In de continue stroom van gedachten poppen er ook veel herinneringen aan van alles en nog wat op. Kleine dingen, flarden van grotere drama's, beschamende zaken, lachwekkendheden, kortom: misschien niet interessant genoeg voor een heel verhaal, maar wel belangrijk voor een autobiografisch archief toch. Ook hier zijn alle namen gefingeerd, om niemand in verlegenheid te brengen (behalve mezelf dan... urgh) of te belasteren.

CW/TW: ik doe niet aan CW-TW op deze pagina, betreed deze op eigen risico.

NB: dit overzicht is NIET chronologisch, en ik noem ook geen datums of jaartallen waarin het herinnerde gebeurde. Nieuwe items komen altijd bovenaan, met een gekleurde titel voor de overzichtelijkheid.

Andere tip: lees Over uw privacy op deze website, en hoe u contact kunt opnemen.

Vreemd ei-toeval.

Aanleiding: een foto op social media van verschillende kleuren (kippen)eieren.

RAM: vreemd ei-toeval.
Lang, lang geleden werkte ik als schoonmaakster bij een welgesteld echtpaar. Ze waren al lang samen, de vrouw was eind dertig en op het nachtkastje zag ik soms een thermometer en een lijstje met temperatuurmetingen en menstruatiemomenten.

Ze woonden in een kast van een dertiger-jaren huis, met voortuin, achterom en enorme achtertuin. Tijdens het ramenlappen vond ik eens een eitje. Althans, een eierschaal, het ei was al uitgekomen, en het vogeltje gevlogen, maar de schaal was nog grotendeels intakt. Het was een mooi blauw gespikkeld eitje, ik heb net even opgezocht van welke vogel dat zou kunnen zijn, maar dat is niet te zeggen meer, want er zijn meer vogels die dit soort eieren leggen (merels, eksters, spreeuwen).
Hoe dan ook, ik vond het zo mooi, dat ik het in de (schoongemaakte) keuken op het aanrecht had gelegd, bij het briefje dat ik voor de bewoners had achtergelaten.

Een week later was ik daar weer in de keuken aan het poetsen, bij het gasfornuis lagen wat etensresten op de grond dus ik haalde dat weg, en vond toen wat brokstukken van het eitje. Een meter verder lag ook een stuk, en zo vond ik verspreid rond het fornuis verschillende eierschaalstukjes. Wat was er gebeurd?
Mijn vermoeden was dat de vrouw des huizes boos en teleurgesteld was, omdat ze niet zwanger raakte, en dan zo'n ei... ik denk dat ze het door de keuken gesmeten heeft. Ik voelde me enigszins schuldig en bot, dat ik daar helemaal niet bij stilgestaan had. Maar ja, het leed was al geleden. Ze was verder heel vriendelijk tegen me, en zei er niets over, dus ik liet het maar zo. Ik ruimde alles op en gooide het weg, klaar.

Niet zo heel erg lang daarna raakte ze toch in blijde verwachting.

Hart van steen, hart van sticker.

Aanleiding: Een doos met stenen en schelpen, waarin het hart van steen, dat ik een beetje vergeten was.

RAM: Vreemde gelijkenis in harten.
Waar heb ik die steen ooit gevonden? En wanneer? Ik weet het niet meer. Op 25 juli 2018 gebruikte ik die nog voor een fotoserie, dus het was in ieder geval vóór die dag. Hij weegt 75 gram, is circa 6 x 5 cm groot, en 2 cm dik. Ik vraag me af hoe de hartvorm is ontstaan. Zou iemand dat zo gemaakt hebben?
Als je hem lang in je handen houdt, wordt-ie kachelwarm, maar zodra je hem weglegt is-ie nog sneller weer zo koud als... tja, steen.
Wat opvalt, is het bultige reliëf links, het lijkt een hart op de plek van een hart op een hart, zoiets. Of een litteken, of een hart met daaroverheen een kruisvormig litteken. Is er een groter symbool van hartzeer denkbaar dan dit hart van steen?

En dan daar was het hart van sticker. Helaas, ik dacht dat ik de foto laatst ergens tegenkwam, maar kan 'm niet meer terugvinden. Het was een instagrampostfoto van mijn kleding van de avond daarvoor, op de badkamervloer lagen mijn groene glitterbroek en zwarte shirt met daarop een sticker geplakt: een rood hart waaruit een kleiner hartje was uitgestanst.

Dennis wilde het de avond van het vermaledijde diner dansant met roddeldessert op mijn huid plakken (de vega/n/s kregen een hartje ter onderscheiding van vleeseters ivm het menu), en ik hoorde het even niet goed, en toen gaf hij het me, ik plakte het zedig op mijn shirt. Zijn collega die naast hem stond zei me lachend dat hij het grootste hart voor mij had bewaard, en ik voelde me verlegen, en stamelde iets als 'ik voel me nu wel heel bijzonder' en Dennis die niet reageerde. Hij had hoogstpersoonlijk het kleine hartje eruit gepeuterd - waar zou het gebleven zijn?

Later plakte ik het op een papiertje, het heeft nog tijden aan de wand bij mijn tekentafel gehangen.
Enige tijd daarna postte hij iets over hoe hij zijn hart gaf, maar altijd een deel daarvan voor zichzelf hield. Was het een quote van hemzelf, of van die kunstenaar wiens naam ik altijd vergeet? Die met die tekeningen. Hoe dan ook, legde ik verbanden die ik niet had moeten leggen? Dat vroeg ik me toen al af, ik vond alles verwarrend en ingewikkeld.

Helaas gaat mijn RAM met me aan de haal, zoals altijd, en denk ik nu aan dat nare toneelstukje bij mijn huis. Dat Dennis en een vrouw wiens stem me bekend voorkwam, maar ik niet kon plaatsen, op de fiets en brommert langs mijn huis reden. Ik hoorde ze aankomen, pas bij de hoek van mijn straat aangekomen gingen ze opeens opvallend hard praten. Ik stond toevallig op het balkon, met mijn rug naar de straat, en pas op het moment dat ik me realiseerde dat het over mij ging, waren ze al uit het zicht. De man (Dennis?) vertelde hoe verliefd hij wel niet was, de vrouw riep: Vertel, vertel! en toen iets over dat ik daar op het balkon stond, dat ik die persoon zou zijn. En dat ik me omdraaide, ze niet meer zag en aan de grond genageld stond: wtf is dit? Ze hadden het over dat dat geen toeval kon zijn, etc, magisch, voorbestemd, maar op een heel overdreven toon, en toen ze een stuk verder waren hoorde ik hem zeggen:"Ik ga het zelf nog bijna geloven!" en ze lachten hard.

Natuurlijk wierp ik hem dit boos voor de voeten - waar sloeg dit op? Maar hij zei dat hij dat niet was geweest, hij was niet in de stad die dag, en hij wist mijn huis niet. Dat laatste was gelogen, dus dat maakte het allemaal nog ingewikkelder.
Ik wilde zó graag dat hij dat niet was, maar hoe kon ik dat nu geloven nog? Sowieso, wie waren die mensen dan? Ik had verder helemaal geen andere contacten, waar zoiets uit voort zou vloeien - de enige andere mogelijkheid was dat iemand hem nadeed. Dat moest dan wel iemand zijn uit zijn kring, ik had het met niemand ergens over gehad nog, niet over de roddel, en niet over mijn klacht daarover die ik bij hem had neergelegd; het gebeurde ongeveer een week daarna. Waarom doet iemand zoiets? Om me te shamen, om me in de war te brengen? Ik heb geen idee. Iedere keer dat ik er aan denk (en dat is nog veel te vaak), haat ik mijn leven: waarom is dit gebeurd? Mijn vrienden hebben dit soort dingen nooit. Wat heb ik die mensen misdaan, dat ze zo'n roddel in de wereld helpen, raar over me praten achter mijn rug, me belachelijk maken? Helemaal niets. Het is een enorm groot en irritant raadsel. Vooral ook door de bizarre en langdurige nasleep ervan.

<zucht>Dat was eind van de zomer in 2022. Twee jaar en heel veel naar gedoe later weet ik nog steeds niet wie dat waren. Ik zou graag de tijd terug willen draaien, en wél op tijd achterom gekeken hebben. Maar ik vermoed dat er dan niets gezegd was geworden geweest, om het nog even gecompliceerder te maken. Dan waren misschien al die nare shitdingen later ook niet voorgevallen. En dat is nogal een waslijst... </zucht>

Uitgescholden.

Aanleiding: Voorbeelden van scheldwoorden in de berichtgeving over de giftige werksfeer bij het Amsterdamse Ketelhuis.

RAM: Hoe Teamleider me uitschold.
Mijn contract was verlengd, van een uitzendcontract naar een contract bij de organisatie voor één jaar. Al maanden was mij en een paar andere uitzendkrachten dat belooft, iedere keer werd er gezegd dat het binnenkort wel zou komen. En toen dus, na maanden, precies in de kerstvakantie, kregen we bericht van verlenging. Er was geen arbeidsvoorwaardengesprek, helemaal niets, en we moesten onze gegevens zsm opsturen, nog vóór het einde van het jaar, anders zou het feest niet doorgaan. Dus tja, dat doe je dan maar.

Ik had al die tijd reiskostenvergoeding gekregen op basis van mijn vaste route, die voor mij het meest prettig en minst stresserend was. Opeens, in februari, dus twee maanden later, moest ik op het matje komen bij de financiële afdeling, waar ik te horen kreeg dat ik alleen nog volledige vergoeding zou krijgen als ik een andere route zou gaan reizen. Er was geen enkel overleg mogelijk, ook moest ik een abonnement nemen, waardoor ik mijn Voordeelurenkaart niet meer kon gebruiken - die raakte ik dus ook privé kwijt. Kortom, ik ging er nogal op achteruit. Vooral dat er geen enkel gesprek over mogelijk was, vond ik heel erg.

Tot overmaat van ramp hoorde ik van mensen met een vast contract in het betere segment zeg maar (ik werd vooral als een soort veredelde productiemedewerker gezien, denk ik), dat die wél het traject van hun keuze, en mét Voordeelurenkaart, konden blijven reizen.
Wat het meest vervelende was: de route die ik vergoed kreeg, was de meest stressvolle route, waar veel oponthoud, treinuitval en drukte was, plus ik moest dan ook een langer stuk naar het OV lopen, kortom, het was een ramproute.

Bij financiën zeiden ze, dat ik dan maar naar Afdelingshoofd moest gaan, die zou een wijziging moeten goedkeuren. Dus ik vroeg een gesprek met haar aan.
Ik was zenuwachtig. Het was ergens in maart al denk ik, er was toen al veel geroddel en narigheid, het was een onveilige plek, zeker ook met dit soort starre dingen erbij. Misschien was er die ochtend weer iets voorgevallen, ik weet het niet meer, maar ik vergiste me in het tijdstip van de afspraak. Achteraf gezien was mijn fout puur door stress, de stressroute was tenslotte ook een aantal weken van kracht, en ik merkte gewoon dat ook dát aan me vrat. Misschien is het een autisme-ding, ik weet het niet, maar als ik gestressed ben, haal ik de vreemdste zaken compleet door elkaar, doe ik veel dingen fout, vergeet ik van alles, zie en hoor ik mensen te laat of niet, dat soort shit.
Ergens had ik het tijdstip verwart met 'o nog een half uur te gaan', en toen het een half uur later was, realiseerde ik me opeens, dat ik me vergist had. Ik belde meteen, en bood mijn excuses aan, kreeg ik alvast een narrige reactie van Afdelingshoofd, maar we konden een nieuwe afspraak maken, gelukkig voor een paar dagen later of zo.
Enigszins balend liep ik terug naar mijn werkplek voor die middag, kwam ik Teamleider tegen in de gang. Hij zei iets als:"Wat was dat nou?!" en ik stamelde wat, dat ik me vergist had, en hij reageerde door keihard 'Stomme trut!' te roepen.
Ik wist niet wat me overkwam. Zoiets zeg je toch niet tegen je collega's of werknemers? Eén van de roddelaars, iemand waar hij veel dingen mee besprak ook, had het ook gehoord, en terwijl ik mij verder van hem verwijderde, hoorde ik haar vragen wat er aan de hand was.
Nu ik die scheldwoorden las, kwam dit opeens terug. Ik hoor het hem gewoon nog letterlijk zeggen. Urgh, wat walgelijk, ik moet er nog steeds om huilen.

Het gesprek overigens leverde me ook geen oplossing, alleen maar meer ergernis. Ik legde uit, waarom ik beter mijn eigen route wilde volgen: minder stress, vooral, en waarom ik het graag totaal vergoed wilde (als ik het mij goed herinner, scheelde het 70 euro per maand - ik werkte daar fulltime, mijn reistijd was zo'n 3 uur per dag in totaal), omdat ik al niet zo rijk was, omdat ik met een enorme belastingschuld was opgezadeld.
Mevrouw Afdelingshoofd kon het allemaal niets schelen. "Had je maar niet in Amsterdam moeten gaan wonen!" riep ze uit, en vertelde hoe zij zelf ook in een rustig dorpje woonde, dichtbij de organisatie. Ik was compleet perplexed. Alsof ik voor iedere baan kon verhuizen... hoe dan? Ik was juist in Amsterdam gaan wonen, zodát ik meer mogelijkheden had om op verschillende plekken te kúnnen werken, vanwege een meer centrale ligging. Maar wat ik ook zei, mevrouw was vooral heel erg van haar eigen gelijk, en ik mocht het zelf allemaal uitzoeken hoe ik de stress aan zou pakken. Ze noemde dat ook nog eens 'chantage'; dat ik zei, dat ik met 'hun' route veel meer stress zou hebben, en dat dat mogelijk ook mijn werk zou beïnvloeden. Dat lijkt mij gewoon een feit.
Ik had sterk de indruk, dat er al over mij gepraat was, en niet in erg positieve zin. Dat bleek later ook een feit, btw.
Maar goed, dan maar geen vergoeding; ik veranderde mijn traject weer terug naar de minder-stress-route, en betaalde die 70 euro dan maar uit eigen zak. Gelukkig, bleek ook later, had de gemeente een fout gemaakt, en hoefde ik de enorme schuld niet meer zelf te betalen. Nog minder stress! Niet dat dat ook nog maar iets uitmaakte, het werken in die roddeltreiterorganisatie was sowieso al funest: nadat ik daar doodziek ben weggehaald door een ambulance, ben ik er nooit meer teruggekeerd. En heb daarna ook nooit meer kunnen werken. (en ja, ik heb het geprobeerd) Bedankt!

De Meute.

Aanleiding: een post op Mastodon over eerdere pogingen van rechts-extremisten om leden van linkse partijen te doxxen.

RAM: En ook niet-leden... als je alleen maar iemand bijviel op Twitter kreeg je de hele bruine meute al over je heen.
Een paar keer ben ik zelf op de korrel genomen door wat zich toen 'Vizier Op Links' noemde. Degene die zich achter dat verder anonieme account verschool, hadden blijkbaar in al mijn (toenmalige) social media zitten zoeken naar een foto van mij - die echt heel ver verscholen zat in een post van een toenmalige cursusleider waar ik aan gelieerd was toen - en maakten mij belachelijk, op zodanig wijze dat een enorme hoeveelheid verwensingen mijn kant op kwam, voornamijk via social media, maar de eerste keer dat dit mij overkwam ook via eindeloze reeksen password-resets. Omdat ik toen nog een bekend emailadres gebruikte voor mijn grote accounts, o.a. Twitter dus, konden onbekenden dat gebruiken om een password reset aan te vragen, en dat ging een paar dagen achter elkaar zo door.
Ook kreeg ik abonnementen op nieuwsbrieven van reisbureau's en de Televaag, en kreeg ik een bevestiging van een afspraak met een plastisch chirurg (dat trouwens niet werd opgevolgd door ze, waarschijnlijk werd dat middel heel vaak gebruikt al).
Een tweede keer had ik gelukkig veel accounts al omgezet naar een ander, onbekend emailadres, dus bleef ik in ieder geval van de password resets verschoond. Dus voor mij viel het dan nog mee.
Ze hebben nog wel pogingen gedaan, maar op zeker moment is hun account geband van Twitter. Dat was nog vóór Musk, en ik ben daar al een paar jaar weg, dus wie weet zijn ze weer terug, geen idee.

Ik weet wel, dat ze toen inderdaad ook bij bekende linksen stickers op de deurpost hebben geplakt met hun oog-logo, dat je het gevoel moest geven dat je door ze in de gaten werd gehouden. Op die mensen hun huis, NB. Wat voor ongelovelijke enge hufter ben je dan.

Ondertussen zijn er nog steeds veel zg. linksen, die dat allemaal allang weer vergeten zijn, want het is hun niet overkomen. Ik was laatst in ene discussie met iemand over hoe veel linksen (de gematigden, ofwel nominaal links, of centrum-links - je ziet, het schuift allemaal steeds meer op naar rechts) de EP verkiezingsuitslag als een overwinning willen zien, en er een positivo-tintje aan geven. Ik refereerde op zeker moment aan hoe ik steeds weer wordt lastiggevallen, en natuurlijk kan ik dat niet één op één linken aan mijn linksheid, maar ik denk dat het er zeker wel mee te maken heeft. Ik kan er nooit precies de vinger op leggen, wat ik bij mensen schijn op te roepen, waardoor ze zich gerechtigd voelen om mij lastig te vallen, maar de rancuneuze manier van doen van veel mensen is echt stuitend, en mijns inziens de laatste tien jaar enorm verspreid door de hele samenleving.

Kleding, klompen, laarzen en liefde.

Aanleiding: een droom waarin ik leren slippers draag.

RAM: Die leren slippers, hoe oud was ik dat ik die droeg? De kleur was een soort kaki, en in het midden van de neus zat een dikke, opstaande naad. Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik ze lang gedragen heb, want ik was en ben nog steeds heel slecht in slippers dragen. Ik weet dus niet, hoe de zool tegen mijn voeten aan te houden, dus ik ga vanzelf sloffen, of klepperen of wat dan ook, ik vind het heel onhandig en vreemd.

En daardoor herinner ik me, dat ik waarschijnlijk in diezelfde periode ook graag klompen wilde. En nee, niet van die boerendingen, maar van die eleganterige houten, hoge zolen, met dan een leren of canvas band; ook een soort slippers, maar dan dus met keiharde houten zool. Wie wil in godesnaam zoiets dragen? Het ging dan ook niet goed, moeder boos, waarschijnlijk was het het zoveelste kledingstuk dat niet gedragen werd. Zoals nu, hoewel ik de laatste jaren weinig nieuws heb gekocht, vanwege die reden, en vanwege dat ik bijna nergens meer heen ga, dus nieuwe kleren zijn dan ook wat zinloos. En ik heb nog steeds het plan van alle oude kleren weer nieuwe te maken, heb zelfs weer een naaimachine gewonnen een tijd geleden maar die doet het niet goed, er lijkt iets vast te zitten, het is een beetje een krakkemikkig ding, dus dan weet ik niet wat ermee te doen, en dan laat ik alles maar weer achterwege.

Aan de andere kant waren er de kledingstukken die ik het liefst altijd wilde dragen. Ik had een paar zacht leren laarzen, lichtbruin, strak om de kuiten sluitend met een rits, tot aan de knie, met crepe-zolen. Daar droeg ik dan een strakke spijkerbroek overheen (wat eigenlijk ook vreemd is, waarom dan van die lange laarzen?).
En turquoise laarzen met een soort kralenfranje eraan, weer een platte crepe-zool. Die heb ik later zwart geverfd, en de franje werd lelijk dus vouwde ik de schachten naar binnen en werden het halfhoge laarsjes.
En dan later echte halfhoge laarsjes, met hakken. Dat ik eens droeg met panties en een halflang tijgerjasje dat ik leende van Fiodna, en waarin ik de hele nacht had doorgehaald, en bij het zondagochtendkrieken langs een kerk liep, en de kerkgangers zeiden: die gaat vast niet naar de kerk. En dat ik het niet meer mocht lenen daarna, omdat Fiodna jaloers was dat het mij zo goed stond, en zij het niet meer goed paste. God, wat hield ik van Fiodna... ik zou willen dat ik terug in de tijd kon gaan en haar mee terug kon nemen naar hier. En wat wist ik eigenlijk weinig van haar, dat neem ik mezelf nu kwalijk, hoewel ik ook weet dat ik in ernstige moeilijkheden zat, en heel erg jong was, ik had al die dingen die ik nu weet niet kunnen weten.
Ze leeft al heel lang niet meer, iemand vertelde me, dat ze aan een overdosis is overleden.
Ik ben zoveel mensen kwijtgeraakt. En nu verzand ik in een hele berg aan herinneringen, hoe kan ik dat ooit allemaal vertellen - het is zoveel, en zo moeilijk.

Sweet Jane

Aanleiding: opeens had ik dit nummer van Lou Reed in mijn hoofd. Hoe dat daar komt weet ik niet, ik kom bijna nergens.

RAM: Terwijl ik het begin in mijn hoofd zong en meeneuriede, dacht ik aan Doran, waarschijnlijk wel één van mijn meest favoriete jongens op de middelbare school. We hadden kort iets met elkaar, ik kan me nog een romantisch tochtje naar het strand en terug herinneren, bij hem achter op de brommer. Ik weet nog dat ik dacht: ik moet dit nooit vergeten, en zie: ik ben het nog niet vergeten. Hij was één van de weinige jongens die zich opmaakte. Mijn vriendinnen waren ook verliefd op hem, na mij kreeg mijn toen nog beste vriendin een relatie met hem. Zij was degene met de langere relaties, bij mij hield niemand het langer dan een paar weken uit: ik weet eigenlijk nog steeds niet waarom. Hoe dan ook, ik bleef hem altijd leuk vinden. Toen het waarschijnlijk nog aan was, dat weet ik niet meer, kan ik me nog een uitje herinneren naar zijn ouderlijk huis in Oegstgeest. Dat was een villa, met lichtkleurig hoogpolig tapijt, het zag er allemaal heel luxe uit. Maar stil ook, zijn ouders waren niet thuis. Hij woonde zelf in een internaat in Bloemendaal.
Dat ik aan hem denk zodra ik aan Lou Reed denk, is omdat hij fan was en hij diens stem redelijk goed kon benaderen; waarschijnlijk droeg hij ook een Transformer t-shirt?

Een gezamenlijke vriend zat ook op dat internaat, hoewel diens ouderlijk huis dichterbij was. Waarschijnlijk omdat zijn moeder was overleden, en zijn vader was behoorlijk oud al. Doran en ik gingen eens bij die vriend langs, hij liet ons stiekem binnen. Op zeker moment kwam zijn vader naar boven, en verstopten Doran en ik ons in de kledingkast, waar we zoenden. De vader had niets door, of kon goed doen alsof?

Jaren later was er bij het nieuws of zo een item over Amsterdam, en ik dacht dat ik hem daar zag lopen; hij zag er erg stoned uit.
Ik heb hem nooit meer gezien, eigenlijk zoals bijna alle andere klasgenoten. Wel heb ik hem nog eens gezocht op internet, en ik vond iemand maar die zag er zó anders uit, ik kon hem niet goed plaatsen. En hij heeft een naam die op dertig verschillende manieren geschreven kan worden, dus wie weet was het iemand anders, hoewel het ook een weinig voorkomende (dubbele) achternaam is.

Mijn tak of jouw takken

Aanleiding: iemand post een foto van een 'doggy library', een klein veldje waar botten, takken, speeltjes kunnen worden neergelegd of meegenomen.

RAM: Ik dacht aan de boxer die ik eens tegenkwam, toen ik na een flinke storm een stapel takken bij elkaar had gesprokkeld in het park, omdat ik daar iets mee wilde maken. De boxer liep aan de riem van zijn baasje, zhij droeg zelf een grote tak in de bek, maar toen zhij mij met die stapel takken zag, viel letterlijk diens bek open, de tak viel op de grond, en zhij bleef staan om naar mijn takken te kijken, alsof zhij dacht: 'WTF moet die mens met al die takken?!?'.
Een paar keer keek zhij heen en weer van mijn takken naar diens eigen tak, om tenslotte de eigen tak weer op te pakken, en vervolgens met een blij en trots gezicht weer verder te lopen, zo van: 'Joepie, ik heb toch maar een mooie tak, kijk eens wat een mooie tak!'
Het was echt zo schattig!

Een glas water

Aanleiding: een glas water van de vorige nacht dat nog op het nachtkastje stond.

RAM: Terwijl ik het glas hervulde met vers water, dacht ik aan W, een Mastodon mutual die een einde aan zijn leven wilde maken, via euthanasie maar dat duurde denk ik te lang of ging allemaal te moeizaam, en uiteindelijk heeft hij zelf iets in huis gehaald, en was hij - toch nog vrij plotseling, hoewel verwacht - vertrokken naar een andere dimensie. Hij schreef eens, dat hij het water naast zijn bed bijna nooit ververste, en ik vond dat zo treurig.
Je zou toch denken, dat even een flesje water hervullen geen enkele moeite zou zijn; tegelijk wetende dat iemand zo worstelt met alles, en jezelf ook kennende, die soms ook niet op kan staan om iets te pakken - het is allemaal zo begrijpelijk en tegelijk onbegrijpelijk, misschien wel door de bakken validisme die we sinds onze onschuldige geboortes over ons heen krijgen, die we internaliseren en zo ook blijven doorgeven.

De Automatische Blik

Aanleiding: een gesprek met een paar kunstenaars gisteren over Covid, ik had het over het begin van de pandemie.

RAM: Ik dacht vanochtend terug aan die conversatie, en herinnerde me opeens weer die vreemde gebeurtenis toen ergens februari of maart 2020.
Ik liep bij het Oosterdok, richting station, minding me own business. Het was beide kanten op druk, rijen mensen dus. In de rij die de andere kant op liep, werd mijn aandacht getrokken door een Aziatisch ogende jongeman, die naar me keek. Het ging vanzelf, ik keek eerst voor me, toen ging mijn hoofd zijn kant op, ik zag dat hij naar me keek, en precies op het moment dat ik terugkeek, hoestte hij twee keer hard mijn kant op. Wtf...
Ik liep gewoon door, reageerde niet, maar vond het zo bizar. Het klonk ook niet als een per ongeluk hoest, nee, hij deed het expres.

En deze herinnering deed me weer denken aan die keer dat ik in mijn vorige huis, in een buurt met vrij smalle straten, een keer mijn raam boven op een kier probeerde te zetten; daar moest altijd een stukje karton tussen de haak en de raamhaak, anders ging het irritant klapperen bij wind. Dat ging niet heel makkelijk, ik stond daarmee te pielen, en automatisch ging mijn blik opeens 1 verdieping lager naar de overkant, waar ik de blik van de overbuuf ontmoette, die meteen schreeuwde: "Ken je het zien?!" en ik schrok, ik had niet willen kijken. Ik had eigenlijk de indruk, dat zij naar mij keek, en ik terugkeek. Volgens mij is dat een onvermijdelijk iets in huizen die zo op elkaar gepropt zijn. Ik vind het ook niet vreemd dat zij naar mij keek, ik bedoel: je ziet iets bewegen, onbewust, en je hoofd richt zich daarnaar. Althans, zo gaat dat bij mij.

Gaat dat bij jullie dan niet zo?
Hetzelfde was volgens mij bij die man aan de hand. Ik weet het niet zeker. Het zou op twee manieren gegaan kunnen zijn.
1.
Man loopt op straat, is een vrouwenhater en besluit willekeurig vrouwen in hun gezicht te hoesten. Hij is zich bewust van het feit, dat als je iemand aankijkt, die persoon over het algemeen wel terugkijkt, et voila: dan kun je iemand in diens gezicht tetteren.
2.
Man loopt op straat, vanwege zijn Aziatische achtergrond wordt hij in het begin van de pandemie scheef aangekeken. Hij ziet een witte vrouw, kijkt naar haar en denkt misschien:"Daar heb je weer zo'n Karen." De vrouw in kwestie voelt onbewust dat er gekeken wordt, haar hoofd gaat automatisch zijn kant op, en hee, zijn denken wordt bevestigd: "Zie je wel, ze moet meteen weer míj hebben!" en hoest uit boosheid expres recht in haar bakkes.

Toen ik naar mijn vorige huis aan het verhuizen was, ik was nog aan het schilderen, kreeg ik al het verhaal te horen, dat de vorige bewoner een gluurder was. Dus meerdere omwonende vrouwen hadden daar last van gehad. De bijna 5 jaar dat ik er woonde, gebeurden er veel vreemde dingen, geen zin nu alles te beschrijven. Maar op zeker moment had ik sterk de indruk dat er over mij een roddel ging (naast alle andere geroddel daar...manmanman wat een dramagedoe daar, echt bizar), dat ik naar de overburen gluurde, zoiets. Ik heb geprobeerd met ze in gesprek te gaan, maar ze waren meerdere keren te druk of op vakantie, dus ik gaf het op. Ik had ook nogal wat andere dingen aan het hoofd tenslotte...

Ik weet dus niet of jullie dat ook hebben, maar ik heb het geregeld meegemaakt, dat mijn hoofd zonder dat ik mij ergens bewust van ben, een kant op draait, en dan kijk ik recht in iemands gezicht. Of camera. Zo heb ik al menig foto verpest. Dat een fotograaf een leuke sfeerpic wil maken van mensen op een festival of zo, en dat er dan weer één is die met een gekke kop recht in de camera kijkt... vooral met Ex een paar keer meegemaakt: toch leuk, zo'n mixed koppel (waarschijnlijk het enige op het hele goddamn evenement), dat staat goed en leuk divers in de krant!

Laten we het een naam geven: de Automatische Blik.
De vraag blijft altijd: Wie keek er eerst? Het is natuurlijk moeilijk te staven. Ik heb wel sterk de indruk, zowel bij de hoestende man als de schreeuwende buurvrouw, dat er een mate van fragiliteit is in dat ze zich misschien zelf betrapt voelden, en dat op die manier overschreeuwden (letterlijk), zodat hun 'schuld' (er is natuurlijk helemaal geen schuld, je kunt moeilijk je Automatische Blik uitzetten) op mij werd overgeheveld, en die van hen weggewist daarmee. Interessant wel.
Ik zie hier ook een link met hoe 'Dennis' reageerde op mijn email (jajaja ik moet het verhaal nog steeds schrijven...), waarin ik aangaf dat ik het vervelend vond dat ze langs mijn huis het over mij hadden, en dat ik graag wilde weten wat er aan de hand was. Ik bood ook aan om het erover te hebben. Waarop ik dagen later een woedende reactie kreeg, alsof ik hem zou stalken... In feite maakte hij er ook zo'n kip-ei toestand van, terwijl ik al bijna een jaar geen contact meer met ze had gehad, en ze juist heel erg uit de weg was gegaan.
God hoe vaak ik wel niet op mijn handen ben gaan zitten, als ik weer één of andere instapost voorbij zag komen...
Voelde hij zich schuldig, en probeerde hij het zo te overschreeuwen, en het op mij af te wentelen? Het lijkt er wel op.

En het spijt me, als het jou argeloze lezer irriteert dat ik het hier steeds weer over heb, maar het waren 8 akelige klotemaanden plus alles wat daarvoor is gebeurd, en ik zit er nog steeds heel erg mee. Nooit heeft wie dan ook van hen een poging gedaan het erover te hebben of om het goed te maken. Dus moet ik zelf erachter zien te komen wat er was.

Everybody iedereen.

Aanleiding: dat ik deze song, Give It Up van KC & The Sunshine Band, ergens in een winkel heb opgevangen en als oorwurm heb al dagenlang https://youtu.be/UBsIGF-KZZw

RAM: Dat ik 'Moniek' en 'Dennis' hoorde praten ergens in de buurt van mijn huis, M zei iets als:"Ze houdt van je." en D's reactie daarop:"Iederéén houdt van me!", met een intonatie waaruit ik opmaakte dat het best wel lastig is als 'iedereen' van je houdt, en maar je graag een speciaal iemand zou willen die écht van je houdt, maar hoe weet je dan wie echt van je houdt?

De Ladder.

Aanleiding: gesprekje met buuf over lekkende dakgoten, en dat ik zei, dat ik mezelf nog niet zo snel op een ladder zag staan.

RAM: Ex speelde met een varend theatergezelschap in een maandenlange zomertournee. Althans, dat was de bedoeling: na hun tour door Nederland zouden ze ook naar Engeland, maar er was gedoe met vergunningen, dus dat ging niet door. In Nederland voeren ze wel met de boot door het land, een paar keer bleef ik na de voorstelling slapen bij hem op de boot. Van één keer herinner ik me, dat de boot afgemeerd was naast een soort platbodem. Na de voorstelling waren we wezen stappen met een deel van de groep, toen we terugkwamen konden we zo op de platbodem springen en overstappen op de theaterboot. De volgende ochtend echter was het eb, en lagen we opeens een paar meter onder de kade. Met een ladder moesten we de kade op, en ik had toen al een jaar last van af en toe duizeligheden, en met mijn immense hoogtevrees... ik vroeg om assistentie, en het is gelukt maar ik doe dat niet graag, op ladders klimmen.

Andere dingen waar ik daarna aan dacht, de voorvallen op en rond die theatertoestand. Dat ik het idee had, dat er iets was voorgevallen tussen één van de actrices en Ex, ik weet het niet. Hoe ik hem belde, de dag dat ik naar het schip zou komen, en hij klonk heel erg emotioneel. En één actrice die nogal vreemd tegen me deed, af en toe gewoon ronduit hatelijk, terwijl ik haar niet kende. Geen idee wat er was. Toen ging ze met de vriend van Ex, maar er bleef iets vreemds hangen, ik weet het niet.

En dan was er nog de bedscène. Ik sliep bij Ex in het bovenste kajuitbed, toen we gingen slapen lag er niemand. Toen ik 's ochtends wakker werd, en alleen een hemd aanhad, dacht ik dat er nog steeds niemand was, dus daalde het bed af en stond grappend tegen Ex met mijn derrière te draaien... toen bleek dat daar inmiddels wel iemand lag, die zich snel omdraaide. omg.

Bloedbed.

Aanleiding: dat ik Gruïde in de krant zag, mijn stukje daarover.

RAM: Gruïde en ik kwamen elkaar weer eens tegen, ergens in het nachtleven. Hij logeerde in het huis van een vriend van hem, tevens de eigenaar van de stamkroeg, en ik ging met hem mee. Het was wel prettig, eindelijk eens een mooi, groot, witbelakend bed, in plaats van mijn éénpersoonsje. Moet je natuurlijk niet net, waarschijnlijk gestimuleerd door de vrijage, ongesteld worden, tíjdens die vrijage....

Het hele bed zat onder het bloed. De prachtige witte lakens, de matras... alsof er een moord was gepleegd! Ik voelde me heel erg opgelaten. Gruïde heeft het opgelost met de vriend, denk ik, ik weet niet meer hoe dat is afgelopen.

Etymiologioglionie.

Aanleiding: iemand tootte iets over etymologie.

RAM: Dat ik bij Samio op bezoek was, en hij bij hoog en bij laag bleef volhouden, dat het 'etymiologie' was. En ik maar volhouden dat het 'etymologie' is. Ik had NB een boek in huis over het onderwerp, maar dat was voor hem geen reden om het van mij aan te willen nemen. Er was nog geen internet, hij had geen woordenboek in huis, dus pas later, toen ik thuis was, kon ik het boek opzoeken en nog weer later aan hem laten zien dat het inderdaad, zoals ik al zei, 'etymologie' is. Hij was zichtbaar teleurgesteld, en zei dat hij er toch echt zeker van was geweest dat het zo was als hij zei.