Stappen (20): Zij-trappen.

Lang geleden was er eens een Open Monumentendag, en het leek mij een goed idee de plaatselijke watertoren te gaan bekijken. Er stond een lange rij, en ik was dan ook blij toen ik binnen stapte. Maar één blik op de trap die de vele bezoekers naar boven leidde, en ik stond weer buiten. Een vrijwilliger riep: Dat doe je ook snel! en een andere persoon: Last van hoogtevrees? waarop mensen in de lach schoten, en nog sneller dan het licht maakte ik me uit de voeten.
Het shamen van mensen vanwege een bepaalde angst is echt niet okee trouwens. Maar degenen die dat doen zijn zelf ergens bang voor, en heel erg onzeker, en willen zo de aandacht op anderen vestigen, zodat zij zelf in ieder geval buiten schot blijven. Ik heb dat nu al zóo vaak meegemaakt, dat ik bepaalde patronen herken. Maar het blijft wel kut, als mensen zo doen. Het shamen maakt ook, dat niemand over dit soort dingen durft te praten, en er dus nog meer mensen onzeker zijn, en die gaan dan ook.... enzovoort enzovoort, dat schiet toch niet op, mensen.

Ik heb net gezocht naar foto's van het interieur toendertijd, maar behalve vele, vele foto's van de buitenkant kon ik helaas niets vinden. De toren is in 2002 verbouwd, en het ziet er nu heel anders uit. De trap uit mijn herinnering was rechts langs de ronde wand; een smalle, houten trap zonder leuning langs de muur, en aan de open kant van de trap was alleen een armetierig touw gespannen. En het was heel erg hoog, ook nog. Doodeng. Bij de gedachte alleen al krijg ik nog nare kriebelen in de onderbuik.
Ik heb het al vaker geschreven: ijzeren trappen bijvoorbeeld vind ik ook eng, en dan vooral ook als ze op één of andere manier doorzicht geven naar wat er onder is. Een trap moet voor mij zo min mogelijk onthullen, zo stevig mogelijk zijn, en van aangenaam materiaal. En het liefst dan ook nog brede leuningen of randen om de leuningen, zodat je niet het idee hebt naar beneden te kunnen donderen.
Ja, het is ingewikkeld.

De zij-trap is dus ook lastig. Er is altijd één kant open, en als er geen tegenliggers te verwachten zijn, is dat niet zo heel erg: dan kun je je aan de dichte kant naar boven/beneden laten gaan. Maar bij veel tegenliggers is er een nieuw probleem; dan is er dus een moment dat je langs die open kant naar boven/beneden moet. Heel veel zij-trappen zijn ook van ijzer, valt me op.
Bij de touwtrap in de watertoren kon ik me gewoon niet voorstellen hoe je dan naar beneden moest. En al die kinderen die mee waren? Iets in mijn brein blokkeert mijn lichaam ook daadwerkelijk, net zoals vroeger bij de gymles; dan moesten we allemaal over de bok springen, en de enige die bleef bokkleven was ik. Mijn brein begreep gewoon niet hoe het mijn lichaam over zo'n ding moest krijgen; en ook niet wat het fokking nut was ervan. Dat ik jaren later over voorwerpen moest springen om agenten of knokploegen te ontvluchten, wist ik niet. Maar adrenaline doet wonderen in die situaties, kan ik u verzekeren.

terug naar boven