Stappen (11): Niet naar beneden trappen.

Nooit naar beneden trappen, altijd omhoog.
Misschien denkt u nu: "Nou nou... is dat niet wat overdreven? Altijd, altijd... hoezo, altijd?" En misschien had u ooit gelijk, maar wanneer dat geweest moet zijn ben ik even kwijt. Was er ooit een tijd, dat naar boven trappen niet nodig was? Moeten we hogerop ontzien? Als u dat denkt, dan is het vast fijn toeven op uw hoger gelegen trede.

Ik zou u graag om de oren slaan met politieke wijsheden, ik blader in de boeken die ik las, transcribeer praatjes van denkers, lees weer een ander boek met nog meer inzichten en ik lees en ik lees, maar ondertussen krijg ik de emails van de instituten die ik om hulp vroeg, en ze verwijzen naar hoe ze hier en daar hun adviezen gaven, hun werk deden toch mevrouw, en hier kunt u nog eens rustig nalezen hoe en waarom en wij hebben ons werk wel voldoende gedaan mevrouw, en met een 'hartelijke groet' word ik als medisch kwetsbare nogmaals van de trap geduwd.
Eigenlijk zou ik moeten weigeren de term 'medisch kwetsbare' te gebruiken, want het lijkt mij een neoliberaal frame waarmee men een hek zet om onze precaire levens, en waarmee de feitelijk standaard kwetsbare mens - namelijk: iedereen is kwetsbaar - wordt weggeschoffeld onder een onwelriekend tapijt van onjuistheden.

Toch een citaat dan, uit het boek 'Health Communism' van Beatrice Adler-Bolton en Artie Vierkant (2022):

"Degenen die als overschot worden beschouwd, worden door de systemen van kapitalistische productie tot overmaat gemaakt en zijn bijgevolg neergezet als een afvoerput of een last voor de samenleving. Maar de overtollige bevolking is een essentieel onderdeel van de kapitalistische samenleving geworden, met veel industrieën die zijn gebouwd op het onderhoud, toezicht, bewaking, ordehandhaving, gegevensextractie, opsluiting, studie, genezing, meting, behandeling, uitroeiing, huisvesting, transport en zorg van het overschot. Op deze manier worden degenen die als niet-waardevol leven worden weggezet, in stand gehouden als een bron van uitbuiting en winst voor het kapitaal."

(pag. 5, vertaling door G.translate en nagekeken door mij)

En ziedaar meteen het antwoord op de vraag, waarom de neoliberalisten, die toch zo op het geld zitten, het dan niet erg vinden dat zoveel zieken de maatschappij juist veel meer geld kost. We zijn een toegevoegde waarde voor het verkrijgen van meer geld, voor al die bedrijven en organisaties die juist afhankelijk zijn van onze ziekten en misère, en al die mensen die ook maar liever gewoon hun leven lijden, en niet zoveel gedoe zeg, doe normaal! en who cares want we lagen toch al op de onderste trede dus wie daar vanaf dondert heeft geen centje pijn hoor, en zo gaat alles door en herhaling na herhaling na herhaal ik mezelf al? Jawel.