Silly Walks (9): In het duin (3).

Nu ik hier al een paar maanden woon, leek het me tijd ook wat meer op het strand door te gaan brengen, dus plande ik een route die zou bestaan uit een stukje met de bus richting strand Camperduin, dan richting Schoorl lopen via datzelfde strand, en daar ergens de duinen in via een avontuurlijk pad, waarvan ik niet precies wist waar dat begon.

What could possibly go wrong, zou menigeen denken, maar natuurlijk ging er al vrij snel iets wrong: ik ben nog niet eerder met de bus die kant op gegaan, en ik had wel gekeken waar ik eruit moest, maar in de bus werd het opeens heel onduidelijk. Pas achteraf denk ik wat er aan de hand was: de opsomming met de haltes, zowel op het schermpje en hoorbaar via de boordstem, liep waarschijnlijk niet synchroon met de haltes. Dus raakte ik in de war.
De chauffeur leek het ook allemaal niet te weten, of hij vond het grappig, geen idee. Lachend reed hij gewoon door, zelfs bij de halte te laat wilde hij doorrijden, maar stopte dan toch maar toen hij mij vertwijfeld bij de uitgang zag staan. Ik weet niet zo wat er grappig aan was... misschien dacht hij dat ik een Duitse ben, dat denken vrij veel mensen steeds. Met bijpassend commentaar, over bunkers en zo. Terwijl het grootste deel van de regio hier hun inkomsten aan diezelfde Duitsers verdient... toen ik deze wandeling maakte, kwam ik voornamelijk Duitsers tegen, die toch duidelijk ergens in de buurt dan ook dure vakantiehuizen huren en hier eten en drinken en vertierelieren overal.

Anyway, daar stond ik opeens op een verlaten plek op de Hondsbossche Zeewering, langs de autoweg. Gelukkig ontwaarde ik na een paar minuten wanhopig rondspeuren een pad richting de dijk, en daar kon ik met een trap aan de zeekant lopen, en dat bleek zelfs een zeer lopenswaardige route, omringd door 'kwetsbaar' duingebied, volgens de blauwe bordjes, die overal mensen waarschuwen dat ze daar niet de duinen in mogen.

Het was wel een behoorlijk lange weg, die ik terug moest lopen om alsnog bij mijn beginpunt te komen.
Na drie kwartier vond ik een strandslag - en eindelijk vind ik nu ook het juiste woord, ik dacht altijd aan strandafslag of strandopgang -dankzij deze niet echt actuele website- en was ik uiteindelijk na ongeveer een uur op mijn beginplek. Het waaide stevig, maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken. Het voelde ook wel als een uitdaging, en het was mooi weer, met af en toe bewolking, en af en toe weer wat zon. Af en toe zeilde er een luchtzeilvaarder voorbij, die heen en weer langs de kust voer; het zag er raar uit: alsof er een soor 'pod' onder het zeil hing. Zat daar iemand in? Het had iets onheilspellends en buitenaards engs.

Toen kwam uitdaging twee: waar is de strandslag die ik zou nemen om de duinen te kunnen doorkruisen richting huis? Overal leken doorgangen te zijn, maar die waren allemaal met de blauwe waarschuwingsborden beplant. Het werd een lange tocht, en dan moest ik ook nog minimaal een uur door de duinen...
In de verte pakten donkere wolken zich samen, en ik probeerde in te schatten welke kant ze opgingen. Omdat ik geen ene clue had, liet ik het maar gaan. Zodat ik opeens, terwijl strandslag Schoorl in de verte opdoemde, verrast opzij keek en de donkerte wel érg dichtbij kwam. Op Buienradar leek er geen onweer op komst, en ik zag eindelijk een pad waar ik wel in mocht, dus besloot ik het er toch maar op te wagen niet te gaan schuilen in de strandtent.

Om in het duingebied te komen, moest ik een onwijs steile duin op, in rul zand, en dat was ik duidelijk niet meer gewend. Zou ik wel boven komen? Een aantal keer stopte ik om op adem te komen, uiteindelijk lukte het maar manmanman wat was ik kapot. Gelukkig was er aan de andere kant waar ik weer naar beneden moest wel een gammel bankje, waar ik even een tijdje kon uitrusten en wat eten en drinken.

Op dat moment voelde ik me al wat verwilderd.
Ik weet niet wat dat is, of anderen dat ook hebben. Maar ik heb vroeger wel eens commentaar gekregen, dat mijn ogen 'raar' werden, en dat was altijd als ik lange tijd buiten was geweest. Het lijkt alsof er iets met mijn pupillen gebeurt, misschien door het vele licht? Ik weet het niet. Misschien moet ik volgende keer een paar selfies maken van mijn ogen: bij het begin van een wandeling, halverwege, en op het moment dat ik me verwilderd ga voelen. En op het einde. Zou ik dan het raadsel van mijn rare ogen kunnen ontrafelen?
Ik voel het namelijk ook, in mijn ogen, dat er iets is, maar wat? En hoe komt dat? Weird!
Het eerste stuk had ik voornamelijk mijn zonnebril op, dus toen was het nog niet zo erg. Aan het einde van de rit echter was het vrij donker, dus geen zonnebril, en leek de weirdness van mijn ogen sterker toe te nemen. Wat merkwaardig toch!

In mijn verwilderdheid leek het me een goed plan dan ook gewoon het wilde pad te gaan, dat ik vooraf had uitgekozen. Nóg een duin op en af, en toen kwam ik bij zo'n oversteekhek, dat het wild tegenhoudt en de wandelaar doorgang biedt. Erbij stond het bord, dat je het gebied op eigen risico betreed, en dat vond ik al wat afschrikwekkend: voor mijn geestesoog zag ik mij al omringd door een bloeddorstige kudde hooglanders, die mij als indringer in hun habitat zagen. Daarbij was het pad erg onduidelijk, en tot overmaat van ramp had mijn G.maps mij ergens in zee gepositioneerd, dat ik eigenlijk niet goed wist of dat wel ging werken. Tel daarbij op een al vrij hoge vermoeidheid door de extra wandeling van een uur... dit was geen goed plan.
Ik keerde op mijn schreden terug, en besloot dan maar het wat saaiere fietspad te volgen.
Na een tijdje vond G.maps mij weer terug, en kon ik mijn weg weer vinden.

Bij een kruising was één weg met een hek afgesloten, vanwege hoogwater. De andere weg was niet afgesloten, maar er stond wel hetzelfde bord: afgesloten vanwege hoog water (een klein geel bordje langs de kant). Onbegrijpelijk, maar ik moest toch echt die kant op. Hoe kwam ik anders thuis? Een paar fietsers besloten daar weer terug te keren, dat maakte mij wat ongerust. Wat zou ik gaan aantreffen?

Dat werd al snel duidelijk.
Een enorme waterplas, dat je eigenlijk misschien beter al een meertje kon gaan noemen, had de weg die op die plek wat naar beneden liep, compleet versperd. Het water liep natuurlijk ook verder door het gebied. Nu was er wel een pad gemaakt / ontstaan?, waar ik een paar fietsers met hun fietsen het nog behoorlijk hoge duin op zag zwoegen. Met volle bepakking, ook nog! Ik besloot die route dan maar te nemen. Er stond tenslotte geen bord dat je daar niet in mocht, dus waagde ik het er maar op. Eenmaal op dat pad, zag ik vele fietsers met hun fietsen omhoog en weer naar beneden sjouwen. Ik had het dus relatief makkelijk :-)

De route over het saaie fietspad was trouwens evengoed ook erg mooi en afwisselend. Het was niet heel erg druk, en soms is het ook wel fijn, om te weten dat er toch wat mensen in de buurt zijn, als je alleen op pad bent. En soms ook niet: een tegenliggende man op een fiets keek heel erg naar me, en achter mijn rug hoorde ik hem afremmen. Ik keek even heel snel achterom, en inderdaad zag ik hem stoppen. Ai, dat is niet heel erg prettig. Maar ik volgde mijn routine maar: net doen alsof ik niets in de smiezen heb. Ik deed wel mijn capuchon af, zodat ik beter kon horen of er iets achter me was. Ik hoorde niets, gelukkig, en na een tijdje keek ik weer en was hij weg. Thank god!
Als er íets is waar je geen zin in hebt, is het gezeik in de duinen.

Which reminded me: wat te doen als ik moest plassen? Na zo'n lange tijd lopen moet dat toch een keer gebeuren. Daartoe had ik wel mijn plastuitje meegenomen, maar op deze weg kon je bijna nergens terecht, het was een vrij open gebied, en er waren tot op dat moment geen zijwegen. En wat mij ook nog steeds tegenhoudt: als je alleen bent, is het vrij lastig om zoiets te gebruiken, omdat je ook moet opletten of er niemand aankomt. Ik vind het nog ingewikkeld.
Gelukkig moest ik niet echt nodig, en ik bedacht me dat er op enig moment een uitspanning zat aan te komen, daar kon ik dan wel naar de wc.

Na enige tijd werd het weer bebost gebied, dat was ook wel even fijn, wat meer beschutting. De Berenkuil, die uitspanning waar ik wel toch hoopvol naar uit had gekeken, was al gesloten natuurlijk (ik was tenslotte een uur later dan gepland). Het is trouwens echt in een kuil gelegen, het is trouwens ook een stuk kleiner dan ik had verwacht. Hoe dan ook, ik moest door.

Toen ik dan eindelijk op vertrouwder duinterrein kwam, hoorde ik een versterkte mannenstem. O no, de Avondvierdaagse! Of schrijft men dat tegenwoordig met een cijfer erin: Avond4daagse?
Kwam ik nu ook nog terecht in een stoet tetterende wandelaars?
Bij de weg waar ik de duinen uitkwam, zag ik gelukkig niets van dat alles, behalve dan een man die me nieuwsgierig aankeek, en ik keek verwilderd terug. Ik voelde me een wolvenkind inmiddels, dat net tot de beschaving toetreed. Wat was dit allemaal hier?

Een groep mannen bij een ijsjestent bespraken me luidruchtig, maar ik kon alleen nog denken aan thuis, ik wil naar huis, ik wil naar de plee, ik wil eten en zitten op mijne edele reet gedurende uren om te turen naar ene televisieserie.
En zo geschiedde.

terug naar boven