Ja, Oplettende Mens, inderdaad, er is geen Vandaag (13) uitgekomen.
Het leek me beter de Goden niet te verzoeken, nu alles al downwaarts gaat en ik beyond de goot kijk naar welke richting dit op zal gaan. Laat ik ze niet verzoeken, al heb ik ze zoveel malen verzocht eens een andere aanpak te kiezen, wat meer positief misschien. Al die doem maakt het er allemaal niet veel prettiger op, en is het nou werkelijk zo moeilijk om een wat positievere wereld te bewerkstelligen? Come on! Dit kan toch allemaal niet de bedoeling zijn...
HOE vaak moeten we ons nog wensen wensen, voordat ze ooit eens uitkomen?
Wat?
Jullie willen een wereldwijde Wensdag, met alles en iedereen tegelijkertijd eenzelfde wens doen en pas dán zal de Wens uitkomen?
Je weet zelf toch, sorry: U weet zelf toch dat we nooit overeenstemming gaan bereiken hierover.
Ik weet zeker dat heel veel mensen dezelfde wens geuit hebben, talloze keren al zijn er woorden gepreveld, gedacht, geschreeuwd, geschreven. Ga nu niet doen alsof dat voor jullie niet meetbaar zou zijn geweest. Jullie zijn Goden! Die draaien hun Edele Hand toch niet om voor wat data? Misschien wordt het eens tijd voor een Onderzoekscommissie voor de Goden. Maar dat zal ook wel weer tot niets leiden.
Godsallemachtig!
Doe iets!
Ergens zag ik Loch Awe vermeld staan en ik was het vergeten maar daar ben ik iets meer dan 20 jaar geleden langsgereden in de trein naar Oban. Natuurlijk was de eerste associatie Shock and Awe, en ik ben iedere dag in Shock and Awe, misschien had ik beter daar kunnen blijven; het werd me wel aangeboden door een dronken oude man, die me daarna vroeg niet over zijn aanbod aan mijn toenmalige vriend (die even naar de wc was) te vertellen, hij was bang ruzie te krijgen. We hebben er smakelijk om gelachen, in het Nederlands.
Gisteren hoorde ik een paar villabewoonsters iets zeggen over 'types die een rijke man willen vinden hier, en ons zien ze niet' en ik weet niet of ze het over mij hadden; ik had ze inderdaad niet gezien door de files die rijk en arm van elkaar scheiden, en de beslommeringen die in mijn hoofd rondgaan zodra ik de deur uitstap. Ben ik op zoek naar een rijke man? Ik ben überhaupt niet zo op zoek naar een man, of een ander mens. En als ik het zo hoor, lijkt het me dat geld niet zo gelukkig maakt; blijkbaar zien die arme types de rijke dames niet meer staan - misschien zouden ze wat vaker van achter hunne hoge heggen en muren uitkomen. Ik weet het niet, maar zien de rijke types mij wel staan, en als ze me zien, wat zien ze dan?
Ene gold digger!
Verder twijfel ik of ik de Vandaaggedachten ook weer moet gaan indexen; het is best veel werk. Then again maakt het alles wel beter doorzoekbaar, en dat was ook precies de bedoeling in den beginne. En ik moet ook nog veel van andere pages... ach nou ja, het is toch winter zo ongeveer, en corona slaat weer toe, het is niet dat ik veel bbhh.
Dat gisteren een wit paard enthousiast op me afgerend kwam toen ik langs het weiland in de buurt liep. Ik voelde me wel vereerd, maar miste de prins die daar toch bij hoort. Of zou het paard worden aangestuurd door een onzichtbare prins? Dan toch de Prins van de Duisternis. Desalniettemin groette ik het paard, ik noemde het Beauty, waarschijnlijk kon mijn onderbewustheid met niets beters op de proppen komen, geïndoctrineerd als ik ben door Black Beauty blijkbaar. Het was eruit voor ik het zelf wist, zeg maar. Gelukkig hoorde niemand behalve het paard mij, althans, daar ga ik maar van uit. En dat allemaal op 4 oktober Dierendag!
Op dat moment was ik nog fris en fruitig, en meerdere mensen zeiden me vriendelijk gedag, dat was ook fijn.
Ik moest gevaxxed, en wel in beide armen deze keer: twee weken geleden de Covidbooster, nu de griepprik en de pneumokokkenprik. Op de terugwandeling voelde ik me een bottenzak voortgesleept door slechts een laatste restje energie en wilskracht om zelfstandig thuis te geraken, en nu ik dit typ na een gebroken nacht met allerlei pijnen waardoor ik mijn draai niet vond, voel ik me niet veel beter. Ik moet zoveel dingen doen, maar dat gaat niet echt nu, en dat is wel vervelend. Gelukkig kunnen boodschappen tegenwoordig thuisbezorgd, en dat is een fijn vooruitzicht, want wokkels.
Eigenlijk zijn gedachten net als wokkels, ze draaien en draaien en hoe je het ook wendt of keert: je kunt ze opeten of laten liggen, weggeven, voorkauwen en uitspugen, in de prullenbak gooien maar dat is zonde van alle energie die eraan besteedt is en dus maak je er verhalen van, of je dient ze op, op een deftig soepbord bij voorkeur, in een geheel witte ruimte, en de eetgast mag ook alleen geheel smetteloze witte kleding dragen. Geen slabbetje, geen servet. Bijgaand knoflooksaus wordt aanbevolen.
Dat ik het liefste *iedereen* zou neermaaien met mijn woedezeis zo eindeloos, maar mijn redder in nood vandaag: Ka.
Met diens nieuwe album: The Thief Next to Jesus
Ik lees dat orkaan Kirk bestemming Nederland had, maar inmiddels de koers iets heeft verlegd naar het zuiden. Beetje jammer vind ik dat, want ik gun De Nederlander een fikse portie water op de kop. De Nederlander, die liever achterbaks over iemand praat, dan een gesprek aangaat. De Nederlander, die alles wat enig ongemak zou kunnen veroorzaken wegpoetst, weglacht, wegdenkt zelfs. Want *iedereen* heeft het over de Coronaperiode die achter ons ligt, terwijl we er nog steeds middenin zitten. De Nederlander die het allemaal gene moer kan schelen, of anderen daardoor in problemen zijn gekomen... who cares yolo en zo, we motten op vakansie en we vliegen ons zelf de vernieling in, willen 130 rijden en veel vuurwerk en vuurtjes stoken en jezus zeg we doen hier niet aan politiek hoor, doe's even lekker neutraal gewoon, met je extreemlinksigheid kutwijf.
Vandaag (8): De geschiedenis van mijn disciplinering.
De manier waarop bepaalde mensen reageren of reageerden op mijn aanwezigheid op deze aardkloot, kan ik eigenlijk voornamelijk scharen onder hoe zij mij proberen te disciplineren. Ik dien mij te voegen naar hun denkbeelden, hun manier van leven, hun idee van communiceren, en ik vind het walgelijk. Ik weet nog niet goed hoe dit onder woorden te brengen. En ik heb nu even geen zin in de vele voorbeelden, zelfs dingen die nu weer spelen, terwijl ik me gewoon netjes gedraag en niets verkeerd doe.
Het komt me zooooooooooooooo de neus uit. Laatst was ik hier zo woedend over, dat ik met dingen, deuren, kleren, weet ik het wat, heb lopen gooien in huis. Niets dat stuk kon, uiteraard, maar ik voelde hoe met iedere worp de woede alleen maar toenam, in plaats van naar verwachting minder werd. Dus dat schiet ook niet op. Het enige goede dat eruit voortkwam was dat ik de kamer waarin ik bezig was op te ruimen, wel sneller opgeruimd was dan gebruikelijk. De witte tornado van de woede, zoiets.
Ik moet er iets mee, maar ik weet niet wat. Therapie? Ik had een kort gesprek met mijn nieuwe huisarts over één van de situaties, maar ofwel ze begreep het verkeerd, of ze had het niet goed gehoord, maar ik had het sterkste vermoeden dat ze zoals *iedereen* meeging in de framing van degene die me lastig heeft gevallen. En als een professional het al niet begrijpt... bij welke therapeut kan ik dan terecht? Ik vond terwijl ik op iets heel anders zocht opeens een lijst met de psychotherapeuten in mijn regio, en bij ieder profiel stond een foto en een omschrijving van de gebieden waarop zij zich specialiseerden. Dat was eigenlijk allemaal heel veel van hetzelfde. Nergens, echt letterlijk bij geen één van de vele therapeuten (het zijn er echt heel veel, waardoor ik nu denk dat al die rijke mensen hier blijkbaar veel psychische problemen met hun geld hebben), maar dus niemand van hen die zich specialiseerde in de dwarsstraat feminisme, terwijl dat volgens mij toch echt zooooooooooooooooooooooooooooo noodzakelijk zou moeten zijn. Ik begrijp het niet. Moet ik ze nu allemaal gaan bellen om te vragen hoe ze daar over denken? Dat kan toch niet.
Moet ik mijn huisarts hiernaar gaan vragen? Ik denk dat ze me wegschampert, dat dat toch allemaal onzin is etc, dat ik me aanstel (hoewel ze dat niet zo zou zeggen). Hoe vind ik iemand die snapt waar ik het over heb?
Terwijl ik de categorieën invul hieronder, kopieer ik een regel van een eerdere post, en laat dat nou nét de post over Ka als mijn reddende engel zijn. Ka, die afgelopen zaterdag onverwacht is overleden op 52-jarige leeftijd. Ik hoorde het dinsdagochtend van iemand op M die ook fan is, meteen na het ontwaken. Zijn woorden, zijn muziek, hoe hij zijn werk zelf uitbracht, RIP Ka, manmanman je gaat zo gemist worden!
Als hommage aan deze talentvolle man hier zijn album Honor Killed the Samurai, mijn favo album van hem.
Ik weet niet wat dat zijn, mewling dewflaps. Misschien iets als 'mekkerende dauwflapperaars'. Het klinkt niet als aardig bedoeld, en daar heeft de schrijver ook alle reden toe.
Via iemand op Mastodon kwam ik op deze draad, waarin aan de hand van de ziekteverzuimcijfers van de NHS, het Engelse nationale gezondheidsstelsel, een organisatie die volgens Wikipedia meer dan 1,7 miljoen werknemers in dienst heeft, een beeld geschetst wordt van hoe tot nu toe (het verzuim dankzij) Covid is verlopen. Voor wie denkt dat de pandemie voorbij is... think again.
Zoals de auteur er ook bij vermeldt: deze cijfers gaat alleen over de zieken die nog in dienst zijn. Degenen die inmiddels hun baan kwijt zijn en afgekeurd vanwege long-Covid, staan hier niet bij. Degenen die overleden zijn aan Covid, ook niet.
Dus ja, je bent een ongelofelijke mewling dewflap als je nu nog niet wilt zien hoe we ervoor staan.
Gooide ik per ongeluk een file weg, dagen geleden al - anders had ik het wel weer terug opgevist - en ben ik uren werk kwijt. En realiseerde ik mij meteen: het is de schuld van Wilders. Van Carolaain van de Plas, van iedereen die nu zo hard om integreretereteatie roept, het is allemaal HUN schuld!
Mijn voorstel is ze dan ook meteen met zeer gezwinde spoed het land uit te gooien. Geen smoesjes deze keer, geen geleuter, hoppakee, zet ze op het eerste de beste vliegtuig richting Nowhere, want je wilt anderen er natuurlijk ook niet mee opzadelen. Gaat er nog een onbemand ruimteschip de deur uit binnenkort? Zet ze daar maar in, dan mogen ze onderweg naar Ver en Vergeten het allemaal lekker zelluf uitzoeken. Katapulteer ze tot in het oneindige, en laat ze opslorpen door het eerste de beste zwarte gat aldaar.
Ik ben afgehaakt bij het zogenaamde 'Debat over het geweld in Amsterdam' dat voornamelijk en geheel onterecht over antisemitisme ging, want er was helemaal geen sprake van antisemitisme bij wat er gebeurt is afgelopen week - dit even voor al degenen die niet hebben opgelet, wat zo ongeveer ook de gehele oppositie lijkt te zijn - maar misschien herstellen ze zich nog? Gaat dit nog goedkomen? Ik kan die haatpredikers niet meer zien of horen.
Zo ontzettend veel goede en slimme mensen hebben zich hier al over uitgesproken, de feiten zijn duidelijk, maar politiek NL wil onze jeugd hun paspoorten gaan afpakken en het land uitzetten. W.T.Freaking.F. Het is gekmakend, om naar een tv-scherm te zitten staren, de haatwoorden van die haatpruiken te moeten aanhoren, en niets te kunnen doen. Het enige dat ik nu kan doen, is hierover schrijven, en mijn onvoorwaardelijke steun uitspreken aan al die medelanders, de jongens, de meiden, de mensen die gewoon net als u en ik onze levens proberen te leiden, en die nog steeds verketterd worden door extreemrechts en hun slippendragers, omdat ze moslim zijn, of omdat ze een andere dan witte huidskleur hebben.
Ondertussen gaat het vermoorden van onschuldige Palestijnen door.
Stop de genocide! Free Palestine!
De afgelopen dagen hebben velen zich gelukkig wél uitgesproken tegen hoe er door onze regering is gereageerd op de gebeurtenissen in Amsterdam verleden week. Vandaag hoorde ik Ramsey Nasr, zijn verstandige en oprechte woorden wil ik graag met jullie delen. Dit zijn de woorden die ik zo graag van een regeringsleider en in ons parlement zou hebben gehoord.
En een aanvulling, een dag later:
Een heldere uitleg over wat genocide nou eigenlijk is, en een betere definitie van antisemitisme, opgesteld in de Jerusalem Declaration on Antisemitism (JDA), in dit interview met Amos Goldberg, hoogleraar Holocaust geschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem.
Aan het zijden draadje van mijn bestaan bungel ik vandaag
in het zich steeds hernieuwende afgrijzen:
de treiterkoppen
zijn het nieuwe normaal.
Iemand wees me op default vacuüm settings en
al heb ik geen idee
meteen dacht ik aan het immense zwarte gat
dat zich ook wel voordoet als
mijn leven
op de tocht.
Dat ik achter mijn laptop zat, en in mijn linker blikveld blaadjes in de achtertuin elkaar achternazaten, en nu is de vraag of afgevallen boombladeren nog levend genoemd kunnen worden, als ze met elkaar spelen, en met mij want ze plakken zich soms vast aan het badkamer- en slaapkamerraam, alsof ze naar binnen willen gluren. Of gewoon naar binnen willen, gezellig samen met mij in bed, of samen een film kijken.
Blitz van Steve McQueen, bijvoorbeeld, een toegankelijk tranentrekkend verhaal, waarin wel heel precies duidelijk wordt gemaakt, dat tegen álle uitingen van racisme moet worden opgestaan, niet alleen tegen antisemitisme (en dat laatste ook niet daartegen gebruiken). Waardoor de mogelijke gedachte 'ach jezus, wéér zo'n WOII film...' meteen de kop wordt ingedrukt, want zeer actueel.
Dolende zielen, die blaadjes... ik.
Mijn buren gaan met mij om, zoals ik zelf niet met hun had willen omgaan, en dus dobber ik weer in mijn zielige zelfelijkheid als de eeuwige buitenstaander. In een schrijnend verhaal over Palestijnse levens las ik net, dat de status als buitenstaander nodig is om te kunnen schrijven, om werkelijk kritisch te kunnen zijn - maar lees het zelf, want het is belangrijk:
De doos van Pandora, gepubliceerd in de Groene 47, 20 nov 2024, geschreven door de Palestijnse dichter Ghayath Almadhoun.
Het gearchiveerde artikel voor wie geen geld heeft: De doos van Pandora
"Dan maak je maar zin!"
Wie kent 'm niet, deze zin der zinnen, gebezigd door menig geplaagde ouder tegen het verveeld gebroed dat met lange benen en tanden de dag poogt door te komen. Geen beginnen aan, natuurlijk. En ergens hopen ouders dat zodra de kinderen zelf volwassen zijn, het vervelen tot een onverklaarbaar einde is gekomen en zij zich de rest van hunne levens vruchtbaar doorworstelen tot zij zélf deze zin kunnen uitkramen: de reproduceerbaarheid ten volle, missie volbracht.
Helaas.
Menig volwassene hangt lethargisch op banken, ligt radeloos op bed, verstopt zich achter gordijnen, drank, kruiswoordpuzzels en andere ongein, om maar niet al die volwassen dingen te moeten doen. Daar zijn allemaal mooie woorden voor, en vaak wordt het opgehangen dan ook nog aan je algehele diagnose, en heet het dat je nu eenmaal slecht op gang komt, moeite hebt met een wisseling van de taken, alsof het woord 'verveling' zoveel mogelijk vermeden dient te worden.
De zin der zinnen blijft ons door onze verveelde hoofden spoken. Geen zin in seks? "Dan maak je maar zin!" U gelooft het misschien niet, maar menig relatietherapeut zal u dat aanbevelen als de liefdesvlammen zijn gedooft. Een onbestemd gevoel, geen lust om aan wat dan ook te beginnen? "Dan maak je maar zin!" schreeuwt het aangepraatte schuldgevoel je in het linkeroor. Je staart besluiteloos tot actie naar de administratie van je niet-lopende eenmanszaakje? "Dan maak je maar zin!" tettert de Belastingdienst in je rechteroor.
Is verveling nu niet juist een teken van eruditie, in onze overvolle levens waarin we constant laveren in een brij van social media berichten?
Ik geloof het graag. Maar dan moet je er wel wat extra vervelingsmoeite in stoppen, vind ik. Omarm de verveling, zogezegd, word de goeroe van de verveling, nog beter! Breng uw puzzels en breisels en alles wat u weerhoudt van enige verveelde gedachte naar de kringloop, en werp u op een stoel, hang daar zolang uw verveling u toestaat, of ijsbeer één en hetzelfde rondje over uw tapijt, net zolang tot het Pad der Verveling is ingesleten en u doet inzien, dat het er eigenlijk allemaal niet toe doet. En dat in feite alleen de Verveling u verlichting kan brengen, dat Verveling uw enige God zou mogen zijn, en dat u zich daaraan ten alle tijde zult moeten wijden, bij tij en ontij, bij dwingende klussen in het verschiet of gezellige kransjes der feestdagen: laat het gaan. Laaf u aan de Verveling, dan zal uw leven werkelijk aan u toebehoren, en is die spreekwoordelijke god in Frankrijk slechts de slippendrager van uwe Vervelende Goddelijkheid zelve. U kunt dit!
De mensen hier zijn dol op me. Waarschijnlijk vanwege mijn Stop de genocide in Gaza poster riep er gisteravond iemand vanuit een langsrijdende auto: Jihad! Best knap om mijn poster te kunnen lezen in het donker, dus ik vermoed dat daar vantevoren al over nagedacht was.
Er wordt hier van alles gedaan in het donker. Katten geknepen, nepgehoest, stiekem aangebeld, rare liedjes gezongen, al slapende met deuren gebonkt - niets verbaast me meer.
Ondertussen krijg ik steeds meer een hekel aan social media; het menselijk algoritme rolt als een sneeuwbal bekende mensen steeds bekender, de onbekendere worden verdooid en vergeten. We zijn niet belangrijk genoeg. Het voelt behoorlijk hypocriet, als ik mensen in mijn tijdlijnen zie roepen om de btw-verhoging op cultuur te stoppen, terwijl ze de kunstenaars onder hun volgers en gevolgden negeren. Niet belangrijk. Al menig interessant werk makende creatieven heb ik van Mastodon zien vertrekken, gefrustreerd over de desinteresse - vooral als we het over kunst hebben, duikt iedereen weg.
Jajaja, #inktober... hartstikke leuk, maar dat is niet waar ik het over heb.
'Aha, elitair, dat ben je Hannah!'.
Het zal wel. Zogenaamd linkse mensen die me komen vertellen dat ze niets hebben met die 'Amsterdamse' kunst... Dat ik verder vraag, en dan duikt men weg. Of opmerkingen dat het voor 'de gewone mens' toch niet te begrijpen is. Eh... misschien wat meer je best doen, lees eens een recensie, een interview, vraag het eens aan iemand.
Ja ja ja, één en al frustratiebom hier.
Op Instagram krijg ik geen voet meer aan de grond, vooral ook omdat ik om de haverklap niet in mijn account kan, en posts worden geweigerd om onbekende redenen... een account aanmaken was al een hel, dat ik daar uberhaupt doorheen gekomen ben een wonder. En ook daar rolt de sneeuwbal het vriezen of dooien pad, en voor je het weet ben je omgesmolten tot een account met slechts 11 volgerts. Het lijkt ook wel of het erger is geworden. Hoewel ik er met mijn vorige account járen over gedaan heb om tot de 300 of zo te komen. Ook heel triest. Misschien moet ik daar ook maar weg, maar dan zie ik helemaal nergens meer interessante kunstactiviteiten. Ik voel me nu al zo verloren.
Ook de enorm dwangmatige behoefte tot positivo is gekmakend. Vooral op Mastodon, waar een grote meerderheid wit is, veel techmensen, en bedroevend weinig inzicht in de eigen manier van doen. Het zou allemaal zo geweldig zijn, de sfeer, de gemoedelijkheid, de gesprekken, de interactie... dat dat niet voor iedereen zo is, wordt makkelijk aan de kant geschoven met dat je beter je best moet doen, zelf meer moet interacteren, hashtags gebruiken!, niet irri worden, je toon matigen, vooral die tóóoooon Hannah! Weest eens positief!
Het is moedeloos makend. De sterren stralen, de armoedzaaiers creperen beter, who cares.
De jaren gezeik eisen hun tol, en ik zit vol. Snel overprikkeld, vaak geen idee wat ik moet zeggen - het lijkt alsof de klei waar ik ooit uit ben getrokken, de klei waaruit ik besta, en waarmee ik mijn vorm aan mijn omgeving probeer aan te passen, steeds minder kleiïg is en meer houtig wordt. Word ik langzaam een boom? Ik voel me stram en onwennig, ik pas hier niet, nergens niet. Ik kan werkelijk niets met die liegende, pestende, intimiderende manieren van doen, het wegduiken, de angsthazerige klootzakkerigheid.
Toch kocht ik drie plantenbollen om de lokale voetbalvereniging te supporten, dus dat is tenminste één goede daad verricht en hopelijk werkt het als magisch tegenwicht. Dat ooit alles maar weer goed moge komen, zoiets.
De banken gaan ons binnenkort aanraden altijd een bepaalde hoeveelheid contant geld in huis te hebben. Er was nog geen bedrag genoemd, want het advies is officieel de deur nog niet uit, en toch zagen ze dat er meteen al een mini-bankrun (ze noemden het niet zo, ik wel) op gang was gekomen. Het ging om slechts kleine bedragen, enkele tientjes per opname. Waarmee je zou kunnen stellen, dat de test geslaagd is - iets naar buiten brengen voordat je het naar buiten brengt, kan niets anders dan een test zijn, om te kijken hoe er gereageerd gaat worden. Veel burgers sloegen er braaf op aan.
Nu weet ik niet, wat ik het meest verontrustend vind: dat er zo'n instabiele situatie is, dat dit advies er gaat komen. Of dat deze geldmuilen zo precies kunnen zien wat we doen. Ik zou graag onder de radar blijven wat dat soort dingen betreft. Roept ze, terwijl ze haar hele hebben en houwen de wereld inslingert per Vandaaggedachten en zo meer. Ik ben waarschijnlijk de inconsequentie zelve, net zoals iedereen. Maar hee, ik vlieg niet!
De angst voor chaos creëert waarschijnlijk juist chaos op de langere termijn. En daar maken alle fascokapitalistsen handig gebruik van. Maak de mensjes bang, en ze zijn als was in je vuile handen. Zie: ongeveer alles wat dit kabinet uitvreet.
Er zijn manieren om die angst even te parkeren, denk maar aan allerhande verslavingen - zouden die momenteel ook stijgen, en zouden de banken dat ook kunnen zien?
Zelf trek ik mij terug op Buienradar, als het tegen zit. Dat betekent dat ik er vrij vaak ben, en waarom, als ik gewoon naar buiten kan lopen, of uit het raam kan kijken op zijn minst? Het heeft een vreemd geruststellende werking op mij, om te kunnen zien hoe het over 48 uur nog regent, of dat de wind 's nachts zal aanzwellen tot de dakpannen ons om de oren waaien. Het vertrouwde wolkenbewegende groenblauwwitte beeld, dat schoksgewijs de tijd doet voortschrijden, nog vóór dat we in die tijd verkeren... ik vind het fijn om naar te kijken.
Gisteren schreef ik na maanden (sorry) weer eens een deel van het verhaal Indexer, en nu is de grap natuurlijk dat in het verhaal die maandenlange afwezigheid verklaard wordt, terwijl de werkelijkheid hier compleet anders is. Nu is het vreemde, dat ik sinds ik dat schreef, een vrij constant verlangen heb dat ik écht daar in die bunker zat, geheel en al alleen, zonder enige clue wat er aan de hand was, en gewoon maar proberen te survivallen - wel met allerlei handige snufjes die in de bunker aanwezig blijken te zijn, het moet ook niet ál te barbaars. Ik vermoed dat het ook een soort angstbezwering is. Of is het (ook) misschien een manier om de constante en nu al jaren voortslepende en steeds heviger gevoelde alleenzaamheid een duidelijke reden te geven, in plaats van naar de slechte agent in mijn rechteroor te moeten luisteren, diegene die in mijn oor bast dat het mijn eigen schuld is, had ik maar niet dit, moest ik maar niet zo, enzovoort tot in den treurigheid. Die slechte agent bestaat niet echt, hoewel ik vaak vermoed dat best veel mensen dit ook over mij denken. Dat ik er op één of andere manier schuld aan heb, dat ik iets misdaan heb, een kutwijf ben, niet de moeite waard, dat er iets mis is met me, kortom: niet veel goeds.
Natuurlijk heb ik, net als u, fouten gemaakt in mijn leven. Maar niets dat deze alleenzame, ijzigkoude stilte billijkt. Ik heb dit nergens aan verdiend, zelfs niet als u daar anders over denkt. Sowieso, als u zo denkt, zijn uw motieven om hier op deze website te zijn, niet al te zuiver, en kunt u wellicht beter ergens anders uw heil zoeken?
Op M schreef iemand 'reminder to kill the cop in your head' en daarbij is het vandaag 13-12, dat wil ook wat en zo ploeteren we voort.
Dat ik ene proeftestdingetjekunstwerk had gemaakt, en het uiteindelijk op een afgebrokkeld hartje leek, en ik opeens een onbedwingbare behoefte voelde om duizenden miljoenen harten te gaan maken. Waarom, waarvoor, voor wie? Geen idee. Misschien is het een soort winterse behoefte, om dingen te maken, niet teveel met het hoofd maar met warme handen en je hart. En zo begon ik dan maar gelijk, en maakte al zeven hartjes klaar voor verdere bewerking.
tekst loopt door onder afbeelding
Ironisch wel: de eenzaamste vrouw van Nederland die liefdeshartjes maakt. En ga ik ook nog serieuze dingen maken? In het nieuwe jaar, wellicht. Ik zag net een tekening en dacht: Oja, daar wilde ik een veel grotere versie van maken, of een meer driedimensionale variant.
En hoe zit dat nu met het Zine, Dinezidane? Nou... het komt wel, maar ik moet nog dingen uitzoeken en ik kan me er maar niet toe zetten, heel irritant. Andere dingen lukken wel, dus dat is op zich wel hoopgevend: er kómt een moment dat ik me er toch weer doorheen weet te slepen en aan het uitzoeken sla. Hou die gedachte vast! En meteen een goede stok achter de feestdagendeur: met de gedachte aan een komende Zine komen we die kutdagen wel weer door! Oerahahaah!
Maar goed, de harten dus. Als me dat maar geen hartendieven oplevert! Er is hier al genoeg drama, bakken vol drama zelfs, het klotst tegen de plinten en ik kan het allemaal niet bijbenen aan deze gene webzijde, er is niet tegen op te schrijven. Wel heb ik al duizendenéén ideëen voor harten (ik knip en plak even van m'n Mastodon): bloedende harten, grote harten, kleine hartjes, harten met gaten, gebloemde harten, geruite harten, stoffen harten, suikerharten, verkoolde harten, artisjokharten, smockharten, juteharten. Krantenharten, stenen harten, tapeharten. Gemeente?harten. Mooie harten, dikke harten, slordige harten, grijze harten, bontewasharten, harten harten harten, overal harten. Ik zie al Frans Bromet bij mij op de stoep: U heeft een hobby? Mogen we dat even komen bekijken? En dan, in een kamer overláááááden met hartjes in allerlei gedaanten, met mij daar nog nauwelijks zichtbaar ergens tussenin, word ik gefilmd zonder verdere tekst, totdat Bromet besluit met "U heeft in ieder geval wel uw best gedaan". Radio Klotestad in optima forma.
Maar even serieus: zijn hartjes dan geen serieuze dingen? Iemand wees me er ooit eens op, dat het onzin is om je werk te verdelen in serieus en niet-serieus en dat is ook zo, maar toch voelen sommige dingen anders, alsof het een tussendoortje is, of een ding om even bij op adem te komen, of misschien juist om bij te kunnen voelen hoe je verder moet of wilt. Voelsprietenwerk, dat lijkt me een mooie benaming. En dat is juist heel belangrijk. En we zullen zien: misschien ben ik er na drie dagen al zat van, of ga ik juist de hele winter door tot ik in een berg van hartjes weer ontluik in de lente.
Het weiland van de ijsclub, daar waar kort geleden nog het witte paard galoppeerde met zijn vriendje, is onder water gezet, het hopen is nu op vorst. Mij maakt het niet zoveel uit, ik kan toch niet schaatsen, maar voor anderen die gezegend zijn met wat sportievere lichamen en breinen is een dikke ijslaag natuurlijk leuk.
Ooit, in een ver verleden zag ik mezelf in een mijn witte ijstrui al zwieren en zwaaien, de werkelijkheid tijdens schaatsles was van een geheel ander kaliber. Op de één of andere manier wil mijn lichaam niet hetzelfde als wat mijn brein zegt dat het moet doen. Misschien is er in de verbinding brein-lichaam bij mij iets mis. Ik kan namelijk heel veel dingen niet, of niet goed. Toen ik heel klein was ging het nog wel: klimmen bijvoorbeeld. Maar ergens na mijn 6e? is het gestopt. Is er iets dat dat veroorzaakt heeft? Geen idee. Waren het waarschuwingen dat ik moest uitkijken voor vallen, voor ongelukken, voor weet ik het? Of was het puur mijn lichaam-brein dat ermee ophield? We zullen het wel nooit weten.
Fietsen: daarbij snap ik het opstappen niet, dat lukte me nooit - op die manier die veel mensen wel lukt. Uiteindelijk stapte ik altijd heel vreemd op de fiets, via stoepranden enzo. Het fietsen zelf ging wel goed. Inmiddels gaat dat niet meer op een gewone, want evenwichtsstoornis. Maar op de driewieler - waar iets vreemds mee is, daar moet nog iets aan gedaan waarschijnlijk - is het ook allemaal niet zo eenvoudig.
Ook met balsporten was ik nooit de handigste, en stond ik altijd ergens achteraan op het veld, daar waar ik het minste overlast voor de andere spelers zou veroorzaken. Het was allemaal niet echt zelfvertrouwenvergrotend, zeg maar, die verplichte sportsituaties op de scholen die ik bezocht. Jammer dat de flipperkast niet tot de standaard sportlesuitrusting behoorde, dan had ik nog eens hoge ogen gegooid!
Zwemmen, ook zoiets bizars. Wie bedenkt dat, dat je in water moet zien te overleven. Ik ben toch geen vis. Okee, het is wel handig om het te kunnen, voor als je in het water valt. En zo leerde ik met veel moeite zwemmen, rond mijn 6e denk ik, in de zomervakantie, ik wilde dat toen zelf. Er was een tijd geen les, en daarna zou ik naar het tussenbad mogen. Ik was blij dat het daarna stopte, want ik durfde dus voor geen goud in het veel diepere bad. Ik kon nét aan zwemmen, ik kon het een stukje los, maar het liefst bleef ik zwemmen met een plankje, dat vond ik het fijnst. Maar dat mocht niet meer, 'anders zou ik het nóóit leren'.
Een aantal jaar later was er schoolzwemmen, en toen kon ik het niet meer. In de tussenliggende jaren kan ik me niet heugen gezwommen te hebben, waarschijnlijk omdat ik niet meer met een plankje mocht? Had me dat gewoon toegestaan, dan had ik er gewoon plezier in gehad, en misschien later zelfs meer gedurfd. Het schoolzwemmen werd een regelrechte marteling, en ik greep ieder idee aan om er onderuit te komen. De schoolmeester pestte mij daarmee, in plaats van een manier te vinden om mij te helpen. Wat een klootzak.
En zo ploeterde ik voort op de lichamelijke oefeningladder... ik kwam nooit erg hoog. Ik had dan ook nog eens hoogtevrees gekregen, maar om mij totaal onbekende redenen moést je het hoge rek in, om je dan door ijskoude ijzeren sporten te wringen en weer naar beneden te klimmen. De bovenste sporten waren altijd van ijzer, en nog steeds ben ik nu bang voor ijzeren trappen, hekken, rekken of wat dan ook. Wat is dat voor opvoedkundigheid van niets? Kinderen dwingen om dingen te doen, het lijkt me allemaal niet echt helpend, en ik hoop dat ze dat tegenwoordig anders doen.
Seks, dan, is toch ook een lichamelijke bezigheid die men geacht wordt regelmatig te beoefenen. Ik vond dat ook altijd wat lastig. Het is me soms wel gelukt, ik heb tenslotte het bewijs: een kind. Maar ook hier had ik vaak het idee dat er een mismatch is tussen mijn hersenen en mijn lichaam. In relaties lukte het me in het begin nog wel, maar na verloop van tijd wilde ik niet meer. Ik vond het akelig, weerzinwekkend, saai, bevreemdend, en ik voelde me zóoo niet op mijn gemak. Er speelden altijd dingen in mijn relaties die moeizaam waren, en ik denk dat dat invloed had op mijn sekslust met die bepaalde persoon. Ook had ik misschien liever een open relatie gehad, ik vond het allemaal erg benauwend, altijd. Hoewel ik daar toen nog geen woorden bij had, denk ik, ik was me er niet zo heel erg bewust van. Ik had me ooit netjes aangepast aan wat de goegemeente verwacht, daar verder niet zo bij nagedacht. Om dan pas een paar jaar geleden te bedenken dat mijn behoeftes compleet anders waren. Daar had ik blijkbaar veel eenzame jaren voor nodig, om daarachter te komen. Vreemd.
Voor een persoon die al dit soort lichaamsproblemen heeft, kwam het kind er trouwens wel opvallend snel uit. Het was zeker geen pretje, de bevalling, maar als ik alle andere horrorverhalen hoor, heb ik heel erg veel mazzel gehad. Want dat is het: het is gewoon een kwestie van geluk of pech, of je een erg zware of relatief makkelijke bevalling hebt. Relatief makkelijk, zeg ik bewust, want zelfs dan is het nog een hel van pijn.
Waarschijnlijk staan er straks tientallen alternativopositivo's te roepen: Maar kom dan ook uit je hoofd Hannah! Je moet niet zo in je hoofd blijven! Je moet weer aarden! en dat ze me dan nooit stampvoetend door het bos hebben zien gaan, geaard als een worm zagen worstelen in een duinpan, keverig zagen krioelen in een waterplas tijdens heftige regen, niets van dat alles. Ik blijf verborgen voor iedereen.
Twee avonden terug, dus niet vandaag nee weer niet!, keek ik door het achterdakraam naar buiten, zoals altijd als ik mijn tanden poets, en zag dat de hemel zo helder was. Snel pakte ik mijn foon en maakte met enige moeite een foto van de sterren, want het leek alsof er een vraagteken stond. De avond was voorbijgevlogen, zoals alles momenteel voorbijvliegt en rakelings scheren gedachten en emoties langs en door me en ik vraag me al zo lang van alles af, al die mysteries en waar zijn de antwoorden toch en de liefde dan, de liefde, waar blijft die, komt het nog, ooit, zal ooit nog iemand van me houden?
Ik voelde me vergeten, nog steeds, al tijden, misschien wel altijd, alsof ik nog steeds compleet overmand door verdriet mijn vader nakijk die er in zijn auto vandoor gaat zonder mij mee te nemen, als straf; een dag zo lang geleden en tegelijk zo dichtbij.
Waar zijn de antwoorden, vroeg ik me af en dan zo'n immens groot vraagteken te aanschouwen boven mijn hoofd... wat bizar. Ik ben een zwevende ongelovige, ik weet niet of er iets of iemand of een noodlot of wat dan ook bestaat - niemand kan dat weten. Twee minuten later stond ik aan de voorkant van het huis, en rommelde wat met het gordijntje van het dakraampje in mijn kloostercel, en verrek: ook aan díe kant stond er een enorm vraagteken aan de hemel. Het kon geen reflectie zijn op het glas, de badkamerdeur was dicht. Omdat er overal licht schijnt aan die kant, had het niet zoveel zin een fotopoging te wagen, dus bewijs heb ik niet, sorry.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik teleurgesteld ben.
Waren deze vraagtekens het antwoord op al mijn vragen?
"We weten het ook allemaal niet."
Of moet ik het anders zien? Waren het de weerspiegelingen juist van mijn vragen, was het geen antwoord maar een bevestiging van ontvangst - ze kunnen je tenslotte niet terugmailen of zoiets. Of wel? Zijn ze misschien meer van de romantische soort?
Vandaag (23): Ene eindejaarswandeling in het donker (1).
De laatste dagen van het jaar... Het landelijke Contemplateer Moment bij uitstek, als alle jaarlijstjes je om de oren zwiepen, en ongeveer iedereen en diens moeder me vraagt om even het afgelopen jaar met ze door te nemen, en alle succesmomentekes nader onder de loep te leggen. HOERA, we waren allemaal weer heel sucsexvol, gefeliciteer jezelf met het jaar 2024, en 2025 wordt JOUW jaar! Burp.
Nu die boer eruit is, kan ik vertellen over de late middagwandeling van gisteren.
In een steeds donker wordend dorp liep ik met mijn ziel onder de arm langs felverlichte ramen, waar vreemd genoeg geen mens te zien was. Ik verwachtte volle huiskamers, met van die tafereeltjes van bijvoorbeeld een vader die met één hand in de zak en een glas whiskey in de andere, zich wat houterig een houding probeert te geven, tussen de inmiddels volwassen kinderen met meningen, of een huis vol grijze doffers aan de advocaat, zoiets. Ook verwachtte ik etensgeuren, maar slechts in één rijkeluishuis tussen de dennen walmde een vetlucht me tegemoet, en zag ik een persoon in tshirt in de keuken aan het werk, ik vroeg me af of dat een ingehuurde kok was, of de moeder van de vrouwe des huizes, die ik kort daarvoor met het gezinnetje langs had zien lopen (ze groet me altijd vriendelijk), terwijl ze de hond uitlieten. Misschien waren het ook wel heel andere mensen, in het schemerduister verandert mogelijk iedereen in een ander.
Een dame op de fiets, die ik ook wel vaker tegenkom, zei me weer vriendelijk gedag, en ik haar, het leek alsof ze mijn wapperende ziel zag, en zich afvroeg of ze even moest stoppen, maar ze reed door, een gigantisch geurspoor van Opium achterlatend (die van Yves St. Laurent, niet die ander - daarmee kan je niet fietsen, en neenee vraag maar niet verder).
Op een nog donkerder bospad hipte een roodborstje voor me uit: wat doe je hier nog, mens! ik ben aan het fourageren hier, wegwezen! en ik spoedde mij de lanen door, de paden af, dwaalde en dwaalde en kwam uit op een immens donker pad, waar ik had gedacht dat het wel verlicht zou zijn (het was een fiets- annex wandelpad). Ik vroeg me af of het wel zo verstandig was daar te lopen. Maar ik zette door, in geval van nood had ik mijn parapluie in de hand, en mijn telefoon kon ik evt als lichtje gebruiken als het echt moest.
Op zeker moment, terwijl ik even twijfelde welke van de twee splitsende paden ik moest nemen, zag ik op de linker een lichtje staan. Wat vreemd. Ik dacht dat het een paaltje was, waarop een lamp was gemonteerd, voor de fietsers zodat ze er niet tegenaan zouden knallen. Ik liep door, de kant van het lichtje op. En toen opeens... scheen het lichtje mij vol in de bakkes! Het licht bewoog, mijn kant op... Wtf was dat dan?
(wordt vervolgd)
:-D neen ik vertel verder:
Het was een wat klein persoon, slimmer of banger dan ik, die een lichtje bij zich had en blijkbaar even wilde weten wat daar voor dier aan kwam. Een wolf, een groot uitgevallen schaap? Nee nee, ik was het maar. En ik groette de persoon in het voorbijgaan, die heel zachtjes gedag terug zei. De enorme wietwalm die om hen heen hing was echter van enorme proporties, ik viel bijna ter plekke in extatische hasjzwijm, maar gelukkig kon ik me snel uit de voeten maken. Ik keek na een tijdje nog even om, het lichtje was nog niet zover, was de persoon blijven staan? Het leek alsof die in een coconnetje van licht verbleef, als in een soort verdedigingszone, omgeven door het zwakke schijnsel, als geruststelling, als lichtgevende talisman. Ik liep verder in het donker, zonder lichtje, en gelukkig ook zonder te struikelen kwam ik alsnog bij een verlichte weg uit, en moest ik alweer naar huis, want: de geblesseerde voet. Het liefst was ik eindeloos door blijven lopen tot het einde der niet-feestelijkheden.
DatumTijd: 2024 dec 26, 13:40 CET
Auteur: Mulder Tags: Categorieën:
Vandaag (24): Ene eindejaarswandeling in het donker (2).
Ik had er ergens wel aan gedacht, en ik was zelfs nog langs Merlet gelopen, nu de wandelroute daar weer vrij is van werkverkeer, om te kijken of er al mensen aan het kerstdiner zaten. Het was gisteren tenslotte tweede kerstdag, en al een uur of half vijf. Hoe laat gaan mensen uit eten op zulke dagen? Geen idee. Maar er zat nog niemand. Ze hadden wel enorme moeite gedaan om een soort apres-ski-achtige entourage in de serre te maken, maar zelfs daar was niemand. Een stukje verderop nam ik het duinfietspad richting horecaplein. Halverwege klonk er een met moeite uitgeperste trompettoon, en in een achtertuin zag ik een paar donkere gestalten met muziekinstrumenten. Waren ze aan het oefenen voor iets? Het klonk nog lang niet best.
Het plein was fel verlicht, en al bij het eerste restaurant dat ik passeerde zaten de tafels vol met etende mensen. Vooral een groep jongemannen die vooraan bij de grote ramen zat, viel me op. Het leek alsof ze dagen niet gegeten hadden, zo vielen ze aan op wat er opgediend was. Een familieman aan een tafel daarnaast keek lachend naar buiten, keek naar mij en ik keek snel weg voordat hem het lachen zou vergaan. Op het plein stond een grote familie in fotomomentopstelling. Op een verwarmd terras zat een al eeuwen uitgepraat stel stilletjes te glühwenen en alles te aanschouwen, zo ook mij. Hopelijk gaf ik ze enige aanleiding tot converseren.
"Ach Joop, kijk nou... die loopt daar helemaal alleen."
"Nou, die heeft vast afgesproken bij d'r familie, het is nog maar kwart voor vijf."
"Nou, ik weet het niet... ze ziet er uit alsof... ze loopt duidelijk met d'r ziel onder de arm."
"Hoe kun je dat nou zien, zo snel? Ken je haar of zo?"
"Nee... ik voel dat gewoon aan, dat soort dingen."
"Hoe dan!? Zijn dat weer je beruchte magische krachten?" Joop lachte schamper. Nel zweeg. De rest van de avond verdween in een bad van glühwein, en poffertjes.
Ik ontweek de mensen zoveel mogelijk en spoedde mij richting het donkere pad, waar ook nog groepjes mensen liepen. Sommigen zeiden gedag, anderen waren zo vol van hun gesprekken en gezellig samenzijn dat ik slechts een voorbijgaande schim was. Wat, liep daar iemand? Nee joh. Toch?
Over de helft van dit pad was het eindelijk stil.
Even ademhalen.
Na enige tijd hoorde ik gesmoord gelach. Geritsel van struikgewas. De weg ligt iets van 6 meter hoger dan het dorp, en op zeker punt kijk je van boven op een met riet gedekt vakantiewoningenpark, waar nu een verlichte yuleboom in het midden was geplaatst. Door de heg die het pad van de afgrond naar het park scheidde, probeerde een stel te ontsnappen aan de familieverplichtingen. Waarschijnlijk hadden ze de dag ervoor teveel gegeten: de vrouw kwam vast te zitten in de haag, de man moest haar eruit sjorren. Het lukte, en voort vluchten zij; aan de overkant van het park waren de jachthonden die waren ingezet al te horen. Schnell, schnell!
Weg von hier!
Naarmate ik verder liep, des te stiller het werd. Bij een parkeerplaats liepen nog wat gezinnetjes, iemand verzuchtte die avond helemaal niets meer te gaan doen. Niemand reageerde, en vertwijfeld vroeg hij nog: Toch? maar ook toen zei niemand iets. Wat een feestelijkheid van gezinsverband!
Donkerder en donkerder, de lantarenpalen waren wel aan, maar het pad werd daarvan afgescheiden door een haag en bomen, dus ik moest goed uitkijken waar ik liep. Even kwam ik in de verleiding gewoon het bos in te lopen, maar ik vond dat toch wat te eng. Een man, vrouw en waarschijnlijk dochter liepen een eindje verderop, mijn kant opkomende hoorde ik de man quasi grappend zeggen: "Ik ben toch zó blij dat ik geen hond heb. Echt hoor, zó blij mee!" terwijl zijn dochter hun op het pad poepende hond meetrok. Toen ze voorbij waren barstten ze in lachen uit. Op het pad waren een paar grote drollen achtergebleven. Ik zei niets, geen zin in ruzie of andere vervelendheid. Ik verwenste ze in stilte; toen ik even later achterom keek hoe het ze verging ná mijn verwensing, zag ik ze nog net in een grote paardenshit uitglijden, ze gleden en gleden en gleden in de bruinste skipiste van hun leven tot in de oneindigheid van welke glühweinerige apres-ski-gelegenheid van hun dromen; één voor één, de hond inclusief, verdwenen ze in de vieze meuk, hun christmastelijke stemmen nog slechts als een wat borrelend geluid waarneembaar achterlatend.
Vrolijk kerstfeest! en voort ging mijn wandelen.
Op een landgoedje dichtbij mijn huis kreeg de yuleboom die daar al nachtenlang de vogels uit hun slaap hield, last van kortsluiting toen ik langsliep. Naar huis, naar huis, riep mijn voet, alwaar aangekomen er bijna geen beweging meer in te krijgen was. Vandaag dus even rust, morgenochtend hoop ik weer verder te kunnen.
DatumTijd: 2024 dec 27, 13:24 CET
Auteur: Mulder Tags: Categorieën:
Vandaag (25): Ene eindehaatswandeling in het donker (3).
Ik was al vroeg wakker, dus om 7 uur liep ik al buiten. Omdat ik over het donkere pad wilde, deed ik deze keer ook maar een voor-fietslichtje aan, zodat ik nog enigszins iets kon zien. Eigenlijk vond ik het nu enger dan de keer dat ik geen lichtje had. Misschien omdat ik nog maar net begonnen was met lopen, en nog niet de wandelaars-dopaminekick had - dat komt meestal pas na een minuut of 20 - of omdat het zonder lichtje toch prettiger voelt - je voelt je minder bekeken en als je ogen aan het donker gewend zijn zie je de omgeving beter, lijkt me.
En ik weet niet of het door het lichtje kwam, dat dat de wandelbeleving van de donkerwandelaar vermindert, maar ik vond er deze ochtend niet veel aan. Even de benen strekken is best fijn, en dat was het nu ook, maar ik maakte niet veel mee, of ging alles aan me voorbij omdat ik teveel in gedachten was verzonken? Een nordic-walking mevrouw was ook al op de been, we kwamen elkaar al wel vaker tegen vroeg op de dag, en een man op klompen met een hond die blijkbaar bang in het donker is, zag ik ook al vaker. Een paar hardpratende hardlopers, wat luid-rammelend bouwverkeer, dat soort dingen. Een moeder met huilende kinderen op de fiets.
En dan al die gedachten in mijn hoofd. Pfffffffft, blij dat ik weer thuis ben, zou ik bijna zeggen, maar hier wachtte mij de deurbonkenman weer.
Nee, het is hier niet erg prettig wonen. Ik had niet veel anders verwacht, al hóópte ik dat ik eens een beetje geluk mocht hebben, qua buren. Het huis is leuk, en leuk die tuinen, en de omgeving is prachtig etcetera. Maar aan beide kanten is er al weer gezeik, dat begon al meteen de eerste dagen dat ik hier in was getrokken. Aan de ene kant de aanbelzoon, die een rancuneuze manier van doen heeft, en zijn moeder instructies geeft over hoe met mij om te gaan. En aan de andere kant een man die met deuren slaat, het liefst 's nachts, maar als je er wat van zegt, geen idééé heeft wie dat doet, hij niet hoor! De hatelijkheid druipt hier van de muren, zou je met enig gevoel voor drama kunnen stellen. En ik zit daar tussenin. Het liefst zou ik mijn eigen verhalen volgen, en in een afgelegen bunker gaan wonen (maar dan wel zodanig verbouwd dat het er bewoonbaar is). Ver weg van alle vervelende haatmensen.
En dus loop ik weer met de ziel onder de arm, uren uren uren weg van huis, weg van alles, weg, weg weg met die haterds. Ik háát haterds!
DatumTijd: 2024 dec 30, 12:05 CET
Auteur: Mulder Tags: Categorieën: Locaties:
Vandaag (26): Ene eindehaatswandeling in het donker (4).
Ik was het niet van plan. Ik lag namelijk gewoon te slapen, verwikkeld in ingewikkelde dromen, en opeens hoorde ik ín mijn droom een deur dichtgeslagen worden. Meteen was ik wakker, of misschien wás ik al half wakker en nu volledig. Want ik had het duidelijk gehoord, en een vreemd ritselig geluid in het trappenhuis van de naaste buurvrouw.
Het is een lang verhaal waar ik helemaal geen zin in heb, maar laat ik een poging doen: mevrouw is samen met haar gezin (kinderen van eind 60, die niet bij haar wonen) van de pesterige soort. De aanbelzoon is van haar, zeg maar, en hij heeft het duidelijk niet van een vreemde. Al een paar keer merkte ik, nadat ik een tijd had lopen hoesten, dat zij dan in het donker zeer vreemd overdreven ging staan nephoesten in haar achtertuin. Bizar!
En ik heb van allerlei flarden van gesprekken van hen opgevangen, tegen wil en dank moet ik zeggen: ik doe mijn best ze niet te horen, als ze in de achtertuin staan te praten, maar het is schier onmogelijk: het lijkt alsof ze steeds harder gaan praten. Zo hoorde ik zoonlief eens uitroepen, dat 'die nieuwe buren de regeltjes nog niet kennen'. En laatst gaf hij zijn moeder advies hoe ze met deuren moet gaan slaan... 'even extra BAM' hoorde ik.
Het deurengebonk waar ik nu al een tijd last van heb, komt niet van haar, maar van de andere kant. Die man had gezegd dat hij het niet was, dus had ik - mede door wat ik de zoon had horen zeggen - toch even navraag bij haar gedaan. Ze wist van niets, en ook nu had ze geen enkele klacht over mij, ze heeft me nooit iets gezegd over iets, terwijl we toch meerdere gesprekjes hebben gevoerd. Kort daarop hoorde ik weer zo'n gespreksflard: 'Mooi, koekje van eigen deeg!' riep aanbelzoon. Alsof ik geluidsoverlast veroorzaak? Dat is helemaal niet zo. Ik doe juist zo zacht mogelijk, het is bijna absurd.
Laatst werd ik dus opeens wakker van een deurbonk, die klonk alsof het van de andere kant dan gebruikelijk kwam. Raar... ik dacht het verkeerd gehoord te hebben.
Maar vannacht blijkt dat het toch nu ook van deze dame afkomstig is. Mijn god.
Ik stikte bijna in mijn boosheid. Ik heb een uur gewacht, om niet ook heel erg naar te gaan doen. Maar toen ik nog niet kon slapen, ben ik maar opgestaan, en heb ik gedaan alsof het gewoon een uur of 9 in de ochtend is. Niet meer heel stilletjes door het huis geslopen, zoals ik anders doe als ik bijvoorbeeld om half zeven opsta. En wel gewoon een kop thee gezet nu, voor het eerst in 10 maanden op een nachtelijk tijdstip. Tien fucking maanden heb ik van alles bedacht om zachtjes te doen: handdoeken over de deuren, op het badkamerplankje, deuren niet steeds dichtdoen, altijd op sokken lopen, zachtjes met de deuren, zachtjes met de buitendeuren, zachtjes met alles. Ik heb zelfs een stiller toetsenbord gekocht van 90 fokking euro....
Ik was het niet van plan, maar dan toch een nachtelijke wandeling gemaakt.
Het was niet prettig, een beetje eng. Toch een uur of zo gelopen. Na een minuut of tien passeerde ik ergens een rijtje huizen, en ik hoorde voetstappen, en het waren niet die van mij. Ik stopte en keek achter me, naast me in een donker deel: niemand te zien. Toen ik verder liep, was het nog heel even stil, toen hoorde ik toch weer iets. Was het misschien een koe of een paard ergens in een tuin? Het klonk zo raar! Eng ook. Maar daarna was het weer snel stil.
Bij de bakker waren al mensen wakker. Ik liep gapend voorbij.
En nu zit ik rillend van vermoeidheid en stress te typen hier. Heb dan toch ook maar een klacht nu tegen die dame en haar gevolgd ingediend, over de man had ik dat verleden week al gedaan. Ik ben zooooooooooo enorm klaar met dit soort gedrag. Dat pesterige gedoe, om niets. Akelig is het.
Ik heb de woningbouw gemeld, dat ik voortaan, zodra ik weer wakker word en niet meer kan slapen door dit soort gedoe, ik dan gewoon 's nachts mijn werk ga doen. Met de bijbehorende leefgeluiden. Want alles loopt achter, ik slaap zo slecht, en onregelmatig, ondanks al mijn pogingen gewoon te doen, dat ik continu moe ben, geen zin meer heb in dingen, verkeerd ga eten, enzovoorts. Ik voel me ellendig.
Waarom zijn mensen zo? En waarom zijn ze altijd zo tegen mij?
Ik heb bij deze mensen het vermoeden - ze zeggen namelijk niet wat er is - dat ze het vervelend vinden dat ik af en toe heel vroeg opsta. Terwijl ik dan heel zachtjes doe, niet met deuren sla etc. Ik kan me voorstellen dat ze het niet gewend zijn, maar ik denk dat ze blij mogen zijn dat ik geen betaalde baan in Den Haag meer heb. Hoewel: als ik het goed heb begrepen van het achtertuingeroddel, was er geen probleem geweest als ik voor een baan zou opstaan zo vroeg. Weird.
Het is nu 5u40. Misschien maar proberen te slapen, tot de volgende deurbonk...
Het jaar begon zo veelbelovend, met een nieuw huis in aantocht. En zie nu... het houdt niet op. Alleenstaande vrouwtjes pesten, het zal je hobby maar zijn.
DatumTijd: 2024 dec 31, 12:00 CET
Auteur: Mulder Tags: Categorieën: Locaties:
