te doen dan je bent. Laten we de badkamer maar eens bekijken.”
O god, dacht ik. Dit gaat nooit meer goed komen, de badkamer…
En inderdaad, één blik op de wastafel en er werd getelefoneerd met het hoofdbureau van buurtwerkers – of ze een wagen konden sturen, naar mijn adres. Ergens hoopte ik nog op een legertje gratis schoonmakers, maar tegelijkertijd wist ik dat dit anders zou gaan aflopen als ik niet oppaste.

Terwijl zij nog in de badkamer stonden te prakkizeren over waar de wasmachine was, liep ik snel naar de keuken en zette zoveel mogelijk apparaten aan; de oven op zo heet mogelijke (rook)stand, de waterkoker tot ver boven de streep gevuld, en de instant pot vulde ik met olie en maïs – zonder deksel.
Snel ging ik weer terug naar de badkamer, en hield ze aan de praat. Langzaam maar zeker begon er van alles te sissen en te borrelen, en precies op het moment dat ze argwaan kregen en snel de keuken in liepen, ploften de maïskorrels in het wilde weg, rookte de oven nog erger dan even daarvoor, en ontplofte de waterkoker het gehele elektriciteitsnet van de buurt met een enorme knal. Sabinen en Sam vluchtten naar buiten, snel deed ik de keukendeur op slot en zette alle apparaten uit.

Enkele lezers, later vandaag, in koor:
"Gaat dit nog een vervolg krijgen?!? Is de keuken afgefikt? Is Celsius al opgepakt, of in het gesticht gestopt? Waarom staat er geen handig einde, een écht einde? We willen antwoorden! Geen cliffhangers! Verdomme! Wat is dit voor klote website?!"
Celsius:
"Eh nou, dat kan i..."
"Nee, dat was retorisch, daar willen we geen antwoord op!"
"Maar jullie willen toch antwoorden?"
"Nee! Ja, we willen wel antwoorden, maar niet die! Snap dat dan! Djeezass!"