Dat ik vandaag al voor de 3e keer wilde gaan filmen, en het wéér niet doorging, omdat ik nu vergeten was de geheugenkaart in de camera te steken. Gisteren was ik het door de overweldigende wandeling vergeten: toen ik water pakte en de camera zag, was ik al bij de bebouwde kom. En trouwens, al had ik het al eerder gezien: dan had er dus ook geen kaart in gezeten...
De eerste keer ging mis, omdat ik de camera optie voor video niet lang genoeg had ingedrukt, en dus zowel in het begin als aan het einde slechts een duffe foto had gemaakt.
Terwijl de deadline al met rasse schreden nadert... hoe suf kun je zijn?
Dus dan maar de hoogste der duinen beklommen per trap, en dat op de vroege ochtend. Wel een mooi uitzicht. Je kunt een héél klein streepje zee zien, en ik vond het leuk om te bedenken dat ik daar ergens gisteren liep, en via een ander duinpad weer richting huis liep. Het ziet er oneindig ver uit, maar het was iets meer dan een uur lopen, denk ik.
Overmoed en haastige spoed, beiden zijn meestal niet goed. Dus dat ik nu al 9 dagen redelijk pijnvrij heb kunnen wandelen, is wel een goed teken, maar ik wil het ook niet al teveel uitbuiten, zeg maar. De beklimmingen gaan ook langzaamaan wat beter. Ik heb het idee dat mijn beenspieren iets meer gewend zijn geraakt aan het klimmen, en vooral ook het dalen - waar ik eerder nog veel pijn had na een vrij steile afdaling, gaat het nu - lijkt het, ik blijf voorzichtig - wel goed.
Ik probeer nu iedere dag een stuk te lopen, en ik heb ook een deel van het duingebied nu als vaste plek, zodat ik het beter leer kennen. Gisteravond een simpel kaartje getekend, omdat dat gedoe in mijn foon zo onhandig is. Ik wil graag het hele gebied kunnen zien, niet alleen een grijze streep van één paadje. Én ik wil wat markeringen aanbrengen (op de kaart, niet in het gebied zelf!), herkenningspunten.
Bovenstaande eik bevind zich in een ander gebied.
Ik vraag me af, hoe die zo grillig geworden is. Vreemde kronkels in de linkertak, alsof ie ergens omheen gedraaid heeft gezeten jarenlang. Misschien stond er ooit een paal. Of een andere boom, en is die bevrijd uit de greep van de eik. Of weggekapt, om de eik te redden.
Het was benauwd in de lagere delen van het bos. Alle regen die zich in de grond heeft opgehoopt, leek door de hetere zon te worden verdampt tot een soort warme bossoeplucht, waarin je je dan moet voortbewegen: heuvel op, heuvel af. Peentjes zweten, noemt men dat, en daar kun je vast ook goede soep mee maken, ik neem toch liever echte wortelen dan.
Het schrijven schiet nog steeds niet erg op; ben teveel bezig met andere dingen, en dat is ook belangrijk, maar ik zou toch ooit nog graag eens een soort evenwicht willen. En terwijl ik dit tik, is het alweer tijd om eten te koken... had ik maar een thuiskok!
De klacht tegen Eigen Haard is opgelost, ze hebben me het hele bedrag betaald, en ik kon zodoende de Belastingdienst tevreden stellen. Wat een gedoe weer allemaal, maar ik ben blij dat het voorbij is.
Op Mastodon vroeg iemand naar hoeveel handschuddingen je verwijderd bent van één of meer interessanterige mens(en). Iedereen (niet iedereen) putte zich uit in een soort trotsheid over met wie ze dan verbonden waren; een enkeling reageerde met iets als 'en los gaat de namesdropping', waar dan nogal flauwig op gereageerd werd. Iedereen (niet iedereen) lijkt toch op de één of andere manier graag geassocieerd te worden met succesnummers. Terwijl zo'n handschudvertoning niet veel meer is dan een blijk van waar je mazzel hebt.
Eigenlijk is het maar net wie je ontmoet in je leven. Of je de juiste mensen ontmoet. In de vele stukken over bekende schrijvers, filmers, acteurs, kunstenaars, lees ik toch vooral over de mensen aan hun zijlijnen, die ze nét dat duwtje in de rug gaven waarmee ze verder konden.
In een stuk over Judith Butler, van Marja Pruis voor De Groene:
“De geest mocht strijdvaardig en briljant zijn, het lichaam steigerde. Butler begon dwangmatig de armen open te krabben en kwam bij een psychiater terecht. Of hen bekend was met de ruwe harige pij die in de bijbel wordt gedragen als daad van penitentie. Hij leest de bijbel als literatuur! dacht Butler opgelucht. Het zijn geen letterlijke geschiedenissen, maar metaforen!
Én hij opende voor hen de blik van de psychoanalyticus: het lichaam kan je met een symptoom iets duidelijk willen maken. Een levenslange liefde voor de psychoanalyse werd hiermee geboren: ‘Een wijze en gulle gift, die me de mogelijkheid gaf om verder te gaan in mijn leven.’“
Ondertussen loopt de Celsius droomfabriek niet bepaald vlekkeloos. Soms baal ik enorm, als ik wéét dat ik interessante dingen had gedroomd, maar de herinnering daaraan al wegebt op het moment dat ik de ogen open.
Op andere dagen (vroege ochtenden, nachten) buitelt het ene verhaal over het andere en moet ik mijn best doen alles weer in goede volgorde te krijgen bij het publiceren.
Publiceren? Ja, dat is toch wat ik doe hier.
Which reminds me: ik wil al tijden een zine maken, en heb inmiddels een opzetje gemaakt waarmee ik uit de voeten kan. Ik weet alleen nog niet hoe ik het aan ga bieden, omdat ik verwacht dat er geen hond is die interesse heeft in een zeer bijzonder boekwerkje, waarin ook een uniek kunstwerk verwerkt zal zijn per exemplaar.
Als ik daar over denk, voel ik mij weer meegezogen in de neerwaartse spiraal van altijd overal voor moeten sappelen, genegeerd worden, een soort kunstenaarsverlatingsangst misschien. Iemand schreef laatst in een reactie op iets ‘Als je als een dubbeltje bent geboren, wordt je nooit een kwartje.’ en zo is het waarschijnlijk, enkele uitzonderingen daargelaten, maar die hadden dan waarschijnlijk mazzel met de juiste persoon op het juiste moment tegen te komen.
Het lijkt me goed daarbij voor ogen te houden, dat vooral mensen die al in een kwartjesomgeving zijn opgegroeid, méér kans hebben op mazzeltjes qua ontmoetingen en mensen leren kennen.
Succes is een zichzelf versterkende factor, een soort algoritmiek van voorbepaalde handelingen die mensen doen voortstuwen naar nog meer succes enzovoort. Dit is toch ook wat we overal zien gebeuren: de rijken worden steeds rijker. Of kijk naar alle influencers, mensen met miljoenen volgerts, het is absurd. Ondertussen moeten de kleintjes sappelen om ook maar iets voor elkaar te kunnen krijgen. Het stemt me niet vrolijk.
Omdat ik het duingebied goed wil leren kennen, ben ik stukje bij beetje bezig routes te maken, die ik documenteer. Dat gaat natuurlijk allemaal op m'n boerenfluitjes, want ik weet helemaal niets van natuur en planten en dieren, maar het lijkt me dat ik dat gaandeweg wel leer. Sowieso is het goed voor lijf en leden, ik probeer iedere dag een stuk te wandelen en weer iets in kaart te brengen.
En het geeft me een nogal vaag doel in het leven.
Wat is überhaupt mijn doel in het leven? Heb ik een doel? Ik heb geen flauw idee. De laatste tijd al helemaal niet meer. Dus dan maar dit, voorlopig. Het is leuk om te doen, en vrij veel werk ook om alles op de site te zetten, want dat hoort er natuurlijk wel bij. Misschien is het een zij-doel, of een hoofddoel, of een bijkomstig doel, of alles tegelijk.
Verder dacht ik gisteren Dennis te zien lopen in de verte. Ik kwam net uit zee en liep op de Hargerstrandweg, om de Camperweg in te gaan, en in de verte liep vanaf die strandweg of het pad ernaast dan, iemand geheel in het zwart gekleed, ik zag dat die ook naar mij keek even, maar we waren te ver om elkaar echt goed te kunnen zien, en toen liep die verder het Jouke Minkemapad op richting zee. Hij/zij/hen, wie het ook was, liet heel galant een tegenligger voorgaan, en dat vond ik heel erg Dennisachtig. Daarna verdween die achter de duinenrij. En ik sloeg mijn eigen weggetje in.
Vandaag dacht ik Gruïde opeens te zien, en dat was een stuk dichterbij, ook een stuk dichterbij huis, ik liep net langs de plaatselijke supermarkt vanuit de duinen waar ik even wat onderzoek had verricht. Hij was het ook echt. Hij liep met een racefiets aan de hand uit de richting van het Klimduin. Hij zag me niet, vermoed ik. En ik deed ook mijn best dat hij me niet zou zien, ik had echt geen behoefte aan een praatje. Misschien had hij mij wel gezien, maar deed hij ook zijn best om mij te ontwijken, dat zou goed kunnen. Maar misschien was hij zich niet bewust van mijne Aanwezigheid, weet hij sowieso niet dat ik daar woon nu.
Ik stelde me voor, dat hij in het weekend was wezen fietsen, daarna lekker op een terras hangen, het werd later en later, en fietsend naar huis ging niet meer lukken, dus stalde hij hem daar. Misschien sliep hij zelf wel in een duinpan. Of bij ene wilde dame thuis. Of was hij naar huis gestrompfeld. En toen hij met een kater de dag daarna zijn fiets wilde pakken, bleek die stuk. En moest hij er nu mee naar de fietsenmaker. Zoiets stel ik mij voor. En ik moet er om lachen, want waar slaat het op, hoe ongelovelijk onbelangrijk is het en toch vond ik het grappig. Ik moest ook erg lachen toen ik naar huis liep; gewoon het feit dat we bijna gelijk op liepen, met slechts 10 tot 20 meter tussen ons.
Over de (on)mogelijke Dennis bij het strand zou ik ook iets kunnen bedenken. Dat hij in een huisje bij de kust is om rust te vinden. Komt ie mij tegen... gelukkig kon hij nog ontsnappen naar zee, pakte een boot en zit nu ongeveer ergens bij Groenland.
Verder wilde ik nog even kwijt dat ik het reuze irritant en annoying en alles vindt, die leus steeds van allerlei linksige mensen: "You are not alone.". Wtf mensen, dat ben ik wél. En volgens mij best wel veel andere mensen ook. En ja, ik snap heel goed waarom die tekst gebezigd wordt, te pas en te onpas. Maar dan kan ik het toch nog best heel erg irritant en ook best wat ignorant vinden.
Linksigen in koor:"Maar dan kunnen we helemaal niets meer zeggen, zeker!"
Twee avonden gelee zag ik tijdens het tandenpoetsen een vleermuis op jacht: hij vloog van links naar rechts langs het badkamer-dakraampje - waardoor ik altijd naar de lucht staar tijdens het poetsen - en tegelijkertijd kwam er een nachtvlinder van rechts naar links langsgefladderadiert, en meteen flitste de vleermuis terug naar links. Hij was natuurlijk veel sneller dan de mot, en al vielen ze buiten het zicht van mijn raampje, het leek erop dat de vleermuis snel terugbewoog om de mot iets verderop dan te kunnen onderscheppen.
Natuurlijk, het is De Natuur en vleermuizen moeten ook eten en zo, maar toch dacht ik aan hoe ik me soms ook een prooidier voel, overgeleverd aan de scherpe klauwen van anderen. Met dát verschil, dat zij dat niet uit noodzaak doen maar om zichzelf een prettig gevoel te geven, of bepaalde andere zaken te rechtvaardigen.
Momenteel lees ik het boek 'Het Kamp Schoorl' van Albert Boer (eigen beheer, 1991), en ik herken de geslepen methodes van de Duitse bezetters, de pesterijen, de gewelddadigheden, alles wordt in het werk gesteld om anderen te vernederen, en hun eigen macht te bestendigen. Kamp Schoorl was een doorgangskamp, en was bij lange na niet zo erg als de meer bekende kampen. Maar ook hier werd geweld gepleegd en vernederd, mensen zaten in onzekerheid over hun verdere lot, en voor velen was het de route naar nog meer martelingen, ziekte, en dood.
Behalve een bescheiden monument is er niets meer wat aan het kamp herinnert; op die plek is nu het Buitencentrum van de Schoorlse Duinen, en iedereen die dat wil kan vrijelijk de duinen in en uit. Ook Duitsers, wilde ik er vilein aan toevoegen, en ik voeg het toe, want veel Duitsers brengen hier hun vakanties door, en we moeten het natuurlijk allemaal achter ons laten, maar soms word ik voor Duitser aangezien als ik mij in toeristische kustplaatsen begeef en krijg ik opmerkingen in het Nederdiets of hoor ik mensen over me praten in het Nederlands, en dan vraag ik me af hoeveel mensen nog steeds een hekel aan Duitsers hebben. Het is een toonbeeld van hypocrisie: wel je geld verdienen aan ze, maar achter hun rug lelijk doen.
Ook ben ik begonnen in 'De Nieuwe Salon. Officiële Beeldende Kunst na 1945' van D. Kraaijpoel (Academie Minerva Pers, 1989), dat ik kreeg opgestuurd naar aanleiding van een toot van mij op Mastodon; de toot is al weer lang verwijderd denk ik, het was waarschijnlijk een mijn frustraties uitende over het gebrek aan kennis of belangstelling van de Mastodonnies voor hedendaagse kunst, dat het toch vooral de meer gemakkelijk herkenbare plaatjes zijn die gedeeld en dus gewaardeerd worden, in plaats van het meer complexe van moderne kunst, zoiets. Ik vind het op Mastodon echt dodelijk saai qua kunst. Tuurlijk kan ik een prachtig geschilderd boeket ook waarderen, en prima hoor die grote bekende moderne maar al lang dode schilders, maar godsallemachtig als het niet veel verder dan dat reikt, waar zijn we dan met z'n allen. Maar er zijn dan ook zeer weinig hedendaagse kunstenaars op Mastodon te vinden. Dat vind ik ook kut.
Ben een beetje moe, sliep slecht en dan toch heel vroeg opgestaan om naar het strand te gaan. Waar ik nadacht over de questbaarheid van de zogenaamde questbaren. De vraag is natuurlijk niet óf je questbaar bent, maar in welke mate je questbaar bent. Want iedereen is questbaar. Zelfs in een pantsertank ben je questbaar in bepaalde omstandigheden. Sommige auto's lijken op pantsertanks, maar ook daarin is de mens questbaar. En de mens die in welke hoedanigheid dan ook zo'n tank op nadelige wijze ontmoet, is nog vele malen questbaarder.
Op het strand lag een aangevroten zeehond. Ook questbaar, zelfs in dode vorm nog want de voetspoortjes van vogels rondom het lijk verraadden meteen wie er al die gaten in gepikt hadden. We zeggen altijd 'Eat or be eaten' maar eigenlijk is het natuurlijk gewoon 'Eat and be eaten'... we gaan er allemaal aan. Globaal gezien waarschijnlijk nog sneller dan gedacht.
'Met z'n allen... met z'n a-a-llen... met z'n allen zingen wij van gefeliciteerd'.
Maar verder gaat alles goed, toch?
Foto's dan maar (het lijk zal ik jullie besparen):
Een tekendagboeknotitie van 28 april 2016 die ik net tijdens opruimingen tegenkwam.
Over deze uitdrukking lees ik dat in de bijbel meermaals gesproken wordt over mensen die in diepe wanhoop verkeren en dan hun hoofd besprenkelden met as, en zich in een ruwe zak met enkel armsgaten staken. Ik ben dat niet van plan, maar de dingen die ik wel doe lijken even zinloos. Hoewel ik dan toch een halve plastic tas vuilnis van het strand afraapte gisteren, maar wat is daar nog het nut van, als je denkt aan de overweldigende hoeveelheden vuilnis die onze wereld overspoelen? Ik raapte maar een half uurtje, want ik was al uren onderweg en was ook al uren moe, en alleen op de vloedlijn, omdat dat minder energie kost dan door het rulle zand te moeten ploegen, dus kan je nagaan wat er verder nog allemaal ligt.
Ik maak het mezelf ook niet makkelijk, want ik maak van ieder ding dat ik opraap een foto. En soms ook van dingen die ik niet opraap, omdat ze te groot of te zwaar zijn.
Waarom?
Omdat het zo bizar is dat dit gewoon overal ligt. Ik kom veel losse dopjes tegen, dus die nieuwe wet dat doppen aan de verpakking vast moeten zitten, komt niet geheel uit de lucht vallen. Ik hoop dat het iets helpt, maar het is waarschijnlijk slechts een snel verdampte druppel tussen al het industriële geweld en gelobby waaraan de wereld wordt blootgesteld.
De enorme hoeveelheden frisdranken, de schappen vol met dertig soorten noedels, de duizenden in plastic verpakte koeken die dagelijks overal over de toonbanken gaan, de snacks, de spullen, de auto's, het gevlieg boven onze gestresste hoofden... tel daarbij vooral ook alle vervuilende activiteiten van grote bedrijven, de olie-industrie, het immer stijgende energieverbruik dat nog bij lange na niet verduurzaamd is.
Er zullen dingen drastisch moeten veranderen; alleen maar technische snufjes bedenken om aan een groeiende energiebehoefte te voldoen, dat gaat ons niet helpen. Integendeel: veel van die technologie zet juist aan tot meer verbruik.
We moeten terug naar af, of in ieder geval een heel stuk minder. Maar gezien bijvoorbeeld de hoeveelheden vastgelopen vakantiegangers op bijvoorbeeld Schiphol tijdens de Crowdstrike toestand afgelopen week, vinden niet veel mensen dat die verantwoordelijkheid ook bij hen ligt. Er zijn uitzonderingen, maar de meeste mensen vinden zichzelf zo belangrijk, dat die familiebezoeken, businessreizen, vakanties, wat dan ook, allemaal noodzakelijk zijn. Dat hun steeds grotere auto's nodig zijn om van A naar B te komen; dat het openbaar vervoer zo duur is en zoveel uitgehold, dat je vaak kilometers óm moet reizen om een klein stukje verderop terecht te komen. Het had andersom gemoeten. Waarom is dat niet gebeurd?
Omdat de meeste mensen het toch wel handig en prettig en gezellig en gemakkelijk voor hun eigen levens vinden.
"Ja Hannah, leuk bedacht, jij eet zeker niets, koopt geen spullen, geen nieuwe kleding, laat niets thuisbezorgen en en en wanneer heb jíj voor het laatst gevlogen!?!"
Ja, ook leuk bedacht, en inderdaad: ik koop ook spullen omdat ik vind dat ik het nodig heb. Gelukkig voor de wereld heb ik weinig geld, dus zoveel is het niet. Ik heb anderhalf jaar geprobeerd zonder printer/scanner te leven: in mijn vorige woonplaats was het nog enigszins te doen, maar hier moet ik uren lopen voor één print, dus dan uiteindelijk met zeer gemengde gevoelens een laser Brother gekocht, in de hoop dat die wat langer meegaat dan vorige gebruikte merken. Ondertussen eet ik al jaren geen vlees meer (ongeveer in 4,5 jaar tijd 5x iets met vlees erin gegeten), zuivel al een stuk verminderd, zoveel mogelijk biologisch geteeld eten, en ik koop nog weinig kleren, omdat ik nog bergen van vroeger over heb die ik vermaak tot iets nieuws (als dat lukt...). De laatste keer met het vliegtuig: 2014. Ik heb 8 keer gevlogen (4x heen en terug) in mijn gehele 60-jarige leven. Nooit een auto gehad. Ik heb wel eens verfmiddelen bij het grofvuil gezet (dat vond ik best erg, maar ik was ten einde raad tijdens een verhuizing: ja het is soms erg lastig zonder auto.) Verder doe ik erg mijn best alles te scheiden en goed weg te brengen, en probeer zo goed als dat mogelijk is in een niet geheel verduurzaamde woning (de cv en boiler gaan nog op gas... baal ik wel van) zo zuinig mogelijk om te gaan met energie, dat volgens mij vooral voor mensen met weinig geld allemaal vrij lastig is.
Een kleine greep uit het aanbod van gisteren in beeld, alles op de vindplek gefotografeerd:
een zwartgrijs afgebroken stuk hard plastic, een blikje met gedroogd voedsel, verschillende kleine stukken hard plastic tussen het wier, een plastic bak met stukjes ananas, een flard van een rode ballon, kleine stukjes plastic, een plastic map of bak bijna uit elkaar, een Snickers verpakking.
Uitzicht vanaf de Jachtweg over de Speelkuil.
Eindelijk dan mezelf kunnen zetten tot een tweede poging Duinroute 6 volledig te lopen, en zowaar: het lukte! Even dreigde ik verkeerd te lopen, en toen moest ik weer terug langs een groep sporters die vreemde bewegingen (en herrie) stonden te maken, waardoor ik bijna weggemaaid werd door een herenbeen. Ik kon het nog net ontwijken. Dit is niet de eerste keer, dat de sportenden niet echt aan de kant willen gaan voor voorbijgangers. Sowieso die hele sportiviteitscultus die vooral in de weekenden plaats schijnt te moeten vinden, is mij een compleet raadsel. Lelijke sportoutfits, veel geschreeuw - veel sporters passen niet allemaal naast elkaar op de paden, en gaan dan heel hard praten zodat hun voorganger ook hoort hoe diens werkweek was. Helaas horen dan alle andere duinpassanten het ook; vaak al van verre hoor ik de sportgroepjes aankomen. Geen wonder dat er geen vogels meer zijn. De mensheid veroorzaakt al teveel gekwek en gekakel.
Normaal loop ik er dus liever niet in het weekend, ook al vanwege de overmaat aan enge gezinnetjes die nooit teruggroeten maar me aanstaren alsof ik zojuist uit de diepste hellegrotten naar boven ben geklauterd. Echter had ik gisteren al de hele dag binnenshuis doorgebracht, ik moest er even uit.
Het fenomeen hardloper is sowieso al vreemd. Sommigen klinken als paarden, zowel qua voetstappen als ademhaling vreesde ik vooral in het begin dat ik hier woonde, dat ik door een paard werd ingehaald. Inmiddels hoor ik het verschil dan wel.
Soms klinken ze ook alsof ze met meerdere mensen zijn. Zo werd ik vandaag door een hardprater ingehaald, dus ik verwachtte minimaal twee personen, maar het was er maar één. Hij was blijkbaar aan de telefoon met iemand. Zijn hond draafde braaf dicht naast hem mee. Toen zijn stem eindelijk weggestorven was door de groter wordende afstand tussen ons, dook er alweer een nieuwe groep kakelaars op.
Ergens aan het einde van mijn route, waar ik toch zo'n fijne anderhalf uur over had gedaan, stonden een paar sporters hard te praten. Op het ruiterpad daarachter passeerde geen paard maar een rennende man... die bijna in botsing leek te komen met een andere renner. Misschien had hij een paardenkopmasker op moeten zetten, om ongelukken te voorkomen.
Kortom, het was weer een boeiende wandeling. En de heide bloeit, en al is dat een paar weken te vroeg, het is erg mooi.
Wat me weer aan het denken zet: door de klimaatverandering, die mede veroorzaakt wordt door een overmaat aan verkeer, gaat de heide eerder bloeien, en gaat alles uiteindelijk naar de knoppen. Veel van de sportgroepjes zie ik hun auto's parkeren op een dichtbijzijnde parkeerplaats. En dan gaan ze gezond lopen doen, tussen die eerder bloeiende heide, om vervolgens weer met hun stinkauto's naar huis te tuffen. Ik vind de wereld mensen een beetje raar.
Zo vaak dat ik denk: "Moet ik daar nu over schrijven? Kan ik het niet beter laten rusten, want stel je voor dat degenen waar het over gaat dit lezen, dat gaan ze toch niet leuk vinden, en privacy, en en en...........................". En ook lijkt het me altijd beter om dingen die gebeuren met de betrokkenen te bespreken, in plaats van op een website te zetten en je nood te klagen.
Wut, Hannah!? hoor ik jullie alweer uitroepen, dat is toch het enige dat je hier doet: alles op een website zetten en je nood klagen!?
Ja, eigenlijk wel. Hoewel ik meestal eerst met de betrokkenen probeer te praten. Soms lukt dat, bij klachtenprocedures met instanties bijvoorbeeld, dat gaat meestal via email. Maar bij gedoe met mensen om me heen is dat vaak een stuk moeilijker. Vaak willen mensen niet praten. Of ze liegen, dan heeft een gesprek ook geen zin. Of ze verdraaien de situatie en reageren met agressie, dan ben ik ook weg. En dat zou dan betekenen dat ik over veel dingen nooit zou mogen praten of schrijven, dat slaat natuurlijk nergens op.
Over privacy van al die mensen heb ik al voldoende geschreven, zoek dat zelf maar op, even helemaal geen zin in om dat weer te moeten herhalen allemaal.
En hoe zit dat eigenlijk met míjn privacy? Is die dan niet in het geding als mensen mij lastig vallen? Moet ik mij alles maar laten welgevallen?
Zoals ik al zo vaak schreef ook: mijn leven is raar. Ik word vaak lastiggevallen, beroddeld, bespot, uitgelachen, gepest, buitengesloten, getreiterd - het is redelijk bizar. Dat ik verhuisde had ik dan ook geen enkele illusie dat het hier niet zou gaan gebeuren. Menigeen wenste mij dat ik hier maar gelukkig zou gaan worden, en dat ik hier wel met rust zou worden gelaten etc, en het is allemaal heel lief en goed bedoeld. Terwijl ik dan iedere keer weer dacht: tja... hoe lang zal het duren voordat er weer iets weirds plaatsvindt?
Niet zo lang: al snel werd er door een persoon stiekem bij me aangebeld, ik heb daar al iets over geschreven. Volgens mij was het de volwassen zoon van mijn oude buurvrouw. Na een paar maanden hoorde ik haar iets zeggen tegen hem, dat ze dat niet leuk vond. Ik wist niet zeker of ik die flard van een gesprek goed gehoord had, maar "heel toevallig" is het daarna wel gestopt.
Even voor de goede orde: ik ben een hele aardige buurvrouw, ik val geen mensen lastig, ik ben aardig tegen mijn buren, ik doe mijn best rekening met iedereen te houden. Ik draai geen harde muziek, ik houd geen feestjes, heb bijna geen bezoek, en ik ben gewoon rustig. Ongetwijfeld maak ik wel eens geluid, ik laat scheten en ik boer soms wat en ik denk dat ik af en toe snurk vanwege mijn luchtwegklachten en verstopte stofneus, ik doe af en toe de afwas of sla eens met een hamer op iets, ik stofzuig en doe de was handmatig en ik knip takken en sproei water en loop over de krakende vloeren en af en toe lach ik hardop als iets internettigs daar aanleiding toe geeft.
Waarom een volwassen man het dan nodig vind om bij me aan te bellen stiekem? Geen idee. Ik heb het onder het kopje 'vrouwenhaat' gezet, omdat ik het behoorlijk hatelijk gedrag vind.
Hoe dan ook, ik ploeter voort in dit aardse bestaan, en bemoei me niet en doe mijn dingen, al is het met moeite, en toch hoorde ik dan vandeweek weer die buuf tegen haar zoon, het leek erover te gaan dat zij bang is dat hij iets met mij wil, omdat hij voor de tweede keer die dag zomaar bij haar langs kwam, zoiets. En wéér denk ik dan: ik heb het vast niet goed gehoord. Maar ja: dat van dat aanbellen bleek ik toch ook goed gesnopen te hebben. Wat ook weer geen garantie is, natuurlijk.
Wat het ook vervelend maakt, is dat de buuf zich sindsdien niet meer laat zien. Ik heb het idee dat ze zich schaamt, of bang is dat ik boos ben, of dat ik naar ga reageren.
Hier komt meteen ook de ingewikkeldheid van zoiets: zij spreekt er niet over tegen mij, en ik kan er ook niet tegen haar over beginnen, omdat ik bang ben dat ze dan meteen defensief gaat reageren, juist omdát ze bang is dat ik boos ben. Dat ze meteen zegt dat ik haar zoon vals beschuldig, bijvoorbeeld. En dan begint de ellende pas goed.
Dus nee, ik doe niets.
Maar ik hoorde ook een flard dat ze tegen een dochter of schoondochter iets zei, dat leek ermee te maken te hebben.
Ze zit er dus mee.
En hier is het deel waar het dan interessant wordt.
Zij zelf heeft het dan wel niet veroorzaakt, maar ze hoort in feite tot de overlastgevende partij, om het maar even zo te noemen. Zij zit ermee, maar zij of haar zoon of andere familie doet nu niets om het goed te maken, om het bespreekbaar te maken.
En ik kan niets doen, omdat mijn ervaring is dat mensen heel defensief reageren, en de ellende alleen maar groter wordt daarna (voor mij, voornamelijk).
Dus zitten we nu in een rare patstelling. Ik voel me niet prettig omdat ik bang ben dat ik die vervelende vent tegenkom, als ik rond mijn huis ben. En zij voelt zich niet prettig omdat ze bang is dat ik boos ben.
En dat ben ik ook, maar natuurlijk niet op haar. Zij kan er toch niets aan doen. Behalve dan dat ze die vent gebaard heeft, maar daarvan kon ze vantevoren ook niet weten wat het zou worden. (ik móest deze even maken hoor, sorry :-D )
Een tijd terug had ik gevraagd of ze wilde dat ik ook haar stoep zou vegen, dat vond ze prettig. Dus heb ik dat laatst weer gedaan, in de hoop dat ze dan snapt dat ik haar niets kwalijk neem. Ik dacht: gewoon 'normaal' doen dan maar, zoiets. Maar het lijkt nog niet geholpen te hebben. Misschien moet ik haar een courgette uit eigen tuin aanbieden een keer?
En dit is ook weer interessant:
In feite doe ik dus nu mijn best om te bedenken hoe dit weer goed te maken. Terwijl ik toch niet de fucking veroorzaker van de situatie ben. En dat maakt me weer woest, want dit is niet de eerste keer dat ik weer zulk gezeik in de schoenen geschoven krijg.
Ja ja, ik hoor jullie weer: "Hannah, het is niet jouw verantwoordelijkheid, sla er geen acht op, leef je leven."
Misschien moet je mijn hele website dan nóg eens een keer lezen? Want je blijkt het niet te (willen of kunnen?) begrijpen. Iedere keer maar weer krijg ik van die bekrompen, misogyne kutgedoe op mijn dak, waar ik niet om gevraagd heb. En iedere keer onttrekken de veroorzakers/daders zich aan hun verantwoordelijkheid, en iedere keer weer zit ík uiteindelijk met de gebakken peren: zie mijn karige uitkering, zie mijn mentale gesteldheid - het is niet iets waaraan ik mij kán onttrekken. Als ik op straat loop en ik krijg weer opmerkingen alleen om het simpele feit dat ik een paar borsten heb - en dat jaar in, jaar uit. Hoe zou jij je voelen?
En dan. Gisteravond, 22:45. In de badkamer, wilde net mijn tanden gaan poetsen.
Hoorde ik een stem, vrij ver weg, een mannenstem, het was niet bij de buuf, die heeft nooit zo laat mensen in huis. Een man die zei: "Volgens mij gaat het niet goed met die nieuwe buurvrouw. (...) Alsof ze ergens last van heeft." Zoiets.
Waar kwam het vandaan? Ik vermoed van achterburen, die ik niet allemaal al ontmoet heb, dus geen idee.
Ook hier zijn weer zóveel dingen over te schrijven... waar moet ik in hemelsnaam beginnen.
Ten eerste dan: who the fuck die mij niet kent, zit mij te bespieden dan?
2. Wat in godesnaam doe ik dat iemand zoiets denkt?
3. O hell yes.
4. Ik heb een fucking WASLIJST met dingen waar ik last van heb
5 (maar dat moest misschien beter nummer 1 zijn). Dat achterlijke gelul is wel mijn grootste lastpost.
6. Gaat deze persoon nu binnenkort bij mij aanbellen, of 'terloops' eens langskomen in de achtertuin om te vragen wat er is?
7. Of ga ik gemeld worden bij een buurtteam of zoiets, kan ook.
8. W.T.F.
9. W.T.F.
10. W.T.Fucking hell.
11. Je opmerking wordt toegevoegd aan de LastLijst.
Gisteren na een lange wandeling vertelde ik op M dat ik een bramenstruik tegenkwam, ik een braam plukte terwijl ik eigenlijk dacht dat dat niet mocht, maar ik wilde het graag proeven en karma kameleon: de braam was zuur. Iemand reageerde met dat dat toch gewoon overal mocht, dus zocht ik het op, en dat blijkt afhankelijk van waar de struik staat.
In de Schoorlse Duinen mag je wel een klein beetje plukken, een boswachter raad aan je te beperken tot maximaal circa 250 gram. In Nationaal Park Zuid-Kennemerland mag het niet. In het Noordhollands Duinreservaat (dat stuk waar je ook een toegangsbewijs moet hebben, van PWN) mag het in de maand augustus, daar staat ook bij dat je dan ook buiten de gebaande paden mag (maar dan zonder hond). Of ik in de Schoorlse Duinen buiten de paden mag plukken: ik denk het niet. Hoewel daar ook delen zijn waar de paden wat meer avontuurlijk en kriskras door het gebied lopen, misschien zijn daar ook meer bramenstruiken te vinden? Ik weet het niet.
Het lijkt me dat het ook afhangt van hoeveel er is.
De struik die ik vond was nogal karig; het lijkt me dan sowieso beter het fruit voor de dieren te laten.
In reactie hierop reageerde diezelfde persoon met het sarcastische "o het is gereguleerd daar zo! :shockedface:" wat wel interessant is, want deze persoon woont in het Oosten des lands en dan heb je een stuk makkelijker praten dan hier in het toeristische Westen. Met 'toeristen' bedoel ik overigens niet alleen die uit al dan niet verre buitenlanden; ook de mensen uit andere delen van Nederland zijn hier toerist uiteraard. Ook die mensen uit het Oosten, Noorden, Midden, Zuiden, en wellicht zelfs andere Westelijke delen, afhankelijk van over welke toeristische plek het gaat, en waar de woning van de toerist zich bevindt. Misschien kun je zelfs spreken van toerist als je als Amsterdam-Zuid bewoner gaat recreëren in Amsterdam-Noord.
Vanaf het begin van de pandemie gingen mensen allerlei nieuwe hobbies uitleven. Brood bakken bijvoorbeeld, en dan gingen ze die na een testperiode ook verkopen in de buurt. Tuinieren, nog zo één, de wachtlijsten voor moestuinen explodeerden; wandelen blijkt nu 'iedereen' (niet iedereen) vindt dat Covid voorbij is, toch nog steeds populairder te zijn dan vóór corona, en ook het vogelen is ongetwijfeld gestegen. Dat laatste vooral denk ik omdat veel mensen niet begrijpen dat je ook zomaar - zonder een doel of iets te doen - kunt wandelen. Dat ik eens een foto op Nextdoor plaatste, met een routebeschrijving van een wandeling, en dat een man vroeg of ik een hond had. Bleek dat hij vond dat je alleen met een hond kunt wandelen, want 'waarom doe je het anders!'.
Hier in Schoorl blijkt een meertje te zijn waar voorheen veel ijsvogels zaten. Daar waren al die natuurfotografen achter gekomen, en dus baanden zij zich massaal een weg dwars door de struiken om de argeloze vogeltjes te gaan opzoeken. Waren die vogelkes daar van gediend? Neen. De ijsvogel trok zich terug, en verdween van de plas, terwijl dat wel een belangrijk stuk geweest was voor ze. Verjaagd door de vele natuurliefhebberts.
Staatsbosbeheer werd daar ook niet blij van, en versperde vervolgens het pad dat zich daar inmiddels gevormd had, met een grote stapel takken, en plaatste er een bord bij met uitleg. Met succes: ik loop daar vaak langs, en vandeweek hoorde ik daar een ijsvogeltje, dus blijkbaar zijn ze weer terug op die plaats. HOERA voor de ijsvogels! En voor Staatsbosbeheer!
Waarmee ik maar wil zeggen: we moéten hier wel reguleren. Het is jammer dat het moet. Maar zonder regulatie wordt alles hier onder de voet gelopen. Letterlijk dus.
Mateloos ergerlijk vind ik ook de mensen die elders op een rustige plek wonen, en dan af en toe een dagje of een weekendje naar bijvoorbeeld Amsterdam of een andere drukke plek ter wereld gaan. En dan altijd de verzuchting: Hartstikke leuk, maar ik ben zoooo blij dat ik daar niet woon! Het heeft vaak een soort smugness, alsof ze zich toch wat verheven voelen en een stuk slimmer dan al die fools die zo gek zijn om in die drukte te gaan wonen. Terwijl veel van die fools er wel voor zorgen dat alle anderen daar verzorgd en gevoerd en ge-entertained worden. Ook de zich van alles distantiërende dagjesmens.
Het heeft veel te maken met hoe veel mensen zich gerechtigd lijken te voelen om dingen te doen. De vogelaars willen vogelen op de momenten en plekken waar zij dat willen, en zodra er een sneeuwuilige gestipte zweervaan neerstrijkt op een kerktoren nabij Vladderadoticum, meteen daarheen met hun enormogantische megatoeters van fototoestellen, en doen dat dan ook massaal. Is er een zwemvleugelige waternimf gesignaleerd, dan pakt iedereen de boot om op onderzoek uit te gaan, of langs de kant te gaan staan megatoeteren. Mensen die zich op social media boos maken om het milieuvernietigende gedrag van anderen, maar zelf toch fijn die vakantie meepikken, want daar hebben we wel zure centen voor staan te verdienen.
As we speak zijn er grote watertekorten in Zuid-Europa, maar de toeristen blijven ernaar toe vliegen.
Afgelopen week zwengelde ik een discussietje aan op M, met de vraag hoe mensen het zouden vinden, als ieder mens maximaal 2x per jaar een reis per vliegtuig zou mogen maken, dus 1x heenreis, en 1x terugreis. Sommigen vonden zelfs dat nog teveel, of waren bang dat anderen het zouden zien als bemoediging om toch eens per jaar te gaan vliegen, terwijl ze dat nu niet doen. Er was één wat bozige reactie, die vond het een dictatoriaal idee, en vroeg me waarom in godesnaam ik zo'n gedachtenexperiment was begonnen. Viel me nog mee, dat er slechts 1 persoon was die zo reageerde, ik had er meer verwacht. Maar hoeveel bozerds waren op hun handen gaan zitten, of hadden hun hoofd begraven in een stapel handdoeken of iets anders zachts, om maar niet te hoeven reageren op zoveel dwingelandij?
Terwijl we zonder dwingelandij nergens meer gaan komen, vrij binnenkort. Zonder dwingelandij en regulering wordt alles kapotgetrapt, volgens mij zien we daar nu toch al vrij dramatische gevolgen van. Wie dat niet ziet, en er blijkbaar dan ook nog eens niets aan wil doen, is mede onderdeel van het probleem.
En ja, inderdaad, de grote vervuilers moeten ook aangepakt. En de rijken. Eet de rijken. En als we toch bezig zjin: sta op tegen fascisten.
Dat ik mijn muisaanwijzer over het beeldscherm beweeg, ik klik eens hier, en klik eens daar. Het scherm staat op een smal kastje achter het bureau, en op het kastje liggen allerlei spulletjes. Een kantoorpanda (waarmee je papieren aan elkaar kunt hechten zonder nietjes), stapeltjes post-it's, een poppetje, een stukje zeep. En op het laatste zou ik nou graag eens willen klikken, maar de muisaanwijzer gaat niet lager dan de onderkant van het beeldscherm. Ik probeer en probeer en o, floep, opeens lukt het!
Ik klik op het stuk zeep, en een heerlijke geur verspreidt zich: vleugjes sandelhout, patchouli, sinaasappel.
Ik klik verder: op het knuffelpopje, dat even giechelend beweegt; ik klik de schemerlamp uit, en weer aan.
Dan naar rechts, verder en verder over het schuine dak naar het raam, naar buiten, naar de wat wiebelige bomen verderop, een tak breekt en dat was niet mijn bedoeling en kijk, daar staat een buurman achter het raam, hij wijst en zijn vrouw kijkt ook en ik klik en klik en weg zijn ze, weggeklikt naar Windows en ik hoop voor ze dat ze een backup gemaakt hadden, of in ieder geval toch een herstelpunt.
Te kort geslapen, dus naar het strand was me te ver, en toch -toen ik om 5:45 van huis ging en de polder in liep- was het zo mooi dat ik eeuwig door had willen lopen. Het oneindige pastel leek me de beste plek om voor eeuwig in te zijn, ik vraag me nu af hoe dat euforische gevoel in de zeer langdurige praktijk zou uitpakken. Want gaat het niet na enige tijd vervelen, al dat moois, continu?
Ik baalde een beetje dat het na een uur genieten alweer uit was met de pret, omdat het veel lichter werd. Aardse ongenoegens trokken me terug naar huis: mijn benen werden moe en natuurlijk moest ik alweer plassen, en de plastuit is handig maar niet bij strakke broeken zonder rits, en zeker niet midden in de polder.
Gisteren schreef ik een veel te lang stuk waarvoor ik in mijn Vandaaggedachtenarchief moest afdalen en concluderen dat iedere keer dat er iets naars gebeurt, mijn schrijven daalt tot ver onder het nulpunt. Wég is de poëzie, het prozaische ideëengevoel en hoe vaak wel niet heb ik tot in het diepste van mijn zelfkrochten moeten zoeken om het weer te hervinden. Ik zag dat ik het begin 2023 toch weer had weten op te bouwen, en hoe ik wederom als een plumpudding ben ingestort. En wéér doe ik verwoede pogingen om te herstellen en me te hervinden en alles ondanks mijn groeiende vermoeidheid van de botte onwilligheid der medemens.
Eigenlijk is al dat gedoe van mensen een oneindige truttigheid. De jaloezie, de vreemde spelletjes, het gedraai om maar geen verantwoordelijkheid te nemen en alles van je af te laten glijden: bizar toch hoe mensen anderen bekrompen vinden, maar hun eigen benauwde truttigheid over het hoofd zien. Het is van een onmetelijk truttige angstigheid en ik denk dat ik er een boekje over ga tekenen, als ik alle 22 andere boekjes klaar heb.
Gisteravond kreeg ik verhoging en begon akelig te hoesten opeens, en ik heb daar geen zin an, he. Als ik nog denk aan een half jaar geleden... máánden duurde het, voordat het weer weg was. Na het ontwaken vanochtend heb ik nog niet hoeven hoesten, dat scheelt al iets. Hopelijk blijft het bij deze ene nacht. Ondertussen hoop en vrezen lees ik over terugverende temperaturen en ging ik mezelf weer even opmeten en ik bleek anderhalve graad gedaald! Dat is nogal een terugvering, en zo snel!
Even legde ik een hand op mijn voorhoofd, en het gloeit alweer; buiten is het 26 graden minimaal en hier is het 22.6°C en ik heb het een beetje chillerig; een spier in mijn linkerknie kreeg zojuist het briljante idee om pijn te gaan doen, dus badkamerdansen om het warm te krijgen is ook geen plan. Buiten zitten? Mwah. Dan verveel ik me, of ik moet gaan lezen maar ik voel me ook nog niet thuis in de kalige achtertuin, waar ik geen geld meer voor heb om deze aan te bekleden met groener dan groenigheid en bosjes om me achter te verschuilen tegen enge buurmannen.
Ik weet nooit wat wijsheid is in geval van pijn. Stoppen met alles en stilzitten? Of juist toch wat matige bewegingen uitvoeren, voorzichtigjes? En wat is er gebeurt tussen nu en een kwartier geleden dat ik mijn been niet meer kan strekken opeens? Helemaal niets! Of is dat het juist, dat nietsen? Maar zoveel niets was er nu ook weer niet, ik ben al minimaal 10x de trap op en neer, en typ als een leipe om mijn ziel en verdere onzaligheid aan u lezersduivels te slijten.
ik zie u
En wat te doen bij zielepijn, ik hoor het u vragen en toch weet ik dat ook niet.
Ik denk dat het beste is ergens achter een bosje te gaan liggen, voorlopig. Er zijn er genoeg, tenslotte. Je moet alleen wel uitkijken dat je er niet in blíjft, zeg maar. En pas op voor brandnetels, mierenhopen, eikensteeklarverige kleefprikdingen, plasserige honden en mannen en dames met onwennige plastuiten die denken dat je één bent met de struikboom en voor je het weet zit je onder.
Misschien is gewoon in bed gaan liggen tot het over is het allerbeste. Maar FOMO!
Ik heb al 61 jaar ongeneeslijke FOMO en ziet wat er van me geworden is...
(en meteen moest ik weer ongenadelijk hoesten)
Wilde ik een paar dagen geleden voor eeuwig verdwijnen in pastelle luchten, werd ik vandaag op mijne wenken bediend en verzwolgen door een mistbank die mij de polder in had geloerd. "Even een foto maken", zo wandelde ik van mijn voorgebaande pad af en maar besloot toen verder door de weilanden te lopen. De mist was nog ver, en ik liep lekker; bij de voetbalclub waren al mensen aan het werk, achter mijn rug hoorde ik stemmen en één daarvan zei iets over mist.
En daar gebeurde het... ik keek achterom, en zag mist. Ik keek om me heen, overal was opeens dichte mist. De lucht verschoot weer in hevig pastel en ik dacht: "Okee, dit is het dan dus." en voelde hoe ik lichter en lichter en hoger, mijn voeten van het asfalt en ik vloog met de kiekendief, die zo ontzettend schrok dat-ie wild fladderde zodat mijn vlucht werd doorbroken via onderluchtstromen en ik met een klap terug op het pad belandde.
Nice try! en nu lees ik iets over dating-taal en hoe lang heb ik wel niet enigerlei liefde bedreven of überhaupt een afspraakje gehad en ik denk maar aan die 'dooie poes' en hoe veel mensen zulke akelige woorden gebruiken en waaraan ik dat in godesnaam allemaal te danken heb. Is er nog een mens op aarde, al was het maar één mens, die mij iets beters te bieden heeft?
Het is weer weekend, die tijd van de week dat ik jarenlang dapper mee probeerde te lachen met alle omliggende gezelligheid, de knusheden die aan mij voorbijgaan en aangrenzend vermaak. Ik heb er steeds minder zin in, en verstop me in onzinnige bezigheden, zeer vroege wandelingen om zo min mogelijk gezelligen tegen te hoeven komen, en maf geschrijf en gepieker over alle gedoe.
Ik zoek films uit, kijk ellenlange series onderwijl handwerkende dingen doende, bestel boodschappen, schrik van de kosten, bestel iets minder, een dag later weer wat meer, en zo rolt de tijd.
Ik twijfelde of ik Vandaag (20) wel moest publiceren, waarom eigenlijk? Omdat ik niet altijd al mijn faalgevoelens wil ventileren, om mensen niet te vervelen. Maar tja... moet ik dan niets posten, of liegen?
Door dat getwijfel was ik zelfs helemaal vergeten dat ik het geschreven had, maar niet gepubliceerd nog, en nu lees ik het terug na een aantal keer wat kunst op mijn Mastodon te hebben geplaatst, en het lijkt alsof bovenstaande zelfs nog te hoopvol is geweest.
Eén persoon heeft het een aantal keren geboost zelfs, en ik kreeg wat reacties, maar zeer minimaal. Het zijn eigenlijk altijd ook dezelfde mensen die reageren op dingen, de rest is stil. Dat was ook zo op TwiX, al had ik daar veel meer volgers. Maar wat heb je aan volgerts als niemand communiceert? Of lurken ze alleen maar?
Ik las dat er een mogelijke doorbraak is tegen Covid-19 en alle varianten nadien, en ik hoop het want ik zou zo dolgraag weer aan een soort van sociaal leven willen deelnemen. Hoewel ik dan ook meteen denk: stél dat dat zou kunnen, dan gaat dat vast ook weer ernstig tegenvallen. Eigenlijk valt alles en iedereen me tegen. Waarschijnlijk ben ik 'gewoon' depri, dan is niets meer echt leuk. Hoewel ik soms nog wat opleveningendingen heb. En ja, het is natuurlijk ook weer weekend, de meest fantastische tijd van de week.
bij de rode pijl zie je mij staan
In het bos, in het bos, met de vele spinnen... in mijn tuin zijn er ook heel veel, ik moet me met een stok vooruit bewegen om niet in webben verstrikt te raken en te worden opgepeuzeld. Vanochtend was ik op route 6 toch weer verkeerd gelopen, en verdwaalde want ik was ook mijn bril vergeten maar ik bedacht dat het slimste is om immer gerade aus één kant op te lopen, dan zou ik vanzelf weer bij iets bekends uitkomen, en zo geschiedde. Met mijn paraplu zwaaide ik voor me uit, als een geestelijke met een wijwatervat, of zo'n wierrookgeval, om de eventuele spinnenwebben vooraf uit te schakelen, en niet door er zelf in te lopen. Helaas liep ik er toch in een stuk of tien, die vernuftig waren opgehangen, alsof ze er speciaal voor mij hingen. Ik vroeg me af, hoe dat voor hardlopers is, die als eerste de duinen in rennen. Misschien door de snelheid voel je er minder van, maar het lijkt me toch onplezant om steeds weer een vette kruisspin in je gezicht te krijgen.
Nou ja en zo griezelde ik voort door de stilte. Het was heel erg stil. Bijna geen vogels, ik heb bewijzen verzameld daarvan. Of ze hielden allemaal hunne snavelen als ik passeerde. Ik stond een paar keer een tijdje stil en nam het geluid om me heen op. Druppelende druppels, het had 's nachts veel geregend denk ik. De tweede keer was er in een verte wel wat vogelgekweel, en maar ook leek het alsof ik een groep jachthonden hoorde, en ik hoopte dat ze niet naar mij op zoek waren.
De paden waren glad door nattigheid in combi met de vele naalden en zo gleed ik alsof het er allemaal bijhoort, geheel vanzelf, een duinvallei in. Er sloeg een stuk zand weg en daar ging ik, naar beneden, beneden en ik dacht nog: wel handig, zo hoef ik niet voorzichtig naar beneden te klimklauterenglijden, maar toen bleef ik door mijn rugzak tussen een boom en een nogal bedoornde struik steken. Mijn linkerbeen zat raar onder mijn lichaam geklemd, dus ik moest even een tijdje nadenken hoe ik uit mijn benarde positie kon geraken.
De honden leken dichterbij te komen.
Hoorde ik nu ook een soort... hoorn, of trompet? Werd het jachtseizoen vandaag geopend, en wist ik dat niet omdat ik de plaatselijke krant steeds pas 3 weken later lees? Ik had genoeg om over na te denken, maar misschien was het beter me te concentreren op hoe ik los zou kunnen komen, en dan ook nog zodanig dat ik niet nóg verder naar beneden zou donderen - er waren nog wel een 15tal meters te overbruggen zeg maar. Tot overmaat van ramp moest ik ook hevig pissen. En al had ik mijn plastuitje wel bij me deze keer, in deze houding ging dat echt niet lukken.
Ik zag een dikke tak waaraan ik me vast kon houden, misschien kon ik mezelf dan een beetje optrekken, om in ieder geval mijn been te bevrijden, en daarmee wellicht ook mezelf. En ja! het lukte! De goden zij geprezen! Ik klampte me goed vast aan de tak, daarna kon ik bij de stam van de boom komen; het was een dikke, maar net dun genoeg om mijn armen eromheen te kunnen slaan. Vanuit die positie kon ik de situatie beter overzien. Het was wel heel erg steil, maar als ik voorzichtig van boom naar boom zou glijden, zou ik redelijk ongedeerd beneden kunnen komen.
Natuurlijk liep het goed af, want ik zit dit nu te typen allemaal, in mijn comfortabele werkkamertje, de schrammen heb ik goed verzorgd en met wat hete thee en chocola wist ik mezelf weer wat op te peppen. De jachthonden waren gelukkig verdwenen, en tussen de dichte bosjes had ik zelfs even kunnen plastuiten zonder ongelukken. Wel was het nog een hele toestand om een niet al te steile helling te vinden om weer omhoog te kunnen komen, maar ook dat lukte, hoewel ik wel op verboden terrein liep eigenlijk. Maar ja, wat willen die boswachtenden dan? Dat ik daar was blijven hangen? Note to self: voortaan een hangslaapzak mee, en een hangtent, en dat soort dingen.
Klein geluk: ik vond zo wel een tamme kastanjeboom; nu maar hopen dat niemand anders die weet te vinden, zodat ik 250 gram kastantjes kan rapen in oktober. Of zou dat november worden, december? Alles lijkt in de war, dus zal dat nog wel kloppen? Klop ik nog? En u? En hoe weet u dat zo zeker?
SCENE 01.
OP HET PODIUM: EEN SLAAPKAMER, GEDEELTELIJK VERDUISTERD. ER STAAT EEN EENPERSOONSBED, WAARIN HP LIGT, MET DE OGEN OPEN.
HP:
Dank u al-dan-niet-bestaande-god, dat er nog anderen zijn soms met wie ik een rijke ervaring schijn te delen. Ik las in een interview met een man die Amerikaanse instructie-foto-video's archiveert en heel toevallig (...) ook autistisch is:"Werken is voor mij altijd een worsteling geweest, waarbij alle gedoe met de interactie met m'n collega's altijd meer impact op me had, dan het uiteindelijke werk dat ik daar deed." Inmiddels gaat dit ook op voor mijn dagelijkse leven. Moet ik dan denken: was ik maar niet autistisch, of is het misschien meer een kwestie dat u, Niet-bestaande-god, wat meer tijd had moeten uittrekken om één en ander beter uit te denken?
Sowieso, waar begint uw invloed, en waar houdt die op? Wat heeft u gedaan voor de wereld? Wat doet u nu? Of heeft u ons bedacht, toen liep het al vrij snel uit de hand, en heeft u snel de universele plaat gepoetst?
AL-DAN-NIET-BESTAANDE-GOD:
[STILTE]
HP:
Godsallemachtig, echt weer zóooo typisch he dit...
HP STAMPT HET PODIUM AF, SLAAT MET DE SET-SLAAPKAMERDEUR DIE OGENSCHIJNLIJK NAAR DE BACKSTAGE LEIDT, EN VERDWIJNT IN HET HEELAL.
[DOEK]
Iedereen zoekt iets om zich aan vast te klampen, want het leven is eng. Als kind hadden we nog onze knuffelbeesten, of een beetje muf sabbeldoekje. Nu zoeken wij onze houvast in andere dingen, of andere mensen. Werk, ambacht, creatie, liefde, seks, drugs, rock'n'roll, kunst, politiek, leiderschap, macht, allerlei materiële zaken, geld; noem iets en je kunt je er wel aan vastklampen.
Dat is op zich misschien niet zo erg, ware het niet dat er met het vastklampen ook wat nadelige effecten mee verbonden zijn: de meeste vastklamperts laten niet zo graag meer los. Ze zijn vaak bovenmatig angstig om datgene waar ze zich zo stevig aan vastklampen, kwijt te raken. Ze zullen hun reddingsboei nooit zomaar laten gaan, en dat kan nogal problematisch zijn. Een overbekend voorbeeld: zwarte Piet. Waarom in godesnaam klampen mensen zich aan een racistisch stereotype fakefiguur vast?
Ooit klampte ik mij vast aan de liefde, maar die heeft me verlaten en nu moet ik het doen met een website, drie planken tekenpapier en een doos zorgen zonder bodem of deksel en waarin halfvol slechts een waarschuwing is voor dat er meer aan zit te komen.
En zo knip en plak en teken en typ ik er maar wat op los.
Ik peins en pieker over nieuw werk dat ik wil maken, maar kom er maar niet bij, ja 'iets met karton' en dan ook met al die stoffen die ik bewaarde en ik wil ik wil ik wil en ook met foto en tekening en maar hoe en wat en de tests vallen in het niets en een stapel karton hoopt zich op in de woonkamer; nog even en alles is van karton, adem ik vezel voor vezel in boeken en papieren en zilvervisjesdromen door stegen van gelukzalig vastklampen aan de uitwerpselen van de pakketjesmaatschappij: de doos. Ik denk aan de kunstenaar die alles in karton maakt, heel groot en interessant en ik voel me nietig en te klein voor alles, ik doe alles klein en oninteressant en onbelangrijk en onbemind en ik vraag het me dagelijks af: wat doe ik hier?
Zelfs het geloof is niet aan mij besteed; kon ik maar naar een kerk, of een gebouw, of ergens een plek waar ik dan heen kon gaan, en samen, samen samen! zijn, en maar dan denk ik Willeke Alberti en corona en hoe ik nu al 4,5 jaar loop te hoesten en niemand weet, niemand weet, dat ik Coronasteeltje heet als ik niet uitkijk en hoe moet alles?
Ondertussen maak ik lijstjes: ik ben er nu aan één bezig met hoe mensen willen dat ik me gedraag, en hoe ze zich daarin zelf ongelovelijk bizar tegenspreken. Zo hoorde ik een flard van de buuf die zei dat ze heel vroeg wakker was, waarschijnlijk met een hoofdknik mijn kant op, want haar schoon/dochter antwoordde toen met weer die verontwaardiging die ik al sinds mijn aantreden als nieuwe bewoner en overal in mijn leven te horen krijg: "Waarom moet die zo vroeg op, ze heeft toch geen werk!?" Of zoiets, de exacte bewoordingen weet ik niet meer maar wel de intonatie, de betekenis die erin lag en mijn kant op werd geslingerd, nét even te hard om niet gehoord te willen worden.
Dus één punt op het lijstje is nu: Ik mag alleen vroeg opstaan als ik een volgens hun valide reden heb, dwz een baan, of een belangrijke afspraak. Dus okee, ik heb geen baan, maar ik mag ook niet láát opstaan, want dan ben ik weer een uitkeringstrekker en klaploper en lui en "Wat doet ze dan de hele dag?" (ene meneer de nieuwsgierige achterbuurman).
Ik overweeg een marquee letterlichtbalk op zowel de voor- als achtergevel te plaatsen, die in realtime mijn bezigheden naar begrijpelijke, beknopte zinnen omzet, zodat men kan zien wat ik de hele dag doe. Misschien kan ik deze ook gaan gebruiken dan om de buurvragen te beantwoorden. Lijkt me echt handig!
DatumTijd: 2024 sep 9, 13:01 CET
Auteur: Mulder
Tags:
Categorieën:
"Je bent toch niet van suiker!"
Nee.
Ik ben van regen,
en al vloeibaar toen ik ter wereld kwam.
Zo gesmolten was mijn hart
om te beminnen
gemaakt.
Nog vroeg in de ochtend, ik zat op de rand van mijn bed naar m'n foon te staren en toen zag ik dit. Ik moest zowaar hardop lachen!
Vaste lezers onder u weten vast nog hoe ik dat hele 'samen' verafschuw, vooral omdat de solidariteit die je daarbij verwacht, door mij (vrouw, queer, autistisch, chronisch ziek en enige lichamelijke beperkingen daardoor, kortom: Ene Kwetsbare!) niet ervaren wordt.
'Laat je behandelen bij Samen.'
Als ik deze zin even loskoppel van de welzijnsorganisatie die de advertentie plaatste, want het gaat me niet om hun en hoe ze adverteren moeten ze lekker zelf weten; het is die zin die me prikkelt. In onze SAMENleving die grotendeels geneoliberaliseert is en teruggebracht naar een hellhole vol fascistjes die iedere verandering die hun zelf niet ten goede komt, meteen ver van zich af tractoren, waar jarenlange wachtlijsten voor welke behandeling dan ook inmiddels de norm zijn en waar normen en waarden nog steeds dezelfde spruitjeslucht verspreiden als in die goeie ouwe tijd, is voor veel mensen weinig SAMEN te bespeuren.
En toch is er die bizarre dwang van SAMEN. Als je niet SAMEN dan tel je niet mee. Alles moet SAMEN. Zonder SAMEN kom je er niet. En dat zal allemaal wel waar zijn, alleen: veel mensen ervaren uitsluiting, mogen niet meedoen, tellen niet mee om wat voor kulredenen dan ook. Zo is er bijvoorbeeld net een VN-rapport uitgekomen, waarin snoeihard wordt aangetoond, dat Nederland mensen met een beperking in de kou laat staan. Discriminatie op basis van je achternaam of huidskleur is aan de orde van de dag. In ons land wordt iedere 8 dagen een vrouw vermoord, en de daaraan ten grondslag liggende misogynie is als een sluipmoordenaar die vrouwen op alle mogelijke en onmogelijke momenten bespringt, ons de mond wil snoeren, ons klein wil houden maar weinigen die zich er druk om maken of denken dat het een probleem is.
Ik zag net op Mastodon een vrouw tooten 'Hilarisch!' over een voorval dat op humoristisch bedoelde wijze opgetekend is door het slachtoffer die 'stinkhoer' werd genoemd en die achtervolgd en belaagd werd door een jongen van 14 met zijn vrienden, omdat ze de euvele idee had om ze te vragen erlangs te mogen op het fietspad. Is dat het pad waar me 'met z'n allen' heen willen? We maken er een lachertje van, gezellig! Want de toon moet wel licht en luchtig blijven natuurlijk.
Stel je veur, dat wij vrouwen eens godsongenadig allemachtig kwaad zouden worden in onze columnpjes... Een aantal vrouwen doet dat wel, gelukkig, op eloquente wijze weliswaar, en ze krijgen gelukkig ook gehoor, maar worden ook door een enorm trollenleger aangevallen om vermorzeld te worden; ik hoop dat de vrouwen stand kunnen houden en ik hoop dat ze zoveel mogelijk en openlijke steun krijgen. Hassnae Bouazza bijvoorbeeld, zij schrijft columns voor NRC en Linda. Eén en al leestip!
Maar die zin dus.
Het klinkt alsof degenen die niet SAMEN zijn, zich daartoe moeten laten behandelen, om te kunnen MEEDOEN, ons in het keurslijf van de bekrompenheid te laten persen.
Want zo voelt het vaak: de afwijzingen, de opmerkingen, het altijd nét iets te harde gefluister... het is er allemaal om ons terug te dringen en vast te houden binnen de omheining van de goegemeente. Iedere centimeter die je erbuiten treedt, wordt genadeloos afgestraft.
Lariekoek? Overdreven?
🎶 Check je privileges! 🎶
Zoveel te lezen! Té veel eigenlijk. Ik zou wat minder achter den homecompomputer moeten doorbrengen, en dan naarstig de stapel verkleinen, zo dacht ik, en ik was blij dat mijn zoveelste proefabonnement was afgelopen. Kreeg ik een email dat ze er nog gratis en voor niets een extra maand bij doen, digitaal dan. O no000000000000000ooooooooooo!
En dus zag ik ergens een glimps van een kop en ene regel over hoe links met humor rechts te lijf moet, en her en der zie ik ook allemaal voorbeelden daarvan, alsof het een trend is. Ik weet niet wat het nut is. En eerlijk gezegd vind ik veel humor niet om te lachen, maar dieptreurig en brengt het misschien wel juist een nieuw soort beklemming teweeg: dat het ook niet helpt tegen fascisten, behalve dat je even kunt lachen maar dan wat?
Had ik het artikel of 13 maar moeten lezen natuurlijk.
Zolang je geen verdronken vluchteling bent kun je misschien nog lachen. Of als je daar eigenlijk ook liever helemaal niet aan denkt, aan al die vluchtelingen die door steeds meer Nederlanders worden weggezet als klaplopers die alles met één knip van de vinger voor elkaar krijgen, alleen maar omdat ze Ali of Achmed heten. Dat werd mij gisteren weer eens gezegd door een verder heel aardig persoon, uiteraard ging ik er tegenin maar het werd meteen zo duidelijk dat de fascisten van ons kabinet - en die daarvoor - het prima gelukt is een hele groep mensen te dehumaniseren, en te doen alsof zij het probleem zijn van onze tegenspoed: hele volksstammen trappen er weer in, en "hoezee voor het eigen volk eerst! maar ik ben echt geen racist hoor, nee echt niet, want ik ben zelf van x afkomst!"
Welke grap zal ik daar eens over maken, zodat u zich weer lekker om kunt draaien en verdergaan met de eigen bezigheden, die zooooooooooo belangrijk zijn dat de rest er eigenlijk ook allemaal niet meer zo toe doet? Gewoon even lachen, simpel en ongecompliceerd, en overal zien we alweer de validististiek en homofobologen en misogynerts met hun tekenpennen in de weer: kijk eens papa, hoe links ik ben! en vergeten gewoon een groep of twee, drie, veertien die ten slotte ook onderdrukt worden maar laten we dat voor het gemak even vergeten, want humor! lachen!
"Whaaaaaaaaaaaweoaaaaaaaaaaaaaoffffoffffffff, mogen we dat öóÖÖ"k al niet meer, lachen!"
Vandaag heb ik niet veel zin in vandaag, en ook niet in morgen of overmorgen. En ook niet in het weekend, en van volgende week verwacht ik ook niets goeds. Oktober heb ik ook geen zin in want het UWV heeft opeens besloten me weer te gaan lastigvallen nadat ze drie maanden geleden zeiden me verder met rust te laten. De feestdagen kunnen me gestolen, en ook volgend jaar heb ik geen zin in.
Ik kwam er achter dat ik snurk (don't ask) en toen ik zag dat je keelspieroefeningen kunt doen, en dat bijvoorbeeld een tijdje hardop 'ahhhhh' zeggen een goede oefening kan zijn, realiseerde ik me opeens dat ik nooit meer praat. Ik ben zo veel alleen, dat ik dagenlang niets zeg. Alleen tijdens wandelingen gebruik ik de spreekspieren nog, en groet ik mensen met goedemorgen of mogguh; incidenteel roep ik verschrikt 'kuthond' of bedank ik de pakketbezorger, dat laatste is niet helemaal eerlijk want niet incidenteel meer te noemen en een paar weken geleden had ik zowaar een gesprek met één van de huisartsen. Maar verder is het stil in mijn klankkast... behalve het gesnurk dan, waarvan ik nu dus vermoed dat het erger is geworden door te weinig praten.
Nu heb ik mijn bed maar verhuisd naar het washok, dat prima een mini-slaapkamertje kan zijn want ik heb geen wasmachine, zodat de buurman die nu al een paar dagen (net als in het begin) met de deuren smijt 's nachts niet nog méér te ontrieven met mijn gereutel. Alleen wel vreemd dat ik afgelopen nacht urenlang niet sliep, en niet snurkte, maar hij wél met de deuren bleef slaan. Misschien hoopt hij dat ik kom klagen, en kan hij dan eindelijk zijn ei kwijt en zeggen dat hij last heeft van mijn snurken. Ik vind het allemaal wat omslachtig. Vandaar de interne verhuizing, die ik ook wel enigszins betreur, want ik had net bijna alles netjes opgeruimd. Nu is het hele huis weer een puinzooi. Het washok was eerst als berghok in gebruik, dat heeft geen tapijt of verf nodig, maar nu moet ik dus weer aan de bak, en kost het me weer geld.
Zucht Ahhhhhhhhhh.
Ik kreeg de tip om te gaan zingen, dat zou ook helpen. Maar wáár moet ik dan zingen? De buren krijgen een rolberoerte als ik begin met dagelijkse zang. Misschien moet ik drie keer per week naar zee, heel vroeg in de ochtend, als er niemand is, dan kan ik voor de zee zingen en word ik langzamerhand ene Lurelei en snorkel ik iedereen het donkere water in.
Gelukkig voor jullie heb ik daar dus ook geen zin in.
De tweede nacht in het washok was ook niet best. De eerste anderhalf uur goed geslapen, daarna werd ik wakker en heb toch weer een uur of twee wakker gelegen. Het nieuwe kussen aan de kant, het oude kussen voelt nu ook onprettig, dus had ik nog een ander kussen, ook niet best maar nog sort of te doen. Er woei opeens een koude tocht over het gedekente, en er doorheen want ik had het warm en koud tegelijk. Dus gebruikte ik de ongebruikte kussens om de kier onder de deur te dichten, toen ging het iets beter.
Ik maak nog steeds nachtopnames met mijne foon, in de slaapkamer, om te weten of ik snurk, en om te weten of ik vreemde nachtelijke bezoekjes krijg. Zo kan ik verheugd mededelen, dat áls ik al snurkte, dat in ieder geval niet in de slaapkamer daarnaast te horen is, en dus de buurman ook geen reden tot klagen meer heeft. Of tot deuren slaan. Het vreemde is nu, dat hij daar niet mee stopt. Misschien is het ook wel lastig, om als je zoiets kinderachtigs begonnen bent, er weer mee te stoppen. De grap is: ik heb het niet gehoord IRL, maar alleen op de tapes, dus zijn gedoe is best kansloos. Then again: ik ben van kamer verhuisd, hij zou als het goed is niets meer moeten horen nu, dus in die zin heeft zijn woede hem geholpen (mij niet echt, integendeel). Waarom dan doorgaan? Het is vreemd.
Verder hoorde ik tumultues gespreksvolume bij de andere buren in de tuin, nadat ik aan mijn al drie jaar stilstaande driewielfiets had staan kloten om het framenummer te vinden en te zien en te noteren voor de verzekering. (Tip trouwens: gebruik fimoklei om een afdruk te maken van het nummer, als je er niet bij kunt). Ik hoorde alleen iets van 'wie!?' 'nou, zij!' (zat daar ene hoofdknik bij?) en 'aangifte doen!' en nu zou het me niets verbazen als ze denken dat ik een fietsendief ben - waar leeft ze anders van! en dat er vrijdagochtend twee politieauto's met piepende banden de voortuin inrijden om mij te komen arresteren. Of ze even mijn fiets kunnen zien. En dat dat dan niet kan, omdat ie dan net naar de fietsenmaker is. Gelukkig heb ik de factuur nog, daar zal ik dan mee wapperen (eerst uitprinten wel), om dan als ze weg zijn mijn ultramoede hoofd ten ruste te leggen.
Maar misschien hadden ze het over iemand anders.
Which reminds me: ik moet de tomaten dieven. Of is het 'ontdieven'? Ondertussen zie ik dat er nóg een courgettebloem aan het bloeien is, die plant weet van geen ophouden, ik word zelf onderhand een courgetteke. En is er een rode kat die zich opeens mijn tuin toe-eigent, en nu ook al bij me naar binnen wil, dus ik jaag hem steeds weg, in de hoop dat ie wegblijft, want ik heb niet zo'n zin in territoriumdrifterige katerzeik op het tapijt, en al die drollen uit de tuin weghalen is ook niet echt mijn favoriete bezigheid. Mijn elpeehoezen van 40 jaar geleden zijn ooit besprenkeld geweest gewezen, jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren heeft dat gestonken, brrr.
Zo bezien verdedig ik eigenlijk mijn eigen turf. Het voelt allemaal als overleven, niet echt heel prettig. Fietsverzekering: moet je twee sloten hebben, niet één. PPEONEOPEOENPENPOEN. Tapijt: PEONPOENEPEOEONPOEN. Paspoort: POENEPOENEPONE en niet te vergeten die kutpasfoto's. Fietshelm, muurverf, ondertapijt niet vergeten! En dan dat gedoe in het slaaphok... je denkt 'ik verhuis even' maar neen. Er zit natuurlijk weer van alles aan vast. En waarom zijn het vooral sociale huurwoningen die altijd slecht of gewoon niet geluidsgeïsoleerd zijn. Manmanman. Ik heb nu het idee dat ik maar ene scheet hoef te laten en iedereen springt uit hunner vellen, of roepen onderbuiksbevrijd 'ziejewel! er was toch altijd al iets mis met haar!' En dan hangt er ook nog een paar honderd euro gemeentebelasting boven mijn bevreesde portemonnee, die van angst en beven niet meer sluit, al het geld (...) valt eruit! En dan moet ik nog (al een jaar of 10) een nieuwe matras, een nieuw gebitsdeel (alweer een half jaar te laat nu, en geen geld), een goede bril (ik koop nog steeds van die goedkope zooi) maar de staatsloterij winnen, homaar!
Ooooh en ahhhhhhhhhh ik ben zo moede, maar moet wakker blijven tot mindestens 23uur15, dus dat wordt nog wat vandaag. Hopelijk slaap ik vannacht meer uren, en kan ik de wereld morgen iets beter aan.
Ohhhhhhhhhhhhhh en dan schiet me nu opeens die troonrede en dat fascistenkabinet te binnen............. noooooooooooooooooooooo. Wat een treinramp. Over de rug van vluchtelingen je fascistenpunten scoren... walgelijk. Ik walg van al die racist fucks, en iedereen die het maar zielig blijft meeblaten. Je laat je gebruiken door fascisten, in de hoop zelf betere punten te krijgen en door te mogen naar de bank. Ghehehe, denk je echt dat het jou beter zal gaan door over hele bevolkingsgroepen te stappen, te vertrappelen, think again. God wat een hel is dit land geworden. "Ja maar jij krijgt toch je uitkering, wat heb jij nou te klagen!?"
Nou. Heel wat.
Ik zou willen dat we in een land, nee beter: in een wereld leven waarin mensen naar elkaar lusiteren, elkaar steunen, oog hebben voor de behoeften van anderen, en delen met elkaar, in plaats van jaloersige kutdingen te doen, mensen tegen elkaar uit te spelen, graaien en grabben wat je maar wilt... oef ik haat het hier zo. Sommige mensen zijn van plan te gaan emigreren, maar waar naartoe moet je gaan? Ik zou dat niet eens kunnen, denk ik. Geen geld, weinig draagkracht, geen plek om heen te gaan, ziek zwak en misselijk. Ik hoop maar dat dit klotekabinet zo snel mogelijk ten onder gaat, maar tegelijkertijd vrees ik dat dat niet gaat gebeuren, omdat een vrij grote groep mensen dit allemaal heel prima vindt. Dus hoop ik dán maar, dat die mensen snel gaan door krijgen, dat er heel veel dingen gaan wegvallen, ook voor hen uiteindelijk.
Dat ik weer eens in mijn voor-vorige woonplaats was, en toevallig langs mijn werk van 20 jaar geleden kwam, en ik dacht: ik heb toch alle tijd, laat ik eens naar binnen wandelen en kijken of ik een paar oud-collegae aantref, even gedag zeggen. Ik stapte de hogeschoolbibliotheek binnen en wtf! Het was nu een soort servicecentre, met een hele grote leegte, daarna een immmense receptiebalie met twee grijze dames, en op de plek waar ik nog in het kantoor had gezeten jarenlang, waren nu allemaal kleine lokalen gemaakt, die vol zaten met studenten. Ik durfde niet verder te lopen, maar ik kon zien dat het hele concept bibliotheek was veranderd naar iets onbegrijpelijks.
Het meest vreemde was echter, dat ik het herkende uit een droom. Het was niet precies hetzelfde, maar het concept leek er enorm veel op. Aan de zijkanten werkplekken voor studenten, en ook voorin een grote lege ruimte met een balie, hoewel die in meerdere stukken was verdeeld, en daarachter waren dan een soort eilandjes van studiematerialen. Misschien dat mijn onbewuste twintig jaar geleden met mijn enorm architectonische inzicht al een soort plan had van hoe het ook kon worden ingericht. Geen idee. Het was wel een hele vreemde gewaarwording, en het gat in de tijd dat eerst leek gedicht te worden gutste open en wat dazig ging ik maar weer verder naar waar ik op weg was.
Ik vroeg me af waar alle boeken gebleven waren. Waarschijnlijk ergens ver achter die pompeuze balie. Was ik maar even door gelopen, de dames leken niet op me te letten, hoewel ik mezelf toch wel wat oud acht om gewoon voor student door te gaan. En docentikoos zie ik er ook niet uit. De dames herkende ik ook niet. Het was maar beter dat ik weer weg was gegaan.
Hoe verder ik de stad inliep, des te meer mij opviel hoeveel eettentjes er waren bijgekomen. Een plein waar eerst auto's stonden, met wat kantoorruimte eromheen, was nu helemaal leeg en omringd door bomen en bankjes, met aan één zijde een paar terrassen. Bij de ingang van de supermarkt daar tegenover speelde een man accordeon en ik wilde me vastklampen aan de koude stenen van het vernieuwde theatercafé, ik wilde terug naar toen het nog leuk was en we samen waren en fijne bieren dronken en ik voelde nog de vreugde en warmte van het daar naar binnen gaan, een leuke avond tegemoet, iemand die op me wachtte en dan die eerste paar glazen - dat gevoel wilde ik weer maar waar is het gebleven?
Ik liep door de stad en zag eettentje na koffiezaak; overal moet gegeten en gedronken. Een bekend antiquariaat is nu eettentje plús boekenzaak, en onderin de bieb was een drukke koffietent gevestigd, met terras. Ik vroeg me af, of er ooit een einde aan zou komen, die groei in eettenten. Want hoe ver kun je dooreten?
Een vogel vroeg zich hetzelfde af, toen hij aan mijn voeten stond en naar boven keek, naar mijn vegetarische saucijzenbroodje. Hoe ver kun je dooreten, mens? En kun je onderwijl niet even wat laten vallen? Zelfs toen ik het allang op had, en deed alsof ik op mijn foon zat, hield hij me in de gaten, probeerde in te schatten of ik zou gaan bewegen of niet. De vogels snappen inmiddels dat we allemaal verdiept in onze fonen makkelijk te behappen zijn. En niet alleen vogels.
Dat is vast iets waarmee we rekening moeten houden.
Serie van 7 foto's van een kauw die probeert dichterbij te komen, terwijl die schuin omhoog kijkt. Op sommige foto's zijn (delen van) mijn schoenen in beeld.
CREDIT: ESA/Juice/JANUS; ACKNOWLEDGEMENTS: Livio Agostini; LICENCE: CC BY-SA 3.0 IGO; foto is door mij in de hoogte ingekort.
Hoe bizar is het toch, dat wij bestaan. Ik staar naar een foto van de Aarde en de Maan, gemaakt door Juice, de ESA's Jupiter Icy Moons Explorer op 9 september j.l, op een afstand van 5.7 miljoen kilometer van de Aarde. Het ziet er uit, alsof het veel dichter bij is. Ik had verwacht dat je dan nog maar een stipje zou kunnen zien alleen. Of... had ik überhaupt een verwachting hiervan? Ik heb gewoon geen fucking clue toch. Jij dan?
En ik kan nu bazelen over onze nietigheid, okee míjn nietigheid dan want soms lijkt de gehele rest van de wereld zich zo enorm opgeblazen te gedragen, dat enige bescheidenheid ten aanzien van ons bestaan nog verder weg lijkt dan 5 miljoen kilometer. En lijken veel mensen terug in de tijd te willen gaan, die goeie ouwe tijd waarin vrouwen nog gewoon achter het aanrecht en iedereen wit en gelukkig, misschien kunnen we het dan beter helemaal rigoreus aanpakken, en terug naar de IJstijd of zo, en hopen dat we verdwijnen in een zwart gat, zó zal onze nietigheid bewezen en kijk dán nog eens naar waar we hier *allemaal* mee bezig zijn. En dan maar hopen dat de volgende poging tot civilisatie een betere is.
Zeg nou zelf: één blik op de algemene politieke beschouwingen van gisteren en je wilt voor eeuwig onder een gletsjer verdwijnen.
Weer vind ik mijzelf in staartoestand: nu is het een foto van minister Faber met een groepje andere witte mensen bij de voordeur van uitzetcentrum Ellebæk in Denemarken. Een groepsuitje met het doel zelf ook zo goed te worden in het criminaliseren en dehumaniseren van voornamelijk mensen van kleur, 'gelukszoekers' worden ze ook wel genoemd en altijd vraag ik me af bij dat woord, wie er dan géén geluk zoekt. Faber zelf toch zeker wel, en als ze anders beweert - zeer waarschijnlijk beweert ze dat, ze beweert zoveel ('mijn tweet klopt!') - kunnen we háár dan niet uitzetten? Samen met al die anderen, die hardwerkende dwangbeleidsmensen en onderbuikpolitici die al jaren de massa masseren richting haat, onwil, en rancune jegens iedereen die makkelijk tot zondebok te maken is.
En even dacht ik weer aan de posters die ik voor het raam zou willen hangen, iets over gelukszoekers misschien, en ik besloot nog eens te googelen en zowaar blijkt er een campagne te zijn, Ik Ben Een Gelukszoeker, met posters! Nu blijken die posters niet zo geschikt voor zwartprinters, dus nog gedoe om het aan te passen, en ik heb het ze gemaild in de hoop dat ze het zelf ook zullen aanpassen (alsook de naamgeving van de posters... ipv namen hebben ze de files een nummer gegeven, mag je met een beetje pech 12 of meer files doorzoeken naar de juiste). Of ze dat gaan doen, weet ik natuurlijk niet, dus heb ik de Nederlandse inwonersaantal-versie hier ook even geplant voor jullie om makkelijker uit te printen (met minder inkt, ook niet onbelangrijk!).
Site van de Stichting Gelukszoekers.
Hun instagram account.
De downloadable posters van de Stichting.
De door mij aangepaste poster met Nederlands inwonersaantal, één met donkere cijfers, en één met inkleurbare, witte cijfers:
Witte achtergrond, donkergrijze cijfers (pdf)
Witte achtergrond, donkergrijze cijfers (png)
Witte achtergrond, inkleurbare, witte cijfers (pdf)
Witte achtergrond, inkleurbare, witte cijfers (png)
En na al dit ben ik geheel van mijn apropos, zoals wel vaker.
Mijn voorraam wordt een links bolwerk actiecentrum raam, nog even en het is volgeplakt met leuzen. Soms stopt er iemand om te lezen, meestal lopen ze dan met gebogen hoofd verder - duwen mijn actieposters mensen een depressie in? Of zaten ze daar al, en duwt dit ze net even verder? Ik weet het niet, maar geen posters ophangen is geen optie - ik moet toch íets doen.
Ook is er alweer iets als een vuurwerkbom bij mijn huis ontploft - althans, zoiets hoorde ik op mijn nachtgeluidentape - zelf ben ik er dwars doorheen geslapen vreemd genoeg, maar het was echt bizar hard en dichtbij. Ik heb nog niet gechecked of er weer een gat in mijn dak zit. Het is ook wel bizar, een mens zou eens mogen denken dat er in dit slaperige dorpje niets gebeurt... laat me je uit de droom helpen, er gebeurt hier van alles. Van stiekeme aanbellers, sluikse filmers, argwanende roddelaars en boze deurbonkers tot schotenschieters, kettingzagers en vuurwerkbommenwerpers, niets zo gek of het is hier ook volop aanwezig. Misschien lezen alle dorpsbewoners intussen wel mee met al dit wel en wee, en wil men slechts mijn verhalen wat verlevendigen... dan groet ik u!
Ik wilde nog iets met een moment met vogels dat ik gisteren had, dat er even helemaal niets was behalve ik dan - die sleep ik echt overal mee naar toe - en heel veel vogels boven het polderland waar ik liep. Maar het momentum is inmiddels vervlogen, ik voel het aan mijn theewater en de diepvriespizza roept mijn naam. Verder zou ik het nog kunnen hebben over de perikelen in een dorpje elders, waar ene Willie een grote witte penis van beton in de voortuin heeft geplaatst, waar de welstandscommissie zich nog over buigen gaat. Willie vindt het kunst en gewoon leuk, en ik heb geen idee of Willie ook beseft dat hij een standbeeld bij uitstek heeft gekozen dat de witte overheersing en patriarchie verbeeldt.
Het doet me afvragen, of Willie zelf ook gewoon een enorme witte lul is, zo'n vent die 'geintje, moet kunnen' zegt als iemand klaagt over grensoverschrijdend gedrag. In beider zin is het beeld in ieder geval wel geslaagd.
DatumTijd: 2024 jun 21, 08:11 CET
LatestEdit: zie bij de Vandagen.
Auteur: Mulder
Categorieën:
Vandaaggedachten (overzicht)
Poëzie: Vandaaggedachten