De laatste keer dat Ex hier zat, was ik bezig aardappelen te schillen. Terwijl hij praatte over de fantastische reizen die hij zou gaan maken, dacht ik aan de aardappelschilmachine van mijn moeder. Aan het grauwe stroompje drab dat er uit het afvoertuitje kwam, en de gronderige lucht die niet bepaald eetlustopwekkend was.
Myanmar, Brazzaville, Thailand misschien (hierbij knipoogde hij).
We waren net terug van een midweek overtuigd truttig Ameland, waar hij zich ontpopt had als paardenliefhebber en beginnend fotograaf, een combinatie die mij nu goed van pas komt.
Met plezier fotoshop ik een paardenkop op de foto van zijn nieuwe vriendin, die ik op zijn facebook tijdlijn vond.
En alstublieft, spaar mij uw tere zieltjes paarden-zijn-edele-dieren gelul. Dieren, mensen, er is niets edels aan het hebben van een geslachtsorgaan.
Het is hevig herfst. Stamppottijd. En dus zet ik mij weer aan het wel-edele ambacht van het handmatig aardappelschillen, hier aan mijn geruit gedekte keukentafel. Ik negeer het hoefgetrappel bij de achterdeur. Hij staat daar goed.
