Procestechniek van de Droomfabriek: De omhelzing.  [english]

Ik weet niet waar ik was. Het leek een vrij neutrale omgeving, wat eigenlijk een onzinnige uitspraak is want iedere omgeving is in principe neutraal; de gebeurtenissen ín die omgeving geven het een bepaalde kleur, en de levende wezens die zich in die omgeving bevinden. Maar is dat ook niet onzinnig? Is bijvoorbeeld een omgeving met veel grote loofbomen neutraler dan een omgeving met enkel lage fruitbomen? Of zijn wij mensen altijd de polarisators van de omgeving?

Laat ik het herformuleren: waar ik mij bevond deed mij achteraf, toen ik wakker was, denken aan een Sketchup omgeving. Verschillende tinten steen: gebroken wit, lichtgrijs, een wat dooraderd donkerder grijs, zwarte lijnen, en het licht leek overal even sterk te zijn. Waren er bomen? Ik weet het niet meer. Was het binnen, buiten? Geen idee. Misschien was er een kantoorplant. Waarschijnlijk is het onbelangrijk, en toch wil ik het weten. Want hoe kwam Sepp opeens het verhaal binnen?
Ik was in een omgeving, een vrij onbestemde, lichtgrijzige driedimensionale omgeving en waarom ik daar was, is mij ook onbekend, en opeens liep Sepp het verhaal binnen en we omhelsten elkaar innig en ik voelde een intense warmte en ik dacht: hij is speciaal hier gekomen om mij te troosten en ik voelde me getroost.

Meteen daarna werd ik wakker, en de troost was meteen weg en ik voelde me vooral verward. Even vroeg ik mij af, ik vraag het mij nog steeds af – maar niemand weet dit natuurlijk, niemand kán dit weten – of doden je kunnen bezoeken in je dromen. Dus niet dat het beeld van die persoon in je dromen komt door je eigen brein, maar dat er daadwerkelijk een soort geest van de dode jou hoogstpersoonlijk kan komen opzoeken, en dat de enige toegangspoort de droom is.
Want hoe kan het anders, dat hij er zo opeens was. En al weet ik niet meer waar ik was, en met wie, maar zijn verschijning kwam zo ontzettend onverwachts, compleet out of the blue was hij daar en die omhelzing…

Naarmate ik meer over deze droom nadacht, waren er wel wat dingen die het plotselinge verschijnen toch zouden kunnen verklaren.
1. Misschien had ik in de dagen daaraan voorafgaand aan hem gedacht.
2. Tijdens de omhelzing twijfelde ik even aan de oprechtheid van zijn troostgebaar.
3. Ik was al dagen aan het bedenken waarover ik als eerste zou schrijven, hij is al kandidaat sinds drie jaar.
4. Toen hij nog leefde, dook hij ook af en toe opeens op zonder af te spreken.

Punt 2 moet ik toelichten:
Zo’n 6 jaar geleden was ik met Fabiënne, een vriendin van me, naar de film in Eye. Het was een lange, oude, wat langdradige film, maar dat kwam waarschijnlijk vooral omdat we een paar glazen wijn bij het eten hadden gedronken, en we wat moeite hadden onze ogen open te houden.
Vlak voor de film zou beginnen, we zaten vrij hoog in de zaal, zagen we Sepp en zijn goede vriendin Clara binnen komen.
Na afloop liepen we de grote trap af richting foyer, en daar zaten ze al aan een biertje. Het was laat, en al is Klotestad een wereldstad, veel zaken sluiten op ouderwets boertige tijden, en dus bleven we maar kort. De ontmoeting met Sepp was onverwacht, en we vonden het allebei heel leuk elkaar weer te zien, dus onze omhelzing was oprecht en stevig (en in pre-pandemische tijd, mind you).

Toen we gezamenlijk door het station liepen, zij moesten alledrie terug naar D4-701, ik woonde wat dichterbij in de R-buurt, had Sepp het hoogste woord, en complimenteerde me nogmaals met dat ik er zo goed uitzag. En meteen daarop vroeg hij me, of ik niet met hem mee naar huis wilde… Ik voelde me daar wat ongemakkelijk bij, ik voelde dat hij dit met een seksuele bedoeling vroeg. Ik had die interesse niet naar hem toe, plus van Clara had ik het idee dat zij meer met hem wilde, dan hij met haar. En alhoewel hij daar niet verantwoordelijk voor is, vond ik het toch wel wat ongepast om dan zo’n voorstel te doen, in haar bijzijn. Ook vond ik het lastig, dat ik op die manier opeens in een concurrentiepositie met haar werd geplaatst. Dat was me wel eerder overkomen met anderen, en dat liep nooit goed af. Voor mij.

Ik reageerde ontwijkend, zei dat ik de volgende dag weer vroeg naar mijn werk moest. Sepp sputterde wat tegen, ik negeerde het, en zij snelden naar de laatste trein.

[tekst loopt door onder de afbeelding]


Dit gebeuren lijkt mij een heel passend droommodel: de waar gebeurde innige omhelzing, de heus oprechte vriendschap en de later wat geilige Sepp, en het feit dat hij nu bijna drie jaar geleden overleed door zelfdoding, tijdens de eerste lockdown, een feit dat nu overal sort of herdacht wordt.
Want wat gebeurde er precies tijdens die droom?

Ik was in die omgeving, en opeens was Sepp daar. We omhelsden elkaar innig. Op het moment dat onze lichamen elkaar raakten, dacht ik in een split second: heeft hij nou een stijve, voel ik dat goed? En in diezelfde seconde voelde ik me schuldig over dat ik zo wantrouwend was. En de stijve, als het er al één geweest was, was weg. En toen volgde de intense troost.

Dat ik mij tijdens de droom heel even schuldig had gevoeld over mijn mogelijke wantrouwendheid, vond ik vervelend maar wel verhelderend. Hoewel ik nooit boos was over zijn wat onbeholpen versierpoging in de tunnel, was het toch wel een zoveelste moment dat een man met wie ik bevriend was, dit wilde omzetten in seks. En hoewel daar niets mis mee hoeft te zijn, want waarom niet als je dat allebei wilt, was het voor mij toch meer dan een opmerking. Juist omdát ik het zo vaak had meegemaakt, op allerlei manieren, door familie zelfs, zijn mannen voor mij snel onveilig.
En het is belachelijk dat ik me daar schuldig over voel. Ik zou me helemaal niet schuldig moeten voelen daarover. Niemand zou zich schuldig moeten voelen, als je huiverig bent omtrent iemands motieven, vooral niet als je eerdere ervaringen daartoe aanleiding geven.

-

En dit allemaal in hoogstens een halve minuut droom.

Nu vraag ik me alleen nog af, waar ik dan was in die droom. Was het misschien een soort DallE mix, van het moment in Eye, ergens tussen de trap en de tafeltjes, hier en daar een plant, met het moment in de saaie, fel en zonder schaduwen verlichte stationstunnel? Had mijn brein een poging gedaan het redelijke midden te vinden van de omgevingen? Was het misschien, als een ChatGPTerige droomversie te rade gegaan bij de ontelbare keren dat ik in vergelijkbare omgevingen, óf omstandigheden verkeerde? En is dat dan nog neutraal te noemen?
Ik vind het al jaren echt erg jammer, dat je je dromen niet kunt opnemen, want ik wil dingen weten.

terug naar boven