Stappen (12): De nooduitgang.

Het woord 'nooduitgang' bezorgt mij iedere keer weer de herinnering aan de gezongen zin 'Waar is hier de nooduitgang?' van de vroegere band Het Goede Doel, en ik heb zelfs net even een oude opname van een live-versie bekeken, het is vreselijk 80's met de hairdo's en Henk Westbroek, waarvan we toen nog niet wisten hoe graag hij vanuit de onderbuik spreekt. Gelukkig hebben we daar nu Twitter voor. Is het u ook opgevallen, dat in het liedje de letter 'd' niet als een 't' wordt uitgesproken, maar daadwerkelijk als een 'd', waardoor het als 'noo-duitgang' klinkt. Het meezingende publiek gaat wel voor de t-versie.

De nooduitgang op deze foto komt vanaf het uiterste puntje van waar een station overgaat in spoorweg. Het is niet op de foto te zien, maar ik vermoed dat de trap eindigde in een kooiconstructie, die van buitenaf niet toegankelijk was. Of mensen in nood daar wel naar buiten konden, is mij ook niet duidelijk.

Ik werkte min of meer verplicht bij Knorporix, een vreselijk klotebedrijf daar in de buurt, waar mensen nogal buitensluitende manieren van doen hadden, maar hee: alles voor de poen natuurlijk. In de pauzes vluchtte ik weg, naarstig op zoek naar een nooduitgang, die zich pas na maanden aan mij manifesteerde in de vorm van hevige angsten en tormenterende buikkrampen en hoe ik mezelf op een gegeven moment echt letterlijk niet meer ertoe kon zetten om daar naartoe te gaan; iedere keer dat ik de brug over moest om naar het treinstation te komen, begonnen mijn darmen te kronkelen en te konkelen. Pas zodra ik een andere route nam, wég van het station, kwam het een beetje tot rust. En bij een volgende baan herhaalde zich dit: ook daar zocht mijn lichaam naar de nooduitgang. Zonder mijn medeweten overigens, en het is natuurlijk ook niet zo, dat ik dééd alsof ik ziek was.

En zo zijn er vele mensen in nood, en zij zoeken een nooduitgang, en dat kan gaan op velerlei manieren. Je zou denken, dat een overheid dat juist zou willen voorkómen, maar niets lijkt minder waar. Er valt tenslotte ook veel geld te verdienen aan mensen in nood, en je wilt toch niet dat dat wegvalt. Een mooi voorbeeld vind ik de werkloze jongeren die worden opgeleid als coaches, om andere werkloze jongeren naar werk te geleiden. Enige tijd geleden stonden er van die wervende teksten in de buurtkrantjes, om jongeren op te leiden als zo'n coach. Dus eigenlijk is het een soort piramidespel: er zijn coaches, die anderen coachen om ook coach te worden, en die gaan dan nog weer anderen coachen om coach te worden, en uiteindelijk is iedereen een coach, en zijn er te weinig werkenden in andere sectoren en ... o... wacht...

Ik zou graag de nooduitgang vinden naar een maatschappij, waarin er een basisinkomen is, dat er voor iedereen voldoende is om gezond en veilig te kunnen leven en wonen. Dat wordt nog wel even zoeken, denk ik. En terwijl ik zoek (u hopelijk ook) kan ik meteen even een stuk schrijven over Knorporix, met de bijpassende foto's die ik toen maakte (gaat OOK even duren).