Soms kan ik opeens weer terugverlangen naar het wonen in een groot kraakpand. Ik heb in meerdere gewoond, en hoewel het ook niet ideaal was (er bestaat geen ideaal, zeker niet als je autistisch, vrouw, queer en multiple chronisch ziek bent), verlang ik er nu heviger naar dan ooit. Sinds jaren al woon ik alleen, en de eenzaamheid heeft met de komst van het coronavirus een kooi van mijn appartement gemaakt. En met al het zinloze geroddel om me heen, verlang ik des te meer naar een plek waar ik wél welkom ben, waar mensen zijn die zich om me bekommeren, waar ik dingen mee deel.
En nee, sinds ik meemaakte, hoe buurthulpverleners meer om hun eigen veiligheid dan om die van hun cliënten geven, kan ik ook daar niet meer heen.

Een tijdje terug in een gesprek op M, merkte ik al eens op, dat de eenzaamheidsgevoelens in een soort eeuwigdurende golfbeweging gaan: er zijn dagen dat je een sprankje hoop hebt, of dat je zoveel dingen hebt die je afleiden dat het zowaar goed met je lijkt te gaan, dat je er een soort vrede mee lijkt te hebben. Tot er opeens weer iets is dat je zo raakt, het kan iets kleins zijn, een summier gebaar, een zweem van een gedachte aan iets fijns van voorheen, dat je je opeens zo immens alleen voelt, dat er geen uitweg meer lijkt te zijn. En dan nog alles daar tussenin.

Voorheen. Terug in de tijd. Dat wil je ook niet, want alles wat voorheen was, bracht ons hier.
Vooruit dus. Maar hoe? Er zijn echt mensen die met goede dingen bezig zijn, die verandering creeëren, die stappen zetten. Die moeten we steunen en helpen zoveel we kunnen. Ik noem er hier even een paar, maar de lijst is natuurlijk veel en veel langer. Steun en help en deel en doe!

Extinction Rebellion

Transnational Institute

Meer specifiek voor Nederland:

Extinction Rebellion

BIJ1

Migreat