[1/19] 06u17

Om 6 uur 's ochtends verliet ik het huis. Ik had mijn best gedaan de buren niet te wekken, maar dat was jammerlijk mislukt, omdat er steeds dingen uit mijn handen vielen; klaarblijkelijk was ik nog niet helemaal wakker.
Het was lang geleden dat ik in het donker liep. Voorheen sliertte ik in de avonden nog wel door de stad, ik loop tenslotte al jaren met mijn ziel onder de arm. Sinds het beëindigen van alle coronamaatregelen is het in ieder geval nu helemaal duidelijk: met weinig geld en een niet echt handige gezondheid zit er niemand op je te wachten. Als een hond die buiten moet blijven, krijgen we af en toe een plakje worst toegeworpen, waar we oneindige dankbaarheid voor dienen te tonen.

De put is diep, en een wandeling, zeker op onbekend of niet vaak betreden terrein, geeft een ander perspectief, al is het maar tijdelijk.

[2/19] 07u28

De trein die ik had willen halen was gecanceld.
Gelukkig weten we inmiddels, dat cancellen nooit zo heel lang duurt, getuige de hordes nare mannen die in no time weer een nieuwe baan hebben, en dus wachtte ik geduldig tot een volgende, die me naar het geplande eindpunt van mijn wandeling kon brengen: dan maar achterstevoren lopen.

Meteen uit het station viel ik met mijn neus in de naar klimop en dennen geurende rijke-mensen-boter. Met hekken en heggen afgedichte landgoedjes waarop kasten van huizen me toepronkten... het is bijna obsceen. Wie wonen hier? Hoe komen ze aan zoveel geld? Ik probeerde glimpsen van de bewoners op te vangen, maar zag alleen werkmannen in busjes en bestelauto's: schilders, steigerbouwers, aannemers, wegwerkers.

[3/19] 07u43

De bijna Disneyaanse omgeving kwam redelijk hard binnen.
Het is er prachtig, maar de overweldigende rijkdom deed pijn en verwarde me. Aan de ene kant zou ik niets liever willen dan op zo'n plek wonen, tussen het rustige groen en de vogelgeluiden, in een vrijstaand huis zonder geschreeuw en geruzie en gedoe van anderen. Tegelijk had ik het idee in vijandelijk gebied te zijn: rijke mensen die er alles aan deden hun rijkdom te behouden, ten nadele van de velen die niet zo fortuinlijk waren.

Ook vroeg ik me af, hoe ik dit vroeger zag, toen ik in de nabijgelegen stad woonde als kind, puber. Waarschijnlijk was ik me er nog niet zo bewust van; ik herinner me vooral het vele fijne fietsen, de excursies in de bossen en duinen; ervaringen die in mijn droomvocabulaire gegrift zijn.

[4/19] 07u48

Mijn vroegere Twittervolgers weten het vast nog: hoe ik streetview plaatjes becommentarieerde (ik doe het soms nog wel) in een reeks tweets. Iemand raadde me eens aan, alle gemeentehuizen van Nederland zodanig onder de loep te nemen, maar ergens bij de letter H bleef ik steken. Iedere keer weer drie staande vlaggen voor de deur, het werd me teveel.

Vanuit de verte zag ik de drie vlaggen al en wist ik: het gemeentehuis.
Wat kan ik zeggen, dat u zelf niet al ziet?

[5/19] 08u07

Een doorkijkje langs één van mijn vroegere fietsroutes was bewaard gebleven en daar werd ik wel blij van. Dat er dan toch hier en daar dingen goed bewaard blijven. Al krijg ik zo langzamerhand wel het idee, dat zorgvuldige restauratie voornamelijk geldt voor de rijkere gebiedsdelen; in de wijken waar ik tot nu toe in sociale huurwoningen woonde, gaat dat er meestal een stuk goedkoper aan toe. Of gewoon helemaal niet, als in slecht onderhoud, of het slopen van een hele wijk.
Het slopen is op zich niet het probleem; echter de bewoners kunnen er dan niet meer wonen, zodra er nieuwbouw staat, omdat de prijzen omhoog worden gegooid, en weer de rijkere medemens voorrang heeft op het betere en het goede.

[6/19] 08u11

Tussen alle voorbijfietsende scholieren was één fietsende man, die mij gedag zei.
Het was opmerkelijk, omdat het fietspad aan de overkant van de straat lag, en omdat ik jaren geleden op bijna dezelfde plek precies hetzelfde meemaakte: een oudere man met kort wit haar, die op joviale wijze mij een goedemorgen wenste.

Misschien was hij een geest, die slechts aan sommige wandelaars verschijnt, steeds maar weer op diezelfde plek, gevangen in een groet.

[7/19] 08u17

Het idyllische beeld van de omgeving werd verhevigd door de mist boven de velden. Alles leek zacht en breekbaar en aangenaam, tegenliggende wandelaars groetten even vriendelijk, was ik misschien in Virgin River aangekomen?

[8/19] 08u24

Even verder werd ik getroffen door deze onovertroffen symboliek van de heersende klasse.
De angstvallig geknotte bomen aan weerszijden, de dode trofee in het midden van het zicht vanuit het landhuis, en dan een klein bijna kapelletje-achtig overkapt zitje voor de heilige rijke, die daar bij tijd en wijle een drankje nipt, onderwijl het plebs beschouwend dat zich af en aan op de pedalen en de wandelschoenen voorbij verbaast.

[9/19] 08u24

Gelukkig weer even rust voor de mind en ogen.

[10/19] 08u25

Omdat ik u de kleuren niet wilde onthouden, maakte ik er een tweede foto van.

[11/19] 08u35

Dwars door het beboste landgoed moest ik over het fietspad langs de weg. Ook hier een vriendelijk 'Goedemorgen!' groetende fietser.
Ik besloot hier te gaan wonen.

[12/19] 08u41

Langzaamaan werd het stiller in mijn hoofd.
Nog net kon ik mij verbazen over de vreemde verkeersborden hier. Kruisende ruiters? Mensen te paard die elkaar tegenliggen? Pas op: interactie tussen mensen te paard? Of tussen de paarden? Let op: paarden wisselen blikken, hun ruiters kunnen schrikken? Pas op: beruiterde paarden komen hier van beide kanten. Dat zal het zijn.

[13/19] 09u11

Duinending bij uitstek: de den, hoewel een spar misschien.

[14/19] 09u24

De camping die ten prooi dreigt te vallen aan een projectontwikkelaar. Het schijnt dat die ontwikkeling even staande is gehouden, de vraag is: hoe lang gaat dat nog goed?

[15/19] 09u31

De auto valt wat uit de toon.
Ik werd begroet door een rijk stel dat langsliep. Ze zagen er rijk uit door hun keurige kapsel, hun op de een of andere manier eenvoudige maar elegante en goed zittende kleding, hun gezond uitziende lichaam en helderwitte tanden, het feit dat ze geen rugzak of iets dergelijks droegen, alleen een stel sleutels misschien ergens in hun jeansbroekzak, hun zachte praten. Ze pasten precies in de omgeving, en het had me niet verbaasd als de even verderop geparkeerde Porsche op hen wachtte.

[16/19] 10u12

Het beginpunt dat eindpunt werd.

[17/19] 10u13

Okee, vooruit, dan nogmaals één in kleur, omdat zachtblauwgrijs en zand zo mooi is bij elkaar.

[18/19] 10u37

De kortstondige vogelvriend.
Toen ik die en diens maat een druif toerolde, probeerden ze die wel te eten, maar het werd niets en toen waren ze mijn vriend niet meer. Verbolgen liepen ze bij me weg, met nog wel een jaloersige blik op de plastic tas die ik bij me had, en waarvan ze waarschijnlijk dachten dat er iets lekkers voor hen in zat. Verse vis of zo. Maar er zaten alleen wat lege schelpen en wat bijkomend zand in.

[19/19] het mooiste schelpje

De vangst van de dag, en het einde van het schoolreisje.