Stappen (17): Marmertrappen.

In tijden van verwarring is het moeilijk ook nog te bedenken, dat je een foto wilt maken. Deze keer moet u het dus doen met deze weirde G.maps afbeelding, gemaakt door iemand in het Rijksmuseum, met links de garderobe en rechts de trap naar de uitgang. Deze foto stamt uit 2017, ik ben er al een tijd niet geweest dus ik heb geen idee of het er inmiddels alweer zo druk is. Deze foto is overdag gemaakt, terwijl mijn verhaaltje u meeneemt naar een moment van complete stilte... althans in dit deel van het museum. Een doordeweekse avond, ik was zeer vereerd met een uitnodiging voor de opening van een nieuwe tentoonstelling, in het kader van de design competitie waaraan ik had meegedaan. Er was een masterclass van een bekende ontwerper, wat meer een langdurig praatje was; de man leek wat vermoeid. Voordat dat überhaupt begon, hadden de genodigden, toch zo'n 200 mensen, al meer dan een uur staan borrelen, babbelen en nootjes eten. Dus toen na alle praatjes en lesjes dan eindelijk de officiële opening werd gedaan, en ons werd aangeraden nog wat te drinken en de tentoonstelling te bezoeken, liet ik mij dat geen twee keer zeggen: ik was eigenlijk wel uitgeluld.

Helaas heb ik ook geen foto van die situatie: het was in de nieuwe uitbouw van het Rijksmuseum, op de begane grond, naast een brede trap naar de eerste verdieping, die voor de gelegenheid was uitgelicht in de Pantone kleur van dat jaar: een mooie magenta die inmiddels in geen interieurlamplicht mag ontbreken.
Boven was een expositie, en ik weet mijn god niet meer wat het was, maar het was interessant en dus toog ik opgetogen naar boven, in de veronderstelling dat iedereen dat zou doen; ik bedoel: de expositie was geopend zojuist! Toen ik de trap opliep, zag ik de vermoeide kunstenaar een stukje voor mij uit ook naar boven lopen, op een paar treden lager gevolgd door een vrouw. Pas halverwege de trap keek ik even naar beneden de zaal in, en tot mijn verbijstering zag ik dat niemand, maar dan ook werkelijk NIEMAND naar boven was gegaan. Een zaal gevuld met 200 mensen, en ik was de enige die enthousiast naar de expositie liep, badend in Pantone Magenta om nog even subtiel de aandacht op mijne verschijnelijkheid te vestigen.

Er was geen weg terug, besefte ik meteen. Teruggaan zou nóg meer opvallen, en dus schreed ik zo gracieus mogelijk voort naar boven. Waar aangekomen de op mij voorlopende ontwerper even achterom keek naar mij, en zijn uitgeblustheid liet overwoekeren door minachting. Dacht hij nou dat ik achter hém aanliep? Mijn god! Hij kreeg de hoogwaardigheidsbekledenden op hem af, zodat ik kon ontsnappen naar het begin van de tentoonstelling, waar de 2 ingezakte suppoosten zich een ongeluk schrokken, dat er al iemand naar boven was gekomen. Snel sprongen ze in het gelid en in de plooi en glimlachten zo beminnelijk mogelijk als dat kon met verse kramp in de kuiten. Terwijl ik mijn ogen aan het donker liet wennen, werd ik ingehaald door het gezelschap van de ontwerper en Rijksmuseummensen. Ik moest mijn best doen niet bij ze in de buurt te komen, want als ik in een onvertogen moment dat wel deed, kreeg ik weer een afwijzende blik: weet toch je plaats, onderkruipsel van de mislukte knustelaars nog an toe, en zo ging ik langzaam door de donkere zalen, als een schim in de geschiedenis van een gesloten museum. Ik had het liefst naar helemaal beneden afgedaald, bij de 2 gigantische wachters had ik mij dan neergevlijd, overmenst als ik was door alle emoties van de avond. Om dan pas bij ochtendschemer ontdekt te worden, geheel versteend en verzuild tot een afgodin van geringere proporties, maar toch: een afgodin.

Dat ik de magenta trap afdaalde, bleek iedereen verdwenen, en ik vroeg me af of ik in een tijdsvacuüm terecht zou zijn gekomen. Wat was er toch aan de hand? Hoe kon het zo zijn, dat ik compleet uit de pas bleef lopen? Waarom begreep ik dit soort dingen toch nooit? Beneden stond een zenuwachtige man bij een statafel zijn aktentas te ordenen. Hij keek naar me, ik glimlachte vriendelijk; ik was vergeten dat er mensen zijn die daar niet tegen kunnen, en zijn bozige blik gaf mij de doorslag: genoeg van dit theater, ik ging naar huis.
Door een verder verlaten museumhal liep ik naar de garderobe. Ik had wel even willen ronddansen tussen al het marmer en de stilte, maar wist natuurlijk dat er minstens 3 paar ogen op mij gericht zouden zijn vanuit omringende camera's, en dus hield ik mij in.

De jongeman bij de garderobe kon mijn avond niet beter in stijl afsluiten: hij deed vervelend bijdehand, keek heel erg en té lang hoe ik de knoopjes van mijn vestje dichtte, en toen ik een foldertje pakte van een stapel, zei hij snarkerig dat hij dat nu juist aan mij had willen overhandigen. Waarschijnlijk was ik nu de persoon met de uitgebluste blik, want hij hield verder zijn mond en wenste mij een goede avond. Van hetzelfde en ik peerde richting uitgang, naar wat ik dacht dat een trap was en stapte de eerste stap en de tweede en... de tweede stap was veel te hoog voor een trap. Wat was dit nu weer? Ik deed nog een pas en toen bleek dat ik meer op een soort faux pas of een misstap of een neptrap stond. Verbeeldde ik het mij, of hoorde ik ergens zacht gegniffel? Hoorde ik allerlei camera's mijn kant opdraaien. Vloeide er een golf van genegenheid richting deze sufkut op gympantoffelen die het marmer betrad alsof het een klimparadijs betrof. Waardig klom ik weer van het fake gebeuren en vond de echte trap. Ik was klaarblijkelijk marmerblind, ter plekke geworden zomaar.

Bij de uitgangsdraaideur stond een man in pak, met oortje, ik zag nog net zijn mond bewegen en lachen en zich weer in de plooi trekken toen ik dichterbij kwam. Ik lachte lief en hij lachte even lief terug, dat maakte alles wel weer enigszins goed. De camera's draaiden weer in hunne standaardstanden, de luiken konden neer, de vloeren geboend. Wat er met die andere 199 mensen is gebeurd: ik heb nooit meer iets van iemand vernomen, en ik vermoed daar sindsdien een Rijksdriehoek van mysterieuze verdwijningen.