Schaduwfiguur  [english]

Vooruit, vooruit, vooruit. De paden op, de jajaja die kennen we wel, en ik moet gewoon verderlopen en doorgaan en vooruit vooruit vooruit. ‘s Ochtens was ik veel te vroeg wakker geworden en had niet meer verder kunnen slapen, nu was het ergens tussen acht en negen en ik probeerde te lopen als een kievit, op zijn minst te doen alsof toch. Heerlijk zo’n wandeling tussen al het groene groen (jammer van die auto’s wel) en wat frisse lucht (jammer van die auto’s wel), maar dan moeten je benen wel wat meewerken.

En zo struggelde ik voort, en het struggelen ging langzaam over in een zachte lopersroes, zo één die zich pas na een half uur openbaart, maar dan wordt het wel fijn. Even geen pijn, geen moeite, alleen de kadans van het lopen en een soort eenwording met de omgeving en …
Okee.
Nee, ik werd met niets of niemand één. Dat voorrecht is voorbehouden aan vele anderen, ik wens u veel plezier ermee. Niet dat u mijn wensen nodig heeft daarvoor, dat was mij ook al heel erg lang duidelijk, thank you very much.
Mijn voorrecht echter is onzichtbaar, en uit zich in verschillende vormen.

Nu heeft iedereen een schaduw, als er voldoende licht is en contrast. Die heb ik ook. Maar er is nog een andere, vluchtiger schaduw, en ik ben er nog niet achter waar die uit bestaat. Wordt ik gevolgd door een geest, een ander, een entiteit, iets buiten mij, of ben ik het zelf?
Soms ‘s avonds, als het donker is, schiet er weleens iets door de gang. Een vluchtige donkere schicht, als ik kijk is het altijd net weg. Ik ben weleens angstig op zoek gegaan, alle lichten aan, maar neen, niets.
Mouches, dacht ik, het zijn gewoon mouches, maar ondanks diens aanwezigheden bleken ook die niet verantwoordelijk voor de schaduwvluchter.

Buitenshuis was ik die nog nooit tegengekomen, maar nu, tijdens deze ochtendwandeling werd ik blijkbaar voldoende geschikt geacht om kennis te maken.
Ik liep hier, de zon was verdwenen achter de wolken, er was kortom geen schaduwmogelijkheid, en toch zag ik naast me, ín de bosjes, een soort schaduw naast me meelopen. Iedere keer dat ik keek, verdween die in het niets. Alsof die graag wílde dat ik het zou zien, maar net niet genoeg om zekerheid daarover te hebben.
Dat ging zo een keer of drie, vier. Er liep verder niemand anders. Ik besloot dat het onzin was. Door moest ik, door en door, en bij het eind van het pad aangekomen keek ik nog even achter me, en in het gebladerte. Niets. Toch bleef ik de gedaante voelen. Alsof er een kleine wolk achter mijn rechterschouder bleef hangen en hoe ik mijn rug ook rechtte, mijn tas herschikte, mijn stappen telde, het bleef er totdat ik eraan gewend was.

In de winkel begon die te praten. Zachtjes, heel zachtjes, en dat is niet slim natuurlijk, om dat naast mijn vertroebelde oor te doen, maar het geluid kwam niet door mijn oor maar anders, en de woorden waren geen woorden maar een gevoel van spraak, een manier van communiceren die ik nog nooit had meegemaakt en dus had ik geen idee wat het was of waar het überhaupt over ging.
Was ik dit zelf? Dan was het wel héél merkwaardig, want waarom had ik dat dan nog nooit eerder gehoord of ervaren.
Was het een ander? Maar wie dan, of wat? Een geestverschijning kan van alles of iedereen zijn. Is het de duivel, heb ik die per ongeluk of misschien per ongeluk expres aangeroepen, en heeft die zich nu permanent in mij, aan mij, langszij gevestigd. Of is het de geest van een overledene, die nog immer geen rust kon vinden, en nu mij een geschikte sparringspartner vind. Het meest plausibele lijkt mij toch een buitenaardse, die via mij – en waarschijnlijk dan ook vele anderen – de mensheid komt… ja, wat? Omvolken? Ik zou niet weten hoe dat dan werkt, hoewel ik moet zeggen dat ik de laatste tijd wel een nogal opgeblazen gevoel heb. Het lijkt me echter, dat de voortplanting ook geheel anders verloopt dan wij gewend zijn. Ik bedoel: als je al in schaduwen loopt, zal de sex ook al wel anders gaan, laat staan de bevalling, als die sowieso al lichamelijk plaatsvindt. Misschien doe ik op een dag mijn mond open en BWAAAAAAAAAAAAP komt er een donker wolkje uit, heel klein, zonder moeite en zonder geluid verwijdert het zich snel, want als buitenaardse wil je niet al te lang in de buurt van zo’n mens zijn natuurlijk. Het is allemaal al lastig genoeg.