Vandaag (1): De Goden zij verzocht.

Ja, Oplettende Mens, inderdaad, er is geen Vandaag (13) uitgekomen.
Het leek me beter de Goden niet te verzoeken, nu alles al downwaarts gaat en ik beyond de goot kijk naar welke richting dit op zal gaan. Laat ik ze niet verzoeken, al heb ik ze zoveel malen verzocht eens een andere aanpak te kiezen, wat meer positief misschien. Al die doem maakt het er allemaal niet veel prettiger op, en is het nou werkelijk zo moeilijk om een wat positievere wereld te bewerkstelligen? Come on! Dit kan toch allemaal niet de bedoeling zijn...

HOE vaak moeten we ons nog wensen wensen, voordat ze ooit eens uitkomen?
Wat?
Jullie willen een wereldwijde Wensdag, met alles en iedereen tegelijkertijd eenzelfde wens doen en pas dán zal de Wens uitkomen?
Je weet zelf toch, sorry: U weet zelf toch dat we nooit overeenstemming gaan bereiken hierover.
Ik weet zeker dat heel veel mensen dezelfde wens geuit hebben, talloze keren al zijn er woorden gepreveld, gedacht, geschreeuwd, geschreven. Ga nu niet doen alsof dat voor jullie niet meetbaar zou zijn geweest. Jullie zijn Goden! Die draaien hun Edele Hand toch niet om voor wat data? Misschien wordt het eens tijd voor een Onderzoekscommissie voor de Goden. Maar dat zal ook wel weer tot niets leiden.
Godsallemachtig!
Doe iets!

Ergens zag ik Loch Awe vermeld staan en ik was het vergeten maar daar ben ik iets meer dan 20 jaar geleden langsgereden in de trein naar Oban. Natuurlijk was de eerste associatie Shock and Awe, en ik ben iedere dag in Shock and Awe, misschien had ik beter daar kunnen blijven; het werd me wel aangeboden door een dronken oude man, die me daarna vroeg niet over zijn aanbod aan mijn toenmalige vriend (die even naar de wc was) te vertellen, hij was bang ruzie te krijgen. We hebben er smakelijk om gelachen, in het Nederlands.

Gisteren hoorde ik een paar villabewoonsters iets zeggen over 'types die een rijke man willen vinden hier, en ons zien ze niet' en ik weet niet of ze het over mij hadden; ik had ze inderdaad niet gezien door de files die rijk en arm van elkaar scheiden, en de beslommeringen die in mijn hoofd rondgaan zodra ik de deur uitstap. Ben ik op zoek naar een rijke man? Ik ben überhaupt niet zo op zoek naar een man, of een ander mens. En als ik het zo hoor, lijkt het me dat geld niet zo gelukkig maakt; blijkbaar zien die arme types de rijke dames niet meer staan - misschien zouden ze wat vaker van achter hunne hoge heggen en muren uitkomen. Ik weet het niet, maar zien de rijke types mij wel staan, en als ze me zien, wat zien ze dan?
Ene gold digger!

Verder twijfel ik of ik de Vandaaggedachten ook weer moet gaan indexen; het is best veel werk. Then again maakt het alles wel beter doorzoekbaar, en dat was ook precies de bedoeling in den beginne. En ik moet ook nog veel van andere pages... ach nou ja, het is toch winter zo ongeveer, en corona slaat weer toe, het is niet dat ik veel bbhh.

Vandaag (2): Wokkels.

Dat gisteren een wit paard enthousiast op me afgerend kwam toen ik langs het weiland in de buurt liep. Ik voelde me wel vereerd, maar miste de prins die daar toch bij hoort. Of zou het paard worden aangestuurd door een onzichtbare prins? Dan toch de Prins van de Duisternis. Desalniettemin groette ik het paard, ik noemde het Beauty, waarschijnlijk kon mijn onderbewustheid met niets beters op de proppen komen, geïndoctrineerd als ik ben door Black Beauty blijkbaar. Het was eruit voor ik het zelf wist, zeg maar. Gelukkig hoorde niemand behalve het paard mij, althans, daar ga ik maar van uit. En dat allemaal op 4 oktober Dierendag!
Op dat moment was ik nog fris en fruitig, en meerdere mensen zeiden me vriendelijk gedag, dat was ook fijn.

Ik moest gevaxxed, en wel in beide armen deze keer: twee weken geleden de Covidbooster, nu de griepprik en de pneumokokkenprik. Op de terugwandeling voelde ik me een bottenzak voortgesleept door slechts een laatste restje energie en wilskracht om zelfstandig thuis te geraken, en nu ik dit typ na een gebroken nacht met allerlei pijnen waardoor ik mijn draai niet vond, voel ik me niet veel beter. Ik moet zoveel dingen doen, maar dat gaat niet echt nu, en dat is wel vervelend. Gelukkig kunnen boodschappen tegenwoordig thuisbezorgd, en dat is een fijn vooruitzicht, want wokkels.

Eigenlijk zijn gedachten net als wokkels, ze draaien en draaien en hoe je het ook wendt of keert: je kunt ze opeten of laten liggen, weggeven, voorkauwen en uitspugen, in de prullenbak gooien maar dat is zonde van alle energie die eraan besteedt is en dus maak je er verhalen van, of je dient ze op, op een deftig soepbord bij voorkeur, in een geheel witte ruimte, en de eetgast mag ook alleen geheel smetteloze witte kleding dragen. Geen slabbetje, geen servet. Bijgaand knoflooksaus wordt aanbevolen.

Vandaag (3): Redding.

Dat ik het liefste *iedereen* zou neermaaien met mijn woedezeis zo eindeloos, maar mijn redder in nood vandaag: Ka. Met diens nieuwe album: The Thief Next to Jesus

Vandaag (4): Ramkoers.

Ik lees dat orkaan Kirk bestemming Nederland had, maar inmiddels de koers iets heeft verlegd naar het zuiden. Beetje jammer vind ik dat, want ik gun De Nederlander een fikse portie water op de kop. De Nederlander, die liever achterbaks over iemand praat, dan een gesprek aangaat. De Nederlander, die alles wat enig ongemak zou kunnen veroorzaken wegpoetst, weglacht, wegdenkt zelfs. Want *iedereen* heeft het over de Coronaperiode die achter ons ligt, terwijl we er nog steeds middenin zitten. De Nederlander die het allemaal gene moer kan schelen, of anderen daardoor in problemen zijn gekomen... who cares yolo en zo, we motten op vakansie en we vliegen ons zelf de vernieling in, willen 130 rijden en veel vuurwerk en vuurtjes stoken en jezus zeg we doen hier niet aan politiek hoor, doe's even lekker neutraal gewoon, met je extreemlinksigheid kutwijf.

En zoooo vliegen de dagen voorbij.

Vandaag (5): Wachten.

Zo'n dag dat je beter alleen maar chips zou kunnen gaan eten, of patat, en één of andere eindeloze serie kijken.

Met het idee van een idee, waar je nét niet helemaal bij komt.

Dat het begon met hoop, maar al even snel weer eindigde met een afwijzing: te weinig punten behaald.

Dat er niemand op mij wacht.

Moet ik maar weer naar tussen de bomen.

Vandaag (6): Stam.

Vandaag (7): Bij de boomstronk van gisteren.

In de schaduw van komend ongemak
lees ik
de bomen af
op de schaal van iets prils
tot ver voorbij het stukje karton onder de tafelpoot.

Waar is dat alles
en niets dat
als een poncho bij wolkbreuken
om de schouders valt.

Dode bladeren
zijn verzamelingen van cellen
zoals wij
en dan toch zo anders.

Ergens duizelt het.
Ik wil niet vallen.