Liftte er een grote hommel mee op mijn schouder.
Vlakbij het metrostation waar ik bovengronds kwam, had ik al iets zien bewegen in mijn ooghoek. Vanwege mijn doofheid aan die kant, had ik niets gehoord. Een paar straten verder merkte ik pas dat ik een passagier aan boord had, en daar schommelde het slimme diertje voorzichtig van mij af richting een grote rozengevelstruik.
Bij het stoplicht even verderop een brom die ik wél hoorde, van een hommel met dreads en spiegelende zonnebrilglazen op een knalgele lowriderige motor. Hij keek naar me. Ik keek terug. Hij keek naar het stoplicht. Zijn licht sprong op groen, hij keek nog een keer naar me, en zoefde weg. Misschien was hij wel een kloothommel. Misschien ook niet.
Ik ben een sukkel voor de liefde. Maar ik ben een beetje moe.
