Stappen (16): Universa.

Op social media kom je ze regelmatig tegen: memes met gedeeltelijk overlappende cirkels, waarin bepaalde tegenovergestelde waarden zijn vermeld, en in de overlap hun gedeelde waarde, en dan is dat grappig. Of niet, als je je daardoor beledigd voelt misschien? Vannacht droomde ik iets vaags, met verschillende universa, en ik dacht: daar moet ik over schrijven maar nu ben ik de verhaallijn daarvan alweer lang vergeten, mede omdat ik ging zoeken of 'universa' nu wel echt het meervoud is van universum, en ik verdween even in een universum van tegenstrijdige taaladviezen.
Inmiddels ben ik veilig weergekeerd, maar van de droom is weinig over. Het enige dat ik me nog herinner, is een landschap bestaande uit trappen, die geen echte trappen waren, meer een soort lappendekens van aan elkaar geknutselde latten en tapijtjes en weet ik veel, die gevaarlijk doorzakten en kantelden, en tientallen meters boven alles uit stegen. Op zeker punt aangekomen, besloot ik dat het veel te gevaarlijk was om nog hoger te gaan, maar toen ik omkeerde stonden er diverse pestkoppen me belachelijk te maken, en ze versperden de weg terug. Maar ik overwon ze en kwam veilig beneden. Daar bleek ik opeens in het bezit van een enorme sleutelbos, en realiseerde ik me, dat ik niet via die trappen hoefde te gaan, maar ook binnendoor kon nu. Ik verwachtte alle sleutels te moeten proberen op de ene deur die ik zag, maar meteen al de eerste sleutel gaf me toegang, tot wat de backstage was van een club annex café annex restaurant. Omdat ik niet achterlangs de optredende artiest over het podium wilde (vrij logisch), moest ik door het café naar ? (geen idee waarheen ik op weg was), maar alle stoelen waren poefjes en raar en niemand ging aan de kant dus ik moest over mensen heen kruipen en slalommen en er lag iemand in foetushouding achter de bar te lachen als een verdrietige waanzinnige en ik herkende de mensen als mensen van vroeger en X die lang geleden aan complicaties na een blindedarmoperatie overleden was en wat deed ik daar en wat deden zij daar?

De trappen van vandaag zijn in een kunstwerk dat ik jaren geleden zag op Art Rotterdam, maar waarvan ik de maker vergeten ben - mijn archiveringssysteem is geen systeem, het is wanorde met de schijn van een systeem, een universum van niets want je hoeft maar een paar dingen fout te doen of het is verdwenen. Dat is bij het universum waarin wij bestaan waarschijnlijk wat gecompliceerder, hopelijk, hoewel dat -zoals nu blijkt- voor ons als mens geen enkele garantie biedt voor ons voortbestaan. De servicevoorwaarden van ons universum zijn behoorlijk kut, zou je kunnen zeggen, de helpdeskmedewerkers geven niet thuis en de garantieperiode is al verstreken voor je geboren bent.

Eén van de taaladviezen was, dat universum geen meervoudsvorm zou hebben, omdat er slechts één universum bestaat. Gelukkig waren daar reacties over multiple universa, een verschil tussen het universum dat bestaat uit massa, energie, ruimte en tijd, en de individuele universa van de mens (en andere flora en fauna, wil ik daar aan toevoegen). Misschien zijn er nog veel meer soorten universa. Die moeten meanderen en zich langs elkaar wringen en persen en blijven steken, en soms misschien zelfs in elkaar opgaan, of worden ingekapseld, opgeslokt, en uiteindelijk ergens in foetushouding achter een bar belanden.

Nu besef ik opeens dat de tekening waar ik mee bezig ben, daar misschien ook wel mee te maken heeft, en ik wil daarnaar verwijzen, maar hoe doe je dat als die nog niet af is en alleen nog op de tekentafel bestaat, en niet hier, niet op 't Internet. Ik wilde de tekenworkshop online zetten, maar door alle gedoe was ik het vergeten en nu opent zich mijn tekenuniversum opeens weer.