Het is een rekbaar begrip, dat zwarte gat.
Als je naar me lachte,
werd het een stip.

Totdat je weg ging,
en het zich gapend uitbreidde
alsof het niets is
en de zon verduisterde.




Vanuit mijn ruimtestation
volg ik jou over de wereld
en verdwaal tussen al je nieuwe vrienden.

Rakelings scheer ik langs je norse selfies,
mijn radiotelescopen wachten op een signaal.

Waar tussen de sterrenbeelden zoek ik die van jou,
als alleen de koude maan terug staart
en er niets meer
dan lichtjaren tussen ons ligt.