Vandaag (1): Verleden tijd

Levens in tijdsverschil
opgelost in zinnen, documenten als
breekijzers van geschiedenis,
fragmenten van onmacht
en al zijn we vaag verbonden
langs lange lijnen
zoek ik je.

Vandaag (2): Beladen

Bezocht door een traumadroom
waarin alle vluchtwegen
volgestouwd met keramiek:
vazen, paashazen...
alle kleuren pastel
in roerloze opstand
tegen mijn zere been, het
gekantelde terugtrapbrein
had er weer een visueel spektakel van gemaakt.

Iedereen was er acteur.

terug naar boven

Vandaag (3): Genoteerd

Een leven in woorden elders
Die hun betekenis vonden
En hier
In mijn notitieboekje
Herdacht.

Vandaag (4): Aan De Bijna Volle Maan

Raammaan
Door de vitrage
Raak me aan

Zal ik terug lichten
Met de schemerlamp
Op half tien

Dan verschijn ik
In jou
En verdwijn jij in mij
Misschien.

terug naar boven

Vandaag (5): Ochtendlicht

3 vogels om kwart voor zes
Van links naar rechts
En terwijl ik wachtte op de boodschappen
De luxe van een hermetisch afgesloten leven
Overdenkend
En waarom alles naar rechts draait
Terwijl we links nodig hebben.

Vandaag (6): Kosmos

Een ochtendwandeling met hoog hipstergehalte
en oogcontacten,
diee kosmische botsingen
binnen een tijdloze ruimte van nieuwsgierigheid
en verlangen
waar je niet altijd op zit te wachten
tijdens het reorganiseren van wat uit de hand
gelopen kluizenaarsgedachten.

terug naar boven

Vandaag (7): Hier en daar een bui

Zonnig wuiven de gedachten de stofjes
in de lucht
weg van dadendrang en onvermogen.
Blijf nog maar even liggen.

Maar je wilt en je moet en
je zult
vandaag als altijd
op je hoede en toch altijd weer
de teleurstelling.

Weer een week voorbij
in een soms te eindeloze rij.

Vandaag (8): Flatdroom

Vreemde dromen van in flatgebouwen zijn
waar ik nooit meer wilde zijn,
en nu dan toch opeens weer wel.

Was het om terug te gaan in de tijd,
of om stil te staan
bij het feit dat ik toen toch ook deed,
net zoals nu,
wat ik dacht
dat het beste was.

En dat je, ook al zou je terug kunnen gaan in de tijd,
het nooit kunt veranderen,
want toen was dat het beste
dat je kon doen.

terug naar boven

Vandaag (9): "geschrokken"

Veranderingen als multi rekbaar
begrijpen we het goed
dat hier waar de lagen liggen
de onderkant
verwaarloosd
de rest
verguist?

Vandaag (10): Vermanteld

De dag begon met een tegemoetkomende scheldkanonnade
die niet voor mij bedoeld was
gelukkig
was een opvolgende boos blaffende hond te paaien,
een nerveuze ekster staarde me aan.

Er bleef alleen het mysterie,
waarom van de mensen niemand me zag
gaan.

terug naar boven

Vandaag (11): Sopsmuk

Een saluutschoten machtsvertoon
en even waande ik me toehoorder
van een zeeslag
en zag de bleke toekomst
in sneue rookpluimen opsmuk
verloren.

terug naar boven

Vandaag (12): Paniekkamer.

Paniek want ik voelde me vastzitten in mijn hoofd, altijd alleen met die gedachtenstroom,
en ik wilde het uit kunnen zetten en zo
dacht ik aan mediteren,
gewikkeld in een dikke deken
in een glooiend landschap
of een grote tuin.
Ja een tuin,
een tuin!
Maar ik heb geen tuin moeder,
en ik dacht aan Wim de Bie,
die ooit aanbood dat hij iedereen die linkte met hem op Linkedin
zou accepteren en zo geschiedde:
we waren gelinked op Linkedin
en het sloeg nergens op,
maar het was wel leuk
hoewel we er niets van merkten.

Mijn leven is een aaneenschakeling
van dingen die nergens op slaan,
en soms zijn ze leuk,
noodzakelijk waarschijnlijk nooit.
Ik ben als een wild paard op een schaakbord
in de hoop nooit mat
sta ik het met de onregelmatigheid
van een op hol geslagen staartklok.

Bim-bammmm bammmmmmmmm
Bim-bammmm kggggrrrrrkrrr...

Een paar nachten geleden droomde ik,
dat ik een klokkenluider was,
en om die reden in een opvanghuis moest schuilen.
Eenmaal daar,
wist ik eigenlijk niet meer welke klok ik geluid had,
wat zat er in dat klepelen?
Het enige dat mij nog interesseerde was
het interieur:
een stoffige sofa onbereikbaar achter
een onzichtbare deur,
de enige weg was via een klein raam
en dus
bleef ik ernaar kijken:
het raam
de sofa
de grand foulard
en daarachter nog een raam,
waardoor een vrouw naar binnen keek en riep:
Is daar iemand? Hallo?
Wie is daar?
Hallo?
en ik me stil onzichtbaar hield.

terug naar boven

Vandaag (13): Handelswaar.

Het was donderdonderdag
zonder donderslag
maar ook zonder lancering
en de dag denderde gewoon voort
over onze hoofden
werd er gewoon weer geneuzeld
over proportionaliteitsbeginselen
en de politieke werkelijkheid.

De werkelijkheid:
de wereld laat ons achter.

--
Meerdere mensen schreven daar deze week heldere stukken over, o.a.:

Onmenselijkheid, een stuk van antropoloog en schrijfster Ginny Mooy over het wanbeleid aangaande ons 'kwetsbaren'.

En hier: Hoe het grote geld het coronabeleid stuurt, geschreven door gezondheidspsycholoog Gerda Jekel.

En deez:  We Can't Wish Covid-19 Away, geschreven door Geoff Nesnow (ondernemer en bedrijfsvernieuwer).

terug naar boven

Vandaag (14): Mijn 60 jarig huisvuiljubileum.

We hebben ons omringd.

Even in de stilteluwte van de zondagochtend
gelaten weemoed,
een verregend tapijt,
geplet leven in een onnatuurlijke houding
gestorven
van verveling.

We leven in toekomstvuilnis.

De fotograaf richt zijn lens,
zijn passie bevredigend
rondkijken
langs omlijnd stadsleven,
treurig glanzend verleden tijd:
een verkleumde leunstoel achter drie
bloedende matrassen,
verlept karton lusteloos tussen verloren
brokken piepschuim, vellen
plastic.

Is er geen grens bereikt?
Kunnen we nog terug?

Kan ik nog terug?

terug naar boven

Vandaag (15): Om de zon.

Tijdtransacties zoals in
ik een beetje meer dan jij,
terwijl het er alleen om gaat
dat je hoger of lager bent
in de dampkring
vergeten
blijf je toch.

Ik stel voor dat we allemaal
in één groteske raket
deze wereld verlaten.

Dat de dieren ons uitzwaaien,
de planten onze materie overgroeien
met die van hun,
en vergroend draait de Aarde
tevreden
om haar as
om de Zon,
de Zon,
de Zon.

terug naar boven

Vandaag (16): Toevalligheden.

[foto geplaatst met toestemming van fotograaf]

Op Mastodon kwam via via een foto voorbij van een stapeltje boeken, die de fotograaf ten tijde van een lockdown ooit op Twitter had gepost. Mijn oog viel natuurlijk meteen op het 2e boek van onder, Josse de Haan's 'Forneukte stêd'. Verneukte stad? Vertaald volgens G.translate is het 'verknipte stad'. Sowieso is de link met Klotestad natuurlijk snel gelegd.

De naam Josse de Haan had ik vagelijk wel eerder gehoord, maar ik heb nog nooit iets van hem gelezen, hij was me geheel ontschoten. Maar dus googlede ik hem even, en vond een uitgebreide biografie op Sirkwy, de Fryske literatuerside. Blijkt dat hij een bijzondere schrijver was, en een aantal quotes die hier beschreven zijn, bevallen mij wel. En deze anekdote:

"Het credo dat literatuur een functie heeft om de wereld te veranderen, stond bij Josse de Haan recht overeind: ‘Een schrijver gaat daarom ook nooit akkoord met hoe de wereld is’ [5]. Die opvatting kwam al in zijn surrealistische debuutroman Forneukte stêd tot uiting. Het belangrijkste thema van de roman, de wreedheid van de mens naar zijn medemens, de dieren en de natuur in de moderne samenleving, symboliseerde de schrijver door de roman als flessenpost op de Waddenzee te water te laten. Daar zat een oproep in zeven talen in aan degene die de fles zou vinden, om de boodschap verder door te geven. De weckfles werd twee weken later bij De Cocksdorp op het strand teruggevonden door een non [6], en daarna opnieuw vanaf een Texelse kotter in zee gegooid."

Getuige een stukje in de Leeuwarder Courant van 8 mei 1973, las de non geen Fries, en gaf zij het boek aan een buurvrouw, die er 3 hoofdstukken uit las, maar het iets te ruw vond. Toch steunde zij zijn oproep en was van plan het boek en de brieven weer in de weckfles te verpakken, en het mee te geven aan een kotter, waarna het ter hoogte van de Doggersbank te water zou worden gelaten. Of dat gebeurd is, en of er ooit iemand nog iets van het boek gehoord heeft, is mij niet bekend, ondanks verder zoeken in Delpher. Kunnen we nu concluderen, dat de schrijver zelf heeft bijgedragen aan vervuiling van de Waddenzee? Dat is wel wat zuur, zeker gezien ons aller eigen voetafdrukken.
Ik heb het boek vandaag meteen via boekwinkeltjes besteld. Ook al kan ik geen Fries.

Dit soort kleine toevalligheden vind ik altijd heel erg prettig, omdat alles opeens in elkaar past. Het lijkt de wereld kloppend te maken, al is het maar voor heel even.

terug naar boven

Vandaag (17): forneukte sted

Het verleden week (zie item 16) bestelde boek kwam zojuist binnen, en ik word erg blij alleen al van de omslag en het begin. Helaas kan ik geen Fries, maar als ik het semi-hardop voorlees voor mezelf, herken ik meer woorden en begrijp ik het beter. Een luisterboekversie zou uitkomst bieden. Alleen: dit boek bestaat (voor zover ik kan vinden) niet in luisterboekversie, want het is nogal onbekend en geschreven in 1972. En een heel boek gaan uittypen en omzetten is ook wat teveel. Maar ik vind het wel een leuk experiment, om één deel te doen, en te laten uitspreken door een virtuele stem.

Helaas...... de Friese taalstem is nog in ontwikkeling, en bij G.translate is-ie dus niet te vinden. Geduld is een schone zaak, helaas heb ik er nooit veel van; edoch ik blijf u het experiment schuldig. Wat meer plaatjes dan maar:

De G-plek.

De jaren zeventig.

Het voorwoord.

terug naar boven

Vandaag (18):

Het lukt allemaal niet zo heel erg, momenteel. Depri door van alles en nog wat, dan wordt schrijven wat lastig. Ik ben wel bezig met wat dingen, maar het gaat allemaal moeizaam en traag. Zo wil ik alle SKLOG foto's plaatsen hier, veel werk, vooral ook omdat ik als ware autist dan weer allerlei dingen daarmee wil, die het nog méér werk maken. Maar toch ook wel leuk. Hier alvast één voorbeeldje; een foto die ik net in een oud dagboek tegenkwam, van een vakantietje naar Ameland.
Helaas voel ik me zo ongeveer als die paal boven water, en maar ook ene roepende in de woestijn.

20120804_ 13u42_Waddenzee

terug naar boven

Eindnoot:

De poging om iedere dag een gedicht te schrijven, vond ik toch weer lastig. Toch ook dubbel: ik weet, des te vaker ik het doe, des te beter het gaat. Maar ik wil zoveel dingen... ik moet misschien keuzes maken, afscheid nemen van bepaalde keuzes die ik eerder deed? Ik ga in ieder geval weer verder met een nieuwe maand, nieuwe kansen: 1 mei, de dag van de baanloosheid, en dat vind ik een mooie slogan om mijn vrijwilligerstkunstwerken mee voort te zetten: ga verder met 1 mei