Vandaag (1): Iedere dag een nieuw jaar.

Zullen we troosten op het nieuwe jaar? Je kunt er tenslotte niet vroeg genoeg mee beginnen.
Dagen de bommen
en naakt onze ondergang,
hoe verdwaald we zijn
in kostverloren zelfverwijt,
onzichtbare pijn.

Klamp me vast, als je kunt,
maar wat kan ik schrijven zonder woorden,
wie vertaalt me deze vuurwerkstunt
als alles voorbij de rook,
voorbij het lawaai,
voorbij is.

Vandaag (2): Natte sokken.

Dat ik als kapitein op dit eeuwige faalschip dan net even twee keer met mijn gympies door een slecht doorwaadbare plaats moest, in de steeg die naar de berging leidt.
Ik was er al twee jaar niet geweest!
Er was niet veel veranderd, anders dan dat de dozen door de overvloedige vochtigheid in elkaar gezakt waren.
Wie zet ze daar dan ook neer! hoor ik Mulder roepen in mijn achterhoofd.
Nu bestel ik regenlaarzen bij een nieuw humeur.

Vandaag (3): Bevroren.

Het nieuwe humeur bleek al jaren uit productie, de webwinkel was vergeten het van de site te halen.
Hoeveel duizenden zielen zullen net als mij gedacht hebben, dat er nog een sprankje hoop was?
Nu moet u het doen met mijn oude humeur, en dat was al niet best, zeg maar gerust dat het een versleten humeur was, met afbladderend vernis en zwarte gaten all over the place, maar ik had het een nachtje op het balkon gehangen omdat ik dacht dat het de mufheid weg zou nemen - en nu is het bevroren

Vandaag (4): Muziek dan maar.

Muziek dan maar, want alles beter dan het hebben over de gevoelstemperatuur. En ook kan ik maar beter niet schrijven over

of                             en ik wil al helemaal niet denken aan

                   en het liefst zou ik                                                                                      vergeten, en dan die
van                                                      . Mijn god!

Vandaag (5): Vreemd toeval.

Gisteren is niet vandaag, maar ik ontving toen wel your underground electronic music art DIY counter culture lifestyle zine Shadow Wolf cyberzine issue 11, en daarin vond ik dit:



Sic Text description of the article:
COSMOPOLITAN FINGERING on Nietzssche's Last Man in contemporary form or why ironic techno DJ's play bad trance records
" Fukuyama warned that his radiant city would be haunted, but he thought its specters would be Nietzchean rather than Marxian. Some of Nietzche's most prescient pages are those in which he describes the 'oversaturation of an age with history'. 'It leads into a dangerous mood of irony in regard to itself', he wrote in Untimely Meditations, 'and subsequentlyh into the even more dangerous mood of cynicism', in which 'cosmopolitan fingering', a detached spectatorialism, replaces engagement and involvement. This is the condition fo Nietzsche's Last Man, who has seen everything, but is decadently enfeebled precisely by this excess of (self) awareness"
(From Mark Fisher - Capitalist Realism 2009)

Beneath the text is a catlike figurine wearing a Legowelt sweater and holding a musical keyboard to its chest with its right hand, while fingering the keys, and it says in a text balloon: So now you can look smart with your detached spectatorialist friends and drop: 'you are nothing more then a cosmopolitic fingerer in an oversaturated age of history'. [end image description]

... en natuurlijk kon ik niet anders dan denken aan die weirde solosexdroom 'Nogal nerdy fetish (2024).

Voor al degenen die nu beweren dat toeval niet bestaat: think again! Toch? Want als dat niet zou bestaan, wat zou het dan zijn? Bedrog? Zou ik de inhoud al ergens gezien hebben, zonder me daarvan bewust te zijn geweest? Ik heb het even opgezocht: op de bandcamp merch page van Legowelt waar ik het vandaan kocht, is dit stukje niet te zien. Dus neen, geen bedrog.
En voor degenen die zich heel misschien mochten afvragen, of het dan niet omgekeerd evenredig geen toeval kan zijn, als in dat Legowelt over mijn droom las en toen het stukje schreef en tekende en de magazine publiceerde en en en...: Ik kocht het op 4 jan, en dat is dan wel ongeveer rond de tijd dat ik dat droomde, op 6 jan zette ik het online denk ik. Dus dat is al helemaal onmogelijk. Maar ook weer vreemd toevallig.

Conclusie: wat een vreemd toeval, in een soort kwadraat!

Vandaag (6): Drager van Dingen.

Hoe zich een berg aftekent
tussen de schouders
de striemen
rivieren van rode sneeuw.

Doucement, doucement!

Naar boven en beneden
hetzelfde pad je rug op
de benen
de hefbomen
de grond
van je bestaan.

Vandaag (7): Stof.

Mijn woorden verwaaien al jaren over zandvlaktes
langs Jupiter en Maan
voorbij de eeuwigheid.

Ik las
'verwikkeld in hevige botsingen
op de assen van vooruitgang'
en zag een eindeloze rij blauwe
body bags
op het heikelste punt van ondood
tot zand erover.

Ergens anders las ik over
windstoten volgens harmoniemodel
en hoe oorlogsmisdaden liever worden weggewist
terwijl tienduizenden levens
weggevaagd.

En hier zit ik in een ditje of datje
een piekering
verdriet
en maar ook het stofhappen in eindeloze woede.

Vandaag (8): Gedichtendag.

Hoera! Lang leve
vandaag het gedicht,
morgen ligt alles weer open.

Vandaag (9): Lucht.

Vandaag (10): Treurgas.

Las ik over ongelukken, zelfs één met dodelijke afloop en één met een slachtoffer met blijvend letsel, bij diverse overslagbedrijven in het land, waardoor er problemen onstaan met afvalverwerking hier en daar. Eén van die plaatsen heeft de illustere naam Treurenberg en wie die naam verzonnen heeft en waarom zal me worst wezen, want alles is inmiddels al dieptriest tot vér beneden vriespunt ook al waait het gewoon bij een graad of 10 Celsius boven nul.
Overslaghal Treurenberg.

Kocht ik ook een slaapmatje voor overnachtingen en ander hopelijk wat gemakkelijker ligbewegingen op uiteenlopende grond, en hoopte ik voor het geld dat ik daar aan uitgegeven had een toch echt zelfinflaterende oplossing in huis te hebben gehaald, moest ik bijblazen maar dan wel zoveel dat er een tegengasreactie ontstond en ik bij iedere bijblaas zélf geïnflateerd werd, en was ik net van mijn flatuleusheid verlost, steeg ik nu op en hang ik tegen het plafond in redelijk geknakte en ook danig ongenaakbare houding.

Moet ik nu voortaan de classic valve van dit opluchtige model bespelen als ik mij wil nedervleien bij het duin, en word ik dan vanzelf misschien wel doedelzakkenteriste, en speel ik alle schotsgeruite onderbroeklozen onder tafel.
Of blijf ik hier hangen.

De treurnis houdt aan.
Het is als een traagwoekerende motregen, een kanker die zich door de tijd knaagt en knauwt en langzaamaan ons de toegang tot ons eigen domein ontzegt, ons samenzijn verzwalkt en ontmoedigt en verbetenheid in alle kampen de raadselen onzer levens op het spel zet.
Wie niet mee doet, is de lul.

Daar dacht ik vandaag allemaal aan, aan deze Treurenberg in het kwaadkwadraat, de hoogte ook van mijn gordijnrails, moet ik nog een trapje, al 29 ingepakte verhuisdozen, het matje dan natuurlijk, en allerlei andere gedachtenophoudendheden die mij besluiteloos maar geheel bewust paprikachips deden eten, alhoewel met veel genoegen en tijdens het bingewatching van de laatste 5 van 21 afleveringen copaganda.
Ooooo0000000000oooooooOOOo de trage tijd.

Vandaag (11): Vergeten.

Er moet ergens iets versleten
want waar anders dan om alle poeha
in dictatoriale wateren
begrenzen de graven
ieders vrijheid.

Hoe kan dit vergeten zijn?
Het is niet vergeten.

Vandaag (12): Goed grauw.

Het advies was duidelijk, maar ik heb gene clue waarom iemand dit zou moeten doen:"Kijk naar het asgrauwe schijnsel van de maan." Had ik moeten doorklikken naar iets? Was er een reden dat we gemaand werden om ons te laten manen?
De gedachten van anderen zijn ondoordringbaar, ook al denken velen dat ze anderen kunnen lezen en voelen en weten. Het enige dat ik weet is dat ik niets weet van andermens drijfveren, gedachtengangen, overpeinzingen, emoties. Ik kan er slechts naar raden, en dat lijkt me geen goede grond voor conclusies.
Lang, lang, lang geleden had ik een lover, en god wat had ik een slechte keus gemaakt, en god wat kwam ik daar pas laat achter, maar toen we nog soort van okee met elkaar waren, stelde hij me eens voor aan een vriendin van hem. De setting waarin dat plaats vond, was een druk grand café, waar op dat moment een band speelde, mensen dronken en alles was er luidruchtig, en we schudden elkaar de hand, althans dat was mijn idee maar ze pakte mijn hand en bleef die vasthouden, en pinde haar blik in die van mij, en ik werd niet verlegen maar ik vond het niet prettig en na wat een eeuwigheid leek te duren, sprak ze haar oordeel over mij uit:
"Je bent een goed mens."
Ik deed een poging tot glimlachen en trok mijn hand zachtjes uit die van haar, terwijl ik inwendig dacht: mijn grote goedertierende bizarheid! en bedankte beleefderig maar toch ook hopelijk wat snaaks, zodat ze misschien meteen spijt zou hebben van haar idee over mij. Toen al geloofde ik niet in die onechte verdeling tussen goede en slechte mensen.

De lover in kwestie viel niet lang daarna door nog allerlei anders uit mijn gratie. En een jaar of twee daarna, we hadden geen contact meer gehad, was hij er opeens weer. Dat ging heel vreemd:
Ik woonde toen nog in een begane grond huis, en ik was in de keuken bezig, dat ik één van mijn katten vanaf de vensterbank opvallend gealarmeerd zag staren naar de schutting achterin het tuintje. Dus keek ik ook even. Tussen de onderkant van de schutting en de tuinvloer was wat ruimte, en daar zag ik een paar witte sportschoenen, met voeten erin en daaraan nog een stukje enkel. Stond daar nou iemand door de schutting te gluren? Bizar. Ik liep naar de tuin, maar tegen de tijd dat ik de deur van het slot af had etcetera was de vogel gevlogen.
Tien minuten later werd er aangebeld.
De ex-lover. Hij droeg witte sportschoenen.
Hij stond wat te stamelen, dus liet ik hem binnen, en het was een bizar gesprek, waarin hij soort van spijt zei te hebben dat hij me had laten gaan, en dat hij zich zo alleen voelde en zo meer, en ik liet hem maar praten want wat moest ik en ik vond het oprecht rot voor hem, maar daar liet ik het bij. Er was gewoon niets meer. Toen ging hij weg, maar hij wilde me toch even een hug geven, en ook dat liet ik toe, hoewel dat echt niet meer prettig was - heel even flitste er angst door mijn lichaam: wat als hij nou opeens een mes ... - en ik was opgelucht toen hij weg was. Dat ik hem had gevraagd waarom hij door de schutting stond te gluren, en dat hij daar geen antwoord op wilde geven, probeerde het charmanterig weg te lachen, was al meteen een enorme rode vlag. Ik bedoel: als je het niet over dingen wilt hebben, wat kom je dan doen?

En ja, opeens is daar weer een link naar het heden, of toch dat van zo'n 7 maanden geleden. Het was niet mijn bedoeling daarover te schrijven, en opeens kijk ik in het asgrauwe schijnsel van de maan, met zicht op al het ondoordringbare afstandelijke onveranderlijke en die ene vraag die op een heldere nacht bovendreef boven al het andere stadsgewoel:
"Als je niet meer met haar wilt omgaan, wat doen we hier dan nog?"

Vandaag (13): Bericht uit de ruimte.

"We verbinden u door met onze dakpartner."
De Dakwacht blijkt het nogal druk te hebben. Na tien minuten in de wacht, en iemand die dan mijn melding opneemt en dat ik zal worden teruggebeld, misschien nog deze week. Want er zit een gat in mijn dak. En blijkbaar zitten dus overal gaten in daken. Hoe komen die daar? Bij mijn gat denk ik terug aan die enorme vuurwerkbom die ergens in de buurt van mijn huis werd gegooid, en dat ik op zoek ging naar vuurwerkresten, maar die nergens zag. Maar er is dus wel dat gat.

Of zou er een meteoriet uit de onmetelijke ruimte mijn dak hebben gekozen, misschien wel een teken! van buitenaards leven! aan mij! Maar is dat goed of slecht nieuws? En wat voor teken is dat dan? Ik ben wel benieuwd wat de dakpartners in dat gat gaan vinden. Een fortune star, of een stuk ruimtepuin?
Het zou ook (het begin van) een zwart gat kunnen zijn. Dat mijn huis als het ware opgeslokt gaat worden in de tijdruimte-expansie, en verpletterend grootklein verdwijnt in het heelal van de alomtegenwoordigheid. Ik hoop wel, dat ik dan al verhuisd ben. Er wordt hard aan getrokken; is het niet de zwaartekracht dan toch wel de tand des tijds: terwijl ik dit schrijf, wiebelt de vloer en het buro en de kast en ikzelf van een veegwagentje dat voorbij komt, de riolering is net even opgehouden met stinken en ramen en deuren doen dingen die ze niet zouden moeten doen.

Vandaag (14): Beperkt.

Las ik net een interview met schrijver en historicus Anaïs Van Ertvelde over haar boek Handicap, "een aanklacht tegen dat ze altijd maar weer moet uitleggen waarom haar lichaam anders is" (quote uit de Volkskrant tekst). In het stuk staat ergens dat een best wel groot deel van mensen met een beperking zichzelf niet als mens met een beperking ziet. Onze hele maatschappij is er zo op gericht om ons over het hoofd te zien, ons voor het gemak maar te vergeten want stel je voor dat je ergens moeite voor moet doen. Er kleeft een enorm stigma aan welke beperkingen dan ook.

Vanochtend op social media vertelde iemand die blind is over diens ervaringen, en hoe ziende mensen bang zijn voor blinden, en ze uit de weg gaan. En hoe dat in blindentrainingen ook wordt meegenomen: dat je beter niet 'te blind' moet overkomen, omdat dat zienden angst aanjaagt. Terecht merkte die op, dat slechts 20% van de mensen met een visuele beperking een baan heeft. Dus komen wij vaak blinden tegen, gewoon, zoals wij zienden tegenkomen? Neen, en mede daardoor, en door het stigma en alle vooroordelen en onwetendheid weten wij in feite niet hoe ons te gedragen bij en met mensen die anders zijn dan wijzelf.

Automatisch kijk ik dan naar mezelf. Hoe reageer ik als ik iemand zie met een zichtbare handicap? Of iemand die er opvallend anders uitziet dan de gemiddelde mens? (en wat is dat dan, die gemiddelde mens - dat slaat in feite al nergens op natuurlijk).
Ten eerste valt mijn oog op datgene waar ik blijkbaar niet aan gewend ben. Dat gaat vanzelf, ik stuur dat niet. Ik merk pas als ik ergens naar kijk, als ik er naar kijk, en dan kijk ik weg, want ik wil uiteraard niet staren naar iemand. Is dat een autistending trouwens, dat je hoofd als vanzelf naar dingen toedraait? Ik weet het niet, en vind het best irritant, want ik wil niemand het gevoel geven dat ze bekeken worden. Soms denk ik weleens: kan ik dit hoofd niet uitzetten? Of gewoon nergens meer naar kijken, maar dat kan ook niet. Dus probeer ik zo neutraal mogelijk weer voor me te kijken, als ik per ongeluk ergens naar keek.

Een tijdje terug werd ik door een blinde man in een scootmobiel aangesproken. Uiteraard wist ik niet dat hij blind was, het was zelfs zo dat ik eerst het gevoel had, dat hij heel erg naar me keek, terwijl ik langs liep. Maar toen hij me aansprak, en vroeg of ik hem de weg naar een bepaalde winkel kon wijzen, en meteen daarbij zei dat hij blind is, viel het kwartje. Hij keek naar me, omdat hij mijn aandacht probeerde te vangen, om iets te kunnen vragen. Dus ik had het wel goed gevoeld, alleen de reden van kijken was anders.
Ik wees hem zo goed mogelijk de weg, met woorden uiteraard, en vervolgde mijn weg.
Later dacht ik: had ik ook moeten vragen of hij nog hulp daarbij nodig had, maar het leek me zo betuttelend, vooral omdat hij toch ook al met zijn scootmobiel tot halverwege het winkelcentrum was geraakt. En hij bedankte me, dus het leek me klaar en afdoende, zoals bij iedereen die de weg vraagt.

Ik denk dat wij als niet-beperkten veel meer zouden moeten leren hoe we met wel-beperkten om moeten gaan. Het begrip niet-beperkten is overigens ook een heel beperkte zienswijze, ook Van Ertvelde wijst daarop: iedereen kan in een oogwenk beperkt raken, en sowieso als je ouder wordt, heb je steeds meer beperkingen - in feite hetzelfde als met het 'kwetsbaren' verhaal: iedereen is kwetsbaar. En het zou niet zo moeten zijn, dat mensen met welke beperking dan ook, moeten leren om 'de anderen' niet te kwetsen met hun aanwezigheid.

Mensen die mij al wat langer volgen, hebben zich misschien nu afgevraagd: wanneer kom jij met jouw beperkingen over de brug in dit stuk? Ja, nu dus :-). Ik heb een aantal beperkingen, maar ook heb ik bepaalde beperkingen niet, en dan ben ik in feite precies zoals een niet-beperkte, hoewel ik misschien wat meer inlevingsvermogen heb, door mijn anders-beperkte ervaringen. Vandaar dat ik mezelf eerst even als niet-beperkte voorstelde hoe dat werkt.

Laatst ging ik weer eens met de bus. Door mijn evenwichtsstoornis is de bus niet echt de meest geschikte reisoptie, vooral in steden, als die veel bochten en hoeken en stoplichten moet doorstaan, is dat niet echt heel prettig. Staan in een bus is voor mij al bijna niet te doen. Meestal kom ik drie keer duizeliger dan ik al was uit zo'n ding. Ik ga dus niet vaak met de bus. En als het dan opeens nodig is, zoals deze keer - ik was te moe om nog anderhalf uur terug naar huis te moeten lopen - vergeet ik dat ik beperkt ben. Want ik loop verder nog als een kievit.
Dus stapte ik de bus in, en die trok vrij snel op, en mensen waren al langs me en er stonden mensen in de weg, en toen zag ik de gehandicaptenplaatsen vrij, en dus plofte ik daar neer, voordat ik ergens dubbelgeklapt over een ander mens zou komen te liggen. Ik merkte hoe een paar mensen naar me keken, en ik zat al te bedenken dat als er een échte gehandicapte binnen zou stappen, ik meteen mijn plaatsje zou aanbieden. Tot ik opeens besefte: o ja, mijngod ja, ik ben zelf toch ook gehandicapt! Het was weer een vreemde ervaring.

Het is trouwens ook wel lastig, dat niemand het aan je ziet wat er met je is. Of dat mensen denken dat ik dronken ben... hoe vaak ik al niet het borreldrinkgebaar achter mijn rug zag. Soms denk ik weleens: misschien moet ik mijn stok maar weer in gebruik nemen, enkel en alleen om geen gezeik te hebben. Hoewel... dan krijg ik weer de 'ze denkt zeker dat ze Madonna is' opmerkingen... fokking hel dan heb je toch ook wel een heel beperkt inzicht in de wereld om je heen.

Kortom, het zoveelste pleidooi om alle mensen mee te laten doen, en daar moet iedereen dan wel moeite voor doen. Dat laatste is helaas voor velen niet vanzelfsprekend. Spreek elkaar er op aan, en laat je ook aanspreken als je iets niet goed doet, of onhandigs zegt, of wat dan ook. Dat laatste mag ik mezelf ook wel ter harte nemen: ik schiet ook nog weleens in de verdediging, terwijl misschien eerst even ademhalen, en nadenken, vooral even een tijdje nadenken over wat er gezegd is, dat is denk ik wel een goed idee.

Vandaag (15): Vroegere vragen.

Vond dit in een notitieboek waar veel bladzijden uitgescheurd zijn, en verder gevuld met flarden van gedichten, teksten, ideëen voor mijn optredens, een openingsperformance, en dit stukje met 6 vragen:

Beschrijving van de foto:
Twee bladzijden, een spread, met op de linkerpagina bovenaan "- leeg blad -".
Op de andere deze tekst:

"januari 2001 (een streep)

is het nog te vroeg om te beginnen met wat ik wil gaan doen? moet ik wachten en nog wachten op wat komen gaat? wil ik nogmaals nieuwe kansen? heb ik niet al genoeg gehad? mag je alles veranderen als iedereen vind dat je het goed voor elkaar hebt? Ik zou zo graag heel andere dingen doen, maar hoe krijg ik alles veranderd? en... hoe verdien ik geld dan?
(een streep)

(gecentreerd) etcetera

(een streep)

en vele lege vellen later..... nog meer lege vellen.

(omcirkeld) THE END

Vandaag (16): Vreemde vogels, waarvan 2 hond.

Je verwacht het niet, he, dat je ergens loopt en denkt: 'Dit is de laatste keer dat ik hier loop.' en een paar dagen later loop je er wéér. Nu is dit niet helemaal waar, want ik dacht ook nog: 'Zeg nooit nooit' et voilà, daar liep ik weer met een boodschappenkar met klein chemisch afval richting Toetsenbordweg.

Hoeveel verrassingen kan een mens aan?
Vandaag brengt er vele. Het is nog vroeg, en tot nu toe waren het enkel goede, maar ik blijf beducht op slechte surprises want het kan vriezen en dooien en bergen en dalen en Hantje lacht, Hantje huilt.
Zo kwam ik langs een opslagplek voor campers, en pas toen ik het hek daarvan passeerde, viel mij de grote herdershond op, die vanachter dat hek opmerkelijk lief naar me stond te kijken. Eigenlijk wilde ik een foto maken, maar ik was bang dat hij zou schrikken en dan heel agressief bewakerig zou gaan doen, en dat er dan een boze vent naar buiten zou stormen die me zou vragen waarom ik een foto maakte - veel mensen zijn niet blij met de fotograferende medemens, en verwachten daar al snel snode bedoelingen van.
Dus ik besloot maar geen aandacht aan de hond te schenken, en liep zo normaal mogelijk door. Pas toen ik een stuk verder was, begon die te blaffen. Was het teleurstelling misschien, want ik keek achterom en er was niemand anders daar. Misschien had ie gehoopt dat ik iets lekker zou geven, of kon die niet meer zo goed zien, en dacht ie dat ik één van de baasjes was en hem eten kwam geven. Och!

Tien jaar geleden woonde ik nog in Zuid, en werkte bij een bekend postbedrijf, en dan moest ik 's ochtends vroeg naar station RAI om met de metro naar West te gaan. Op weg naar het station moest ik langs een kantorencomplex, en op zekere ochtend liep ik daar nietsvermoedend als altijd langs - ze hadden bij een paar ramen hele toffe kleurverlichting, daar liep ik dan stilletjes van te genieten - nu ook, totdat er opeens een compleet door het dolle hene bouvier tegen de ramen knalde. Het beest werd helemaal gek van mijn langsloopaanwezigheid. Ik schrok me dan ook vreselijk de enorme hoofdletter T, en ik probeerde er niet aan te denken, maar toch dacht ik er heel even aan wat er zou gebeuren als het glas brak... ik wilde het niet weten en met mijn halfhele hartverzakking neuriede ik mij een weg naar de metro.
Voortaan liep ik een iets andere route.

Een andere verrassing was bovenstaande vogelpoot.
Is het een kippenpoot, zit daar ergens een kippenslachterij? Ook al zoiets waar ik niet aan denken wil. Ik vond kip heel lekker, maar sinds 2020 eet ik zo min mogelijk vlees nog, kip heb ik sindsdien niet meer gegeten, ander vlees ook al nu 1,5 jaar niet, en die andere jaren maar een paar keer (nu ik dit schrijf krijg ik zin in rookworst... ook al vier jaar niet meer gegeten).
Of is dit een duivenpoot?

Ook nog in Zuid wonende, had ik mijn werkplek een tijd bij het balkonraam, en ik keek eens naar buiten, zat er een duif op de balkonrand naar me te kijken. Eerst dacht ik dat ie één poot had ingetrokken, maar toen ik beter keek, zag ik dat er slechts nog een stompje zat, geen poot. #VinnikZielig, maar ik ging 'm toch echt niet voeren. Na een uur pas droop ie teleurgesteld af.

Er liep daar ook eens een reiger, op het dak van de supermarkt dat grensde aan onze balkons.
Het appartementengebouw dat haaks op de onze stond, en waarvan ik dus op de balkons kon kijken, grensde ook aan dat dak, en de reiger die eerst naar mij had staan staren - 'dat kutwijf dat ons nooit voert' - liep langzaam over de loden rand naar een balkon van dat andere gebouw, dat het dichtst bij de rand was.
Daar stopte hij, en ging voor een raam, waar het gordijn open was, naar binnen staan staren.
Opeens trok een naakte arm met een ruk het gordijn dicht.
Ik kon me niet geheel aan de indruk onttrekken, dat er daar op dat moment gesekst werd, en daar wil je - waarschijnlijk, maar dat zal per persoon verschillen - geen starende vogel bij.

Vandaag (17): De wijnkelder.

Vandaag (18): Alf.

Nam ik afscheid van mijn oude huis. De weemoed en vandaagindachtige aandrangens des levens deden mij vergeten dat er nog veel gedaan moest, en zo stond ik 's cohtends een staaltje te snelramenlappen van jewelste, zodanig dat een vrouwenstem opmerkte: "Nu ze weggaat, doet ze het opeens wel." Een paar ramen verder - ik stapte op het krukje en zag opeens een overbuurvrouw vanuit haar raam naar mij staren. Ik zwaaide en ze leek te schrikken dat ik haar had gezien, ik zei niet in het minst geïnteresseerd meer in haar dwangmatigheid tot oordelen hardop 'DOEG!' en ze stamelde iets terug.

Maar die eerste blik, die had ik een week daarvoor bij een buurvrouw van 2 deuren bij haar vandaan ook gezien. Die vrouw stond half achter een boompje verscholen naar me te staren. Haar man lachte om mijn oude verhuisdozen - gewoon dozen. Wat kan er mis zijn met dozen? Dozen zijn allemaal van karton, en soms zijn ze stuk, soms zijn ze oud en beschreven en hergebruikt tot in de eeuwige treurigheid en dat is toch juist goed als dat kan?
Maar die blik.

Alsof ze naar een compleet bizarre malloot stond te kijken. En waarschijnlijk heeft ze gelijk, ik had tenslotte ook de schilderstape niet verwijderd van de plinten van mijn werkkamer, bijna 4 jaar geleden, zodat ik dat ook alsnog nu moest doen, godsklotetroep.
Ik stel me zo voor, dat ze met z'n allen met z'n a-al-len geFElICiteErD een appgroep hebben, en daar dan over deze mallotige gek orakelen, om de tijd te doden en hunne oordelen te toetsen aan elkaars vooroordelen. Klopt dat?
Geen idee. Maar die blikken blijven me nu bij.
En iedere keer dat ook maar iemand even zo'n gezicht trekt, ben ik weg.
Hoewel ik meteen denk: o nee, dat kan niet, stel dat mijn nieuwe huisarts dat doet... wat dan?
Vraag me niet naar de vele gezichten van alle huisartsen die ik ooit had; het is een maskeraderie van gekkigheid en fratsen.

De nacht was ook al niet geweldig verlopen. Het plan was om te blijven slapen nog, anders moest ik zoveel reizen en ik ben al snotziek. Nu bleek het nieuwe semi-zelfinflaterende matje geen al te geweldig ding. En dan het eeuwigdurende hoesten, het hoesten... daar word je inderdaad wel mallotig van. Tot overmaat van vreemdheid trok het poppenkastkoor weer voorbij met een vreemd lied, dat geïnfiltreerd in mijn droom klonk als:
"5,6,7,8, Hannah staat nog in de wacht.
9,10,11, Hannah is een elf."
En dat dan een paar keer.
Maar wie is er nu toch de poppenspeler?

Heb ik nog een tijd - tussendoor het hoesten, ik zocht een bezigheid en kreeg die aangereikt dus dat laat ik niet liggen - liggen peinzen waarom mij bovennatuurlijke krachten worden toegedicht. Was het maar waar! Dan had ik iedereen betoverd tot een enthousiaste follower. Dat lijkt nu toch echt niet goed gelukt. Of ben ik gewoon een lousy betoveraar? Of bedoelden ze Alf?

Voor nu heb ik slechts één zorg: wanneer het hoesten ophoudt.
Mijn voorhoofd gloeit e]\\\\ao' en goedenachtrustthee.

Vandaag (19): Dorpsmijmeren.

Iemand vroeg met wie we vandaag gelachen hebben, en ik wilde niet wéér degene allenige zijn die moet antwoorden: met mezelf. Toch was het zo. Meerdere keren zelfs. En ik brak een bord, dat zou geluk brengen zegt men, dus okee dan maar, blijven lachen!
Ik zaagde een gat in een kast, pakte weer wat dingen uit en in en rearrangeerde me te pletter - het gesnotter was ietsje minder dan gisteren en het gehoest is nu meer van de gebruikelijke nablaf, dus besloot ik aan het eind van de middag toch maar tot een wandeling. In de druilerigheid van het dorpse leven, bijna geen mens op straat want zo te ruiken was het etenstijd - ik rook zuurkool en kreeg daar zowaar zelfs zin in, inclusief de rookworst ja. Niet dat ik daar aan toe heb gegeven.

Geen mens dus op straat hoewel wel veel in auto's waarvan sommigen veel te hard over de hoofdweg snelden, misschien was het de zuurkoollucht die ze deed voortijlen richting hun warme en droge huizen. Ik zag weilandjes, een paar paarden stonden te eten in de regen, en een eindje verderop zag ik jongens in sportkostuums en ik was blij dat ik niet in zo'n pakje in de regen moest doorbrengen, maar gewoon met mijn jas aan en allerlei andere verwarmende kledingstukken onder een paraplu mocht lopen, op weg naar niets, gewoon een vroege avondronde door mijn nieuwe woonstee.

Ja, inderdaad, je gaat er vanzelf oudhollandsch van praten. Ik las ergens over het gemiddelde inkomen van mijn plaatsgenoten, en dat was niet eens zo hoog, en dat verbaast me gezien de hoeveelheid vrijstaande huizen, van formaten waarover wij paupers slechts dromen kunnen.

Okee, okee, ik ben er weer eens wat op vooruit gegaan in plaats van achteruit, maar daar valt natuurlijk over te bakkeleien (weer zo'n ouderwetschigheid...). Want wat voor jou vooruit is, is voor mij naar achteren wellicht, of andersom. Wie wil er nou in een dorp wonen? Ik kon het me zelf ook nooit voorstellen, en opeens ben ik een dorpeling.

Tegenover me is een lelijke muur - het behang is er vanaf, wat snippers daargelaten, en in de vlekken zie ik allerlei figuren en ik heb zin om er op te tekenen, en misschien moet ik dat ook gewoon maar doen. Ik ben toch kunstenaar, dan mag dat. Waarschijnlijk wordt het zelfs van me verwacht?

En zo mijmer ik weiter.

Vandaag (20): Het leven in afstanden.

Besloot ik dan toch maar de huistimmermens te gaan uithangen, en bedacht een constructie waarmee ik zonder gaten in oude, brokkelige muren te moeten boren, toch planken in kasten kan maken. Veel rekenen, nameten, toch nog eens nameten want mezelf kennende, en toen stond ik in de keuken naar de nieuwe kookplaat te kijken en de instructies te lezen, waarin gewaarschuwd werd dat als je iets op de plaat laat vallen - zoiets als serviesgoed bijvoorbeeld - de kans vrij groot is dat je plaat naar de knoppen is, en al is het dan maar je kookplaat, dat wil je toch echt niet. Maar wat moest ik doen? Een valnet tussen het aanrecht en de kookplaat bevestigen? Want mezelf nog meer kennende, ik jongleer als geen ander tijdens eigenlijk zo'n beetje alles dat ik doe - en dus besloot ik de koelkast weer te verplaatsen en een kookhoekeiland te maken.

Dus nog meer meten, rekenen, nameten, nog eens nameten en zoeken naar schroeven en hoekplaatjes, die dus stoelhoeken bleken genoemd te worden, terwijl ik nog maar net had ontdekt dat ze die dingen versterkingshoeken noemen. Wat een ingewikkeldheden! En dan is het zagen en timmeren nog niet eens begonnen...
Ondertussen zijn de goedkoopste allertijden rolgordijntjes gearriveerd, en hopelijk lukt het die ook daadwerkelijk ergens op te hangen, zodat het lijkt alsof er zowaar iemand echt woont hier.
Verleden week, het was mijn 3e dag nog maar, hoorde ik al een voorbijvliedende buurtbewoner klagen:
"Is het nou nóg niet klaar hier!?"
Godsallejezus een beetje geduld is een schone zaak! Volgende keer zal ik vragen of die de lampen op komt hangen, zodat het een beetje meer opschiet naar diens believen.

Op het dorpsplein was ik even niet meer, omdat ik eten genoeg in huis had, bijvoorbeeld. Verleden week was ik er 2x, en beide keren merkte ik dat een man, die met een paar anderen stond te praten, nogal interesse had in mijn whereabouts. De 2e keer kwam hij tot de conclusie dat ik niet al te ver kon wonen, want ik had een diepvriespizza bij me.
De logica ontgaat me niet geheel, want zo'n besauste deegflap kan maar beter niet ontdooit aankomen, lijkt me. Terwijl ik waarschijnlijk, als ik een uur verder weg had gewoond, ook gewoon die pizza had gekocht, mijn nadenkerige skills zijn even niet heel erg bij de tijd. Dus was zijn conclusie toch wel wat voorbarig te noemen. Toch vind ik het wel origineel: de afstand tot mijn huis gemeten in pizza. Het roept ook wel weer vragen op, bijvoorbeeld: wát als ik een pak toiletpapier zichtbaar mee had gedragen? En is er dan verschil in afstand bij een verpakking met 24 rollen of één met slechts 4 rollen? Of als ik een hond bij me had gehad? Of een enorm houten kruis had meegetorst? Een hoed had gedragen? Een kapotte paraplu?

Ik moet niet zoveel vragen, want vanavond vroeg naar bed. Morgen ga ik op deeleconomie-expeditie door de polder.

Vandaag (21): Hangmodus.

Tussen douchegordijnen en Gaza, een extra-parlementair kabinet en een frame te timmeren voor mijn eigen kast... waar zijn we in godesnames allemaal mee bezig?

Vanochtend had ik naar het strand willen gaan, de frisse neus voelde nog niet fris genoeg maar ik kon mijn bed niet meer uit komen, zo moe. En dus zoek ik dingen uit: hoeveel roedes heb ik nog nodig (geen?), hoeveel dopjes, ringen, wandhouders, plafondsteunen, stoelhoeken en innerwendingen krijgen mij terug de doe-het-zelfmodus in, die steeds naarstig onderbroken wordt door monteurs voor van alles en nog niets.
Wilt u weten van mijn deurprobleem, of kijkt u liever naar het NOS-journaal?
Hoeveel drama kan een mens aan?

Ik wens u een fruitig weekend. Met chips en zo.

Vandaag (22): De Volgorde der Dingen.

Het leven is een stuk lastiger als je in je eentje bent. Zeker met verhuizingen. Want tussen al het geklusgebeuren door, moeten er ook gewone dingen gedaan. Eten klaarmaken, boodschappen doen, de was, af en toe toch maar weer al het bouwstof uit de badkamer verwijderen. Enzovoort.
Een stel kan dan de taken verdelen. Terwijl de één de muur schildert, verzorgt de ander het diner. En als de ander de volgende ochtend een kast in elkaar poogt te timmeren, kan de één de was regelen en de badkamer dweilen.
Ook beslissingen zijn makkelijker, twee weten tenslotte meer dan één. En vaak zijn de kluskwaliteiten ook verdeeld: de één is goed met boren, de ander handig met kwasten. Zoiets.

Dus ik ploeter hier voort, en al is er iedere dag een succesje te vieren, het lijkt niet erg op te schieten. Er moet nog zoveel. Er komt iemand deze week een helpende hand bieden bij klussen die ik zelf niet kan, dat scheelt al veel.
Maar de meeste klussen moeten gewoon wachten op hun beurt. Want hoe kan ik spullen boven opbergen, zodat het hier beneden leger wordt, als het boven nog niet af is? En boven kan pas afgemaakt, als de kast is gemaakt, en daarvoor moest ik hout bestellen, en dat duurde even, daarna werd het weekend en ik wil in het weekend niet teveel geluid maken, omdat de buren al maanden in renovatiegeluiden hebben moeten doorbrengen, dus wil ik ze een beetje ontzien.

Vandaag komt er wéér iemand van de woningcorporatie voor een paar dingen, dus moeten de paden vrij blijven. Snel heb ik gistermiddag nog een vloertje geverfd, en vandaag afgemaakt, zodat het nog net op tijd droog is (leve de handige vloerverven!). En eigenlijk wil ik alvast één muur in de woonkamer schilderen, maar die kast boven moet ook, en ik wil ook graag de kast in de berging alvast en en en ............ zit ik hier een stukkie te tikken.

Ik weet het, uiteindelijk komt het allemaal goed. Keuzes zijn keuzes, maar veel kan later veranderd of teruggedraaid of verbeterd of (als je pech hebt) weer helemaal opnieuw gedaan.
Vanochtend, op een moment dat ik in een onhandige positie gemanoeuvreerd stond om de schilderstape te verwijderen (lesje geleerd laatst...) en mijn benen niet meer wilden, betrapte ik mij er voor de zoveelste keer op dat ik mompelde:"Laatste loodjes, Hannah, de laatste loodjes, het komt allemaal goed" om mezelf door die laatste pijnloodjes te slepen, en het werkt iedere keer weer. Maak ik mezelf wijs.
Bij het zagen van een klotestuk hout dat niet wil:"De laatste loodjes, nog even een piepklein stukje!" en daar gaat het zagen weer. Het zijn wel goede workouts, houd ik mezelf ook maar voor. Misschien ga ik wel weer voor eeuwig lenig worden.

Vandaag (23): Tranen.

Vreemde dromen, maar ik weet niet meer wat precies, of eigenlijk weet ik alleen nog een soort van kleur, donkerpaars / donkergrijs en figuranten waarvan ik nog slechts de schaduwen kan zien. Daar hebben we dus helemaal niets aan. Jammer, want het droomblog schreeuwt om aandacht. Sorry. Mijn brein is waarschijnlijk teveel gepreoccuppeerd met klusgedachten. Vandaag hoop ik de eerste onbeplankte kast te hebben beplankt, zodat daar alvast wat spullen in kunnen, en de vloer geschilderd, kleed gelegd en meubels geplaatst. En de PC! Zou het lukken, of gaat er weer iets tussen komen?
Na het dromen gingen mijn gedachten vanzelf naar de Ene Organisatie situatie in mijn vorige huis. En hoe ik nog steeds niet begrijp wat er nou precies is gebeurd, en vooral: waarom? De laatste maanden daar voelde het als een afstraffing. De exacte woorden weet ik nu niet, en de precieze datum ook niet (ik heb natuurlijk alles opgeschreven ergens, maar daar kan ik nu niet bij), maar ik schat een paar weken voor mijn verhuizing, hoorde ik de vriendin van 'Dennis' tegen hem zeggen, terwijl ze langs mijn huis gingen:
"Maar jij doet veel meer dingen dan zij."
'Dennis': "Nou, dit wil ze toch."
Het is bijna een variant op "ze vraagt er om" en dat lijkt op (is?) een afstraffing.
Punt is: ik heb geen idee wat ik hem of hun gedaan heb.
Ik heb nu al een aantal keer geprobeerd een korte recap van het gebeurde te schrijven, maar het lukt me niet. Het wordt iedere keer weer een ellenlang zeikverhaal. Net weer geprobeerd. Deze keer echter gooi ik het niet weg, maar kijk ik later of ik het kan bijwerken. Misschien lukt het dan? Ik ben nog steeds intens verdrietig over dit alles.
Nog dagelijks vraag ik me af: waarom wilde 'Dennis' er niet over praten? Waarom deed hij dit allemaal? Waarom deden al die mensen daar aan mee? Ik duw het weg, maar dat helpt niet echt.
Ik ben wel blij dat ik niet meer in dat huis ben, dat ze niet meer iedere keer langs komen met hun getreiter. Het is toch bizar, dat dit alles is voortgekomen uit één hatelijke jaloerse roddel.

Vandaag (24): Lopen.

Eindelijk dan even de zee zien, en daarheen kunnen lopen vanaf huis en weer terug is heel erg prettig. Het voelt als een enorme luxe, ook met al het bos en duin om me heen. Terwijl ik toch echt in een sociale huurwoning woon, na waarschijnlijk zo'n 20 jaar inschrijftijd. Tip: schrijf je bij meerdere woningnetten in, op verschillende locaties in Klotestad, je weet nooit wat er zich in je leven afspeelt, het kost niet zoveel geld (soms ook helemaal niets), en op zeker moment komt het misschien reuze van pas. Zoals nu bij mij.

Het voelt ook wel lichtelijk absurd, dat behalve de sociale woningbouw, ongeveer ALLE huizen hier enorm groot zijn, veel pittoreskiness met rietbedekte daken, alles is zo ongeveer vrijstaand met tuinen zo groot als stadsparken, het is bijna obsceen. Schreef ik laatst iets over het gemiddelde inkomen - vergeet het maar want ik vergiste me een paar nullen. Het is vreemd daar als pauper doorheen te lopen. Als ik hier op jongere leeftijd had gewoond, was ik de schoonmaakster geweest van die rijke mensen.

Toch ook hier diverse buurtboekenkastjes gespot, zelfs bij een designvilla zag ik er één, die bijna onherkenbaar was omdat ie in hetzelfde design als het huis was gegoten. Misschien begin ik er zelf ook wel één?
Ik had ook al gedacht aan een buurttheaterkastje: een zelfde klein kastje, maar waarvan de deurtjes niet open kunnen, en aan de achterkant een afgesloten deur voor mij. En dan daarin om de zoveel tijd een nieuwe scene maken, een soort theaterenscenering, natuurlijk ook met licht, zodat er 's avonds ook gekeken kan. Dat zou wel heel erg tof zijn. Maar waarschijnlijk ook erg vandalengevoelig?
Eerst maar het huis opknappen: vandaag kan de werkkamer ingericht! HOERA! (denk ik)

Vandaag (25): Gecompliceerd versimpelen.

Verhuizen werkt ernstig versimpelend. Op zeker moment besef je, dat alleen verf, schroeven en tapijt je nog bezighouden en de rest van de wereld is vervaagd tot een verweggebeuren dat echt heel belangrijk is, maar nu even niet. Tegelijkertijd is verhuizen een hel van gecompliceerde vraagstukken die zich continu aan je opdringen, en die niet meer weggaan tot er een oplossing voor is gevonden. Helemaal als je mij met al mijn gebreken bent.

Toch kan het ook leuk zijn, bijvoorbeeld als je rustig de vloer aan het schilderen bent in een streep late middagzon, en de vogels in de bomen rondom het huis zich volop laten horen. Of het resultaat van je noeste inspanningen bewonderen, en weten dat je toch weer wat vooruitgang geboekt hebt. Of als je zo'n opdringerig dilemma hebt kunnen oplossen, met prima resultaat.

Al een paar keer, als ik in de voorkamer naar iets op een muur, het plafond of kozijn stond te staren, keek er net een buurman die zijn hondje uitliet even naar binnen. Waarschijnlijk denkt hij nu dat ik de hele dag daar sta, dat ik net zo lang naar het plafond kijk tot er vanzelf een lamp hangt, of dat ik de muren betover met mijn ogen tot ze zo wit als sneeuw - en terwijl hij daar in gedachten over door mijmert, genietend van het zachte weer, het geflierefluit overal, het etensmaal dat hij net had genuttigd, zijn pensioengerechtigdheid, en vast veel meer, pak ik de kwast maar weer, of schuif wat met meubelen en tapijt.

Vandaag (26): In het niets is zuchten.

Aan de zijkanten ligt het niet. Ze zijn afgerond, de hoeken onthoekt, de randen verzacht als handen langs en om en tussen en daar waar het wezen moet, precies daar.
Het is stil.
In het midden beweegt iets. Een diamant van onzichtbaarheid, een uitvergroot niets, een misverstand van ondingen... de tijd raakt op en iedereen ongeduldig en de bomen wiegen soms zachtjes mee als ik zucht.
Ze wiegen zachtjes zwijgend de twijgen en we draaien de wereld om en rond en verdwaald wijzen we ergens naar achteren om de tijd te duiden.

Ik duld niets in wat ik zag zojuist. Een party ergens aan de overkant van het grote water, rijken met dure kapsels en kleding en de glazen twinkelden op de achtergrond van tafelen en rocksterren van vroeger en de hoofden bewogen, ze bewogen hun beschaafde beschaving op glazen schermen die ze de lucht inhielden als fakkelen, ik zag ze fakkelen in vroege avonden, de avonden bewogen niet meer in het verre universum van geldgevonden liefde.

Het is niets. Het is lucht.
Het bos lacht zacht.

Vandaag (27): Groente-figuratie.

Je zou misschien al dan niet gebroken klompen verwachten, 8460 tekeningen, of boeken, maar neen: dit is nu de fysieke archiefkast van Radio Klotestad, verhuisd en wel. Nog niet helemaal compleet, er moeten nog wat dozen uitgepakt, maar het geeft toch een idee van de omvang van dit doorgaande rampenplan.
Niet dat er nu veel gebeurt: er moet nog verschrikkelijk geklutst en gedoe en ik ben ongeveer oververmoeid, maar ik probeer de positieve kanten in te zien en tel de geleegde verhuisdozen per dag, zodat het net lijkt alsof het opschiet. Inmiddels heb ik veel dingen al 30x op een andere plek gezet, niets past maar alles wil en dat dan met alles... het is wat vermoeiend, gelukkig maar dat ik geen lover (m/v/x) heb, die zou me dan waarschijnlijk zojuist verlaten hebben (als al niet eerder?).

Neen, lovers moet ik al helemaal niet aan denken. Ik heb helemaal geen tijd om hand in hand op de bank te zitten; sterker nog, ik héb geen bank.
Maar dus wel een kast met dagboeken en aantekeningen over toute Klotestad en beyond.
Uiteraard is er nog veel meer. Getekend, geschreven, gefotografeerd - harde schijven vol verhalen, en een hoofd dat het aan elkaar moet zien te breien. Moet? Je moet toch helemaal niets, Celsius? Nou, een aantal verhalen hebben zich zodanig aan me opgedrongen, dat ik ze wel móet schrijven; het zou juist raar zijn om dat niet te doen. Ik weet alleen nog niet in welke vorm; theater lijkt me het meest geschikt. Een rock-opera? Meer een soep-opera dan toch. Maar wie wordt dan welke groente? Hebben mijn levensfiguranten een voorkeur? Krijg ik straks mailtjes van mensen die graag verbeeldt willen worden door een prei? Of die eerst niets laten horen, en als ze dan als wortel opkomen alsnog boos gaan worden? God ik word nu al zenuwachtig.
En wie ben ik dan... de pollepel? De staafmixer? Soeppan?
Wat, soepkip?!? Hoorde ik u dat nou echt roepen?!
Nou ja, zeg!