Stappen (9): Schapen. Met jassen.

Waarom maak je een foto, wat is het doel? Ik dacht slim te zijn, en dit even op te googelen, maar viel daarbij in een marketingjargonfuik van jewelste, en als er iets is waar ik een ontzettende hekel aan heb, is het dat. Dus neen, ik ga daar verder niet op in. Zijn er echt nog mensen die zich iets van marketingtechnieken aantrekken, als ze een website maken, hun werk ergens aanbieden etc? Ik denk het wel, hordes waarschijnlijk, net zoals op deze foto.

Deze horde was al ontstaan op Klotestad Centraal Station, ik wist niet wat ik zag. Eindelijk had ik mezelf eens overeind de buitenwereld in weten te bonjouren, voor een rustige wandeling door de duinen, werd ik met deze hordes geconfronteerd. Het was nog in prepandemische tijd, dus dat we met veel te veel mensen de trein in propten was nog te overkomen.
Wat opviel aan de horde, was dat ze bijna allemaal zo sportief gekleed waren. Op de foto is dat niet zo goed te zien, maar in de trein was het één en al sportjack in frisgewassen kleuren, het rook ook naar wasmiddel: iedereen was op zijn sportbest en fruitig en opgetogen en allemaal waren ze op weg naar een doel. Ze hadden allemaal een doel.

En dan ik.
Gekleed in mijn wat vale lange jas, die ik altijd aanheb als het nog geen zomer is, met waarschijnlijk wel een soort van sportief ogende broek. Een rugtas, dat heb ik dan wel, waarschijnlijk had ik ook een sjaal om, het was nog vroeg in de ochtend, en ik had geen ferme sportstappers maar gewoon simpele gympen. Een doel: had ik ook. Ik wilde even naar de zee kijken, en dan door de duinen teruglopen naar mijn geboortestad, en vanaf daar weer terug met de trein. En dat dan in alle rust, ik was expres vroeg op pad gegaan.

Die hordes: er bleek een wandelzoveeldaagse aan de hand te zijn, of misschien was het een nationale strandloopdag, weet ik veel. En daar was massaal gehoor aan gegeven. En even was ik schaap tussen de schapen, en viel het niet zo op dat ik het Zwarte Schaap ben, hoewel ik al vrij snel blikken te trotseren had. En opmerkingen. Op de foto is het niet te zien, maar op het moment van scherpstellen hoorde ik achter mij een stel zich hardop afvragen, wat ik daar deed, zo vreemd gekleed, zo ga je op een wandeltocht toch niet gekleed! Ik wist niet dat er speciale eisen aan wandelkleding waren gesteld, en nogmaals: als ik op de foto kijk nu, hadden toch meer mensen niet heel specifieke wandelkleding aan. Misschien lag het aan de lengte van mijn jas. Mag je alleen korte jassen dragen, want korte jassen zijn sportief en korte jassen zijn goed voor bij het wandelen. Lange jassen niet. In lange jassen kun je niet wandelen.

Later, toen de hordes waren afgevoerd naar hun wandelstartpunten, en ik eindelijk in rust door de duinen banjerde, trof ik een bunker aan en vond het wel tijd voor een fotomoment. Twee jongemannen op fietsen reden langs op het fietspad, en ze begonnen in scherts-Duits dingen naar me te roepen. Dat ik de bunker van mijn opa was komen fotografieren, dat soort dingen. Ik was te verbaasd om iets terug te roepen.
De toerisme-paradox: aan de ene kant wil men profiteren van toeristen, zet men marktjes neer, kraampje hier en daar, etenstentjes, restaurants, souvenirshops, hotelketens, bed-and-breakfasts, AirBnB kan er ook nog wel bij, des te meer we verdienen aan de toeristende mens, des te beter. Aan de andere kant blijken toch vrij veel van die toeristenprofiteurs een hekel aan Duitsers te hebben. Zo was ik eens in een andere overgetoeristisseerde trekpleister aan de kust, waar ik op 30 fietsminuten vandaan woonde. Na een strandwandeling passeerde ik een marktje en wandelde daar nietsvermoedend en doodgemoedereerd langs een kraam waar twee mannen stonden. Ze keken vrij geamuseerd naar me, ik negeerde ze maar hoorde ze wel praten. In het Nederlands - en ja, ze hadden het over mij: dat is duidelijk een Duitse hoor, en nee, die hoefde hij niet hahahhahaha.

Mijn blik is dodelijk. Dat is niet altijd zo geweest, ooit was mijn oogopslag van een zoetgevooisde liefelijkheid waar men van heinde en verre over sprak. Die tijd is voorbij. En ik loop daar liever niet zo mee te koop, maar voor u, zeer gewaardeerde lezer, wil ik toch graag een waarschuwing plaatsen. Ik doe het niet expres, maar het is waarschijnlijk ook niet geheel per ongeluk, dat mijn blik u treffen kan. Misschien kunt u beter even uw mond houden als ik langs loop.

Nu wilt u weten hoe het met de marktkoopmannen is afgelopen.
Ze verschrompelden ter plekke tot dode vissen, en zijn meegesleept door de oude kater van café 't Hart van Stael naar de fietsenstalling bij de kerk daar tegenover, waar de koster er drie dagen later over uitgleed en beide dorhouten heupen brak; hij overleed enige maanden later in een verpleeghuis.