Vandaag (1): Poep

Een gedachte die me zo af en toe overvalt, meestal tijdens het poepen: hoe vreemd het is, wij, mensen, dieren, organismen, die als een soort machines kunnen bewegen, denken, praten en ja dus ook dat poepen. Dat is toch echt bizar! Dat je iets eet, en dat je lichaam er dan allerlei processen mee uitvoert, en dan de afvalstoffen weer uitscheidt; en als het je meezit, gaat dat dan allemaal nog volautomatisch ook.
Nou zit het heel veel mensen helemáál niet mee, maar mocht je iemand zijn bij wie alles nog prima functioneert: gefeliciteerd, geluksvogel! Misschien kun je die boodschap (niet die je net hebt uitgepoept, nee) op een tegeltje zetten en beter nog: op vele tegeltjes, je phone, je bureaublad, je weet ik veel zodat je dat wat vaker beseft. Dat je enorm veel geluk hebt gehad, tot nu toe.
En misschien, héél misschien, zou je dan ook eens wat vaker kunnen nadenken over al die mensen die niet zo veel geluk hebben gehad en wiens lichaam en/of geest (ook niet vergeten, die laatste!) mankementen heeft, in welke mate dan ook. En dat het wel fijn is, als je wat vaker rekening zou houden met hen, bij de dingen die je doet, bedenkt, maakt, invoert, regelt, afschaft, wegbezuinigt, controleert, doorrekent, natelt, overhoudt.
Het is maar een idee.

Vandaag (2): Verraadster

Tijdens het invoeren van de °Celsius tydschryvens, valt het me beschamend op, dat ik toen heel weinig bewustzijn had over de positie van vrouwen. Eigenlijk de enige vrouwelijke dichter die aan het woord komt, ben ik zelf; verder zijn het alleen maar mannen... Ik vind dat nu echt onbegrijpelijk. Maar goed, blijkbaar heb ik toch onderweg naar nu het één en ander geleerd, zal ik maar positief heretiketterend denken.
Ik kan me nog een boze vrouw herinneren, die me 'verraadster!' toesiste en toen snel wegging, in het Groningse muziekcafé Koekkoek, waar ik die nacht had voorgedragen. Mijn tekst was niet als zodanig bedoeld, en misschien als we het erover hadden kunnen hebben, was er van beide kanten begrip geweest, maar het was voor mij zo onverwacht, dat op het moment dat het tot me doordrong wat ze gezegd had, ze al weg was. Misschien had ze wel gelijk. Ik vond het toen onterecht. Nu weet ik het niet zo goed, want wat had ik precies voorgedragen? Ik weet nog een verhaal, over een vrij onaangename bejegening tegen een vrouwelijke ambtenaar - een verhaal dat in feite over het onderdrukkende systeem van de werkloosheidsindustrie ging, en ik vertelde het over een vrouw omdat het in mijn toenmalige ervaringen ook altijd vrouwen waren bij de sociale diensten, die mij op een akelige manier behandelden. Dat was niet goed overgekomen, en dat snap ik ook wel nu.
Wat ook niet erg meehielp: het publiek bestond bijna alleen uit mannen, die het allemaal geweldig vonden, en mijn in eigen beheer uitgegeven bundel gretig aanschaften (de volgende dag kwam ik thuis met een zak vol knaken).

En nu kom ik al deze dingen tegen, en ik zou kunnen kiezen om al die mannen over te slaan, en ze niet in mijn archief te zetten. Maar dat vind ik dan weer niet echt eerlijk. Het was zoals het was.
Als tegenhanger zal ik de komende tijd zeer mijn best moeten doen, voor de vrouwen in de poëzie en kunst.

Vandaag (3): Solirariteit.

In een eerdere blogpost -Vandaag (26): Onderleugend lijden had ik het over het juryrapport van de Popprijs, waarin er gewag wordt gemaakt van het feit dat we inmiddels in het postcoronatijdperk schijnen te zijn. Met zoveel mensen die zoiets lezen, vind ik het compleet onverantwoordelijk om zoiets te publiceren, dus schreef ik de Kunstenbond aan daarover (zij mede-organiseren dit). Ik ben geen lid van de bond, zoals ik eerder al schreef, want ook voor de pandemie voelde ik me niet vertegenwoordigd. Hoe kan het ook, want - zo zulllen vele lezers, misschien u wel- snoeihard oordelen: als officieel mislukt kunstenaar, en u heeft natuurlijk compleet gelijk: mijn contactpersoon bij het UWV heeft het over mijn hobby, en ik verdien er ook niets mee, en dus ja, als je ergens je geld niet mee kunt verdienen, ben je mislukt in onze maatschappij. Want alles gaat over geld, lees maar verder:

Iemand van het secretariaat van de Kunstenbond reageerde, en ik vond het een slappe reactie, maar ik had ook niet veel verwachtingen, na alle andere slappe reacties vanuit linksige hoek vooral in het begin wel verbaasden. Nu niet meer. Maar het blijft slappe hap natuurlijk dit:

De link die gedeeld wordt: Coronavirus tijdlijn 2022 Ik zal u mijn cynisme omtrent die tijdlijn maar onthouden (voor nu, ik beloof niets voor de toekomst), laat ik bij dit schrijven blijven. Slappe hap, want de samenleving staat natuurlijk nog steeds onder dezelfde druk: denk aan alle mensen die nog steeds overlijden, ziek worden, long-Covid hebben, en al degenen die nog steeds in isolatie gedwongen zijn, juist omdat alle maatregelen (zie die tijdlijn dan maar) zijn afgeschaft. En door nu tegen mij zo'n eindzinnetje te presenteren, heeft natuurlijk geen bal zin. Je hebt met je juryrapport zojuist wéér het idee versterkt, dat alles voorbij is en we weer nOrmAaL kunnen doen. Met je postcoronatijd.

Maar goed, wat kan ik doen? Ik laat het er maar bij zitten. Zit me hier te kluizemaren en te typen, te tekenen en wat niet al. Toen herinnerde ik me, dat ik deze reactie nog in de site moest incorporeren, en keek ik naar het emailtje, en toen pas, net dus, zag ik wat er onderaan de mail stond.
www.kunstklaagtaan.nl
Eindelijk daagt er iets.
Voor al die kunstenaars (dat is: artiesten, musici, alles en iedereen die daar onder valt)die er financieel erg op achteruit zijn gegaan, schulden hebben overgehouden door de voor hen slecht georganiseerde TOZO-regelingen en wat al niet, is het natuurlijk belangrijk dat alles weer volop draait en open is, en iedereen weer geld kan verdienen. Ik begrijp het volkomen. En ik wil niets af doen aan al de ellende die overal was en is. Ook bij kunstenaars, natuurlijk.
Maar mag ik, als compleet mislukteling, toch éven wijzen op hoe het voor al die mensen is, die nu nog steeds niet mee kunnen doen, niet naar concerten kunnen, niet naar de schouwburg - het is echt heel erg, maar wat nog veel erger is: niet met het OV, niet veilig naar medische consulten, niet naar familie en vrienden, geen werk kunnen vinden want niets is voor hen ingericht. En tbh: eigenlijk geldt dat voor iedereen. Want niemand is veilig voor dit virus, iedereen kan er -nog steeds- ernstig ziek van worden, en de langetermijn effecten van één of meer besmettingen lijken steeds akeliger vooruitzichten te hebben.
Dan is het best vervelend, om op zo'n link te klikken, en de geldteller te zien voortrazen. Geld, geld, geld. Het maakt het wel inzichtelijk meteen, waarom zoveel mensen nu alleen thuis zitten. Omdat geld belangrijker is dan mensen.

Natuurlijk kan ik dat moeilijk aan de Kunstenbond ten laste leggen. Zij komen alleen maar op voor de mensen waar zij voor op dienen te komen; daar zijn ze voor. En al die kunstenaars kan ik ook niets verwijten, toch? Zij willen ook alleen maar overleven, en de huur kunnen betalen, de schulden weer zien weg te werken.
Het maakt echter wel heel duidelijk, dat solidariteit in een maatschappij, waar alles om geld verdienen draait, ver te zoeken is. Solidariteit met mensen buiten de eigen groep, welteverstaan. Want daar kan toch niemand iets aan doen, dat er mensen ziek, oud, bedlegerig, gehandicapt, kwetsbaar, zijn?
Ik mis die solidariteit zeker in deze beroepsgroep, waar velen zich in hun werk vaak kritisch opstellen, en zich daar op voor laten staan. Ook bij andere linksige mensen, die braaf alle maatregelen dropten, want er moeten wel centjes verdiend worden. Oja, ik kan nog best een tijdje hier over doorranten. Morgen weer.

Vandaag (4): Hotel Aarde

Waarom droom ik steeds dat ik in hotels ben? Ik ben wel in hotels geweest, als kind en later in mijn leven ook wel diverse keren, maar niet echt vaak. Zou het hetzelfde zijn als dat ik met enige regelmaat droom dat ik een auto bestuur? Terwijl ik geen rijbewijs of auto heb, maar wel ooit rijles heb gehad. Achteraf, als ik weer één of ander avontuur heb beleefd achter het stuur, heb ik altijd het idee, dat die auto of het besturen van de auto staat voor het 'besturen' van mijn leven. Waar ik altijd al enorm in gefaald heb, dus dat klopt wel, qua rampen die er zich altijd in die dromen afspelen (remmen stuk, aansnellende treinen van 2! kanten, u kent het vast).
Over treinen gesproken, ik droom ook vaak dat ik in een trein ben. Eerst met vrienden en mensen, en langzamerhand verdwijnt iedereen uit die trein, behalve ik. En dan gaat de trein ook vaak steeds sneller en sneller, tot aan de onontkoombare ontsporing en ik weer zwetend wakker. Of stations! Zoveel dromen over hoe ik compleet verdwaal terwijl ik alleen maar van de ene stad naar de ander probeer te reizen.
Die hotels, dat lijkt me een zelfde soort metafoor. Het begint vaak met dat ik droom dat ik een nieuw huis heb, en ik dwaal door de lege kamers, vaak raak ik dan al de weg kwijt. Meestal zijn er dan ergens opties: ofwel de droom gaat over in de hoteldroom, ofwel gaat over in de kraakpandendroom. De kraakpandendroom kan ook weer meerdere wegen inslaan: ofwel dat ik daar woon, ofwel dat ik daar ben voor een mini-festival.
In de hoteldromen dwaal ik door eindeloze gangen, waar van allerlei vreemde dingen gebeuren, mensen hier en daar, slaapzalen, grote kamers, vreemde gordijnen. Het lijkt erover te gaan, dat ik nooit ergens echt thuis ben. Of misschien is het op een ander niveau: dat we hier op Aarde uiteindelijk allemaal slechts te gast zijn.

Vandaag (5): Serieschrijvenaar

Een beetje contemplatinerend over dit schrijfproject.
Gisteren schreef ik Flat: situatie 1 en poste dat op Mastodon. Er bleken zowaar mensen te zijn die het lezen, en één persoon vroeg me, hoe het verhaal afliep. En ik begrijp dat. Ik had jullie achtergelaten met een huge cliffhanger. Ik heb hem gerustgesteld, maar nu, een dag later, vind ik dat ik dat niet had moeten doen.

Deze autofictografie is niet als een boek, met een begin, een midden en een einde. Hoewel er uiteraard ooit een einde aan komt, maar dat is een ander verhaal (dat ik dan niet meer kan navertellen, helaas). Radio Klotestad is het verhaal van mijn leven. En in een leven is niets ooit helemaal af en klaar. Dat is één van de redenen dat ik zo fragmentarisch schrijf. Een tweede reden is: een boek wordt ook nooit in 1 dag geschreven. Daar gaan maanden, soms jaren van schrijven en schrappen en herschrijven aan vooraf. En dat is ongeveer wat je hier leest: de pas geschreven dingen, soms ook dingen die ik langer geleden schreef, waarin ik schrapte en herschreef. En het zou zomaar kunnen, dat iets dat ik gisteren schreef, morgen verdwenen is om herschreven te worden. Wat mij betreft trouwens liever niet, want ik heb nog zo ontzettend bizar veel nieuwe dingen te schrijven, dat ik daar helemaal geen tijd voor heb. Maar in principe zou het dus wel kunnen.
Het is als live een boek schrijven, met jullie, het publiek dat me op de vingers kijkt. Ik begrijp de vragen, maar ik denk dat ik voortaan door ga verwijzen naar deze uitleg. :-)

Misschien moet je het zien als een serie, en dan zoals we die vroeger zagen: 1x per week een aflevering; je wist dan ook niet hoe het verder zou gaan. Hier zijn de afleveringen vaak dagelijks, maar gaat het vaak weer over iets heel anders. En is het dus afwachten, wanneer de ontknoping van die andere aflevering volgt. Tja, that's life. My life, tenminste, hoe het bij jullie is? Het lijkt mij, dat dat hetzelfde werkt, maar zeker weten doe ik dat niet.
Mocht je hier op willen reageren, je reactie - mits vriendelijk en niet dwingend - is altijd welkom, via Mastodon of email > zie hannahcelsius@pm.me

Wat het stuk van gisteren betreft: enge Klompenman zal in een ander verhaal terugkeren; wanneer weet ik niet. Ik heb niets gepland. En dat is ook wel weer een uitdaging op zich: al die herinneringen die over elkaar heen buitelen om als eerste beschreven te worden... redelijk vermoeiend. Then again: als autist ben ik er enigszins aan gewend. Het is mijn normale staat van zijn, alleen is het nu misschien nog wat erger, omdat ik er nu dan daadwerkelijk iets mee doe, al die verhalen die zich roeren in mijn brein.
Waar gaat dit allemaal toe leiden? Geen idee, het is een mega-groot en raar project. Tegelijkertijd ook wel interessant: wat ga ik tegenkomen op deze voor mij nog onontgonnen weg? Mezelf, in ieder geval, zoveel is mij wel duidelijk. Boze kennissen, gekwetste onbekenden, onuitgesproken gevoelens die alsnog opgedist worden? Ik hoop vooral op een aantal zeer duidelijke rode draden, na verloop van tijd. Verhaallijnen die zich door alles heen wringen, figuren die her en der opduiken. Ongemak en schaamte en moeilijkheden en deze zien te overwinnen. Inzichten die hopelijk ook voor de lezer interessant gaan zijn. Kortom de ingewikkeldheid van een leven dat zich voor iedereen ontvouwt, in de vorm van een warrig kunstproject.

Vandaag (6): Straat poetry

Vandaag (7)

De gedachte is om vandaag een gedicht te vertalen, en natuurlijk kan ik dat dan niet zomaar eventjes, maar moet dat wel uitgebreid gedaan worden. Tot een volgende update dus.

Today (8): Gone.

Doing too many things at the same time, and the things i should do, i totally forget.... sort of. I mean, they are somewhere at the back of my mind, and my mind says: stay there! Don't move! I don't want to see you! Only a few times a day, it creeps from underneath some white brainmass to the surface of my thoughts and just as it starts to open its little brainmouth, Brainmaster screams: Get out! Get down! Shut up!
And so little thought is tired, which makes me tired as well i guess.

Today i went to some shops, quickly in and out, wearing a mask. Also on the ferry (the only free way to get to the other side of town) i was the only one wearing a mask. At the trainstation i saw one young woman with a mask. She was with an elderly lady, who did not wear a mask.
I still have the cold eye, i think, because a group of young men stood jokingly in front of me, one was looking at me and about to say something, but shut his mouth when he met my killer eye. Funny ofcourse. But it is so utterly ridiculous, how not a soul... okay, how only a few souls wear masks in a fucking pandemic. I keep repeating this, and i know there are many more people that totally agree with me. But (logically) there are only to be seen on the internet.
We are gone. Totally gone from all the restaurants, the clubs, the shops, the café's, the theatres, the cinema's. I guess no one wants us back? If they did, they should make an effort, wear fucking masks, care for clean air in their spaces and communicate with us.

Today (9): Forgot.

Inversion of the Untold (1 van een serie)

Vandaag (10): Vals plat.

Dacht ik dat ik op schema lag, maar nee. Teveel getekend waarschijnlijk, en een poging begonnen om mijn hele portfolio hierheen te verhuizen. Gekkenwerk. Ik ben een fool, en een tijdje dacht ik dat mensen juist dáárom van me hielden, maar waar zijn ze dan nu?
Vanochtend was, na het plassen, mijn eerste wakkere gedachte aan iemand die gisteren mijn timeline in werd geboost, iemand die zich eens zo op de borst sloeg, omdat hij graag positief wilde blijven, in tegenstelling tot 'die andere persoon' die zoveel klaagde. En dan die keer dat ik in een praatgroep voor autistische vrouwen zat, en vanwege mijn verhuizing 2x niet had kunnen komen, en bij terugkomst bleken ze de vreemde beslissing te hebben genomen 'om het positief te houden'. Ik vroeg me af, wat dat inhield. En hoe houdt je iets positief, als je leven een aaneenschakeling van naarheid is? Hoe? En hoe kan ik praten met mensen, me uiten, meEdOEn, als ik me de hele tijd moet afvragen, of het wel positief genoeg is wat ik uitkraam?

Het klinkt allemaal heel positief, dat positief doen. Maar is het niet een vorm van controle willen uitoefenen? Het idee, dat als je maar positief genoeg doet, alles in je leven vanzelf positief wordt. En wat is dat dan, positief? Alles happy en shiny en vrolijk en fijn? Terwijl heel veel dingen gewoon zwaar kut zijn. Of bedoelt men met positief, dat iets wel heel erg kut is, maar dat je daar dan niets over zegt, hoe kut je je voelt, maar dat je er een positieve draai aan geeft, zodat anderen zich er niet kut over gaan voelen?

Positief is een soort vals plat. Je dénkt dat het positief is om alles positief te heretiketteren. Maar ondertussen sneeuwen mensen onder, omdat er niet naar hun problemen geluisterd wordt. Men verdwaalt in het positieve gelul, men raakt weg, verdwijnt ergens achterin een lade, achter een kast, een voordeur, een berg afval.

Positivo's zijn vaak ook mensen met veel privileges, en ze hebben het zelf niet in de gaten. Mensen die weer uitgaan, op vakantie gaan, veel vrienden en familie om zich heen hebben, een gezond lichaam hebben, voldoende geld, een prima huis in een fijne omgeving. Ik vind het dan uitermate naar, dat je vanuit zo'n positie je genoodzaakt voelt, om anderen die het allemaal niet zo getroffen hebben, die strugglen met zoveel meer dingen waar jij niet eens weet van hebt, en die persoon diens uiterste best doet om te overleven, die zich vastklampt aan de kleinste strohalmpjes, die een poging doet mensen te laten zien hoe dat is, en daar dan je kloterige kutoordeel over uit te spreken.

Ja, ik ben teleurgesteld in veel mensen, de laatste tijd, waarbij de laatste tijd waarschijnlijk zo'n beetje mijn hele leven omhelst ben ik bang [insert een smiley hier om het niet al te onrooskleurig te laten lijken].
Momenteel ben ik bezig een verhaal te schrijven over één van mijn vroegere bijstandsaanvragen. Daarin gaat het onder andere over een opdracht die ik moest uitvoeren, ik moest een soort biografie schrijven. Blijkt dat ik dat gedrocht nog heb bewaard ook. Dus die zal ik - zoveel mogelijk geanonimiseerd - erbij publiceren, want dat is toch de bedoeling van een autofictografie met een archieffunctie, zoals Radio Klotestad is. Dus blijft gekluisterd! en lekker negatief!

Vandaag (11): Beweging.

Misschien zou ik wel weer willen verhuizen. Terug naar de kust. (sorry! voor de mogelijke zeer vervelende oorwurm die ik je hiermee bezorg). Ik verlang naar de duinen, naar het strand, de aanrollende zee met de luchten, de wolken, een uitzicht, de ruimte.
Want wat heb ik nog te zoeken in een stad, waar ik nergens meer welkom ben?
Niet dat het in de volgende stad anders zal zijn. Maar als ik vlakbij de duinen en de zee kan wonen, daar zijn ook bossen, meer natuur, dan kan ik buiten zijn, en wandelen, en heb ik meer rust om me heen dan hier.

Helaas heb ik slecht een proletenbudget, en ben ik, zoals velen, overgeleverd aan de grillen van de woningnood; geen goede combinatie als je wilt verhuizen. Nu zijn de regels wel veranderd: als je wilt verhuizen, dien je op veel woningen te reageren, dan stijgt je puntenaantal en dus de kans op een woning. Maar: ik wil niet in iedere woning wonen. Niemand wil dat. En je gaat toch niet reageren als een woning niet is wat je zoekt. Ik denk dat dit nieuwe systeem alleen gaat werken voor degenen met zeer hoge woningnood, mensen die met alles blij zijn. Maar goed, we zullen zien.

Sinds kort kijk ik ook weer naar de woningruilpagina’s, die veranderd zijn maar nog steeds een drama.
Ergens hoop ik gewoon op een klein wondertje.

Vandaag (12): For all maan kind

Dankzij een uitstekende, precies bij mij passende kijktip van iemand op Mastodon, kijk ik nu sinds een paar avonden naar de serie For All Mankind, te vinden op Apple TV. Niet dat ik geld voor Apples heb, maar met een Windows kan het ook gelukkig.
Het verhaal is, dat de Russen als eerste voet op de maan zetten, en omdat zij meer inzetten op een diverse en inclusievere samenstelling van hun astronautenteam, de Amerikanen zich gedwongen voelen dit ook te doen. De serie volgt de levens van de Amerikaanse astronauten en hun teams.

Sommige dingen komen soms wat knullig over, maar over het geheel genomen zit de serie goed in elkaar. En met hier en daar de wat kritische noten niet geschuwd, is het een prettige serie om naar te kijken. Het is zelfs zo, dat ik zin krijg om ook naar de maan te gaan. Dat vind ik best bijzonder, want het leek me altijd een heel erg koude en onaangename plek.

In het echt zou ik dat natuurlijk niet durven. De training die je moet ondergaan, is voor mij al niet echt weggelegd (in een zwembad en zo, brrrr). Then again, als het echt zou moeten, en er voor een training geen tijd meer zou zijn, of heel kort voor de meest essentiële dingen (hoe werkt het pak, bijvoorbeeld), dan zou ik wel gaan.
Maar tegen die tijd word ik vast te oud bevonden.

En als ik het ook even over mijn verlanglijstje mag hebben, dan wil ik toch ook nog steeds érg graag weten – weten, niet geloven – of en waar precies er buitenaards leven is. Daar zou ik ook nog wel eens een goede, eeuwenlange serie over willen zien. Een soort Contact meets Arrival, Star Trek en nog een heleboel andere films en series. Allemaal in één, en dat het dan echt eindeloos doorgaat.

Vandaag (13): Dagen meten

Morgen een jaar geleden
was het vandaag
en toch voelt vandaag
als de dag na morgen een jaar geleden

Vandaag (14): Fort Europa

Muren met openingen.
Muren.
Met openingen.
Ik staar naar het schermpje van mijn telefoon.
Mark Rutte.
Muren met openingen.
Muren.
Met openingen.

Muren.
Met openingen.
Muren.
Mark Rutte.
Mark Muren.
Met openingen.
Maar Muren, met openingen.

Okee, ik houd er nu over op.
Denk ik.



Muren met openingen.
Muren.
Met openingen.

Vandaag (15): BS

Vreemde dromen vannacht, één ging een stuk over dat ik (weer) in een soort hotel was, met anderen, iets met een expositie en de curator vroeg me om mijn social media links, en ik vertelde dat ik nergens meer was, alleen nog in de Fediverse en iedereen die er was, kwam om ons heen staan, en men vuurde allemaal vragen op me af: wat is dat dan, hoe is het daar, wat vind jij ervan, etcetera.

Het is niet geheel vreemd, dat ik dit droom, want iets soortgelijks maakte ik ooit mee, in 2010?, op een netwerk-bijeenkomst voor kunstenaars, in de passagiersterminal in Amsterdam. Ik maakte er vrij vreemde dingen mee, maar goed, dat heb ik altijd.
Er was een grote ruimte, daar stonden grote tafels en aan iedere tafel was een gast, die iets zou vertellen over een bepaald onderwerp, en je kon dan vragen stellen. Gasten waren bekende kunstenaars, galeriehouders, andere kunstprofessionals. Met mijn autistenhoofd was dit vrij lastig, want na afloop van ieder kwartiergesprek, ging een sein en dan moest je snel naar een andere tafel van je keuze, en ik had steeds weer dat mijn wenstafels vol waren, en dan moest ik snel weer ergens aanschuiven.

Dat veroorzaakte nog meer chaos dan er op dat moment in mijn toch al chaotische brein, en ik weet niet meer waar ik was aangeschoven. Een dame vertelde wat over je cv en portfolio en visitekaartjes en hoe dat allemaal heurt. En ze vertelde wat over social media, en vroeg toen wie daar gebruik van maakte. En ik antwoordde braaf dat ik op Twitter zat, en toen ging de hele workshop in de vernieling, omdat alle deelnemers toen hun vragen op mij afvuurden.
Daarna, misschien omdat ze wat geïrriteerd leek omdat ik de boel disrupteerde, kreeg ik een uitbrander omdat mijn visitekaartje een compleet onduidelijke hel was, volgens haar. Ik wilde uitleggen, dat ik graag wil dat mensen een beetje moeite voor me doen, maar dat kwam niet helemaal over denk ik. Geen enkele kunstprofessional zou tijd aan mij willen besteden, met zo’n gedrocht.
Dat zegt wel wat over die ‘kunstprofessionals’ dan.

Even nog een ander drama-moment op die bijeenkomst. Ik was daar samen met collega-kunstenaar Bor Valtis heen gegaan, maar die had zich van mij verwijderd; opeens stond ik oog in oog met de rijzige galeriehouder Tic Terp, en ik durfde hem zelfs aan te spreken. Het werd een beetje een raar gesprekje, alsof hij er niet echt veel zin in had, hij zei op een gegeven moment iets best krenkends, ik weet nu niet meer wat, en ik zei toen: okee, dan ga ik wel weer verder… Toen herstelde hij zich snel, en probeerde het gesprek te lijmen. Dat was al awkward genoeg, en toen tot overmaat van ramp, kwam er een vrouw langsgezeild, ze was even groot als hem, ze torenden als het ware boven mij uit, en ze begroetten elkaar intens hartelijk en langdurig en ze zagen mij niet meer, ik werd niet voorgesteld, ik was onzichtbaar en ik voelde me zo klein en onbelangrijk en onbemind. De herinnering doet me wéér tranen. Op dat moment hield ik me groot, en schuifelde ongemakkelijk weg van hun, en liep toen wat doelloos rond, alles voelde opeens zo vijandig. Veel mensen kunnen daar waarschijnlijk wel tegen, maar ik denk dat het voor autisten moeilijker is. Wij zijn niet zo bullshitbestendig.

Vandaag (16): Dagboeknotitie sept 2010

"Soms opeens word ik overvallen door de gedachte, dat het toch eigenlijk wel heel raar is: een huisdier. Dan zit ik op de bank, en zie Takkie liggen slapen, op de leuning bijvoorbeeld. Heur hoofdje zakt steeds een beetje verder naar beneden, tot heur neusje de bank raakt en ze t weer optrekt. Dat gekke dikharige zwarte koppie. Af en toe snurkende geluidjes, of ze likt een pootje. En dan denk ik: wat gek! Ik zit hier op de bank, met een diertje. Dat vind ik dan best raar."

Vandaag (17): What is art - the Saatchi question (sept 2010)

Literal transcription of Page 1 of the two images:

What is art? (handwritten: (blogpost - saatchi)
September 9th, 2010

This is not the kind of question I usually ask, but it so happened that this question came across twice in just a few weeks time. Is it the spirit of the time, or is this question the wandering spirit itself?

A few weeks ago I came across this pressing question through the @saatchionline twitter account. Followers were encouraged to come up with some answers. And so they did.

@saatchionline retweeted the answers, so that other people could follow the conversation as well. Some of the answers I could still find on twitter:

Art is therapeutic.
Art is a powerful flow. It can overcome all obstacles in the way to deliver its message.
Art is fundamental-fun-and-mental.
Art is essential.
Art is a ripening fruit.
Art is expression of mind body and soul.

Well, I didn't get it. What were they going to do with all those answers? Cut & paste them into one holy sentence? As I watched the answers passing through my timeline, some black cloud started growing inside my head. It became bigger and bigger, until I couldn't coop any longer; I hád to sent this to @saatchionline:

Art seems to be everything but art.

I don't think @saatchionline retweeted this slightly critical twittery-tweet of miss Know-all from the nasty freaking Netherlands. What was i thinking? I remember I once received an email from the Saatchi online gallery. As I read the subject header my heart jumped a bit and there was this little tiny thought of hope and.... But hell no, they only wanted to know if I had sold my work through their website. No. I didn't. Sell it. At all. (perhaps because I am not represented by a famous gallery like Saatchi's?)

At this moment, something strange occurred. When I looked up some of the art quotes in the @saatchionline timeline on Twitter, I found this tweet:

@saatchionline: Homepage Artist of the Week Johanna Haagsman http://ow.ly/2aklh

What the.... I never knew this! This was tweeted somewhere in July. I guess they forgot to tweet or mail me... and I don't have a searchline opened on my name. Only famous people do that. I am not famous. Well, just for a week then. Without even knowing it! So this is how it must feel when you're dead and honoured posthumously... but then in reverse? It feels awkward, ánd honoured of course. Thank you @saatchionline! PS: the link isn't working anymore of course....

Now I've been invited to the artist's society 'Luce', which is a new initiative of the Yxie lab in Alkmaar, this coming Friday. A quotation from the invitation letter:

"...(a place) where we can come to other thoughts and where we can take risks in private.."

Here we will be discussing the same question: 'What is art?'. Well, first of all, why do you want to know? And what are you going to do with it?

By coincidence I found another answer to this question, in a leaflet an artist sent me for an upcoming opening. I will try to translate it:

"Art is besides the painting and drawing itself also the awakening of one's own surroundings and position, and urges one to develop a vision and proactive attitude by itself".

Correct me if I'm wrong, but it seems to me that all answers are in fact ideals, people wánt it to be like that. So is it possible to come up with a more valid answer?

(handwritten in Dutch beneath this text is the translation from the leaflet:
(Beeldende) kunst is naast het schilderen en tekenen (here a line to a 'hm') zelf ook het bewust worden van de eigen omgeving en positie, en zet aan tot het ontwikkelen van een eigen visie en proactieve houding.)

Literal transcription of Page 2 of the two images:

(first part is a part of the Page 1 - because it's folded - i won't repeat that) (handwritten (page 2))
Some months ago I struggled through a book called 'What do pictures want? The lives and loves of images' by WJT Mitchell (2005). Although I take a big leap here, I think it stated that in order to get to know the real meaning of images, first you should know what they want. This might also work for art then.

What does art want?

Art wants to be seen (heard/smelled etc.)
Art wants to be lived.
Art wants you to respond (even when it's just a micro-inch synaptic move inside your brain).

In other words: art wants to be human.

And, because only we, humans, make art, art is whatever man makes of it.

When putting those two issues together, I can only conclude that art is us. Art is human. Art is man.

------------------------------------------------------------------------------------
I am interested in your opinions, so if you would like to respond, please do!
(beneath the folded paper is some drawing and a handwritten text about me playing piano and how the cats like that very much:
"Dus gisteren weer eens gespeeld. En vandaag weer, nog fijner dan gisteren. Hoewel gisteren met Takkie erbij ook wel erg leuk was. Liep ze steeds heel voorzichtig over de toetsen. Ze vind piano leuk. Gaapje en Swiebertje vonden het ook altijd leuk. Gaan ze ergens zitten luisteren, beetje doezelen, soms heel oplettend, dan weer wegdromend, maar wel altijd dichtbij."
The text is written on the drawing of some kind of prison building, a prisoner is throwing bread through the bars to the birds that fly by. The building seems to be surrounded by a sea, the sun is setting on the horizon.)

Today (18): Experiment

The moment i woke up this morning, i was thinking about what to do with the reprobate drawing, the ugly one i made recently. So i came up with this idea, inspired by my other crumpled designs, to cut it into two separate parts, then crumple it with some paint in it, and then flatten it. And then... wait and see what it turns out to be after one week of pressure by a pile of heavy art books.
Here a little photoshoot of this weird process. I might have used too much paint, so.. i don't know. In one week we'll know more.









And one week of patience. And i think next try will be without the paint.

Update!

Althought there was this huge pile of books in my living room, i kind of forgot to free the drawings from it.
When i did, i wasn't explicitly happy with the results:

Result 1.1


Result 2.1


But, then i thought i might make them into small sort of paintings, and cut them in rectangular shapes:

Result 1.2 (size: 8,5 x 7,5 cm)


Result 2.2 (size: 10,5 x 8 cm)


Now i like them much better. They are like little, delicate landscapes, where i would want to be in.
So the final result pleases me, and i will continue to make more. Only problem is: in order to show them, or even sell them, they must be framed, and of course with good quality museum glass, but that's very expensive. Now you probably say: but Hannah, the money you put in it, is returned when you sell it. And that's exactly where the problem is: am i gonna sell it? It's not like there are many people buying my work. Now i can hear you scream: but that's because you don't have a shop, you foolish artist! Well, many times in the past 20 years did i have a shop. Still: very little buyers. I went to markets with my artworks, spent 1000's of euro's to get it across... and some people bought some, but the costs are always much, much higher. To a point where i could not afford it anymore to spent money on those kind of sales activities.

That said: you can always contact me by email to inquire about or buy my artworks. Yes, it is thát simple!

This is the back of the two little artworks: kind of pretty too, especially the one with the faint pink.



Next try i will reverse the way of folding, so the drawing should be on what is now the back... i think.

Vandaag (19):

Een dag als veel andere, alleen de datum is een beetje anders.

Vandaag (21):

Wéér een dag niet gevandaagd! Dat irriteert me.

Vandaag (22): Opletten!

Het is misschien iets, waar je maar beter niet aan denkt, anders kom je nooit meer je huis uit: de dingen waar je voor uit moet kijken als je door de stad loopt.
Even wat boeken terugbrengen naar de bieb:
 1. O, een buurvrouw, wel vriendelijk gedag zeggen!
 2. 2 jongemannen tegenliggers op de stoep, gaan ze wel opzij, gaan ze iets naars zeggen (ik merkte hoe ze naar me keken in het voorbijlopen)
 3. kijk uit, poep op de stoep!
 4. kijk uit, hond aan de lijn die nogal naar me staat te kijken, smalle stoep, lange lijn, onoplettende baas
 5. zebrapad
 6. o fuck, terwijl ik net 1 been op het zebrapad zet, een scooter die met hoge snelheid doorrijdt - been snel terug op de stoep
 7. zebrapad, nog een keer kijken
 8. zebrapad, tweede helft, nog een keer kijken
 9. over de stoep hangende boomtakken, kijk uit dat het niet in je gezicht zwiept
10. oversteken, geen zebrapad, iedereen rijdt hier hard, kijk goed uit
11. kijk uit voor de rare hoge stoepranden daar, dat je niet weer bijna op je muil gaat
12. tegenligger mevrouw op de stoep, lijkt me niet te zien, waar moet ik nou lopen
13. op laatste nippertje gaat ze opzij, ze hoest net als ze langs me loopt, Covid-19 gevaar?
14. oversteken op een punt waar alles onduidelijk is, uitkijken en gebruik de ogen in je achterhoofd
15. komt de pont al, moet ik haasten
16. bij de pont: mondkapje op, is het druk, waar kan ik beetje veilig staan?
17. van de pont: mondkapje pas af als de drukte achter me is
18. uitkijken! want hier is het zo'n shared space en alles en iedereen fietst en scootert hier als onverlaten
19. oversteekplaats met verkeerslichten: staan ze op groen, kijk uit met tegenliggers
20. uitkijken voor de tramrails
21. over het natuurpaadje, uitkijken voor paaltjes of stokken die ze hier en daar in de grond hebben gestoken
22. oversteken dus ook weer uitkijken, ze komen hier soms nogal hard de hoek om gereden
23. let op: groep lachende toeristenmannen negeren
24. pas op: groep bouwvakkers negeren
25. oversteken en dubbel extra goed uitkijken, want door passerende treinen hoor ik het verkeer niet goed
26. foto maken: uitkijken dat er niet iemand fietst of zo
27. in bouwvakkersfuik terechtgekomen: uitkijken hoe je je hier uit kunt redden (een hek stond gelukkig open)
28. de trap zonder leuningen bij de bieb op: uitkijken dat je je evenwicht bewaart (de laatste tijd weer dizzier)
29. kijk uit dat je goed door de immer draaiende draaideur heen komt
30. let op of de beveiliger je gedag zegt of niet, want wel zo aardig om wat terug te zeggen
31. let op of het druk is of niet, en mondkapje of niet op
32. houdt afstand van de weinige mensen die er op dit rustige moment zijn
33. ga bij de goede terugbrengterminal, niet die met de enige dvd-terugbrenggleuf, anders gaan er weer mensen achter je staan rommelen
34. let op: niet alle boeken tegelijk de terminal in schuiven
35. let op: staan de ingeleverde titels wel op het scherm?
36. let op: druk op einde en geen bon
37. vergeet je tas niet goed dicht te ritsen
38. trap af, kijk uit
39. draaideur: voorzichtig
40. de hoek om: kijk uit! persoon komt de hoek om gezeild met hondje, verdiept in heur phone
41. let op: groep lachende toeristenmannen negeren
42. oversteken: uitkijken want veel lawaai hier en dus hoor ik niet of er iets aankomt
43. kijk uit voor drollen hier
44. pas op: filmende toerist die niet oplet terwijl ik de hoek om wil (nu wel famous in Bristol)
45. tijdens het lopen naar de mosjes kijken, maar opletten dat ik daarbij niet mijn evenwicht verlies en tegen tegenliggers aanloop
46. weer oversteken: is het groen, zijn er veel tegenliggers?
47. de pont weer op: het is zo rustig dat ik geen mondkapje op hoef, en in een buitenhoekje kan staan
48. foto maken: pas op: doe de camera goed in het hoesje en rits dicht!
49. van de pont af en mijd de tegenliggers
50. naar huis lopen via het fietspad: kijk uit voor fietsers en honden met hun baasjes en poep
51. de buurt in via rommelplek, kijk uit voor glas of poep
52. trap af: kijk uit om niet uit te glijden hier over de vele blaadjes
53. oversteken: kijk uit voor onverwachte en soms onhoorbare fietsers of auto's
54. mevrouw met fiets aan de hand op de stoep, oversteken: kijk uit!
55. voeten optillen hiero, anders struikel je weer, door de ongelijke steentjes
56. de straat in: check of de nare buurman er staat
57. thuis (check je schoenen en doe ze uit beneden).

Vandaag (23): Fuik

Dat de dag zowel begon als eindigde met een nachtmerrie - je zou het toeval kunnen noemen, maar in onze neoliberarealiteit grijpen de raderen gesmeerd in elkaar. Van schuldgevoelens over mijn strijd om een inkomen (vanochtend tijdens een snel ontbijt even uitgerekend, dat ik 2/3 van mijn leven schommelend rondom bijstandsniveau heb verkeerd; zoals nu) tegenover mijn inmiddels al lang volwassen en toch echt wel goed terechtgekomen kind, tot compleet afgeschreven worden in de avond: het is de fuik waar ik het al eens eerder over had:

tekst gaat door onder tekening

GT nr. 340: Rechtsaf; 14,8 x 10,5 cm; archival ink on paper; 2022

Daar ergens tussenin las ik posts van anderen, bijvoorbeeld iemand die trots was dat ze haar grenzen had aangegeven, en ik ben blij voor haar, maar voelde mijn eigen pijn van alle keren dat ik mijn grenzen aangaf, en er vervolgens alsnog overheen gegaan werd.
Iemand anders schreef over dat je geen mislukkeling bent, en dat is ook fijn om te lezen, maar op alle fronten worden we de tent uitgeveegd: dat is de harde werkelijkheid. De paar stoplappen die hier en daar worden opgeworpen, gaan dit echt niet oplossen.

Over het 146e OMT-advies ga ik mij hier nu niet uitspreken. Ik ben te moe. Lees het maar op Mastodon.

Vandaag (24): Bijgragen

Iemand typte ‘bijgragen’ en ik vond het een mooie samenvoeging van graag iets willen bijdragen.
Mijn bijgrage aan onze samenleving bestaat momenteel uit niet veel meer dan dit, hier. En wat woorden hier en daar op andere plekken des internets. Af en toe een tekening of een animatiefilm tentoonstellen, de Gratis Tekeningen zijn nog steeds te bestellen en voor eind komende maand mag ik een dj-set bijgragen. Soms doe ik opruiende uitspraken, en ik hoop dat er daardoor meer mensen gaan protesteren, zelf lukt me dat niet in een maatschappij waarin het ieder voor zich is en bescherming voor niemand, ook niet als je wat kwetsbaarder bent.

Door mijn autofictografische project, dit dus, hiero, word ik soms het verleden ingeslingerd. Zo ga ik deze week op zoek naar artikelen van demonstraties waaraan ik mee deed. Ben benieuwd wat ik ga vinden!

Eindnoot:

Vond het deze maand toch weer een stuk lastiger, iedere dag iets te schrijven. Vooral de afgelopen dagen. Ik houd me dan liever bezig met wat historische feiten bij elkaar te zetten hier. Dus een wat voortijdig einde van deze Vandaagmaand. Het maakt niet uit. Genoeg te doen.