Aan de keukentafel (7)

Koortsdromen zijn interessant, omdat ze meestal nog een stap verder gaan dan gewone dromen. Die in mijn geval al compleet over de top weird zijn, dus ga maar na.
Vlak voordat ik met een kurkdroge keel wakker werd -griep-, probeerde ik een paar aluminium buisjes weg te kauwen. Ik kan u verzekeren: dat gaat vrij lastig. Iemand sprak me aan, het ging om een baan, en ik gebaarde dat ik even m’n mond moest legen. Het lukte me zelfs nog iets te mompelen hierbij, iets wat op een excuus leek.
SORRY VOOR HET ONGEMAK.

Ondertussen stikte ik bijna in de scherpe brokstukken. Toch lukte het me om deze zoveel mogelijk uit te spugen; het hoopje uitgebraakt aluminium deed me vreemd genoeg aan snoepgoed denken, waarschijnlijk een soort drop. Ik weet niet waarom.

Nadat ik godzijdank ontwaakte, toog ik aan het ochtendritueel van de ziekzwakke mens: water, pillen, sprays en dergelijke, voor – tijdens – na het ontbijt, dat slechts uit 2 beschuitjes met jam bestond, en een kop slappe jasmijnthee.
De thermometer gaf 38.4 ºC aan. Dat verklaart misschien dan ook het volgende visioen.

Ik zat inmiddels aan de keukentafel, en tegenover me zat een man, met zijn rug naar me toe. Natuurlijk herkende ik hem. ZI555, de slapste zak der slapzakkigen, bovendien een man zonder ruggegraat, dus u kunt zich voorstellen hoe hij erbij zat.
Ik vroeg hem wat hij kwam doen.
Hij antwoordde niet, maar deed iets op zijn mobiel, sprak er vanaf een afstandje tegen:
“Wat kom ik hier doen?”
en legde deze achter zich op tafel.
Uit het apparaatje kwam een hiklach, ook meteen door mij herkend, dit was uiteraard AN837 (De Wesp).

Deze manier van doen beviel me niet. Hij was bang voor mijn blik, bang dat ik zou ontmaskeren wat hij zo graag verborgen hield. Heel even was alles tussen de tijdstippen van toen en nu verdwenen. Zelfs de keukenklok staakte het altijd zo hardnekkige tikken, alsof er een intergalactische tijdbom was afgegaan waardoor alles verstomde en verstilde.
Het straaltje zweet dat vanuit zijn haar droop, was halverwege zijn dikke nek tot stilstand gekomen. Uit de telefoon kwam weer het gezoem van De Wesp.
“Hallo?! Ben je daar nog? Hallo? Zeg eens wat dan (lachend)… Hallo?!”
Ik pakte het toestel en sloeg het kapot op de tafelrand.
En meteen was alles weer normaal. Slappe Zak was weg, en de tijd tikte gestaag verder richting middag, avond, nacht.