Vandaag (1): Paasvee.

Het is een af en toe weer oplevende discussie: moet/mag/kan een fotojournalist ingrijpen in hetgeen die fotografeert?
Nu ben ik geen fotojournalist, maar gewoon een sukkel die wat door de duinen sjokt, toch moest ik eraan denken bij deze foto. FYI: ik heb het papiertje opgeraapt en thuis weggegooid, en dat is natuurlijk heel makkelijk te doen; ik verstoor niets, integendeel. Althans, dat zou ook wel anders kunnen zijn. Hoeveel films zijn er gemaakt, over het gegeven dat als je op één ding ingrijpt, je een gigantische maalstroom aan gebeurtenissen in gang zet, of verstoort, of tegenhoudt, waardoor juist een andere, niet gewenste maalstroom aan gebeurtenissen gebeurt.
Misschien heb ik voorkomen dat een vogel sterft, maar gaat die nu levendige vogel op weg om iemand op de motorbril te poepen, waardoor die een ernstig ongeluk krijgt, met een aantal doden en vele verwoeste levens tot gevolg. Het zou zo maar kunnen.

Het is hier nu trouwens een komen en gaan van motoren: het seizoen is geopend, en ik was dat gisteren op 1e paasdag even vergeten. Dat er ook andere mensen zijn, en vooral ook heel veel, en dat die zich in lange rijen voortbewegen op de weg, maar dus ook in 't duin. En zo kwam ik vast te lopen tussen allerlei families, met schreeuwende kinderen, veel gepraat - twee mannen hadden het over DJ's en terwijl ik passeerde moest ik opeens heel erg lachen maar wist ik mijn gezicht in een beleefde glimlach te persen maar o god! één van de bijbehorende vrouwen had het gezien en vroeg aan de man of hij mij kende: ze lachtte naar je! - en ik wist geruisloos te ontkomen aan het echtelijk gekrakeel en verdween weg van het pad waar blijkbaar iedereen liep naar een stiller deel, waar slechts een Duits stel met harde stemmen gedurende een minuut of tien achter me liep, zodat ik ze uiteindelijk ten einde raad maar voor liet gaan, en ik toch nog een stukje stilte had.

Fotografieren dan maar!
In de stad was het vrij makkelijk: overal ligt van alles en nog wat, er is altijd wel iets te vinden dat opvalt. Waarschijnlijk wordt je daar een wat luie fotograaf van; ik moet echt omschakelen naar een andere modus, waarvan ik nog niet weet hoe die in werking te krijgen. Het voelt alsof ik dieper tot iets moet zien door te dringen, maar ik weet nog niet wat dat iets is. Dus bedacht ik, dat ik maar beter het gewoon kan doen, en dan merk ik vanzelf wel (hopelijk) wat en hoe en waarom en zo. Het is een multiple ontdekkingsreis in het klein. Met natuurlijk alweer vreemde ontmoetingen...

Zo liep ik ergens, genietend van het mooie weer en de omgeving, en zag langs het pad een uitlegbord staan - je weet wel, een bord met een foto van iets in de natuur, met uitleg daarover - bij iets dat ooit een paadje leek te zijn geweest, maar waar stapels takken overheen waren gelegd. Naast het pad was het ruiterpad, dus om bij het bord te komen moest ik daar overheen stappen.
Het bord legde uit, dat mensen een olifantenpaadje hadden bewerkstelligd, omdat ze massaal op zoek waren gegaan naar een vogelsoort, en daardoor was die vogel juist verdreven. En daarom is het paadje nu afgesloten, en hoopt men de vogel zo te bewegen weer terug te keren. Duidelijk. Ik stapte weer voorzichtig terug naar het mensenpad, en daar liep een man die nogal sarcastisch naar me lachtte. Ik zei hem gedag, en toen vroeg hij of ik iets speciaals zocht.
Ik: "Eh... nee... ik was het bord aan het lezen."
De man: "En wat staat er op het bord?"
Ik: "Eh... nou... " en vertelde wat er op het bord staat.
De man: "..."
Ik: "..."
Toen wenste ik hem maar weer een fijne avond en vervolgde mijn weg.
Pas later bedacht ik me, dat hij misschien had gedacht dat ik het pad op wilde, en op mijn schreden was teruggekeerd omdat het versperd was door takken. Misschien zie ik eruit als een vogelaar? Wat een vreemde toestand!

Het deed me denken aan die keer, jaren terug, het was nog in de strippenkaarttijd, dat ik eens op een metroperron stond te wachten. Naast mij stond een groep controleurs, en toen de metro arriveerde, stapten we tegelijkertijd in. Ik stempelde mijn kaart en ging zitten. Kwam er een heel erg agressieve controleur op me af, zijn vinger priemde mijn kant op en hij riep:"Ik heb je wel in de smiezen hoor! Snel stempelen als wij binnen komen!" Hij gedroeg zich, alsof iedere zwartrijder persoonlijk zijn bankrekening leeg plunderde. Wtf. Ik antwoordde dat ik NB naast hem op het perron had gestaan! Zijn collega's trokken hem met zich mee. Wat een ge-eikel zeg.

En zo zijn er meer vreemde encounteringen.
Een jongeman, die tijdens het langsfietsen een paar weekends geleden, uitriep: "Djiezus babe, heb je nou nóg die dozen niet uitgepakt!" en toen ik gordijnen had hangen en die dicht had, een weekend of twee later, weer langsfietscommentaar had:"Ik denk niet, dat we hier nog wat te zien gaan krijgen!"
En dus maak ik nu een lichtshowplan, en een scenario voor een schaduwpoppenspel.

terug naar boven

Vandaag (2): Spoorzoeker.

Vandaag in 't duin liep er een man met een kind een duinverdieping hoger, hij keek nogal naar me maar ik was verdiept in gedachten en vond hem te ver weg om dan gedag te moeten zeggen. Hij zei zelf ook niets.
Het kind riep: "Wer ist das?" en zijn antwoord klonk wat gesmoord in getureluur van de vogels maar het leek op: "Das weiss ich nicht." en dat klopt.
Weet ik het zelf nog wel?
Wer bin ich?

Ik voel me gemangeld en moe en ben boos om wat mensen mij hebben aangedaan; wat velen misschien niet zo beseffen, is dat pesten, treiteren, intimideren - al dat soort kutgedoe - niet alleen op het moment zelf heel erg naar is, maar het laat ook diepe sporen na, die niet zomaar vanzelf weer oplossen in het niets, hoe graag sommige mensen dat ook voor mij willen, en misschien zelfs wel verwachten.
Het is niet zo, dat als een nare situatie stopt, het slachtoffer meteen daarna hersteld en weer okee is. Helaas niet.
Het is niet zo, dat als je maar positief blijft en gezellig en lachuh, dat dan alles vergeten is. En ook niet, dat als je je maar op fijne dingen richt, alles weg is en er niets meer aan de hand is.
Het zou fijn zijn als anderen daar wat meer oog voor zouden hebben.

Ondertussen zoek ik de sporen terug naar een begin, een houvast, een sliert van gedachten ergens gestald tussen angst en paniek, naar buiten, naar binnen, blijf binnen roept het maar ik blijf naar buiten gaan, naar de bomen, bij de bomen kan ik zien waar te gaan.

terug naar boven

Vandaag (3): GIMUWVPEM

De bomen roepen me, maar het zoveelste pakket laat zich vandaag aan mij afleveren door een gehaaste bezorger, dus daar is het wachten op. Het regent pijpenstelen en ik houd wel van pijpenstelen, om doorheen te lopen als je niet persé op weg bent naar iets. Je hebt daar wel goede waterdichte schoenen voor nodig, die tegelijkertijd goed zijn om lang op te lopen - daar moet nog voor gespaard en dat sparen gaat niet lukken want er moet eerst nog gespaard voor de tandarts, die eigenlijk binnenkort al zou moeten en en en - snel snel snel zorgelijke gevoelens proberen te onderdrukken door aan andere dingen te denken, leuke dingen! leuke dingen! waar zijn de leuke dingen, snel!

Meestal als ik snel iets leuks om te denken nodig heb (best vaak tbh), bedenk ik dingen om te maken. Een kast, een kunstwerk, fotografische wonderdingen... het maakt niet uit, als er maar iets te bedenken valt. Vroeger had ik zelfs een speciaal schrift waarin ik dat allemaal noteerde en tekende. Ik heb zelfs een blauwe maandag een digizine gemaakt dat GIM heette: het Grote Ideëen Magazine. Het idee hiervoor lukte beter dan de uitvoering.
Het nieuwste idee, is het maken van een keukeneilandje op wielen, wederom van spullen die ik al in huis heb. De wielen zijn er, een kastje, diverse planken, de tools, de schroeven, de kit. Slechts het drama van gisteren houdt me - nu nog - tegen. En ik ben er nog niet over uit, of ik het heel uitgebreid wil maken - met extra opbergruimte die weer plankjes vergen en zagen en veel geschroef en gedoe - of dat ik het zo simpel mogelijk maak. Dus daar moet nog verder over gedacht en bedacht.

Misschien had ik vroeger beter een makerstechnische opleiding gevolgd, mts heette dat maar daar gingen alleen jongens heen, en ik was op die leeftijd daar ook helemaal niet mee bezig. Waarschijnlijk pas door te gaan kraken, altijd weinig geld hebben en wat porties creativiteit en circulariteitsbesef, ontstond dit ongeschoolde makersbrein. Ik kan me nog een jaar handarbeid herinneren, daar heb ik alleen de juiste zaaghouding geleerd. En gedoe met een kolomboor, waar met allerlei utensils diverse houtbewerkingen gedaan konden worden, en dat leidde tot een soort mini-totempaal. Echt heel nuttig was het allemaal niet.
Handwerken, nog zo iets. Suf geborduur, dat met een uur of twee per week ook niet echt opschoot. Ik had liever wat constructievers geleerd: hoe maak je een broek, of een kussensloop dan in godesnaam, gewoon iets nuttigs. Ik herinner me strafwerk omdat ik te strak haakte en het wrongerige lapje bezoedelde met mijn zweterige handjes. In de hoek! Naar de gang! Hoeveel uur heb ik wel niet doorgebracht met staren naar het niets? En dan zijn de autoriteiten nu verbolgen dat er met mij geen land bezeild kan, en Het Niets mijn leven is.

Vandaag kwam ik tot mijn grote schrik tot het besef, dat ik natuurlijk nu ook onder een andere regio UWV val, nadat ik een bericht in mijne Werkmap had gekregen, en daar een soort magazine tot verbinding van werkzoekenden en werkgevers uit gerold kwam. Ik ben vergeten het in te kijken, het hangt nu ergens in de digitaliteit van mijn verdeeld geheugen, en ik vraag me af of ik het ga vergeten of niet.
Opeens daagde het me, dat ik waarschijnlijk binnenkort door een kordate persoon met overmatige verbindingsdrang en arbeidsdwang geconfronteerd ga worden. Of zouden ze me met rust laten, omdat de Amsterdamse meneer mij Long-covid heeft toebedeeld in mijn dossier?
Meteen barst ik weer in piepend hoesten uit. En de PEM is ook weer in volle hevigheid losgeslagen, sinds mijn laatste verkoudheid (als het dat was?). Eigenlijk moet er in de tuin geploeterd, maar ik denk dat ik nog maar een dagje wacht. Maar de plantjes! De plantjes!

terug naar boven

Vandaag (4): Treurformatie.

Geschied de vraagtreurige tijd door je eeuwenlange gedachtengoed niet dood op gestaag verlangen,
dan waagt het zich wel een verdoemenis of twee te verloten aan het volksgezinde instituut,
waar men liever de onvoorzienigheid van geweld en verderf verwelkomt.
Ik wacht niet meer.
Ik slijt liever.

terug naar boven

Vandaag (5): Een maandagavond.

Bijna gedachtenloos liet ik de komende tijd in mijn agenda voorbij bladeren, tot ik doorkreeg wat ik aan het doen was, en een hevig besef van vergankelijkheid vat op me kreeg. Zoals de laatste tijd wel vaker.
Is het mijn verhuizen naar meer stilte, en het vermoeden dat dit mijn laatste huis zal zijn, zoals een ongeveer tezelfdertijd verhuisde buurvrouw van ongeveer dezelfde leeftijd over diens eigen situatie uitsprak. Of hoe het krakkemikkiger worden, al dat met horten en stoten aftakelen van een lichaam dat best veel kan, maar al een levenlang steeds weer wordt teruggefloten door pijnen en narigheden.

En dan de resterende tijd van het jaar door mijn vingers voelen glippen - letterlijk.
Ik deed het nog een keer, en nog eens: wat was dit jaar nou nog helemaal? Een snel dunner wordend stapeltje papier met vakjes als dagen en hoe sneller de weken gaan... zo snel gingen ze nog nooit.
Ergens las ik dat een slak zo'n 5 meter per uur kan afleggen, en ik vroeg me af of slakken ons dan als gevaarlijke snelheidsmaniakken ervaren. Zoiets als SUV's ten opzichte van voetgangers.

Buiten een laatste drukfriemelig stemmetje van een nog wakker roodborstje; de zon is al onder, jongeman, ga slapen! dacht ik, en dat ik tegen dieren spreek, zo ook tegen de hommel tegen wie ik mij verexcuseerde dat ik hem per ongeluk in de schuur had opgesloten.
Ik plantte een vlier, en transplanteerde weer wat grasmos - dit keer een grote ronde plak; het had een taart kunnen zijn, maar voor wie?

Op M heeft iemand het over 'interessante mensen ontmoeten' en ik vraag me af wie er in die categorie vallen.
In principe is iedereen toch interessant. Of is interessantheid alleen voorbehouden aan mensen uit verre en onbekende werelden? Ieders levensverhaal is toch interessant? Zeker als je het verhaal nog niet kent. Vroeger las ik wel eens in een vaste rubriek in een krant necrologieën - ik weet niet meer wie ze schreef, maar het waren prachtige verhalen van levens die ik nooit gekend had. En het lijkt mij, dat dat mogelijk is voor wie dan ook; dat je daar geen bekende persoon voor hoeft te zijn geweest.
Mijn vraag is ook: wat is dan een oninteressant leven? Ik realiseerde me laatst, dat ik altijd in dezelfde provincie heb gewoond; zou dat als oninteressant geclassificeerd worden? En dan ben ik - met de snelheid van het licht inmiddels - nog oud aan het worden ook.
"Alte Kopf." hoor ik nog die jongeman op de parkeerplaats zeggen. Ik zou zijn kop wel willen meemaken als hij zo oud is als ik - als hij dat redt, want met zulke opmerkingen is de kans vrij groot dat hij op een dag tegen de verkeerde persoon aan loopt.
Maar goed, zelfs híj is interessant, want ik zou graag willen weten waarom hij zoiets zegt, en waarom ook zo hard. Misschien uit hevige teleurstelling; verwachtte hij door mijn verschijning op afstand een jonge blom. Kon hij dan niet beter een goede bril aanschaffen? Of zijn verwachtingspatroon bijstellen? Was hij ongemakkelijk geworden, en was hij bang dat zijn collega zou denken dat hij op oude vrouwen valt?
Vragen, vragen. Het leven is een mysterie.

terug naar boven

Vandaag (6): Op een donderdagmiddag over een woensdagavond.

Er moest nog even geavondwandeld. Buitenradar zei dat het snel zou gaan regenen, maar in plaats van nattigheid werd ik ingehaald door het donker. Dus hield ik er stevig de pas in, sommige boslanen worden niet verlicht behalve hier en daar een lamp bij een oprijlaan of een boshuis.

Zou het eng zijn om in zo'n volledig door bos omringd huis te wonen? Overal kraken er takken, vallen er eikels, schieten er vogels door het kreupelhout en dat dan de hele nacht, iedere nacht. Het went waarschijnlijk.

De nacht ervoor waaide en regende het nogal hard, en iets werd daardoor in of naast of aan mijn huis in gang gezet, dat soms leek alsof er een grote kat in een hoek van mijn slaapkamer af en toe een brokje knabbelde, en die daar nogal hard bij smakte.
Was het een muis?
Na drie keer rechtop geschoten te zijn en minutenlang te hebben zitten luisteren naar waar het geluid nou toch vandaan kwam, besloot ik dat ik er waarschijnlijk toch niet achter zou komen, en dat het even waarschijnlijk 'gewoon water in de dakgoot en wind enzo' was, en dat ik maar beter kon gaan slapen.
Dat lukte.

---

Een paar stukjes las ik weer eens in 'Bomen in het voorbijgaan', een boek met foto's van Werry Crone en teksten van Martin Bril.
Ik weet niet waarom, maar het lijkt erop dat ik richting bomen gedirigeerd word, en/of al dan niet bewust wens te worden?
Wanneer begon dat? Verleden jaar kocht ik het boek, en ik kweekte twee iepen uit een bak met iepenzaad dat ik uit de goot had geschept; ze staan nu in de tuin maar of ze nog leven? De laatste keer dat ik keek wel, maar ze moeten in een andere pot en ik weet niet welke en en en ik vergeet steeds van alles want en/en er moet zoveel.

Vandaag dan, - is het hier nou eindelijk eens vandaag, hoor ik u uitroepen - moest ik verder met geschilder en nu bleek er een vierkant gat in de vloer waarvoor ik dan weer iets moet bedenken. Er komen nu allerlei mankementen aan het licht, en iemand zei dat je dat binnen een maand moet melden, maar dan ben ik ruimelijk te laat. Ik zucht nog maar eens. Wanneer leer ik het, om als een normaal mens te zijn? Een mens dat alles op orde heeft, netjes behang plakt, gewoon laminaat legt, een niet al te vervelende man heeft die de klussen doet, een auto heeft, werk - laten we dat vooral niet vergeten: werk! - gewoon iemand die nergens van in paniek raakt, geen belangrijke dingen vergeet, gewoon een in al die banaliteiten geínteresseerde persoonlijkheid tot stand heeft weten te vormen in die fokking 60 jaar tijd. Dat had toch gewoon gekund.
Maar nee hoor.

Buiten racen drie vintage Porsches langs. Een paar trekkers. Laatst kwam er een hele stoet van trekkers langs. Waren ze op weg naar een provinciehuis, Den Haag misschien? En nog laatster dan laatst was ik getuige van een militaire colonne richting het strand.
Wat gebeurt er toch allemaal?
Wordt het tijd voor een vlaggenstok aan het huis? Of houd ik mij beter nog maar gedeisd?
Bij de NOS las ik over formatieperikelen, en ik stel de vraag omdat blijkbaar niemand die stelde vanochtend: wat zegt het over partijen, dat ze bakkeleien over financiële verschillen, maar er blijkbaar geen moeite mee hebben dat Bleekhaar dit gewoon stelt: ""Het land heeft grote problemen zoals met asiel en immigratie. Het land overstroomt met mensen die hier niet zouden moeten zijn." (bron: NOS, bij 11u25 )?

terug naar boven

Vandaag (7): Ik ben de Dichter, uw woninginrichter.

Schreef ik dat ooit jaren geleden, nu ben ik mijn eigen woninginrichter.
Net was ik aan het peinzen over de bovenkamers, de voor- en nadelen van in welke kamer wat te plaatsen - slaap ik aan de voorkant of beter aan de achterkant, en zit Radio Klotestad dan beter voor of achter, etcetera; opeens realiseerde ik me, dat ik natuurlijk nóg een bovenkamer heb: de hersenpan. Wie nu de zaagselgrap maakt, prima, ik ga zelf meer voor mist - maar ieder diens ding natuurlijk. Hoe richt je díe bovenkamer eigenlijk in?

Ik heb net drie uur intensief tuinieren achter de rug, en ben kapot. Ik dacht dat er 4 klimops uitgegraven moesten, maar er bleken helaas nog 4 afgeknipte stronken te zijn, die nog meer helaas heel diep geworteld waren. Het is gelukt, en natuurlijk heb ik niet alle wortels weg kunnen krijgen, waarschijnlijk bevind zich onder de grond een heel stelsel van klimops, dat overal en nergens up gaat poppen. Dat zien we dan wel weer.

Tot mijn grote verrassing bleken er nog 5 verwaarloosde tijmpollen te zitten ook, die het hopelijk op hun nieuwe plekken beter gaan doen. En tot overmaat van ramp heb ik een moestuinbak geplaatst... help! nu moet ik moestuinieren ook nog! Ik heb echt gene fucking clue en doe maar net alsof ik er verstand van heb, dat lijkt me het beste. Ondertussen zoek ik allerlei dingen op internet op, en tot nu toe heeft dat geholpen.

Misschien dat de lichamelijke bovenkamer eenzelfde soort behandeling nodig heeft als een tuin: liefde en aandacht, af en toe maar wat aanmodderen, soms een grote beurt (... neen, geen seks, ik bedoel meer iets als een grote opruiming, zoiets), regenwater (ooogod ik moet nog een regenton!), warmte. En wat frisse lucht, is ook fijn. Bemesten doe je met dingen als muziek, lezen, kunsten. En soms gewoon even helemaal niets.
Als ik eerlijk ben, ontbeert mij de liefde en warmte.
Er zijn hier wel meer mensen die oprecht vriendelijk, hartelijk soms zelfs, gedag zeggen, of buren die even een praatje komen maken als ik in de tuin werk, dus dat verschil is er wel met het vorige onderkomen. Maar verder heeft iedereen het te druk, en ik sta overal achteraan in de rij, lijkt het, en Piekeren en Verdriet liggen op de loer achter de bovenkamerdeur. Dus stort ik mij weer op dit schrijvensgebeuren, het voelt nog steeds alsof het het enige is dat ik nog heb.

Enigszins hilarisch wel, dat nu net grote wolken voor de zon schuiven. Pathetisch, zelfs, zo cliché zou ik het niet bedacht hebben. Het brengt me wel weer terug naar het begin van deze Vandaaggedachte: hoe richt ik mijn bovenkamers - de huiselijke twee - in? Na het noeste tuinwerk ben ik moe en ik heb het koud. Moet ik nu spijt gaan hebben van dat ik mijn werkkamer aan de schaduwkant heb gemaakt? Neen, want ik kan dikke truien en dekens als ik de verwarming niet aan wil zetten, en hartje El-Niño-zomer zal ik het hier wat aangenamer hebben dan aan de zonzijde.
En zo zijn er wel meer beslommerlijke bedenkingen. Waar ik nu geen zin in heb.

terug naar boven

Vandaag (8): Plantexperiment 'De Amsterdamse Struik'.

Mijn laatste dag in Amsterdam (nog bedankt voor het hartroerende afscheid inclusief voetbaltoeter, dat men zo'n moeite voor me doet!) heb ik een uitstekend stukje uitspruitsel van een struik van de Buitenzagerij meegeplukt, als aandenken, en ik hoop natuurlijk dat het takje een struik gaat worden. Ik heb geen idee wat voor struik het is, waarschijnlijk zo'n geelgebloemde, waarvan ik ook de naam niet weet. Dus dan maar 'De Amsterdamse Struik'.

De tak zat de hele godganse dag in mijn tas, pas aan het einde van de middag kon ik die bevrijden en zette die in een glas met water. Die heeft een tijdje op de vensterbank gestaan aan de voorkant, daarna een tijdje met vers water en een drupje Pokon op de vensterbank aan de achterkant. De bladen begonnen lelijk te verkleuren en af te vallen, maar er kwamen wel twee spruitjes, die ik vandaag dan met wat stekpoeder in (beturfde! aiaiaifoei!) aarde heb gezet.
Wat een avontuur!

   

Nou nou, niet zo cynisch.
Het leukste van tuinieren is het experimenteren met allerlei dingen. Ik houd niet zo van het standaard-tuinieren; dat je een paar planten koopt, en die in de aarde plant, en dat is dan dat. Je snoeit 's wat, kijkt er naar et voila. Neen, ik houd juist van het dingen uitproberen, onverwachte vondsten planten, schuine muurtjes maken, slordige struiken en scheve bomen lekker hunne gangetjes laten gaan (tot zover dat geen overlast veroorzaakt - ooit kreeg ik een email met een foto opgestuurd door de Tuinen- en Stegeninspecteur van de toenmalige Woningbouwcorporatie: ik moest de overhangende tak weghalen, anders zagen zij zich genoodzaakt enzoveurts en dat blijft in mijn gedachten zoiets).

Hoe dan ook, ik hoop dat het goed blijft groeien, en dat ie over een tijdje in de tuin kan als nieuwe aanwinst. Als het maar geen huilstruik wordt!

terug naar boven

Vandaag (9): Het bewegen van mensbomen.

Vaak heeft men het over 'een lang en bewogen leven' van een overledene, en ik vroeg me dus af of er ook onbewogen levens worden geleefd, en hoe dat er dan uit zou zien. Moet je dat echt heel letterlijk nemen, dat de persoon in kwestie roerloos aan tafel zit, jarenlang, nooit iemand spreekt, geen bezigheden bezigt, nergens naar toe gaat? Of gaat het dan meer over een onbewogen geest, een stoïcijn, of een zen-meester wellicht? En wat is de mate van onbewogenheid dan, en hoe meet je dat?

Zo kom je dan vanzelf op de vraag, hoe je weet of een leven bewogen was. Is in principe niet ieder leven bewogen? Geboren worden en doodgaan is sowieso al vrij veel gedoe, dus dat hebben we allemaal al in de rugtas. De meesten mensen zullen wel eens een problematische liefde hebben meegemaakt, en zo niet, dan was misschien juist het liefdeloze leven een probleem (met alle varianten die daar tussen en omheen kunnen bestaan, en dat dan weer in zovele gradaties van langdurigheid). En er zijn natuurlijk ook allerlei positieve manieren van beweging, of dat nou fysiek gerealiseerd was, of alleen inwendig meegemaakt. Zelfs de meest roerloze mens kan een zeer bewogen gevoelsleven hebben.
Kortom, het is eigenlijk een vrij nietszeggende term, een cliché dat op iedereen van toepassing is.

---

Er steekt hier weer een stevige wind op. De boom die ik vanuit mijn HQ-raam kan zien, beweegt enorm. Het is een wat vreemdvormige boom, waarschijnlijk verkeerd gesnoeid ooit, waardoor-ie lang en dun is, met hier en daar een tak die er bijna los bij lijkt te bungelen. Hij zwiept nu alle kanten op. Een hagelbui teistert de tuinen, terwijl ik vrijwel bewegingloos naar al die beweging in één organisme staar. De blaadjes, de takken, de stam, het lijkt allemaal tegelijk en afzonderlijk alle kanten op te gaan. Hoe zou het met de wortels gaan? Hoe blijft zoiets veelbewegends op zijn plaats?

Het doet me denken aan een bewegingsoefening, die je gedurende allerlei fasen in je leven kan worden opgedragen: beeld je in dat je een boom bent, en laat zien hoe jij vindt dat dat eruit ziet. Iedereen blijft hierbij standvastig op dezelfde plek staan, de armen gaan omhoog en opzij en bewegen en het bovenlichaam probeert mee te buigen met de imaginaire wind en soms struikelt de boom over diens eigen losse wortel, en als de opdracht is 'het gaat harder en harder waaien - buig mee!' waait er wel eens een mensboom door de gymzaal, weg door het raam, weg van school, weg van het verzorgingshuis, weg van de stad, weg weg weg, waai weg en dóór! en de andere bomen sluiten teleurgesteld het raam. Graag waren ze meebewogen.

terug naar boven

Vandaag (10): Mismoedigheden op de dinsdag.

Las net een conversatie op Mastodon n.a.v. artikelen over schulden, te lage uitkeringen en minimumloon, en denk dan: godverdomme, hier moet ik OOK nog over schrijven... Er is zoveel te schrijven, dat het open boek Celsius van schrik dichtklapt. HELP, waar moet ik beginnen?
En dan houd ik mezelf voor, dat dat niet uitmaakt, doe gewoon iets. DOE IETS, zoals in Amsterdam in grote letters ergens als kunst in de openbare ruimte staat, en iedere keer dat ik langsliep ik weer dacht: Maar wat dan!? Doe zelf iets! en weer even mismoedig verder liep als een paar seconden daarvoor. De Kracht van Kunst!
He bah zeg, wéér zo cynisch! Hou 's op.
Innerlijke gespreksstof in overvloed.

Dus leek het me goed, om eens te kijken wat voor Kunst we hier in de regio kunnen aanschouwen. Eerdaags is er weer een jaarlijkse kunstroute, zoals die waarschijnlijk door heel het land worden gehouden in de zomermaanden. Ik vond een lijst met deelnemers, en ik heb nog maar de helft bekeken, en werd nog mismoediger. Sorry vantevoren, maar voelen de betere, sorry nogmaals, misschien moet ik zeggen, interessantere? kunstenaars zich te goed voor zoiets? Of wonen die allemaal elders? Ik had bedacht, dat ik de lijst misschien hier zou moeten bespreken, maar dan word ik waarschijnlijk met (stillevens van) hooivorken het land uitgezet.
Ik vraag me ook af: ben ik zo elitair dan? Ik zie gewoon niet zo heel erg veel boeiends. De zoveelste schilderijen van vergezichten, zeezicht, en weilanden, hoe weelderig pastel ook, het boeit me niet, zelfs niet als het geweldig goed en ambachtelijk en weet ik het wat gedaan is. Ik zie ook héél veel dezelfde dingen: dertigduizend anderen die dit doen, waarom moet ik daar dan hier ook weer naar kijken? De zoveelste fotograaf die vervallen huizen in mooie belichting weet te vangen, sta ik weer naar een paar afgebladderde luiken te staren. Prachtig hoor, en dat late zonlicht, je waant je metéén weer ergens in de Toudeloudouze, en... ach en wee. Kinderportretjes, oud-ijzer-sculpturen, mystiekerig naakt, keramieken tilly's, spekstenen natuurgedaanten, en al is het met alle liefde en passie en gevoelens gemaakt, het is vreselijk. Ik vind het vreselijk, jullie misschien niet, ik weet dan ook niet wie jullie zijn.

"Nou, nou!" hoor ik stemmen van heinde en verre verontwaardigd uitroepen, "die Celsius denkt dat ze heel wat is! Alsof zíj zulke opliftende interessantheden produceert..." en daar laat ik het dan vandaag maar weer even bij.

   

terug naar boven

Vandaag (11): Het Groeten.

In mijn nieuwe woonomgeving zijn het vooral de mensen van middelbare leeftijd en ouder die vriendelijk groeten. Zelfs fietsende mensen groeten hier de lopenden, het is even wennen, ook omdat je vantevoren niet weet of iemand een groeter is of niet. In de Grote Stad komt het minder vaak voor, dat een onbekende je groet. Ik kan me nog een kleine scène herinneren in de Westerstraat, waar ik niet heel vaak kwam; het was een drukke dag, er was markt, mooi weer, en opeens kwam mij een oudere dame tegemoet, al van verre merkte ik haar op, en zij mij, ze keek blij verrast - geen idee waarom, misschien leek ik op iemand? In het voorbijlopen lachte ze zo lief en zei heel netjes en lief gedag, ik haar ook natuurlijk, maar het voelde zo bijzonder. Dat twee totaal onbekenden even een moment delen - even een klein eilandje van vriendelijkheid in de verder zo haastige omgeving, waarin soms niemand je lijkt te zien.

Hier is het dus veel groeten en gegroet worden.
Hoewel sommigen daar niet aan mee doen.
Laatst liep er een man voorbij, het leek alsof hij zijn blik wat verdonkerde in het voorbijgaan, alsof hij wilde uitstralen: Groet mij niet! Maar ik had mijn mond al geopend, en er kwam een slechts mompelend gedag uit, ik weet niet of hij het nog hoorde. Hij zei in ieder geval niets terug. Dat geeft niets natuurlijk, ieder kiest diens eigen groetgelegenheden. Het grappige was echter, dat ik na een wandeltocht van een uur of anderhalf hem nóg een keer tegenkwam, toen ik bijna weer thuis was.
Ik dacht even lichte verwarring te bespeuren, maar ik dacht: okee, nu zeg ik niets. Hij leek wat minder duister, misschien had zijn wandeling of bezoek hem opgefleurd. Maar groeten was hem nog steeds teveel.

Een andere man die ik wel eens tegenkom, wat ik me eigenlijk pas gisteravond realiseerde, liep eens vóór me, met zijn hond. Ik had gezien dat hij me gezien had, maar toen ik passeerde draaide hij zich niet naar me om, hij leek wat verlegen of misschien vond hij mensen of vrouwen eng, of had ie ook gewoon geen zin in gegroet. Ik besloot hem toch maar vriendelijk te groeten, en het leek alsof hij blij verrast omdraaide toen hij terug groette.
Gisteravond liep ik met een vriendin, en hij liep ons tegemoet op een klein weggetje, weer met zijn hond. Nu was hij enthousiast, en groette zeer vriendelijk, dat vond ik eigenlijk ook wel grappig.

Of laatst dan, het regende, iedereen de capuchons en plu's op, en een fietster kwam de bocht om, moest - met gedoe met haar capuchon - nog op het verkeer letten, en tóch groette ze mij, de argeloze wandelaar, ook nog. Ik groette snel maar wat verbaasd terug - dat had ik niet verwacht.

Bij jongeren weet ik het nooit. Sommigen doen alsof ze me niet zien, dus dan zeg ik niets. Maar sommigen kijken me wel aan, dan groeten we ook. En laatst was daar de variant op de fiets: een jonge vrouw op een paard, aan de andere kant van de weg. Ik liep op de stoep, zij reden op de weg (aan die kant is geen stoep ook). Ik vroeg me af of dat ook groeten werd, en ja hoor, het werkte, ik groette, en zij zei goedemorgen terug, en verbeterde zichzelf want het was al een paar uur avond.

Dan heb je ook nog de mensen die druk in gesprek zijn, hetzij bellend of samen met gezelschap. Een beller groet ik meestal niet, of ik glimlach even. Mensen in gezelschap groet ik meestal wel, en als het een stel is, groet er meestal maar één terug - dat is dan blijkbaar de woordvoerder? Weken terug was ik eens vroeg in de ochtend aan de wandel, liep er een vrij grote groep, en ze praatten helemaal niet. Toen dacht ik: o god, dit is vast zo'n stiltewandeling, en ga ik dat dan doorbreken? Ik groette toch maar, voorzichtig, en twee vrouwen in de kopgroep groetten terug, de rest bleef stoïcijns in de stilte doorlopen, de blik op oneindig, of de billen van de voorgangers (afhankelijk van waar men het liefste stil van word).

En dan is er nog de intonatie van de groet.
Héél enthousiast, joviaal of juist heel ingetogen zachtjes, bijna fluisterend soms. En alles daartussen en daaromtrent. Voor sommigen lijkt het zo'n doodnormale zaak, dat het eigenlijk niet opvalt meer. En voor anderen - ik waarschijnlijk - is het een welkom momentje, een vriendelijk gebaar dat erg gewaardeerd wordt, als je de rest van de dag in je eentje moet doorbrengen. En zo probeer ik het dan ook jegens anderen te gebruiken, het groeten; zo vriendelijk mogelijk, in de hoop toch even iemand blij te maken, al is het maar voor heel even.
Goedendag!

terug naar boven

Vandaag (12): Hyperbovenkamerlinks.

Ik moet ik mot ik moet toch echt meer tijd besteden aan de theoretische kanten van dit wanordelijke schrijfkunstproject. Kreeg net een leestip van Arnon Grunberg, die het Filosofisch Kwintet gaat presenteren: Het Goede Verhaal, een briefwisseling tussen schrijver JM Coetzee en Arabella Kurtz, psychotherapeut, en gelukkig kon ik het online lenen (hoewel ik dolgraag alle te lezen boeken in mijn kast zou hebben, het is gewoon te duur). Er ligt ook hier nog een stapel te lezen boeken, dus ik moet ik moet ik moet mezelf wat meer dwang gaan opleggen. Maar daar ben ik niet zo goed in.

Ik moet nog veel meer, zo moet ik een gedicht schrijven, en hoewel de deadline pas 30 september is, voel ik wel een soort dwangdrang (of andersom).
Er hangt een post-it aan de schuine wand boven mijn beeldscherm, en ik heb er al 2x op proberen te klikken met mijn muis... helaas komt de aanwijzer niet buiten het beeldscherm. Waarom zou ik er in godesnaam op willen klikken, waar denk ik te komen? In mijn hersenbovenkamer? Is daar een link naar? Kunnen hackers daar dan ook in komen, of Google? Dat lijkt me niet fijn, een techreus in mijn brein.

Terug naar het boek: het eerste hoofdstuk begint al goed: JMC: Wat zijn de eigenschappen van een goed (een plausibel, of zelfs boeiend) verhaal? Wanneer ik andere mensen mijn levensverhaal vertel - en belangrijker nog, wanneer ik mezelf mijn levensverhaal vertel - moet ik dan proberen er een welgevormd kunstvoorwerp van te maken, de tijden waarin er niets gebeurde snel overslaan, de dramatiek aandikken van de tijden waarin er een heleboel gebeurde, de vertelling een bepaalde vorm geven, verwachting en spanning creëren; of moet ik daarentegen juist neutraal zijn, objectief, ernaar streven een soort waarheid te vertellen die aan de criteria van de rechtszaal zou beantwoorden: de waarheid, de gehele waarheid, en niets dan de waarheid?

Denkende aan diverse situaties, is het begrip 'waarheid' ook een lastige. Wie bepaalt wat waar is? De één diens waarheid is andermans leugen. Overal lijkt tegenwoordig nog slechts het recht van de sterkste te gelden, en veel mensen trappen daar met open ogen in, doen er gezellig aan mee; als eenling ben je nergens meer.

Ik droomde vanochtend vroeg weer over persoon D, ik heb er geen zin in maar mijn bovenkamer doet wat het wil en ik wil dan de waarheid vertellen dus dan moet deze droom ook weer toegevoegd aan mijn verhaal, wat irritant!
Via via las ik een stuk over experiment in de hedendaagse literatuur, en interessant natuurlijk, en dan voel ik me wat achtergesteld, omdat mijn websiteje de schrijvers daarvan (nog) niet heeft bereikt - het had er zo bij gepast qua onderwerp. Moet ik ze aanschrijven, ze wijzen op dit hiaat in hun kennis? Ik weet het niet.
Mijn bibliotheekpas ligt hier voor me, ik heb het ding verleden week opgehaald, en zie nu dat het stickertje met mijn naam erop, dat ter plekke werd uitgeprint, een heel vreemd lettertype heeft. De letter g is in diens totaalheid even hoog als de omringende letters a en s. Terwijl de hoofdletters wel gewoon de hogere hoogte in gaan. Het ziet er vreemd uit.
Nu denkt u misschien: wat heeft dat met de autobiografie te maken, of met waarheid of bovenkamers?
Niets! Helemaal niets! Hoewel je het zou kunnen beschouwen toch als ene waarheid: een bibliotheekpas op mijn buro, met een sticker met mijn naam erop, en een rare letter g. Niets meer, niets minder. Ik zou het ook kunnen hebben verzonnen. Maar waarom zou ik dat doen?
Hoe dan ook, ik vind het wel prettig, dat allerlei dingen aan elkaar gelinkt lijken te zijn, en dat ik van het ene naar het volgende meander, tussen alle getijden en gedachten maar wat voorthobbelen en maar zien hoe alles ooit weer gerijmd zal zijn, als ooit.

terug naar boven

Vandaag (13): Vakantiegevoelens.

Een suffe zondag, flarden van kletsende en elektrisch klussende buren, tuinperikelen met katten en oorwurmen houden mijn gedachten gevangen terwijl ik bezig ben met een animatie, die mij RSI bezorgt maar ik wil het zo graag afmaken. 'Piano, piano...' zei Lorenzo vaak, als ik weer megastressig was, en natuurlijk had en heeft hij nog steeds gelijk.

Twee maanden woon ik hier nu, en heb inmiddels al weer wat routines hervonden, en ben nog bijna dagelijks bezig om oplossingen te bedenken voor kleine probleempjes. Een buurvrouw die hier al heel lang in het dorp woont, zei dat ze na twee weken het vakantiegevoel al kwijt was, en het hier zo ontzettend saai en vreselijk vond, maar voor man en kinderen was gebleven. En al heb ik ook geen vakantiegevoel meer, het voelt nu meer als mijn huis, en dat is toch veel belangrijker. Iedereen vraagt me of ik de stad niet mis, maar nee, ik heb daar nog geen moment last van gehad. De Amsterdamse Struik liet trouwens het loodje, and so be it.

Inmiddels heb ik ook een vaste wandelroute gevonden, één die ik naar believen via vele wegen kan inkorten of uitbreiden, en dat is heel fijn voor deze autistische mensch. Vooral ook, omdat ik inderdaad die rust nodig heb, merk ik: ik ben veel ziek, misschien de nasleep van het afgelopen stressjaar, en/of ene Covid infectie, waarvan al een tijdje bekend is dat zo'n infectie schade aan het immuunsysteem kan opleveren. En des te meer Covidinfecties je krijgt, des te meer kansen om nóg meer schade op te lopen. Toch blijft iedereen maar vinden, dat ik dan lekker mezelf maar moet gaan beschermen, onderwijl roepende dat ik voor lul loop, of me uitlachen als ik het OV in stap (ik stap nu eerst in zonder mondkapje, pas als ik zit zet ik 'm op - maar daar kreeg ik ook al vreemde reacties op), de rest zal het allemaal worst wezen en life goes on enzomeer.

Dat betekent dus heel simpel nog steeds: nergens aan mee kunnen doen, en zoveel mogelijk uit de buurt van anderen blijven, dan maar. Ik heb een paar keer bezoek gehad, en daar ben ik waarschijnlijk niet ziek van geworden, dus dat is fijn. Maar het is iedere keer maar afwachten hoe iets uitpakt.

Ik zal er niet al teveel over uitwijden, maar ik verkeer momenteel in een erg heftige en vooral ook langdurige gordelroosmodus,dat is redelijk ongekend voor mij, en het lijkt steeds weer opnieuw up te flaren, dat is vrij bizar wel; iedere keer dat het over zou moeten zijn, begint het opnieuw. Waardoor ik nu al bijna drie weken met een pijnlijke linker lichaamshelft rondzeul.
Vreemd genoeg maskeert buiten wandelen de pijn enigszins, waarschijnlijk door de heilzame (maar tijdelijke) werking van afleiding, beweging en rust.
Tijdens het wandelen heb ik overigens nog wel vakantiegevoelens, en dat komt goed uit, want voor een echte vakantie is geen geld meer.

terug naar boven

Vandaag (14): Irritatieën.

Soms ben ik zoooo irri van iets, dat ik het moeilijk van me af kan zetten, en dat ik me afvraag: waarom? want meestal gaat het over iets vrij triviaals, en wtf, waarom zou ik me daar druk om maken? Zit er dan een diepere betekenis? Het lijkt me wel, hoewel het ook wat psychologie van de koude grond lijkt. Je kunt toch ook gewoon geïrriteerd zijn? Maar bij 'gewoon geïrriteerd' lijkt me, dat je er dan verder niet veel aandacht aan besteed? Of is dat bij 'gewone' irritatie ook al het geval? Je bent tenslotte wel *geïrriteerd*, en niet zomaar wat verveeld of not amused. Is iedere irritatie dan van een dieper liggende orde?

In mijn gemeente wonen veel rijke mensen. Ik weet natuurlijk hun inkomens niet, maar als je op een enorm stuk land woont, gigantische tuin, in een villa met oprijlaan etcetera, volgens mij kun je dan wel in de categorie 'rijk' genoemd worden. Het rijtje sociale huurwoningen waar ik in woon, is vergeleken met mijn vorige twee huizen vrij bizar, met grote tuinen en ook binnen een stuk ruimer, voor ongeveer dezelfde huurprijs. Tegenover en ook verderop in de straat staan grote villa's, op grote stukken land, met grindpaden, garages waar je in zou kunnen wonen, vaak nog één of twee vakantiewoningen.
Tot twee keer toe kreeg ik van de pakketbezorger de vraag of ik een pakket wilde aannemen voor de overburen, want het hek voor de oprijlaan is dicht en ja tuurlijk enzo, en beide keren werd het niet opgehaald door ze. Nu ben ik wel vrij aardig wat dat betreft, hoewel ik twee huizen geleden genaaid werd door buren, die me weken lieten zitten met pakketten zo groot als deuren, dus ik ben wat voorzichtiger geworden met die aardigheid. Toen ik gisteren het tweede pakket een week na bezorging naar ze toe bracht, leek het mij verstandig even te vragen waarom ze het niet op kwamen halen. Het kwam er op neer, dat ze het te druk hadden met belangrijkere dingen, dan hun brievenbus of email te checken. Ik legde nog uit, dat de pakketbezorger geen briefjes meer in de brievenbus doet, en dat het in de app zou moeten staan waar het bezorgd is, maar daar leek ze niet echt naar te luisteren: te druk en te onbelangrijk. Ze bedankte nog wel, toen ik al wegliep, ik had echt een broekafzakgevoel van jewelste.
Ik bedoel: je bestelt iets, maar je vind het niet belangrijk om even op te letten wie je opzadelt met je bestelling? Ik vind dat irritant rijk privilegerig gedrag. Je bekommert je niet om de pakketbezorger, die - als niemand anders het aanneemt - extra moet rijden, je buren kunnen je blijkbaar ook niet veel schelen, want jij hebt het te druk met veeeeeeeeeel belangrijkere dingen. En ja hoor, natuurlijk kan er van allerlei ernstigs in een mensenleven gebeuren, ziekte dood verdriet faillisement en weet ik wat. Of dat je het gewoon vergeet, weet ik veel. Maar juist dat 'druk met belangrijkere zaken' irriteerde me heel erg.

Is dat omdat ongeveer iedereen het te druk heeft met belangrijkere zaken? En dat ik eigenlijk nooit die belangrijkere zaak ben voor iemand? Dat ik meestal achteraan in de rij sta, bij het uitdelen van aandacht? Dat heeft ongetwijfeld invloed op mijn irritaties.
En dan ook die eerdere ervaring, dat ik vaak pakjes en dus ook grote pakketten aannam voor mijn buurman, die ik later hoorde praten over me tegen zijn vrienden, dat ie het expres nog niet had opgehaald, zodat hijzelf niet met dat grote ding in zijn huis zat... een vriend van hem zei toen, dat-ie beter maar erg blij met mij kon zijn, daarna werd er iets gezegd dat ik niet verstond, en toen werd er hard gelachen. Wat een nasty privileged eikel zeg!

Ik ben gekwetst door die desinteresse voor mij, voor mijn welzijn. Het lijkt volksziekte nr. 1: alleen nog maar je eigenbelang voor ogen hebben, de rest zoekt het maar uit; het misbruik maken van anderen, lekker over anderen heenwalsen want die zijn toch niet belangrijk voor je. Dan ben je echt wel een privileged eikel.
Dus dat zal mijn irraties wel verklaren.

terug naar boven

Vandaag (15): Rariteiten.

De dag is nog jong, dus er kan nog van alles gebeuren. Toch, het is al half vijf en om nou te moeten wachten tot 5 voor 12 bijvoorbeeld, vind ik niets. Laat ik dus beginnen met alvast deze dag te omschrijven als een rare dag. Die eigenlijk al gisteravond begon, toen buren ergens dichtbij een vreemd schreeuwfeestje hielden, waarbij om de haverklap de televisie of radio heel hard werd gezet, zodat er in mijn woonkamer een irritante maar onverstaanbare dreunstem te horen was. Ik woon er net, en mijn oren zijn dus nog niet gewend aan het lokaliseren van geluiden hier. Soms leek de dreunstem bij de naaste buren vandaan te komen, en op één moment schrok ik me dood, het leek alsof er iemand in mijn tuin stond te joelen. Waarschijnlijk was het maar in de steeg, geen idee. Het voelde heel unheimlich.

Dat was rond kwart voor twaalf, ik was moe en ging slapen; ofwel ze waren opgehouden, ofwel ik hoorde het gewoon niet meer.

Rond 10 voor 1 werd ik wakker uit een droom, Nachtmonster (9 mei 2024), waarin het einde wordt ingeluid door een man die roept:"Pass the dog!". Zodra ik wakker was, hoorde ik dat het echt was: buiten liep blijkbaar een man voorbij, hij riep nogmaals, heel dwingend:"Pass the dog!!", met enigszins Italiaans accent. Ik was nog te versuft om naar het raam te gaan (as usual). Dus wat daar geschiedde, weet ik niet. Ik ging snel naar de wc, en poogde daarna weer in slaap te vallen, maar opeens ging de telefoon! Wat! Ik word bijna nooit gebeld, en al helemaal niet 's nachts, ik schrok me een ongeluk. Was er iets ergs gebeurd, misschien met mijn zoon, snel nam ik op, maar ik was zo van slag nog door de nachtmerrie en de roepende man en mijne slaperigheid, dat ik eigenlijk vergat hoe zoiets werkt. Dus ik nam op, en staarde naar het toestel, en daaruit kwam een jonge mannenstem, die riep: "Max!" - even stilte - en weer: "Max!" en zo ging dat een paar keer, en ik was in totale verstandsverbijstering denk ik, want ik zei niets... de man weer: "Maxieeeee!" en toen hing ik op.

Ik denk dat dit een autistending is: niet weten hoe te reageren? Was het een vorm van overweldigd zijn door teveel gekkigheid: de schreeuwparty, de nachtmerrie, de man, en dan dit... ik weet het niet. Ik weet nog wel wat ik dacht: WTF, WTF, WTF, wat is dit, en ik dacht ook: wtf mijn buurman heet ook Max en wtf waarom belt iemand voor hem als dit mijn mobiel is, dat kan niet en dat slaat nergens op en en en.

Pas ná het ophangen kwamen mijn gedachten weer wat bijeen en tot rust, en ik keek eens naar het nummer (hij belde nog een paar keer, die drukte ik meteen weg en zette ook snel het geluid uit, ik wilde niet alle buren wekken met dat kutgeluid), en zag toen dat ik op woensdag 1 november om 20:23 ook was gebeld door dit nummer. Ik herinner me dat nog, ik wilde niet opnemen omdat ik het nummer niet kende, en ik vreesde van alles en heb me nog weken afgevraagd wie dat toch geweest was... Suf? Ja, immens!

Wat vreemd! Wat raar! Wat gekkig! Wie was dit? Inmiddels kreeg ik een melding dat hij had ingesproken. Ik twijfelde of ik dat wel moest beluisteren, maar ik was wel nieuwsgierig. Het was een kort bericht; ik hoorde wat gefruts, en de man was zich waarschijnlijk niet bewust van dat ik/Max het kon horen, maar het was reuze grappig. Hij gromde zachtjes in zichzelf: "Grrrrr teringmax!" en hing op. Ik moest echt vreselijk lachen. Nu nog.
Vanwege het tijdstip en zo, denk ik dat hij wat beneveld was. Misschien had hij allang het goede nummer van Max gekregen ondertussen, maar deze vergeten te wissen. Of Max was een ex, en had hij heimwee naar hun samenzijn? Ik heb zojuist dan toch maar een sms'je gestuurd:

Jullie:"WTF hannah, waarom Dennis!?"
Ik (Dennis):"Ja nou ja, als ik met mijn echte voornaam antwoord... ik weet het niet, als vrouw heb je altijd gezeik meteen, dus vandaar een mannennaam, en dit was de eerste die me te binnen schoot, of eigenlijk de tweede. De eerste was Hans, maar dat vond ik zo... alsof het niet echt was. Wat het ook niet is, in feite, ik heet ook geen Dennis. Maar het leek me wat geloofwaardiger, op de één of andere manier."
Die andere "Dennis": "Heb je het nou weer over mij?!?"
Ik (niet Dennis): "Neen."
Alle mensen die echt wel Dennis heten:"NIET IN ONZE NAAM! NIET IN ONZE NAAM!"
God ik verzin nog 's wat...

Maar. Dus. De dag was nog niet eens begonnen en het was al raar.
Hoe gaat zoiets dan verder, is er dan een zekere ontwikkeling waar te nemen in rariteiten, en hoe dan?

Ondanks alles viel ik toch nog goed in slaap, ik had nog een weirde droom waaruit ik om 6 uur ontwaakte, en ik wilde het opschrijven maar was te langzaam en vergat het alweer voordat ik mij had kunnen oprichten. Dus sliep ik nog tot de klok van zeven.

Na een bescheiden ochtendwandeling, ik ging om tien over acht van huis, deed ik wat boodschappen in de supermarkt, waar ik een paar dagen terug mijn nood had geklaagd over dat ik opeens iedere keer 'willekeurig' in de tas gevisiteerd werd, en dat ik dat niet zo prettig vond. De dienstdoende opzichter liep geïrriteerd weg - Wij Kunnen Er Ook Niets Aan Doen - en ik bleef netjes edoch beslist, maar vind het ook wel erg onbeleefd als iemand zomaar wegloopt. Je fucking werkt er toch, tegen wie moet ik anders iets zeggen? Anyway, ik had van alles bedacht om een volgende boodschappenronde te doen (van plastuitje bovenin mijn tas laten, of een tekstbordje met dat er een actie tegen de supermarkt zou komen, tot weet ik veel van alles) maar had me voorgenomen om het dan anders te doen: ik zorg dat ik mijn bril en betaalpas in mijn jaszak heb, mijn rugtas doe ik niet af gedurende mijn hele bezoek. Zodra ik mijn mandje op de zelfscankassa plaats, pak ik niet mijn tas om de spullen in te doen, maar: een ander mandje! Als ik dan weer gecontroleerd word, hoeven ze niet met hunnen takken in mijn tas. Probleem opgelost! HOERA!!!!!! En dus deed ik dat. Er was iets met een citroen, natuurlijk, die bleek ik op een ander ding te moeten bebonnen, de opzichter van de kassa's wees me waar, en nog een probleempje opgelost en HOERA ik was er en geen eens een controle!
Eigenlijk wel jammer, nu met al die moeite. Maar goed, ik betaalde en deed alles in mijn tas; Ik zag in mijn brillenooghoek hoe ik nauwlettend in de gaten werd gehouden sinds de citroen. WTF nou weer? Waarschijnlijk vanwege de omslachtige mandjesmethode? Of was hij wellicht ingelicht? Hing er nu ergens een foto van mij, aan de Kritische Klanten Kring schaamtemuur? Ik deed netjes de mandjes opruimen enzo, maar die man was eng. Normaal zeggen ze altijd gedag, die personages die daar bij de Gate Naar Buiten staan. Persona Non Grata Celsius moet zich schamen! maar in plaats daarvan ging ik die middag nog een keer.

Er is hier in het dorp ook niet veel keus natuurlijk. Dus tja.
In de middag bezocht ik een kunstmarkt, en waar ik al bang voor was werd bewaarheid: het was niet veel soeps. Sorry maar niet sorry, ik denk dat er 1 kunstenaar was waarvan ik dacht: okee, dat is wel mooi, fijnzinnig getekend en zo, maar verder alleen maar dingen die je het liefst kapot wilt gooien, zo ergerlijk lelijk, dus ik probeerde er tussenuit te knijpen maar de aanwezige dagjesmensen en weet ik veel wie het allemaal waren daar, vonden het noodzakelijk mij uitvoerig van kop tot teen te bekoekeloeren, alsof ik de bezienswaardigheid zelve ben. En ik was niet eens opgedoft of uitgedost, liep gewoon in mijn dagelijkse kloffie... Volgende keer mandje met consumpties mee en verkopen maar!

Dus toen was ik toe aan een glas alcohol, of twee, en ging dus weer naar die supermarkt. Waarschijnlijk is het de alchohol, die de visitatiebehoefte triggert. Want nu kreeg ik wel weer de melding dat er iemand naar me onderweg was om te checken of ik niets aan het jatten ben. Ik had nu ook niet de mandjestruc toegepast, want 1 fles wijn... dat vond ik de moeite niet waard. Dus ik wachtte gelaten af, tot er iemand zou komen. Bij de opzichtersbalie stond een vrouw, met headphones, op heure foon te kijken, dus die kwam niet. Ondertussen ontstond er consternatie bij het stel die bij de naastgelegen console stonden. Een melding! Aha! Daar ook al! Zou iedereen nu een melding krijgen? Na een tijdje kwam er dan iemand, die liep naar de buren en drukte de melding weg, en ging in hun spullen snuffelen. Ik keek naar mijn scherm: daar was de melding opeens ook verdwenen! HOERA!!! HOERA!!!!
De dag was gered. Nu de rest nog?

terug naar boven

Vandaag (16): Radicaal tuinieren.

Een ingewikkelde discussie gisteren en eerder over de verschillen tussen nominaal en radicaal links houdt me nog bezig. Het voelt als onopgelost, en dat is het natuurlijk ook; alsof één discussie het probleem oplost.... neen natuurlijk. Op de één of andere manier blijft me iets dwarszitten, en ik weet niet goed wat. Komt wel weer, neem ik aan.
Het enige dat ik er nu over kwijt wil, is dat het als persoon in meerdere gemarginaliseerde groepen wel duidelijk is, dat nominaal (gematigd) links erg onveilig kan zijn. Veel dingen worden er vrij gemakkelijk over het hoofd gezien, naar de eigen positie wil men vaak niet kijken, en kritiek wordt onthaald met fragiel gedrag. Dat schiet niet echt op. De ervaringen daarmee liggen me nog altijd zwaar op de maag: linksen die opeens in razernij ontsteken omdat je antifa in je bio hebt gezet, of die opeens beginnen te tieren tegen je dat je een mannenhater bent, dat soort dingen, of nare insinuaties over je beperking, en de ontelbare keren dat men over je toon begint: 'doe 's lief'... godeskoleres! Als vrouw krijg je dat iedere keer weer over je heen.
Wat ik ook merk, is dat mensen liever in verhulde termen spreken, in subtoots, via DM's een punt pogen te beslechten, in plaats van gewoon in alle openheid; daar kan ik niet goed tegen. Then again kijk ik naar mijn eigen online gedrag: is dat dan wel helemaal in de haak? Ben ik zelf misschien ook te vaag? Ik probeer het goed te doen, maar gaat het ook daadwerkelijk goed? En dan heb ik het alleen nog maar over mijn Mastodon-ervaringen; andere social media gebruik ik niet meer.
Deze website, is die wel in de haak? En dan heb ik het natuurlijk over mijn eigen haak, en wat is die dan precies? Ik probeer het keer op keer te bekijken, en er zijn altijd dingen die niet helemaal kloppen. Bijvoorbeeld de afbeeldingen, waar ik bij velen nog geen alttekst heb, bijvoorbeeld bij de luchten. Er wordt aan gewerkt, kan ik alleen maar zeggen, maar ik moet nog zoveel!

Dan maar even in de tuinen werken. Tegels wippen achter, en dan die naar voren sjouwen om een pad mee aan te leggen. Bij het wippen kwamen er ontiegelijk veel mierennesten vrij te liggen, nu begrijp ik ook de luizenplaag in de klimops, waar de buurman het over had. Die klimops heb ik naar voren overgeheveld ook, maar ze liggen er nog steeds zieltogend bij, waarschijnlijk luizen meegekomen? Ik weet het niet, misschien moeten ze rigoreus gesnoeid, of helemaal weg? De mierennesten hebben zich dan al tijden tegoed gedaan aan die luizen, en blijkbaar tiert het nog steeds allemaal welig, ook geen idee.
Ik zie de mierenhoopjes tussen de nog liggende tegels steeds dichter naar mijn huis toe komen, beangstigend als earth worms, dus heb ik met kokend water een spoor van verderf veroorzaakt. Hoop ik. Sorry.
Het is nog best ingewikkeld allemaal, dat getuinier.

Maar ook leuk, want er zijn nu 3 peulenranken gegroeid, 4 courgetteplanten zijn gelukt uit zaden te kweken, ik heb een tomaatje uitgeknepen en daarmee nu 2 potjes met kleine plantjes van, het korianderzaad is ontsproten, en de goudsbloemenzaden vertonen wat sprietjes. Met de twee iepjes gaat het ook nog goed, die staan nu op een tijdelijke, zonnige plek in de achtertuin, en worden nu wel wat groter. De tijm die er nog stond, gaat niet echt denderend, hoewel er één wel bloempjes vertoond. Dus heb ik er een paar bij gekocht, hopelijk gaat dat beter.
De vijgenboom, die ik als een lullig staakje toegestuurd kreeg, heeft eindelijk wat blad. Hij zou beter in de achtertuin kunnen, meer zon en beschutting, maar ik wilde er zo graag één aan de voorkant! Dus dat is afwachten. Een paar meter verder heb ik een zwarte vlier geplant, die gaat prima. In de achtertuin staat nu een blauwe bes, hopelijk gaat die het doen (als die al niet door de bladluizen is afgeslacht).

Ja, het lijkt wel een soort gevechtssituatie, zo'n tuingebeuren. Al die beestjes, die dan weer dingen doen die jij niet wilt dat ze doen. Moet je weer andere beestjes zien binnen te krijgen, maar ook niet teveel waarschijnlijk. Eat and be eaten. Gezelligheid kent geen tijd. Enzovoort!

Zou er een verband kunnen zijn tussen de discussie op links, en tuinieren? Is dat gedoe tussen linksen ook een kwestie van eten of gegeten worden? Misschien dat sommigen er onbewust zo over denken? Het lijkt er op, dat sommigen bepaalde posities niet kwijt willen, hun eigen comfort belangrijker vinden dan gerechtigheid voor iedereen. En hoe ga je daarmee om? Het 'kwaad' met wortel en tak uitroeien, of snoei je voorzichtig alleen de dode bladeren weg? Het laatste lijkt me het beste (en meest humaan... :-D), maar werkt dat? En zijn we nog op tijd, om alle extreemrechtse krachten te doen keren?
Ik vind toch echt, dat nominaal links vele dingen verkwanseld heeft aan rechts, waardoor allerlei gemarginaliseerde groepen nog verder in de verdrukking zijn gekomen. Er lijkt inmiddels wel weer wat tegengas te zijn, maar is het voldoende? De foute besluiten lijken nu opeens aan de lopende band uit de Kamers te rollen. Kan het tij nog gekeerd?

terug naar boven

Vandaag (17): Hantje lacht, Hantje huilt (deel 457).

Is het alleen maar onwetendheid, of wíllen mensen bepaalde dingen niet zien? Laten ze zich liever in de luren leggen door reactionaire krachten, dan eens na te denken en hun solidariteit te tonen, op te staan tegen, hun stem enigszins te verheffen, zichzelf überhaupt te verheffen? Is het toch wel fijn in je eigen comfortzone, en heb je gewoon geen zin om altijd weer dat moeilijke gedoe aan te gaan? Is de makkelijkste weg dan ook gewoon wat het is: de makkelijkste weg en hoef jij je nergens om te bekommeren toch, als je zelf van het besprokene geen last hebt?

Ondanks dat velen beweren dat het op Mastodon een feest van herkenning is, geen gezeik, alles blij en vrij... voor veel gemarginaliseerde mensen is dat nog steeds niet zo. Denk aan mensen van kleur, die zich in dat toch witte bolwerk niet gezien en gehoord voelen, net als op X en overal weer aangevallen worden, er laait af en aan discussie op over hoe verwelkomend Mastodon nou eigenlijk is.
Afgelopen dagen mocht ik weer deelgenoot zijn van allerlei vervelende opmerkingen, waar eigenlijk vrij weinig mensen tegen in gaan. Ik begrijp het niet. Je kunt lezen wat er staat, maar je ziet het niet?

Ik heb geen zin hier alles weer te moeten herhalen, check mijn profiel en zie mijn lichtelijk wanhopige reacties, alhoewel het misschien alleen zichtbaar is voor leden, volgers etc. (het ingewikkelde gedoe met hele en halve slotjes en zo irriteert me ook mateloos).
Seksisme viert hoogtij, en ik krijg het idee dat mensen (de mannen voorop, natuurlijk, maar ook andere mensen doen er volop aan mee) zich opeens weer massaal tegen slachtoffers keren, hun meldingen meteen in twijfel trekken, en (mogelijke) daders met z'n allen op het schild hijsen, want het is toch zo'n aardige man! Aardige mannen doen geen nare dingen, maken geen foute opmerkingen, of ze bedoelen het toch goed?!

Wat is dit voor leven?
Ik voel me uitgeblust en ingezakt, meteen ook lukt het me niet meer om de dingen te doen die ik moet doen. Zelfs dit doe ik met enorme tegenzin. Misschien is het maar beter als de mensheid uitsterft... ik heb er 'even' geen vertrouwen meer in dat het ooit nog ergens goedkomt, zowel op persoonlijk vlak, als het grotere geheel. Nu maar hopen dat deze depressie tijdelijk is, en dat het me weer gaat lukken hieruit te komen. Gooi leuke dingen op me dus, please!

terug naar boven

Vandaag (18): Weg van Het Gemak.

Waar te beginnen? Ik wilde het er niet meer over hebben, het Eurovisie songfestival en alles wat daaruit voortvloeide dit jaar.

Eerlijk is eerlijk, ik was al volledig bevooroordeeld natuurlijk: de analyse op indoxicate.me van de Nederlandse inzending Europapa, en de radicaallinkse versie Europaganda daarvan, staan dichter bij mij dan een artiest die zich niets gelegen laat liggen aan wereldwijde protesten en de oproep van meer dan 250 NL kunstenaars en artiesten om zich terug te trekken, uit wat je toch bij voorbaat al één van de meest politieke Eurovisions ever kon noemen. Een bekende dichter verwoordde het na afloop zo:
"Je kunt denk ik rustig stellen dat de poging om met een verenigd Europa collectief niet te denken aan een paarse krokodil is mislukt."

Eigenlijk ben ik steeds minder verbaasd over uitlatingen van mensen die zich doorgaans als 'links' profileren. Ja, je leest het goed, ik probeer het zo breed mogelijk te omschrijven, want ik hoor in gedachten nu al de gekwetste uitroepen van diezelfde mensen:
"Ik denk niet in links en rechts!"
"Mensen in hokjes stoppen is duidelijk ook een radicaallinkse hobby!"
Enzovoort. Maar vooruit, ik wil niemand buitensluiten: ook niet-linksen wisten de afgelopen week weer het beste in de mens tot uiting te brengen.

Al jaren zijn we nu getuige van allerlei grote zaken op het gebied van grensoverschrijdend gedrag. In de kunstwereld, de televisiewereld, de filmwereld, de politiek, noem het maar op: overal zijn jarenlang mensen (vooral vrouwen, maar ook anderen) slachtoffer geweest van mensen (vooral mannen, maar ook anderen) die zich verheven voelen boven anderen, teveel macht hebben en krijgen, en die zich niet weten te gedragen. Ik dacht dat het inmiddels algemeen bekend is, dat het doen van een melding als je slachtoffer bent van zulk gedrag, meestal enorm wordt tegengewerkt, en dat het mede daarom zo ontzettend moeilijk is om een melding of aangifte te doen. We weten toch wat (seksueel of ander) grensoverschrijdend gedrag met slachtoffers doet? En met al deze kennis: hoe ontzettend fout het is om slachtoffers niet te geloven.
Ik dacht echt, dat we dat nu allemaal wisten, en dat we ons daar vervolgens naar zouden gedragen.

Blijkbaar heb ik ergens een denkfout gemaakt.
Want het moment dat bekend werd, dat er iets aan de hand was, er een melding tegen onze nationale knuffelpapa was gedaan, ging tout Nederland los. Ik heb van alles voorbij zien komen: meldingen of aangiftes in dat rare Zweden zouden altijd overdreven worden, de cameravrouw had banden met Israël, hEt WAs anDerSOM!1!?!1, wie nou het échte slachtoffer is, en deze breinverbijsterende opmerking, goed verpakt in een betoogje over de onschuldpresumptie.

"En als schuld onomstotelijk vaststaat, mag er een sanctie volgen. Niet voordien. Zo doen we dat niet in een rechtsstaat. Ook niet in een tijd waarin het uitspreken van de woorden 'grensoverschrijdend gedrag' voor menigeen al volstaan om de galgen op te tuigen."

De context van de conversatie is hier niet zichtbaar, maar hij doelde overduidelijk op de zogenaamde jacht op mannen die grensoverschrijdend gedrag vertonen. Dat er maar iemand iets over je hoeft te roepen, en je wordt publiekelijk gelyncht, als man zijnde.

Dus terwijl mensen (vooral vrouwen, maar ook anderen) decennia bezig zijn, om te zorgen dat slachtoffers van allerlei vormen van grensoverschrijdend gedrag nu eindelijk serieus genomen worden, stampte deze man daar even tussen neus en lippen met zijn seksistische, patriarchale dwangdrang doorheen. Niemand in de conversatie ging er tegenin, dat vond ik misschien nog wel erger, vooral ook omdat er voornamelijk (niet alleen) vrouwen aan deelnamen. Toen ik er dan tegenin ging, kreeg ik niet alleen van de man, maar vooral ook van die dames variabele vegen uit de pan:

♦  Het aantal valse aangiftes aangaande grensoverschrijdend gedrag zou stijgende zijn.

♦  Ook al kenden ze hem niet, ze staken hun hand voor deze alleraardigste man in het vuur.

♦  Ik mocht niet 'de hele me-too' aan één opmerking hangen (wtf dat ook moge betekenen).

♦  En natuurlijk de bothsideisms: iedereen heeft pijnlijke dingen meegemaakt, hij ook en het is toch zo aaaaakelig dat we elkaar zo afrekenen op kleinigheden, en we moeten in vrede leven enzovoorts. Leuk bedacht, Jolanda, maar zo'n opmerking is niet onschuldig te maken, omdat jij zo graag alles comfortabel en gezellig wil houden.

Gelukkig zijn er toch ook nog wel mensen die er anders over denken en die steunden me, maar verder was ik er wel even klaar mee. In de zijlijn zag ik nog wel wat geruisch voorbijkomen, soms zelfs ook van een stuk helderder kaliber, zoals de column 'Nu pal gaan staan voor Joost Klein is vreemd' van GerBen van 't Hek voor het Noordhollands Dagblad. Of die over hoe 'wij Nederlanders' onze boertigheid graag uitventen in het buitenland, en dat dat vaak niet gewaardeerd wordt.

Het is een waarheid als een koe: totdat ooit openbaar wordt gemaakt wat er precies gebeurd is, weten we het niet. Het leek mij ook wel verstandig het daarbij voorlopig bij te laten.
Maar dan. Gisteravond laat zag ik dit voorbijkomen op Mastodon:



Nogmaals: ik noem de naam van de tootser niet, want het gaat me niet om de poppetjes. Misschien iets dat we ons allemaal meer ter harte zouden moeten nemen: probeer dingen in groter verband te zien, zie de systematiek, benoem de drogredenen, dat hoeft niet persé persoonlijk te worden. En we zouden ons dingen misschien ook minder persoonlijk moeten aantrekken, en mogelijke aanvallen moeten ombuigen naar een meer systeemszienswijze, en zodanig reageren. Ik doe dat zelf ook vaak fout, denk ik. Het wordt ons ook allemaal niet geleerd he... ons wordt voornamelijk geleerd om leuk en gezellig mee te doen. Dat schiet natuurlijk niet op. Er is ongetwijfeld al wel eens een boek over geschreven, maar ik weet niet welke, en houd me aanbevolen voor leestips!

Laat ik deze kleine stukjes tekst met jullie doornemen.
Allereerst die Brief van de Dag. Zijn degenen die door de schrijver 'linksleunend kosmopolitisch Nederland' genoemd worden, niet ook nationalisten? Want ik blijf me nog steeds afvragen, waarom in godesnaam je iemand blindelings gaat verdedigen, naar wie een strafrechtelijk onderzoek wegens grensoverschrijdend gedrag is ingesteld?
Voor alle duidelijkheid: er is een strafrechtelijk onderzoek (politie, OM, rechter), en je hebt een beslissing van de EBU/Eurovision - de laatste is een bedrijf, die hebben regels opgesteld aangaande van alles en nog wat, die regels zijn overtreden en dan word je uitgesloten van deelname. Dat zijn twee verschillende dingen, ten eerste, maar ook nog steeds: waarom gelooft niemand die aangifte?
Denkt nu heel 'kosmopolitisch links' dat het slachtoffer maar wat verzonnen heeft? Ik vind dat nogal onguur, tbh. Je zou het als linksert toch juist moeten toejuichen, dat de EBU regels heeft opgesteld om de gigantische organisatie van dit songfestival in zo veilig mogelijke banen te leiden. En inderdaad: het feit dat ze een genocidale staat als Israël toelaten - hoe dat daarmee te rijmen is, is mij ook een raadsel. Dat weet de Israëlische sponsor MoroccanOil vast veel beter. En zoals de dichter al aankaartte: HOE wil je die politiek buiten de deur houden, terwijl de halve wereld daartegen in protest is? Bizar.
Evengoed is zo'n veiligheidsregel voor hun medewerkers, bezoekers, artiesten nodig en goed. Er zijn hordes mensen (vooral vrouwen, maar ook anderen) die dolgraag hadden gehad, dat ze zo'n melding hadden kunnen doen en meteen serieus genomen waren. En dan ís er eindelijk een bedrijf die zo'n regeling heeft en de melder begeleidt, maar is onze knuffelpapa opeens belangrijker. Het riekt naar nationalisme, seksisme, patriarchaal systeemgedrag waar blijkbaar maar weinigen over nagedacht hebben.

Want zie ook de reactie van de Mastodonner, een vrouwelijke gematigd linksiger:
'We zijn allemaal boos'.
Ik was helemaal niet boos. Niet vanwege de diskwalificatie. Ik was wél boos vanwege de gezellige deelname van Nederland aan het Eurovision sowieso.
Ergens las ik, dat de Nederlandse delegatie op vrijdag een klacht had ingediend, vanwege de onveilige sfeer aldaar. Zoiets. Toen ik dat las, knapte er iets. Misschien was het slechts een tak, of mijn hart, maar djeezus hoe krijg je het voor elkaar. Je gaat gezelligheid verwachten op een zogenaamd niet-politiek festival, dat barst van de politiekerigheid, met een genocidale mededinger in jullie midden, alle ogen van de wereld op je gericht, terwijl er 3900 kilometer verderop mensen massaal worden verdreven en vermoord? Hoezo ben je dan verbaasd over dat er spanningen zijn sowieso?

"Maar Hannah, zeg wat over rechts dan, die heulen toch met de vijand!"
"Hannah, richt je pijlen toch niet op je eigen linkse mensen!"
"DIT is wat links kapotmaakt, de kritiek altijd van die radicalen!"
"Jullie radicalen laten rechts ons linkserts tegen elkaar uitspelen!"
Enzovoort tot de duizendste macht.

Keer op keer op keer laat nominaal links verschillende gemarginaliseerde groepen in de steek. En zodra we ons daar druk over maken, zodra we vragen om gehoord te worden, onze stem laten horen, krijgen we deze verwijten over ons uitgestort. Discussies worden in de pan gehakt, afgekapt, van weggelopen, zaken worden omgedraaid. Het lijkt er vooral om te draaien, dat 'we' (...) het wel gezellig moeten houden. En dat er niet al teveel ongemakkelijkheid moet zijn, 'we' (...) willen wel onze privileges graag behouden.
Verandering vergt ongemakkelijkheid.

terug naar boven

Vandaag (19): In het duin.

terug naar boven

Vandaag (20): Om de tuin.

Ik heb het vaak gezegd: niemand heeft zo'n leven als ik. Jajajajajaaaaaaaa, waarheid als een koe en zo, niemand heeft hetzelfde leven. Maar mijn leven heeft toch wel een heel speciaal iets: ik word altijd en overal lastiggevallen door mensen, er wordt over me geroddeld, er gebeuren mij altijd nare en rare dingen, die niemand die ik ken ook zo en in dezelfde mate heeft. Het is ronduit bizar te noemen, hoe dat in mijn leven gaat.

Dat ik verhuisde, was grotendeels vanwege dat soort dingen. En ik wist al, dat waar ik ook ga wonen, dit altijd zo zal blijven voortgaan. Sinds in mijn nieuwe huis, hoorde ik al zo eens het één en ander, waar ik wel wat verdrietig van wordt, maar ik probeer mijn eigen vriendelijke en leuke zelf te zijn, en ik blíjf er vanuit gaan, dat als iemand een probleem met mij heeft, die persoon naar mij toekomt en het er met mij over heeft.

Blijkbaar is dat voor de meeste mensen erg moeilijk, ik vind dat zelf ook moeilijk, dat is allemaal heel begrijpelijk: hoe breng je iets op een niet al te vervelende manier over, en hoe gaat iemand reageren?
Helaas zijn echter de meeste mensen dan zo, dat ze het op een indirecte manier gaan communiceren. Roddelen, bijvoorbeeld, maar dan wel zo dat je het kunt horen. Dat kreeg ik de afgelopen jaren nogal over me heen. Treiteren, intimideren, en dat allemaal op zo'n manier dat het multi-interpretabel is, zodat men altijd kan zeggen: nee hoor, dat was niet voor jou bedoeld, dat ging niet over jou, ik weet van niets hoor, het is een misverstand. In mijn vorige huis heb ik zoveel rare dingen meegemaakt, dat ik me afvraag of er überhaupt wel mensen zijn die over dingen kunnen praten, als ze iets niet bevalt, of iets niet begrijpen, iets wel of niet willen, whatever.

Paar avonden terug zat ik achter mijn laptop in de woonkamer, en zie een man en vrouw die hun hond aan het uitlaten waren, stoppen bij mijn voortuin. Ze kijken wat naar het nogal armetierige plantgebeuren en de creatieve stapelmuur van tegels die ik aan het opbouwen ben, ik kijk en de man ziet mij kijken, en loopt langzaam verder. De vrouw echter blijft pal voor mijn raam staan, ze ziet mij ook zitten maar blijft praten en gebaren naar haar man, ze wijst naar de prachtige tuin van mijn buurman (die er al 15 jaar woont), en dan naar mijn armetierige gebeuren (die aan mij was achtergelaten met een armetierig grasmosveldje, 1 struik en de rest -bleek later- weggesnoeid tot op de wortels), waar ik echter wel mee bezig ben er wat tofs van te maken. Ik dacht: 'Zal ik zwaaien?', maar vond dat wat passief-agressief overkomen, en ik was eigenlijk ook best wel verbluft: wat stond die Karen daar te doen?
Maar ze liep weer door, ik liep naar het raam en zag dat ze bij de andere nieuwe buren ook in de tuin stonden te gluren. Aan de hond herkende ik de vrouw wel, ik was haar wel eens tegengekomen ergens in de richting waar ze heen liepen. Toen zei ze vriendelijk gedag. En nu dit? Waarom? Ik woon er net. Raar.

Een dag later, ik had 's ochtends lekker getuinierd, een aantal struiken geplant enzomeer, ik was moe en had last van al het vele licht en had de gordijnen dicht. Hoorde ik rond hetzelfde tijdstip als de avond daarvoor, weer zachte stemmen buiten. Een man, waarvan het klonk alsof hij langzaam verder liep:"Doe 's niet zo raar." en een vrouw die ik verder niet echt verstond, het leek alsof ze iets zei als 'maar het is toch zo!" en toen dacht ik OMG is dat die Karen weer, maakt ze misschien een foto nu van mijn tuin?

Vandaag kreeg ik van de woningbouw een 'klanttevredenheidsonderzoek' en dat begon zo:

Uw mening is belangrijk!
U heeft een reparatieverzoek ingediend. Het gebrek is door xxx-xxxxxxx [RED: een telefoonnummer] gerepareerd. Bent u tevreden over het proces rondom de uitvoering van de reparatie en over het resultaat? Wij horen graag uw mening. Zo verbeteren wij onze dienstverlening. Wilt u hiervoor een vragenlijst invullen?
Is de reparatie helemaal klaar?
Kies hieronder uw antwoord. Als de reparatie helemaal klaar is, dan vragen we u om een vragenlijst in te vullen. Als de reparatie nog niet (helemaal) klaar is, kan de corporatie contact met u opnemen, als u daarvoor toestemming geeft.

Daaronder wat buttons met keuzes klaar/niet klaar/ en één met 'ik weet niets van deze reparatie', dus koos ik de laatste optie. Ik bedoel: dat telefoonnummer... wat is dat voor raars? Ik heb het nummer in mijn telefoon's bellijst gezocht: niet te vinden. Ik heb het gegoogled: niet te vinden. Hoe weet ik dan waar dit over gaat?
De grap is ook: er staan al meerdere reparatieverzoeken uit, al een paar maanden, daar heb ik nog steeds niets van vernomen. Weird hoor. En het vorige klanttevredenheidsonderzoek, waar ik aangaf dat ze contact met konden opnemen daarover: ook nooit meer iets van gehoord. Gaat lekker zo.
Ik heb ook helemáááál geen zin achter deze dingen aan te moeten blijven gaan. Zodra iets te erg wordt, ga ik wel weer bellen.

En zo kom ik weer bij Karen: als zij een foto heeft gemaakt, en een klacht gaat indienen (dat lijkt me dan wel, waarom zou je anders een foto maken?), dan ben ik dus wel heel benieuwd, hoe snel de woningbouw dán in actie gaat komen?
Waarom zou Karen zich zo druk maken over een tuin in aanbouw? Wat zou er mis zijn met Karen? Ik ken haar helemaal niet, wat heeft ze tegen me? Ik weet niet waar ze wonen, wie ze zijn, wtf. En waarom belt Karen niet even aan, als ze zich zo ergert, om te vragen wat mijn tuinplannen zijn? Ik had het haar met plezier uitgelegd.
Maar Karen gaat liever lopen zeiken. Ik hoop, dat Karen en haar man hier vreselijke ruzie over krijgen.

Mijn ergernis hierover loopt ook op, omdat het iedere keer weer zo gaat. En ik denk: óf je praat met me, of niet. Zo niet, blijf dan ver bij me vandaan met je rare gedrag. Wat mij betreft zit daar niets tussenin. Maar het lijkt of iedereen die niet mij is, daar anders over denkt. Er zijn honderden manieren om met elkaar in gesprek te gaan, maar nee, men kiest voor indirect gezeik. Ik ben daar wel heel erg klaar mee.

terug naar boven

Vandaag (21): EénpersoonsDepriBed.

Had vandaag een vroege lange wandeling willen maken, maar zo slecht geslapen dat ik er maar vanaf zag. Een beetje getuinierd. Verder geen zin, dus maak ik maar zin en ik dacht aan dat ik wel zin heb om gewoon maar in bed te liggen, maar zelfs daar heb ik eigenlijk ook geen zin in. Ik ben down en out, moe van het fenomeen mens, waarschijnlijk inclusief mijzelf. En dat bed... dat stemt toch ook tot grote treurnis. Al jaren geleden had ik het moeten vervangen, maar nooit geld - of beter gezegd: als ik dan eindelijk wat geld had, moesten er weer andere dingen gebeuren.

Het waren er ooit twee, maar sinds mijn vorige huis had ik er één weggedaan, die paste niet in het pittoreske slaapkamertje. En zo werd het dus in 2019 al beklonken, dat ik voor altijd en immer alleen zou blijven. Ik bedoel: welke lover wil er nu in zo'n bed? Of maakt dat lovers niet uit? Ik moet denken aan de periode dat ik ook in een éénpersoonsbed sliep, toen ik nog geen kind had en in een kraakpand woonde. Gruïde was toen één van mijn lovers, en ik was hopeloos verliefd, jarenlang... ook al zo treurigmakend. Gedoe in een te klein bed, met twee om plekjes vechtende katten, ook nog...

Ik wist dat hij en zijn vriendin een aantal jaar hier in de buurt woonden, antikraak in een huge pand, waar ze kunstdingen deden. Ze moesten er uit, vertrokken naar ver weg in een andere anti-kraakkunstsituatie.
Kort geleden pakte ik de regiokrant uit de brievenbus en wtf: pontificaal op de voorpagina, met z'n tweetjes, Gruïde stond er wat vreemd op want op de rug gezien - maar wel herkenbaar. Ze blijken weer terug te zijn, ander pand, ander huis, beide op nog geen kilometer afstand van mij. Ga ik hem nu opeens weer tegenkomen? Ik dacht hem even te zien voorbijwielrennen, samen met een hoestende vrouw.

Op de één of andere manier maakt dat me nog sadder dan ik al was. Iemand tipte het nieuwe album van Billy Eilish, en bij het derde nummer al was ik kapot, ik kon niet verder luisteren. Wat is het leven toch vreemd, en nog steeds weet ik niet wat ik moet doen om mijn specifieke leven te fiksen. Is het nog te repareren? Was het überhaupt stuk?
Ik doe mijn best fijne leuke dingen te doen. Probeer nieuwe dingen te maken, mezelf bezig te houden, gezond te wandelen, te eten, met af en toe wat wijn okee. Maar het werkt niet, ik blijf maar sad en sadder dan sad, met ieder nieuw gezeik. Het is net alsof er iets uit me verdwenen is, dat ik met de moed der wanhoop probeer op te vullen met al die dingen waarvan men zegt dat het je helpt, maar waarom helpt het niet?
Wat is er verdwenen?

terug naar boven

Vandaag (22): [saaiheidswarning] Toeslagenwirwar.

Ik wil jullie graag wat inzicht geven, in hoe megaverwirwarrend de toeslagen werken. Vooral als je opeens van niet-werkend naar wel-werkend gaat, moet je erg oppassen, en het meteen doorgeven, en er rekening mee houden dat je alsnog veel geld moet terugbetalen. Wat eigenlijk best vreemd is, want de maanden dat je weinig geld had, had je gewoon weinig geld, en het is best raar, dat je eerst iemand geld geeft om die maanden mee door te komen, en dat dan later, zodra die persoon zich (vaak tijdelijk ook nog) ontworstelde aan de bijstand, dat geld weer terug te pakken, en mensen in schulden te laten geraken. Want meestal zijn die tijdelijke banen ook geen vetpot, plus je hebt meestal ook geen reserves meer.

Maar sowieso al, als je gewoon al jaren, zoals ik, geen betaald werk hebt, val je van de ene gekkigheid in de andere.
Zo kreeg ik in mijn vorige huis een huurverlaging, heel aardig - vanwege mijn zeer lage inkomen. De verhuurder had dat meteen door moeten geven, heeft dat niet gedaan, en zo kreeg ik deze maand te horen dat ik bijna 300 euri moet terugbetalen. In maart had de verhuurder, Eigen Haard, een brief rondgestuurd, waarin ze toegaven dat ze het fout hadden gedaan, en dat ze mensen die moesten terugbetalen, zouden helpen met een oplossing. Je moest dan wel even bellen.
De eerste keer kreeg ik iemand aan de lijn, die het allemaal niet wist, ik zou worden teruggebeld, maar het bleef twee weken stil. Vandaag dus weer gebeld, kreeg ik dan iemand aan de lijn die ook vind dat ze het moeten oplossen, maar hij klonk nogal desperate, zou met een beleidsmedewerker gaan praten hierover, en er moest een oplossing komen, en excuses en van alles en dat het chaos was en achterstanden weet ik veel. Of ik een foto van de BD aanmaning kon sturen; de man is bewijs aan het verzamelen... wtf. Ondertussen komt de uiterste eerste betaaldag dichterbij: 21 juni. Hij vroeg me weer te bellen, als ik op 3 juni nóg niets gehoord zou hebben, want dat zou de druk op de bestuurders of weet ik wie wat kunnen opvoeren, zodat ze begrijpen dat er mensen met een probleem zijn hierdoor. Wtf.

"Maar Hannah, je krijgt toch vakantiegeld, daar kun je dat toch van betalen dan?!?"
Nou. Van die 600 euro die ik ga ontvangen deze maand, is een deel al uitgegeven aan benodigdheden voor mijn nieuwe huis; en ik moet al ruim 13 jaar toch eigenlijk wel een nieuw bed, of op zijn minst een nieuwe matras dan maar. En de koelkast is op diens einde, die reutelt en zucht en steunt (hij is van 2011). Om nog maar niet te spreken over de tandimplants die eigenlijk ook nog nodig zijn - dat geld ging op aan de verhuizing. Dus tja, wat is iets kunnen betalen? Ja, zodra dat geld binnenkomt, kan ik de fout van een ander gaan betalen.
"Maar Hannah, je hebt dat geld toch ook gewoon gekregen, logisch dat je het dan moet terugbetalen!1!111!"
Nou. Als ze het gewoon goed hadden gedaan, was het geleidelijk betaald, en was er geen probleem geweest. Dan zou je nog kunnen stellen: okee, maar betaal gewoon in de geboden termijnen van 20 euro per maand, wat maakt het dan uit?
Nou. Dat maakt heel veel uit, want de omstandigheden zijn inmiddels weer veranderd.
En weer veranderd.
En wéér veranderd. Kijk maar mee:

2024 brak aan. Eind december (ik woonde nog in mijn vorige huis) kreeg ik de 1e voorschotbeschikking 2024 (toeslagen zijn altijd een voorschot dus, wat dus meteen ook de makke van het systeem is, zie boven). In maart kreeg ik een nieuwe voorschotbeschikking, want in januari was mijn uitkering verhoogd. Ik ontvang 50% van het minimumloon van het UWV (ik zit al sinds eind 2019 in de WIA), plus een toeslag van het ABP, hopelijk medegefinancierd door de biK waar ik in 2017 op bizarre wijze ben weggetreiterd. Bij elkaar komt dit op bijstandsniveau uit. Nu duurt alles steeds een tijdje bij de BD. Kort geleden kreeg ik de 3e voorschotbeschikking, er ging nog een paar euro af.
Maar ik had natuurlijk al 4 maanden gekregen volgens het bedrag op de 1e beschikking, wat betekent dat ik opeens zo'n 50 piek per maand minder ontvang. De huur gaat binnenkort met 30 euro omhoog, dan moet ik maar hopen dat dat op tijd gaat worden doorgegeven, maar het betekent in ieder geval een paar maanden 80 euro achteruit. Met de 20 euro die ik waarschijnlijk dan ook nog eens moet betalen als ik niet mijn 'vakantie'geld daarvoor wil gebruiken, ben ik er dus 100 euro per maand op achteruit. De 50 euro die ik er in het begin van het jaar op vooruit dacht te gaan, is dus vakkundig de das omgedraaid. En ja, als de verhuurder en de BD het allemaal goed doen, is dat tijdelijk, hoop ik. Want dat is ook nog maar de vraag.

Volgen jullie het nog? Ik nog net, ik houd dan ook al die dingen bij in files met wanneer er wat gebeurt, ook weer veel gedoe trouwens. Maar goed, lang suf verhaal kort: je weet nooit waar je aan toe bent. Eens in de zoveel tijd ben je blij dat je een toelage, een toeslag, ene verhoging of weet ik veel wat krijgt, maar meestal is de financiële vreugde van korte duur, en mag je alles weer terugbetalen of je uitgaven weer gaan terugsnoeien.

"Ja maar Hannah, je hoeft er niet eens wat voor te doen, je krijgt dat geld zomaar en in andere landen, toevallig komt mijn man uit [insert een land waar het veel erger is] en daar krijgen ze NIETS. Daar moet je gewoon werken, he, als je ziek bent. Dus weest dankbaar!"

En oja, ik ben dankbaar, ik dank de goden iedere dag op mijn blote knietjes, echt, dat ik geboren ben in een welvarend land etc, dat ik een dak boven mijn hoofd heb, geen akelige oorlog, niet al ben afgeslacht door één of andere fanaticus, natuurlijk! Dat ik gewoon een boodschappenbezorgdienst kan laten komen boodschappen bezorgen, dat ik kan kiezen uit 300 soorten chips, en ga zo maar door.

Helaas helaas betekent dat niet, dat hier alles voor iedereen gelijk is. En ik hoef niet op vakantie, ik hoef geen dure dit of dat, geen auto's voor op de oprijlaan, een villa van gunter naar hier en terug, dertig vierkante meter televisie voor mijn gok - maar gewoon wat meer zekerheid, de zekerheid dat je niet (weer) in de problemen komt, de zekerheid dat je geen gezeik hebt, dat zou gewoon eens fijn zijn.

Gelukkig is er - naast mijn fijne nieuwe huis - nog een heuglijk feit gebeurt onlangs: het UWV heeft mij van reïntegratieverplichtingen ontheven. Ik hoef dus niet meer te solliciteren of allerlei irritante dingen te doen, ik hoef niet meer te werken. Dus dat is al een enorme opluchting, na 7 jaar onzekerheden.
Het enige vreemde is wel, dat dat niet financieel wordt omgezet, of officieel naar volledige afkeuring. En ik vermoed dat dat komt, omdat ik zo'n lage uitkering heb, en dat het ABP de rest tot aan bestaansminimum betaalt. Dat ze denken: dat vrouwtje kost ons niet zoveel, laten we haar maar in de waan laten dat het zo heurt. Maar volgens mij heurt het niet zo. De vraag is alleen: hoe heurt het dan wel, en hoe/wie gaat dat oplossen? Daar moet ik dan weer achteraan. Ik ben alleen een beetje moe van alles.

terug naar boven

Vandaag (23): Socials.

Ben laatst van server verhuisd op Mastodon, dat gaat allemaal wel vrij makkelijk. Ik had het idee dat op de Canadese server waar ik eerst was, vooral Canadese toots zichtbaar waren voor mij, en ik de NL toots echt moest zoeken met een toortsje. Dus stapte ik over naar een NL server.
Daarmee verloor ik meteen een hele bups volgerts, die blijkbaar me ooit gevolgd waren om een reden, maar waar ik blijkbaar niet meer aan voldeed. Wat op zich wel goed is, want enige interactie met mij hadden ze toch al niet. Ik ben die mensen nu stapsgewijs aan het ontvolgen, als ook zij míj niet meer bevallen (en dat blijken er ook nog best veel).

Wat blijkt: ik moet nog steeds mensen met een toortsje zoeken, want heel veel mensen zijn er vandoor, terug naar X, naar Bluesky, naar elders. Het is vrij triest. Ik heb niet meer zo'n zin in weer accounts elders te moeten aanmaken, want daar is het veelal hetzelfde liedje. In het begin nog wel leuk, hoopvol klopt je hartje en zo, en dan zakt alles weer in, want tja, ik ben geen succesvol mens, ik heb geen invloed waar dan ook, en dan ben je niet interessant voor veel mensen. Veel mensen volgen je vooral in de hoop dat je hén volgt. Ik bedoel: ik werd vandaag gevolgd door een Iers tourismeburo of zo... alsof die geïnteresseert zijn in mijn toots over mijn pathetische levensloop. Neen, ze willen graag dat ik naar Ierland kom, geld uitgeven enzo. Sorry! Heb ik niet! Ik vraag me af hoe lang ze me zullen blijven volgen. Of misschien volgen ze allerlei mensen, en muten ze die gelijk? Ik weet het niet.

Een nog groter nadeel is echter, dat de timeline nu niet meer verdeeld is in meerdere tabs, maar dat ik alles nu in 1 krijg. De meldingen, privé messages, alles stroomt nu voorbij, terwijl je die ook in een aparte timeline kunt opvragen. En het is zoooooo overweldigend. Ik vind niets meer terug, alles beweegt en floept en al heb ik daar ook al een stopmechanisme op aangezet, het helpt niet meer.

Toevallig genoeg tootte iemand iets over dat hij een sms kreeg, en hoe bizar hij dat wel niet vond. Anderen reageerden grif met referenties aan de telex en de fax. Okee, ik ben ouderwets, prima. Dat wordt, ik vroeg het even na, als vreemd gezien, omdat niemand anders in hun kringen sms gebruikt. Ik verkeer sowieso niet meer in kringen, dat zal het zijn. Maar ik heb wel een goede reden om die berichtendingesen (ik weet het woord niet eens meer...) niet te gebruiken. Het overweldigt me.
Ik heb het namelijk wel geprobeerd. Maar de manier waarop dat werkt, en dan vooral ook zo'n appgroep... manoman, ik trek het niet.
Paar jaar terug zat ik in kunstenaarsgroepje; om de haverklap weer een bericht, dan een stortvloed aan reacties. Ook best irritante reacties, of steeds van die elkaar bevestigende dingen, tot in den eindeloze treurigheid. Je kunt het zo instellen, dat je geen notificaties krijgt, maar wat is het nut dan? Stel dat iemand je nodig heeft, en dan zie je het alsnog niet. Ik kan me ook nog een vriend herinneren, die me een berichtje stuurde. Ik reageerde even kort terug, en meteen reageerde hij weer. Terwijl ik met iets bezig was. Maar ik dacht: okee, hij heeft even tijd, ook wel leuk toch, dus ik ging er even voor zitten. Maar toen bleef het stil. Zat ik daar, te wachten tot er iets kwam, dat uiteindelijk niet meer kwam....
Later nog eens wat pogingen gedaan, mensen die gewoon helemaal nergens op reageerden. Maar dan opeens na maanden een oproep die ik niet kon lezen doorstuurden, dat soort irridingen. Ik hield het voor gezien.

Ik weet het niet, misschien is het hele social media gebeuren niet aan mij besteed. Ooit vond ik het leuk, nu vind ik het steeds irritanter worden. Terwijl het tegelijkertijd mijn enige verbinding met de buitenwereld nog is, in feite. Dus voel ik me nog moedelozer nu. Om te kunnen functioneren, zou ik het beter niet doen, maar om te kunnen functioneren moet ik het toch doen. Klinkt verwarrend vast, maar toch is het zo.
Misschien ben ik gewoon te veel alleen.

terug naar boven

Vandaag (24): Wondere Wereld.

Gisteren dus. Maar nog steeds verwonder ik mij over dat ik in een trein zat, waarvan de route opeens was aangepast, zonder dat ik dat ergens in de app-route zag. Toen ik in de app zocht op de route dan van het station waar ik opeens stond, in dezelfde trein zittende dus nog, was daar een nieuwe trein, leek het. Dus in feite was ik ingestapt in trein-1, en halverwege was er ergens digitaal iets aangepast, waren alle inzittenden automagisch overgeheveld en zat ik na de helft van de reis in trein-2. Zomaar opeens. Zelfde stoel, ik had niet hoeven overstappen, en ik kwam zowaar op de plaats van bestemming aan. Wonderbaarlijk!
En zo verwonderde ik mij over van alles en meer.

Bijvoorbeeld dat de wond aan mijn hand na ongeveer een week alweer bijna helemaal geheeld is. Hoe wonderlijk is dat wel niet, hoe je lichaam beschadigd raakt, en dan zich weer hersteld, bijna vanzelf. Bijna, want er moet ook wel voor gezorgd worden dat het niet ontsteekt, en bij sommige mensen werkt dit helingsproces niet of niet goed, dus daar zal dit 'vanzelf' een stuk lastiger zijn. Dus in feite komt er ook een stuk mazzel (of privilege) bij kijken.
En dat ik naar een foto van onze planeet staarde, die gemaakt was vanaf het L1-punt - op 1,5 miljoen km hier vandaan - die werd opgevangen door de radiotelescoop van Dwingeloo:

En dat ik opeens wist welk werk ik wil gaan maken, naar aanleiding van een stukje afvalhout dat ik uit een bouwbak viste tijdens een wandeling de avond daarvoor. Terwijl ik maandenlang hierover heb lopen peinzen, valt alles opeens op de juiste plek. Wonderbaarlijk!
Of en wat het gaat worden, valt nog te bezien...

terug naar boven

Vandaag (25): Duinontmoetingen.

Schreef ik eerder al eens over de manieren van groeten, ook interessant zijn de mensen die ik in de Duinen tegenkom, en hoe zij zich daar gedragen.
Andere eenlingen zoals ik groeten meestal beleefd, als het vrouwen zijn meestal met een soort blik van verstandhouding. Sommigen zijn wat schichtig, of gedragen zich vreemd, zoals gisteren een jongeman die bij een padenkruising bij een afvalbak stond. Toen hij mij zag, liep hij weg bij de bak, alsof hij gewoon een kant opliep, en toen ik wat verder was en even achterom keek, zag ik hem weer snel teruglopen naar de bak. What on earth die aan het doen was: geen idee.

Of bij een andere kruising, waar een gezin stond. Vader, moeder, en drie kinderen die wat spelerig om hen heen liepen. Toen ze mij zagen aan komen lopen, staarden de moeder en kinderen mij aan, de kinderen vielen stil. Vader hield zich bezig met zijn foon, waarschijnlijk druk bezig met hoe het gezin naar de dichtsbijzijnde eettent te loodsen. In het voorbijgaan lachte ik vriendelijk naar ze en zei gedag.
Niemand zei iets.
Nu is niemand verplicht iets te zeggen, uiteraard. Maar dit was toch wel heel merkwaardig. Dat staren, en dan niets zeggen, is raar, zeker als je in the middle of fucking nowhere bent.

Ongeveer een jaar (?) geleden had ik mijn kleine cameratasje op de voorhengsel van mijn rugzak genaaid, zodat ik het makkelijk kon pakken en terugstoppen tijdens het wandelen. Maar ik kreeg zoveel commentaar dat ik het eraf heb gehaald. Mensen die dachten dat ze gefilmd werden door mijn bodycam... kinderen die wezen naar me en vroegen wat het was aan hun ouders. En dan de ouders: Niet wijzen jantjemientjepietje! Dat ik het nog maar net gebruikte, dacht een man dat ik van de beveiliging was, ene BOA misschien, en hij riep meteen dat hij het per ongeluk had stukgemaakt - geen idee waar het over ging.
Verleden week was ik het zat, dat gestaar en gewijs en gedoe, dus haalde ik het tasje er weer af, en neem voorlopig alleen mijn foon mee, ook ter broodnodige navigatie; scheelt ook weer in gewicht tenslotte. Maar mensen blíjven dus naar me staren... Zie ik er misschien heel verwilderd uit? Ik heb nog eens mijn ogen gechecked: die lijken alleen 'raar' te worden als ik eerder mijn zonnebril gebruikte. Gisteren was het grijs bewolkt, en dus had ik geen zonnebril nodig, en zelfs na 2,5 uur wandelen was er niets met mijn ogen gebeurd.
Toch werd ik nagestaard, vooral toen ik even over het dorpsplein liep richting huis. Het is en blijft een vreemde gewaarwording. Helemaal nu het dus niet aan mijn uitrusting ligt.

Anyway, terug naar de duinen... meestal kom ik mensen in paren tegen. Die zijn meestal ook in gesprek, dus soms wordt er gegroet, soms niet. Soms zijn ze in volledige heavy wandeluitrusting: de schoenen, de kleding, de rugzakken. Soms lijkt het alsof ze aan het oefenen zijn voor een grote wandeltocht, gezien de gezwinde snelheid ook waarmee ze het gebied doorkruisen.

Naast de familie-uitjes kom ik ook wel eens grote groepen tegen. Gisteren een groep lachende en gillende vrouwen, die ik vermeed door snel linksaf te slaan (die kant moest ik toch ook op). Of meerdere gezinnen samen, die verspreid in groepjes over het pad lopen, zodat jij met je snellere pas ertussendoor moet slalommen.
Mensen met loslopende hond zie ik ook regelmatig, terwijl dat toch niet de bedoeling is tijdens het broedseizoen. Ik durf er niets van te zeggen, het lijkt me dat iedereen dat toch wel weet, het staat bij alle wegen op alle borden duidelijk vermeld, dus zullen ze waarschijnlijk niet echt tof reageren als je ze erop wijst. Waarschijnlijk zullen ze reageren met dat hun hond goed luistert. Ik hoop het maar. En nu ik mijn BOA uitrusting heb verwijderd, zal het ze echt geen bal interesseren wat ik zeg.

In de weekenden zijn er meestal de families dus, en de grote groepen; en de mountainbikers, die je af en toe voorbij ziet zoeven over de mountainbiketrails. Doordeweek is het meestal een stuk rustiger. En ook als je verder het duingebied in loopt, wordt het al snel een stuk stiller. En soms ook wel een stukje enger.
Meestal het eerste stuk voel ik me wel comfortabel, maar als ik al een tijdje niemand meer zie of hoor, en opeens ergens achter me een droge tak hoor knappen, is dat best eng. Er gaat dan wel van alles door me heen, wat of wie het zou kunnen zijn, en dan moet ik mezelf echt dwingen niet dat soort dingen te denken. Maar dan blijft het toch eng. Ik voel me dan wel heel kwetsbaar, zo alleen in het bos.

terug naar boven

Vandaag (26): Klachtenburoauw Celsius vs Eigen Haard.

Nieuwe zomer, nieuwe problemen, het is tenslotte niet voor niets huize Celsius hier. Het idee dat mijn leven ooit nog een andere wending zal nemen, in positieve zin, is de afgelopen weken wel weer de grond ingeboord. Ten eerste is er ene onverlaat die het leuk vind om bij me aan te bellen, en zich te verstoppen (en ik denk dat ik weet wie het is, geen klein kind iig, hoewel de persoon in kwestie zich wel zo gedraagt - ik hoop maar dat ik het fout heb, en dat er een heel onschuldige verklaring voor is, maar ik ben bang van niet).
En ten tweede de instanties die zich in allerlei bochten wringen om maar niets te hoeven of te moeten, en hun clientèle met de gevolgen daarvan opzadelen. Deze keer: woningbouwcorporatie Eigen Haard, van wie ik mijn vorige sociale huurwoning huurde.

De Klacht

In 2023 werd ik ergens geattendeerd op het feit dat ik met mijn lage inkomen een eenmalige huurverlaging kon aanvragen. Normaal gesproken zou dat automatisch gaan, maar dat werkt niet voor mensen in de WIA blijkbaar, geen idee. Ook met gemeentelijke belastingen kom ik niet voor de automatische kwijtschelding in aanmerking, en moet ik dat steeds weer (met veel gedoe en gezeik) opnieuw aanvragen. TBH dacht ik dat alles en iedereen z'n grootmoeder gekoppelde systemen waren tegenwoordig, maar dit dan juist weer niet, vreemd genoeg.
Maar goed, ik deed een aanvraag.

Enige tijd later kreeg ik een brief waarin stond dat de huurverlaging was toegewezen, in de postheader gericht aan mij op mijn adres. Maar de aanhef in de brief was iets als 'Geachte heer de Bruin', en de bijlage met de bedragen waren ze vergeten bij te voegen. Online maakte ik daar een paar keer melding van, toen meen ik een keer gebeld te hebben nog en kreeg ik te horen dat de goede brief alsnog naar mij onderweg was. En inderdaad, een tijdje later kreeg ik de juiste brief, goede aanhef, en zowaar ook de bijlage met de bedragen, en dat het per 1 juli zou ingaan.
Er stond ook in de brief, dat Eigen Haard het nieuwe bedrag zou doorgeven aan de Belastingdienstse Toeslagenafdeling:

Deze brief was ik uit het oog verloren, maar is dus wel erg belangrijk. Want deze verklaart meteen, waarom ik het toen niet zelf heb doorgegeven. Het was de eerste keer dat ik überhaupt een huurverlaging kreeg, dus ik had geen idee hoe dat allemaal werkt. Omdat in de brief staat, dat zij het zouden doorgeven, ben ik ervan uitgegaan dat het dan dus geregeld was.
Terwijl ik de afgelopen dagen ernstig aan mijn eigen geestelijke vermogens begon te twijfelen, omdat ik dacht: waarom heb ik dat niet doorgegeven? Jaren geleden heb ik meerdere keren mijn toeslagen moeten terugbetalen. Mijn toenmalige geliefde betaalde dat dan, omdat ik dat geld nooit had... waarvoor mijn eeuwige dank; ik zou het moeten terugbetalen, maar hoe? win ik ooit de Staatsloterij? Ik neem aan dat hij erg teleurgesteld is in mij. Hij heeft nog een aantal schilderijen van me, misschien heeft hij die voor veel geld kunnen verkopen? Ik betwijfel het. O maar ik dwaal af...

Dus anyway, in 2023 dacht ik dat alles gewoon geregeld was. In mijn documentenrommel vond ik ook nog correspondentie over dat die huur een maand later pas in ging, en dat ze vergeten waren het teveel terug te betalen, en daar moest ik dan weer achteraan, maar ook dat kwam goed. Toen ik net verhuisd was naar mijn huidige huis, kreeg ik deze brief van ze:

In april 2024 kreeg ik opeens een nieuwe beschikking van de toeslagen van 2023.
En in mei kwam dan de bombrief van de Belastingdienst:

Voor veel mensen die dit lezen is het vast peanuts. Maar voor mij niet, zeker niet nu ik alles wat ik had heb moeten uitgeven aan de verhuizing. Ik kom nog steeds geld tekort, voor alle dingen die ik eigenlijk nog zeer nodig heb: een nieuwe matras, twee nieuwe kiezen, een bril, goedpassend maar veel te duur ondergoed, en minder noodzakelijk maar misschien toch ook wel voordat de huidige woningbouw gaat klagen: véél nieuwe planten en duizend zakken aarde, en enenenenenen, en geld voor alle te betalen belastingen maar misschien krijg ik daar dan kwijtschelding voor? idunno.

Oja, het verhaal, de klacht.
Ik belde het opgegeven nummer op dinsdag 7 mei (staat in mijn telefoonlijst: 7 mei). De telefonista weet van niets, brabbelt de hele tijd in de telefoon wat ze aan het doen is op haar computer, wtf super onduidelijk allemaal. Ze vergist zich steeds in mijn gegevens, übervaag, en zegt dat ik zal worden teruggebeld.
Twee weken gaan voorbij, niemand belt terug, dus op dinsdag 21 mei bel ik weer naar Eigen Haard. Deze persoon ziet in het systeem dat 'inderdaad, u heeft op 8 mei contact met ons gehad'. (dat was toch echt 7 mei, maar laatmaar). Ik vond het sowieso al wat apart, dat als ik zeg dat ik op 7 mei gebeld hebt, dat ze dat pas geloven als het in hun systeem staat. Dat systeem waar van alles mis mee gaat... maar laatmaar, want ze gaat me doorverbinden!

Ik krijg een man aan de lijn, die zich uitput in excuses, en een heel verhaal vertelt over hoe het een chaos is daar, en dat alles zich opstapelt. Hij geeft aan, dat er inderdaad iets gebeuren moet, en dat hij de komende maandag een gesprek heeft met een beleidsmedewerker daarover. Hij zegt ook, dat hij zelf geen zeggenschap daarover heeft, maar nogmaals benadrukt hij dat er echt iets aan gedaan moet worden. Hij vraagt me om de brief van de Belastingdienst met het bedrag dat ik moet betalen, naar hem te mailen, zodat hij dat van iedereen die dit aangaat kan verzamelen, zodat ze weten om hoeveel geld het gaat, en als bewijs dat er mensen echt in de problemen komen.
Hij geeft ook aan: als ik op 3 juni nog niet ben gebeld of gemaild, ik hun weer moet bellen, zodat er op zijn meerderen druk wordt uitgeoefend.
Diezelfde dag mail ik hem die brief. En wacht het weer af.

Maandag 3 juni ben ik nog niet gebeld, ik wacht nog een dagje, en op dinsdag 4 juni belde ik wéér naar Eigen Haard. Wéér vertel ik het verhaal, en de dame in kwestie probeert mij door te verbinden, maar de man is in gesprek. Afijn, ze maakte een terugbelnotitie, ik protesteerde lichtelijk want hoe lang gaat dit duren, ik moet binnenkort betaald hebben, en ze begreep het, en zei ook dat ze er echt iets aan moeten doen etc. Ze gaf aan, dat als ik na een paar uur nog niet teruggebeld was, ik zelf weer even moest bellen. Dus belde ik 's middags weer, want ik werd niet teruggebeld. Nu keek ze ook of er iemand van de afdeling kon komen, maar die zouden een teamoverleg gaan hebben dus wéér een terugbelnotitie. Ik vroeg haar, waarom er zo'n brief naar mij gestuurd wordt, als niemand iets voor me gaat doen. Zij vond dat ook raar. Heel fijn, al die begripvolle belmensen, maar kan er ook gewoon iemand nu iets doen?

Ik besloot iWoon te bellen, het ging tenslotte nog over een woning in Amsterdam. Toen ik ze belde, had ik die eerste brief nog niet gevonden, dus misschien dat daarom verwarring ontstond? Maar daar kreeg ik een kordate dame aan de lijn, die meteen op de site van de Belastingdienst keek, en zei dat ik het zelf had moeten doorgeven, én ook de woningbouwcorporatie. Dus einde verhaal. En zij meldde dat zij sowieso niet gingen over financiële zaken, ik moest maar naar het buurtteam. Wtf, wat een raar gedoe! Ik dacht dat zij er voor huurders waren? Vond het nogal teleurstellend eigenlijk. Ze zocht wel een buurtteam voor me op in mijn huidige plaats, maar ik vraag me af of ik daar iets aan ga hebben. Plus die hebben maar 1x per week spreekuur, net op deze dag, en het is al afgelopen dus moet ik een week wachten, terwijl de tijd maar doortikt.
Ik ben ook bang, dat ze zullen zeggen dat zij niets voor me kunnen doen, omdat het over een woning in een andere woonplaats gaat, zoiets. Of dat ze me gaan zeggen dat ik kan vragen of ik in termijnen mag betalen, zoiets dufs. Je ziet het, ik heb niet echt heel goede ervaringen met hulpverleners... maar ik mag niet vooroordelen, misschien zijn ze juist wel heel erg goed en actief hier?

Sinds ik verhuisd ben, heb ik me weer ingeschreven bij de Woonbond, omdat hier geen iWoon of zo is, en het leek me wel nodig, ook omdat mijn huidige woningbouwcorporatie Kennemer Wonen even dramatisch slecht is, merkte ik al vrijwel meteen aan van alles. Maar dat is voor een nieuwe aflevering Klachtenburoooaooaauw. Nu is het volgens mij zo, dat je niet geholpen wordt met zaken die al speelden vóórdat je lid werd. Dus ik ben benieuwd wat ik van ze te horen ga krijgen, als ik ze morgen ga bellen.
Ik verwacht daar dus ook nul op het rekest te krijgen.
Dus heb ik alvast maar een klacht ingediend bij Eigen Haard. Ik bedoel: als je alles naast elkaar legt, is het mega duidelijk dat zij de fout veroorzaakt hebben, ze hebben dat ook erkend, alleen ze handelen er blijkbaar niet naar. Nu is het in ieder geval een officiële klacht, en zullen ze er toch echt iets mee moeten.
Ik kan echter wel stellen, dat dit alles me erg boos en verdrietig maakt, ook met die klootviooldeurbeller erbij. Ben echt heel erg chagrijnig nu. Er is echter wel één verschil met toen ik nog in mijn vorige huis was: ik woon wel in een prachtige omgeving! Voor morgen een lange voettocht uitgestippeld, om mijn chagrijn weg te lopen. Dus mocht je iemand in de buurt van Bergen NH zien lopen met een boven het hoofd, dan ben ik dat waarschijnlijk.

Naschrift: OPGELOST
Eigen Haard heeft één dag voor de klachttermijn alsnog gereageerd, met het besluit tot betaling van het hele bedrag. Ben ik erg blij mee, want ben blut. Ze hebben het ook snel overgemaakt, dus ik blij en de Belastingdienst ook weer tevreden. Hoera!

terug naar boven

Vandaag (27): Van ijs en hart.

Omdat ik een bepaalde vegan ijs zoek, maar die steeds niet voorradig is hier en daar, besloot ik dan een dorp verderop in de supermarkt te zoeken. Wel een stukkie lopen, maar dat is goed voor de mens, en compenseert meteen voor de calorietjes. En kon ik meteen bij de stemlocatie van mijn gading langs. Dus ik heb gestemd met easy listening op de hotelgevooisde achtergrond. Er hingen glitterkunstwerken, en hoewel ik van glitter houd vond ik het nogal nietszeggend, maar dat kwam misschien meer door de entourage?

Onderweg werd ik gepasseerd door een man op een fiets, met zijn petje achterstevoren leek hij erg veel op Gruïde. Of het hem ook was, geen idee.
De supermarkt had ook het ijs niet, dus liep ik meteen weer terug. Onderweg at ik een boterham met vegan salami, die niet naar salami smaakte, maar wel naar vegan boterhamworst, vegan spaanse worst, vegan currybeleg, enzovoort. Het is niet vies, best lekker zelfs, maar het is echt heel anders dan wat men pretendeert na te doen. De vegan boterhamworst lijkt misschien nog het best op boterhamworst, dat is ook zo'n inwisselbare smaak.

Terwijl ik weer terug over het bospad liep, keek een passerende hardloper naar me, ik keek terug en hij keek snel weer voor zich. Ik moest twee, drie keer kijken, want eerst dacht ik dat het Ex was. Maar dit was een veel jongere versie. Zou Ex een zoon hebben, zonder dat hij dat zelf weet? Wéér heb ik geen idee. Wat weet ik toch weinig!
Sommige mensen zijn echt wandelende vraagbakens: ze weten veel, soms van één bepaald onderwerp, vaak ook van veel meer. Je kunt ze alles vragen, overal hebben ze een antwoord op.
En dan ik: ik ben ook een wandelend vraagbaken, maar dan van de vragende soort: ik heb overal vragen over, en weet nergens een antwoord op. Dat is natuurlijk niet waar, ik weet best veel, maar ik vraag me gewoon steeds van alles af. Sommige mensen ontvolgen me, omdat ik maar vragen blíjf stellen. En dan dat gezeur over geldperikelen, domme droomverhaaltjes, zeurwandelingen, treuzelgedoe met roddelgeneuzel, nee dat moeten we niet willen natuurlijk.

Verder zag ik nog twee merries met twee veulens; één stond stram in de beentjes nog, durfde niet goed het grote veld op te lopen, en de ander sprong al dartel in het rond en rende rondjes over het veld. Ik wilde zo graag dat de ander ook blij zou zijn. Net als dat ik laatst langs een groepsaccomodatie liep, waar een schoolklas kinderen rond picknicktafels verzameld was. Het kwetterde en schetterde, ze dartelden over en langs elkaar als jonge veulens. Behalve één jongetje, dat sip voor zich uit zat te kijken aan één van de tafels.
Een steek in mijn hart, want ik moest aan Arie denken, hoe ik hem eens met een zomerkinderkamp had meegestuurd, omdat ik niet wilde dat hij altijd maar alleen bij mij was. Ik wilde zo graag dat hij aansluiting vond, dat hij leerde hoe met andere kinderen samen dingen te doen. Later kregen we de foto's, en daar zag je duidelijk dat hij het niet naar zijn zin had. De leiding deed ook zichtbaar hun best om hem mee te laten doen, maar als ik er nog aan denk krijg ik dezelfde hartsteken.

terug naar boven

Vandaag (28): Driedubbeltriesttaart.

Wie goed oplette, weet dat hier eerst wat anders stond.
Maar... nieuwe dag, nieuwe kansen. Waarop weet ik niet. Alles lijkt zich eeuwig te herhalen, in oneindige variaties draaft het leven in spiraalvormige tijdelijkheid een einde aan iedere dag, en een begin waarmee we het maar weer moeten doen.
"Hee kijk, wéér zo'n wolk!"

Tijdens mijn wandeling vandaag groette ik twee dames, en de jongste zei toen tegen de moeizaam voortbewegende oudere:"Zo, heb je toch meteen al een aardig gezicht gezien!" wat mij deed denken dat de oude dame met grote tegenzin was ingegaan op de zorgers aanbiedingen om iets te gaan doen. "Je moet er toch echt eens uit! Dat is goed voor je!" en nu was mijne Vriendelijkheid het bewijs daarvan. Terwijl ze misschien heel andere gedachten bij mijn gezicht kreeg. Herinneringen aan toen ze nog vrij en jonger was, nog dingen kon doen zomaar, zonder nadenken, en werd ze triest van dat het niet meer kon.
Of projecteer ik nu mijn eigen triestheid bovenop die van een ander? De dubbeltriesttaart, en nee, ik bedoel niet de dame, maar de lagen triestheid als zijnde een taart. Nou ja okee, een taart met een dubbeltriesttaart dan (en dat ben ik dan waarschijnlijk). Dat is dan wel driedubbeltriesttaart.

Een leuke man lachte lief terwijl we gedag zeiden, maar zijn zuurkijkende ega die achter hem liep leek mij het weiland in te willen slingeren en dan zou ik bij de veulens terechtgekomen zijn, ook niet verkeerd hoewel die zich doodgeschrokken waren, terwijl nu net het benepen veulentje wat verder de wei in leek te gaan. Ik staarde even naar ze, de wildere staarde even terug maar vond mij ook al niet interessant, en dus droop ik af naar stiltelagen en deed de was.
Terwijl ik het ophing, ging het regenen.
Meh.

terug naar boven

Vandaag (29): Mijn muis of jouw muis.

Dat ik aan je dacht, en mijn muis tegelijkertijd even rood oplichtte, zonder dat ik die aanraakte. Was het een red flag of een harteklop? Of was het allebei?

terug naar boven

Vandaag (30): Leegte.

Gelezen:
The empty brain van Robert Epstein uit 2016, een stuk over hoe het menselijk brein al sinds ca 1940 wordt vergeleken met de werking van computers, dat iemand vandaag op Mastodon postte. Interessant wel om andere manieren van kijken naar de werking van onze hersenen te horen; grappig om te zien hoe het stuk ook na 8 jaar nog weer heel veel stof doet opwaaien, en allerlei types zich daar over opwinden, getuige ook de nasleeptoot op M van de poster, die zich herinnert waarom die liever niet meer op M is. Wat ook weer opmerkelijk is, want wat is M (behalve de federatieve vorm) nu werkelijk anders dan andere social media, als het gaat om hoe mensen het gebruiken en wat ze daar doen.

Sowieso lijkt social media steeds meer te versnipperen. Ik zag vandeweek iemand zijn eigenhandig gemaakte nieuwe netwerk aanprijzen, het zou zonder reclame zijn, om meteen in de omschrijvende tekst van het systeem te lezen, dat er wel 'zorgvuldig geselecteerde' reclame werd gebruikt om het 'gratis' te houden, tesamen met donaties dan. Ik begrijp dat dingen niet voor niets kunnen (misschien...), maar dit vond ik wel volksverlakkerij. En nogmaals: waarom niet méér investeren in Mastodon, dat daadwerkelijk reclame-vrij is (de persoon in kwestie beheert ook zelf een instance daar), in plaats van een zoveelste platform op te richten? Ik durfde het niet meer te opperen, zoveel vervelende reacties kreeg ik de laatste tijd. Ik voel me eigenlijk helemaal niet meer thuis op social media, behalve dan met een paar mensen. Ik lees dat van steeds meer mensen, hoewel velen dan overstappen naar een zoveelste ander platform dan.

En ik baal ervan, dat ik zoveel mensen ook kwijt ben geraakt. Dan gaat het me trouwens niet om het aantal volgers, dat was (in mijn geval) altijd al een hol begrip. Op Twitter had ik voorheen zo'n 800 volgers, maar analyses wezen keer op keer uit, dat zeker 40% niet actief was, en van de resterende 60% reageerde bijna niemand meer op mijn posts. Alle aandacht gaat naar grotere accounts, en dat kan algoritmisch gedreven zijn, zeker, maar vreemd genoeg zie je dat ook op Mastodon gebeuren, waar iedereen beweert dat er geen algoritme ís. Ik weet het niet, ik kan dat niet doorzien. Misschien is het ook geen algoritmiek zoals in de gebruikelijke zin des woords, of moet ik het anders noemen: een soort menselijk algoritme, een manier van doen die ervoor zorgt dat grote accounts/bekende mensen etc, steeds meer volgerts krijgen, en dat dat steeds meer versterkt wordt.

Die grotere accounts doen daar zelf vaak ook aan mee, bewust of onbewust; nemen posts over van onbekendere mensen die zij volgen, en verspreiden dat dan niet door die onbekendere mens te reposten, maar maken er zelf een post van en vervolgens wordt de onbekendere stem genegeerd, en krijgt de bekende weer alle aandacht en handen op elkaar. Op die manier worden kleinere stemmen steeds meer geminimaliseerd, en uiteindelijk de das omgedaan.
Misschien is het logisch, is het iets 'dat nu eenmaal zo werkt'. Ik weet het niet. Het valt me op, ook dus op Mastodon, dat pretendeert zo anders te zijn, en dat het daar niet zou plaatsvinden. Helaas, niets is minder waar.

Ik zie dat steeds minder radicaal linkse mensen daar nog aanwezig zijn, waardoor nu de nominaal linksen, of centrum-links, zich veel meer manifesteert daar, en dat is niet iets om blij van te worden.
De laatste maanden en vooral weken probeerde ik dapper stand te houden, maar na de zoveelste snauw gisteren - omdat ik iemand beleefd en vriendelijk ergens op wees - heb ik het helemaal gehad. Ze hebben de mond vol van positivo en verbinding en lief zijn (ik háátte dat 'doe 's lief'... ) enzomeer, maar als je maar even in de búúrt van hun privileges komt, krijg je veel fragiliteit, onzin en regelrechte hatelijkheden om de oren. Hoe lief is dat?

En dan? Wat moet ik dan? Het is in feite nog mijn enige vorm van sociaal contact, het enige dat ik nog heb, waar ik nog dagelijks mensen spreek, al is het soms mondjesmaat. Het is mijn enige levenslijn, zou je kunnen stellen. Dus die kan ik niet kwijtraken. Maar moet ik dan nergens meer op reageren? Alle onzin die ik voorbij zie komen, maar laten voor wat het is? Of iedereen die onzin verkoopt, meteen ontvolgen? Dat ik straks nog maar 30 mensen over heb, zoiets.
Moet ik voor mijn kunstenaarsdingen misschien een ander account aanmaken, en dan weer gewoon op verschillende socials gaan, en doen zoals zoveel anderen doen alsof hun neuzen bloeden? Ik kan dat niet. Ik heb het geprobeerd, maar al die bullshit overal irriteert me mateloos. Ik kan toch niet doen, alsof het er niet is. Afijn, ik weet het dus even niet meer. Het maakt me nog somberder dan ik al was, en dat is niet goed, maar wat kan ik doen nog? Geen idee.

terug naar boven