Stappen (7): Hogerop. Of niet.

 

Twee bijna dezelfde foto's: de eerste genomen in mei 2015, de tweede is van februari 2023. Eén keer van alle vele keren dat ik langs deze trap kwam, ben ik de trap opgegaan, slechts een paar treden en toen vond ik het al niet erg prettig. Ik heb een foto gemaakt en ging weer naar beneden. Als de zijkanten van de trap dicht waren geweest, dus zodanig dicht dat je er niet doorheen kunt kijken, dan had ik het waarschijnlijk wel aangedurfd. Dicht voelt een stuk veiliger.

Ik vind het grappig, dat ik beide keren een soort laisser-fairderige manier van fotograferen gebruikte. Daar moet een reden voor zijn, maar helaas weet ik die niet. Misschien moet ik het nog eens overdoen, en kijken waarom ik dan eventueel weer die keuze zou maken (of niet). Was het omdat er zoveel te zien is, met zoveel verschillende perspectiefmogelijkheden? Of was ik gewoon al moe op het moment van fotograferen, en kon het me niet veel schelen?

Ook valt het op, dat door op een iets andere positie te staan, er dingen uit beeld vallen; zo lijkt het op foto 2 alsof het Mövenpick rechts achterin met de grond gelijk is gemaakt (van mij mag het!).
En het logo is veranderd, en daarmee de vlaggen en de uiting op de op een schoorsteen lijkende bakstenen bouwvorm, dat een liftschacht zou kunnen zijn.

Hoogtevrees

Is een raar fenomeen. Ik heb dit al zolang ik me kan heugen, hoewel ik me ook nog een tijd kan heugen dat ik er geen last van had. Op de kleuterschool klom ik altijd in een grote stenen beer op de speelplaats (vooral als ik het in mijn broek gedaan had, dan moest ik naar beneden gepraat worden...), en in mijn toenmalige slaapkamer klom ik altijd op de boekenplanken - die zoals vroeger nog gebruikelijk kon zijn, stevig verankerd waren IN de muur - zodat ik vanaf daar in een hoog kastje geheime brouwsels kon verstoppen. Dat mocht op een gegeven moment niet meer, maar ik kan me ook nog wel herinneren dat mijn ouders daar ook wel om moesten lachen, in ieder geval mijn vader.

Op de lagere school met gymles, werden we gedwongen in de rekken te klimmen, en dan moest je je in allerlei bochten daar doorheen zien te vlechten. Het ergste vond ik de bovenste sport, die was van metaal. Je moest daar dan overheen en dan aan de achterkant weer naar beneden of er weer doorheen, weet ik veel wat voor martelgang ze iedere keer weer bedachten. En hoe vaak ik ook aangaf dat ik niet durfde, niemand kon het iets schelen. Ik denk dat ik daar mijn angst daar erger is geworden. Ik droom er nog steeds wel eens over, over trappen die opeens van vorm veranderen en dat ik er dan doorheen moet klimmen en zo meer.... niet te doen.
En dan IRL de ellende. Soms zijn er bruggen waar ik niet overheen durf. Sinds 2017 heb ik een variant op de ziekte van Ménière, en ben dus vaak duizelig: mijn evenwichtsorgaan op rechts is behoorlijk verstoord in functioneren. Met als gevolg, dat alle sensoren in mijn lichaam constant open staan, om mij op de been te houden. Als autist was toch al alles nogal ongefilterd, en dit maakte dat vele malen erger. Licht, flitsen, zonlicht, contrasten, alles komt heftiger binnen, en dus ook bijvoorbeeld dieptes. Bruggen zijn een probleem geworden, want meestal overbruggen zij water, en dat beweegt, vaak ook in combinatie met weerkaatsing van licht, en veroorzaakt schitteringen: tesamen heeft dat een akelig effect op mijn welbevinden.
In combinatie met de hoogtevrees is dat soms echt reden om terug te moeten lopen, of omlopen, of wat dan ook. Zo vatte ik eens het plan op, om via Schellingwoude en Zeeburgereiland naar Oost te wandelen. De eerste brug kwam ik tegen via een trap, waar ik niet op durfde, dus toen ben ik teruggelopen en via het fietspad gegaan, en toen zover mogelijk bij de reling vandaan gaan lopen. De tweede brug waren de trappen nog erger: ijzeren trappen waar je doorheen kunt kijken. Ik ben een heel eind teruggelopen, en toen kon ik met de tram verder.
De Rozenoordbrug, waar ik voorheen altijd wel okee overheen ging, was een ramp geworden. Het duurt een paar minuten voordat je aan de overkant bent, en dan was ik compleet dizzy en wankel. Zeker als het ook nog eens waaide... Dat was ook nog een ding: wind. Opeens kon ik niet meer tegen wind. Ik word er doodmoe van, en ik weet niet precies hoe dat zit. Dat doet blijkbaar iets met mijn systeem. En vermoeidheid leidt bij mij meteen tot meer duizeligheid, waardoor ik met enige regelmaat enigszins loop te zwalken als een dronkelap. Nou ja, niet zo heel erg, maar ik moet daarvoor wel mijn best doen, om dan geen misstappen te doen. En dat lukt niet altijd, dat betekent dus extra uitkijken waar ik loop.

Ik weet niet of deze trap dit verhaal verdient. Het is niet anders. En de ene trap is de andere niet. En hoogtevrees is kut. Een kennis van me heeft ook hoogtevrees. Toch wilde hij graag in zo'n kraanhotel overnachten, blijkbaar, want zijn vriendin gaf hem een overnachting daarin kado en hij ging mee. Hij moest geblinddoekt de trap af, vertelde hij later, anders kon hij niet meer naar beneden. En zo is ook de ene mens de andere niet; mij interesseert het uitzicht van een kraanhotel of kraanrestaurant of wat voor kraanbeleving dan ook geen bal. Ik kijk wel naar de foto's van anderen, dank u vriendelijk.