Silly Walks (6): Met zonder boeken.

Als je heel langzaam wandelt, ergens waar je niet ieder ogenblik van je sokken kan worden gereden, is het mogelijk: lezen tijdens het lopen. Misschien zou ik naar het bos (park) moeten gaan, daar zou dat toch moeten kunnen.
Ik bedacht dit net, omdat ik naar de boekenkast kijk, waarin ik laatst één hele plank heb ingericht met de boeken die ik nog niet / helemaal / gelezen heb. Ze passen er niet eens allemaal op, er liggen nog een paar dikke romans die ik alweer maanden geleden uit een minibieb viste op een volgende plank.
Beter zou ik mijn avonden vullen met lezen, in plaats van serials te killen om mijzelf af te leiden van de pijnlijkheden des levens. Vroeger las ik toch best veel, maar de laatste jaren is er de klad in gekomen. Kon ik voorheen uren in een boek verzeilen, nu lees ik als het ware plukjes tekst van papier, afgewisseld met digitaal leesvoer. Vandaar dus, dat ik mij afvroeg hoe de leeshonger weer meer richting boekenkast te krijgen. Zou de combinatie wandelen en lezen een goede zijn? Slow-walking, met boek.


Vanochtend wierp ik tijdens het wandelen even een blik in een minibieb, ook al zou ik dat dus niet moeten doen, en ik vond daar een ‘kroniek van een innerlijke ontwikkeling’, met de titel ‘De tuinen van wijsheid’.(1) Wijsheid kun je nooit genoeg van hebben, lijkt me, dus sleepte ik het toch maar mee naar mijn boekenhol. Terwijl ik deze in mijn boekenkast plaats, schiet me de opmerking van één van de wijkmeesters te binnen, toen die met een assistent op kennismakingsvisite kwam. Toen ik ze tussen de verhuisdozen door de huiskamer in loodste, riep hij uit: “Goh, boeken… dat zien we hier niet vaak!” en ik stamelde wat want ik wist niet goed hoe te reageren op iets dat op een compliment leek, maar tegelijkertijd mij als een buitenbeentje bestempelde.

Ik houd trouwens erg van de minibiebjes. Ik haal er soms wat uit, en stop er soms wat in. In het GratisTekeningenTijdperk deed ik die soms ook in kastjes. Er zijn ook andersoortige ruilkastjes in het openbaar. Ergens in een verder gelegen deel van de wijk is een kastje voor (zonder koeling langer houdbare) etenswaren, daar doe ik soms wat in. Ik zou zelf wel van die kastjes naast mijn huis willen, maar wordt dat wel gewaardeerd? Gaat het niet weer allerlei stressige situaties opleveren?

In de inleiding van de kroniek lees ik dat er vijf hindernissen zijn die een belangrijke bijdrage leveren aan allerlei stress-situaties tijdens de innerlijke ontwikkeling: zintuiglijk verlangen of begeerte; alle vormen van boosheid; mentale luiheid en traagheid van geest; zorgelijkheid en rusteloosheid, en sceptische twijfel of besluiteloosheid.
Wtf, wordt ik hier omschreven? En wat doet dat met mijn innerlijke ontwikkeling? Help!
Ik lees een stukje verder, en de lust tot lezen ontgaat mij alweer snel. Natuurlijk kan ik het pas weten als ik het daadwerkelijk gelezen heb, en ja, vooroordeel vooroordeel, maar is dit niet een zoveelste dogmatische beschrijving van hoe het allemaal heurt te zijn in het leven.


Een ander boek waarin ik poog te lezen, werd laatst door iemand op Mastodon aanbevolen, en het was zowaar in mijn bieb te leen – dat komt niet vaak voor, dus haastte ik mij om het vervolgens op de Ongelezen-plank te laten belanden. De eerste 42 bladzijden van ‘Crucial conversations. Gespreksvaardigheden voor als er veel op het spel staat.’ (2) heb ik gelezen, en dat is waarschijnlijk véél te vroeg om een oordeel te vellen over een boek waar tijden aan gewerkt is. Sorry!
Maar.
Zoals ik vaak heb bij zelfhulpboeken, heb ik het idee dat er altijd van een ideale situatie wordt uitgegaan. In dit boek lijkt er vanuit gegaan te worden, dat iedereen altijd in is voor een goed gesprek. Ik weet niet hoe het met u zit, maar mijn ervaring is dat bijna niemand wil praten met me. En dan vooral in de situaties ‘waarin er veel op het spel staat’. Maar misschien moet ik eerst nog even rustig verder lezen, ik heb nog 2 weken.

Een minuut of tien nadat ik bij de minibieb vandaan liep vanochtend, begon het te regenen. Het begon zacht maar gestaag, al snel moest de plu op om niet compleet doorweekt te raken.
Op een punt waar ik ook had kunnen kiezen om sneller thuis te kunnen zijn, besloot ik toch om de gebruikelijke, langere, route te volgen. Ik maakte me zorgen om mijn luiheden en besluiteloosheid, dacht aan al die ongelezen boeken, en ik wilde nu eens wél iets af maken, al was het dan maar ene silly walk.
Redelijk doorweekt maar toch ook wel ontstressed kwam ik thuis.



(1) De tuinen van wijsheid. Kroniek van een innerlijke ontwikkeling. Kheminda Merkus, 1998.
(2) Crucial conversations. Gespreksvaardigheden voor als er veel op het spel staat. Joseph Grenny et al., 2022

terug naar boven