Aan de keukentafel (5)

De bel ging en toen ik open deed, bleek er een wat oudere persoon in een bloemetjesjurk, op hotelslippers. Hen hield een sleutelbos voor m'n gezicht. Tussen het ijzer glinsterde een rood glitterhart.
Hen vroeg me, waar dies huis woonde.
Nu consider ik mezelf redelijk straat, terwijl ik toch de taal niet praat.
Maar, deze persoon? Hen sprak licht geaffecteerd, dies baard was duidelijk niet hip bedoeld, en ik vermoedde dat dies tekst door iets anders dan door streetwise homies was ingegeven.
Ik nodigde hen uit voor een biertje; samen met de koelte van mijn keuken zou dat hen misschien wel goed doen. Ondertussen kon ik broeden op een passend antwoord op dies vreemde vraag.

Terwijl hen voorzichtig de gang in flipflopte – de sleutelbos nog steeds voor zich uit, en met dies andere hand een punt van de jurk vasthoudend – dacht ik aan huizen die niet wonen. Huizen die staan.
“Ik weet waar je huis woont”.
Maar hoe weet ik waar díes huis woont?
Vroeg hen me eigenlijk of ik hen zou weten te vinden als hen iets vervelends zou doen? Hád hen al iets gedaan? Of had hen plannen?

Aan tafel gaf ik ons beide een appel en een fruitmesje. Het leek me het enig juiste. Een persoon van dit raadselachtige kaliber moet je wat te doen geven. En je moet hen je vertrouwen geven. In de hoop dat het niet beschaamd zal worden.

Tijdens het langzame schillen begon hen te grinniken. Ik schonk nog wat bier bij, dat hen naar binnen goot alsof hen dagenlang niets gedronken had. En dit leek voor zowel het vocht- als het alcoholgehalte te gelden.
Zeker een half uur lang gebeurde er niets. Hen blééf schillen, zelfs toen de schil allang weggeschild en het klokhuis bereikt was.

De appel werd de schil. Mijn huis werd dies huis.