[1/21] 06u22

Het is moeilijk overeind blijven in het duister. En als je dan gevallen bent, is het ook weer moeilijk opstaan. Zo ook deze vroege ochtend. Het bijna oneindig regenen was net gestopt. Er moest gewacht op de veerman, die ternauwernood op tijd kwam.

[2/21] 07u31

Deze lucht te zien, de ruimte... hier nu was ik erg blij om zo vroeg mijn bed uitgekropen te zijn. Het is op de foto bijna niet te zien, maar het schijnt dat die erg vage stip iets schuin links onder de maan Venus is. Betekent dat iets? En voor wie dan?

[3/21] 07u41

Verlies jezelf niet in het kijken naar de grote dingen; kijk ook zeker eens naar beneden, waar de kleintjes zich bevinden.

[4/21] 07u57

Een oog in het zand bekeek de dingen van een andere kant.

[5/21] 07u58

Pastellerig scheidde de ochtend de grijze wolkenbank van het zonsopganggebeuren. Er was nog bijna niemand op het strand, slechts een hardloper en we groetten elkaar, en in de verten wat hondenuitlaters. Ik had mijn route zorgvuldig op de wind gekozen, zodat ik nu een stevige zuidwest 4 in de rug had. Het is hier zo fijn. Vage herinneringen aan andere strandwandelmomenten dwarrelden voorbij. Vogels die tegen de wind in vliegen en bijna stil lijken te hangen, het gekrijs van de meeuwen, een paar stoerdoenerige kraaien die helaas altijd weer opvliegen bij dichterbijkomst. Ene soort fuut dribbelde naast me, maar werd afgeleid door iets in het water. En ik door iets aan de andere kant.

[6/21] 08u00

Een zwerm spreeuwen volgde de duinenrij. De schoonheid van dit alles hier duizelde me. Ik zou op een eiland willen wonen.
(Iedereen in koor nu:"Dat zouden we allemaal wel willen!")
(Ik:"Nou én?")

[7/21] 08u02

Alles kantelt hier: het grijze water naar de zachtgekleurde wolken in spiegelbeeld en de schelpen van verleden tijd geworden zeegedierte. Niet geheel verbazingwekkend dat ik mijn camera niet meer recht wist te houden. Wat was nog horizon?

[8/21] 08u09

Als alles op z'n kop staat, ga je het scherper zien.

[9/21] 08u21

Natuurlijk kwam er een eind aan het strand, ook al had ik door willen lopen. Ik moest ook rekening houden met de terugreis, en daarvoor moest ik nog minstens een uur naar het dichtstbijzijnde stationnetje lopen. Deze parkeerplaats vond ik wel intrigerend, vooral ook die twee auto's. Zat daar iemand? Ik vond het onbeleefd om heel erg te kijken, en toen ik uiteindelijk wel keek, léék er niemand te zitten. Misschien verstopte(n) die zich snel? En die daken, zouden dat zonnepanelen zijn? Die dan weer de betaalpalen van stroom voorzien?
Aan het einde gekomen, was er geen uitweg. Ja, een groot hek dat op slot was. Gelukkig waren er al vele mensen vóór mij gestrand geraakt, en was er een steil pad uitgesleten in het kleine duintje dat als omheining dient. Er stond zelfs een paaltje waaraan je je kunt vasthouden, mocht je wegglijden bij natte weersomstandigheden. Ik was blij dat ik niet terug hoefde te lopen.

[10/21] 08u32

Dan de duinen. De eerste voorzichtige zonnestralen van de dag gaven alles een zachte gloed. Vanwege mijn angst voor de wildgrazers (...) had ik gekozen voor het wandelpad naast de autoweg, het hazepad zogezegd. Er zat nog wel een heel stuk tussen, met fietspad en brede, begroeide bermen, maar die dingen hoor je overal. Héél af en toe was er even geen verkeer, en dan viel de gedemptheid van de duinen me op. Het klinkt daar altijd een beetje zoals wanneer er sneeuw ligt. Ik neem aan doordat het gebied is bedekt met een enorme sprei van begroeiing.

[11/21] 08u33

Soms was de weg uit het zicht, en met mijn ogen tot spleetjes en oren dicht, leek het even alsof ik in een uitgestrekt natuurgebied was. O wacht... dat was ik natuurlijk ook, al was het dan naast de grote weg die erdoorheen loopt. Een volgende keer moet ik echt gaan proberen mezelf over mijn angst voor die dieren heen te zetten. Het is misschien niet eens dat ik bang ben voor ze, maar dat ik bang ben dat ze mij verkeerd begrijpen, zoals iedereen zo'n beetje mij verkeerd begrijpt, waardoor er altijd vreemde misverstanden ontstaan. Ik heb dat ook soms met onbekende honden, die dan al van verre woest beginnen te blaffen zodra ze mij opmerken. Laatst nog: ik had ze niet eens gezien, in eerste instantie, een vrouw met haar hond, ik zag ze pas toen de hond al woest was. Ze moest hem in bedwang houden, zo woest werd ie. Urgh. En stel je dan, met die wetenschap, eens voor als een groepje grillige wisenten mijn aanwezigheid verkeerd interpreteert... dat kan toch niet goed gaan?

[12/21] 08u36

Uitzichten.

[13/21] 08u46

Een staak van het één of ander.

[14/21] 08u59

Geheelbeduizeling.

[15/21] 09u02

Dit zou wel eens een natuurbrug kunnen zijn, die de dieren van A naar overkant B laat gaan, zonder platgereden te worden, mits ze zo slim zijn om dan inderdaad die brug te nemen en niet voor een andere route te kiezen.

[16/21] 09u05

Verkeer er onder, en verkeer er boven. Hoe duizelig zouden dieren worden?

[17/21] 09u06

Een uitlegbord legde me kort daarna dit uit, en ik viel in een enorm melancholie-hole van herfstigheid. De zinloosheid van het leven, de struggles, altijd maar die oervervelende klote-struggles, why? Het beeld van zo'n kevertje over die enorme brug, een leven lang worstelen... Of was hij gewoon erg snel afgeleid, en duurde het daarom zo lang?
Vragen, vragen, en nergens een boswachter te bekennen!

[18/21] 09u07

Ik zocht afleiding in de wolken, de zonsopgang, de vegetatie... maar niets liet mijn herfstgevoelens des levens meer verdwijnen.

[19/21] 09u08

Ik bedoel: kijk dan... een schier eindeloos pad dat voor me lag, maar uiteindelijk bleek het slechts één brug. Eén brug te gaan, mensen. Godverdomme zeg. Kom ik ooit nog van dat arme-kevertje-struggles-beeld af?

[20/21] 09u09

En dan overal die eikels! Hier op de foto waren het er echt een stuk minder dan in mijn leven, kan ik je verzekeren.

[21/21] 09u25

In een voorbijgaande glimp verscheen de watertoren aan mij, maar ik kon de ingang tot het terrein niet vinden, en ik was te moe en te herfstig om daar nog moeite voor te doen. Schijnverscholen voor een volgende keer.