Vandaag (1): Soresscores
Kreeg vandaag de terugkoppeling van wat ik invulde de afgelopen jaren bij de enquetes van het Nederlands Autisme Register. Daar ben ik (blijkbaar, ik houd het allemaal niet zo bij) in 2020 mee begonnen, want ter ere van weet ik het wat, kregen we als kado de terugkoppeling van de afgelopen 10 jaar. Wel jammer, dat mijn sores van de jaren daarvoor niet voor u in beeld zijn gebracht! Gemiste kans, bladiebla. Maar ik was nog even bezig met andere dingen, bijvoorbeeld eindelijk na 29 jaar eens gediagnosticeerd worden, om maar wat te noemen.
Ik weet niet hoe het met uw levenstevredenheid staat. Vast een stuk beter dan met die van mij... En mijn mede-autisten scoren gemiddeld niet veel beter. Ik kan u nu om de oren gaan slaan met allerlei stukken over bijvoorbeeld de suïcidaliteit onder autisten, maar heb daar even helemaal geen zin in. U kunt zelf ook wel zoeken, als u dat zou willen.
Het is ook wel interessant maar ook dramatisch kut om te zien, in het licht van de huidige toestanden, hoe ik in 2021 weer hoop kreeg op een wat leuker leven. En hoe dat dan weer genadeloos instortte als een plumpudding, letterlijk.
terug naar boven
Vandaag (3): Hannah Taart.
Misschien gebruik ik te vaak het woord 'grappig'. Vaak is het helemaal niet grappig, in ieder geval veel wranger dan alleen grappig. Waarschijnlijk heb ik gewoon een te beperkte woordenschat, en moet ik op zoek naar nieuwe woorden. Lachwekkend, bespottelijk, onbegrijpelijk, merkwaardig... het zal per situatie verschillend zijn.
De paar keer per week dat ik ergens een mondkapje draag (ik kom bijna nergens meer) krijg ik meestal vreemde blikken. Naast dat ik soms ronduit word bespot en uitgelachen, deinzen mensen soms letterlijk achteruit als ze mij, gemaskerd, tegenkomen. Angstige blikken krijg ik ook.
Alsof ik een melaatse ben.
De 'grap' is dan dus, dat de ongemaskerde mens in feite zelf de melaatse is: als je loopt te hoesten en te proesten, en géén masker draagt in bevolkte omgevingen met weinig frisse lucht of afstand, ben je een risico niet alleen voor de risicogroeperts, maar voor iedere kwetsbare (en dat is iedereen). In feite ben je dat ook al, als je níet verkoudheidsachtige verschijnselen hebt: er zijn ook mensen die geen symptomen hebben, maar wel Covid.
Ik blijf het uitleggen, maar er zijn niet veel mensen meer die zich daar nog wat aan gelegen laten liggen. Enigszins begrijpelijk misschien, want de overheid met de media in het kielzog babbelen eromheen, verdraaien dingen, of laten informatie gewoon achterwege. Aan de andere kant: als ik dingen kan opzoeken, hoezo kunnen anderen dat dan niet?
De coronacijfers stijgen alweer een tijdje gestaag. Ik zie het gedrag van de ongemaskerde soortgenoten met lede ogen aan. En ik droom er zelfs over; zo ging ik in Dromenland met een vriendin wat eten. Het was een heel stil restaurant. Alles leek goed te gaan, totdat het personeel overal om ons heen, door de hele zaak, extra banken en stoelen ging neerzetten, waar al snel heel veel mensen in plaatsnamen, vooral ouderen. Gezellig kletsend zij om ons heen, men kuchte en hoestte vrijelijk rond. Het leek alsof er een theatervoorstelling zou gaan plaatsvinden opeens. Ik grabbelde in paniek in mijn tas, op zoek naar een masker. Toen ik het eindelijk opzette, werd ik smalend belachen, meewarig staarden de oudjes naar mij. En ik dacht: hoe lang nog voor het lachen je vergaat, ouwes?
Het was slechts een droom, maar het herinnerde me wel weer even aan mijn hachelijke positie. Niet fit bevonden, niet goed genoeg, en wie kan het ene reet schelen dat ik nergens aan mee kan doen. Ik haat inmiddels dat woord: meedoen. 'Meedoen' en 'samen' zijn nep, als er nog steeds mensen buiten in de kou staan, mensen waar niemand zich meer om bekommert.
In de supermarkt werd ik laatst uitgelachen door een aantal personeelsleden. Mijn boze email hierover werd nooit beantwoord, maar misschien was dat omdat ik beloofde een volgende keer hun pesterige mensen te taarten, met gebak uit hun eigen assortiment. De agressie, Hannah! We tolereren hier geen agressie, en dus ook geen taartenterrorisme!
Gelijk hebben ze natuurlijk. Wel merkwaardig, dat pesten, treiteren, uitlachen, naar doen, nog steeds niet wordt gezien als een vorm van agressie. Je zou het zelfs nog verder door kunnen trekken: dat het weigeren een masker te dragen, én dan ook vooral het niet verplicht stellen van maskers in bepaalde situaties, een vorm van agressie is. En we kunnen roepen wat we roepen willen, keer op keer op keer vergeet men ons liever. Als we ergens om vragen, worden we met kluitjes in het riet gestuurd.
Terwijl ik dit zit te tikken, ben ik alweer zwaar moedeloos. Wat heeft het voor zin om welke woorden dan ook hier aan te wijden? Wie luistert er, behalve onze eigen groep?
Naschrift:
Een link voor wie nog steeds liever denkt dat mondkapjes niet werken
Extra commentaar van mij (natuurlijk): ik zou hopen dat het nog voor déze pandemie gaat gelden, maar dat lijkt teveel gevraagd.
terug naar boven
Vandaag (4): Onbegrijpelijk.
Weer een meewarige blik van een persoon op de pont, waarschijnlijk omdat ik een masker draag als ik opgepropt tussen een lading snotterenden sta. Ik heb het niet gevraagd. Misschien had ik de blik ook gekregen als ik ongemaskerd was. Ben ik sowieso onderwerp van meewarigheid? Hoe dan ook, iedereen die mij enigszins volgt, weet dat ik me nu al sinds het afschrijven der maatregelen als overbodig en niet meer nodig, regelmatig zo niet continu boos maak daarover, en over het bizarre feit dat *iedereen* volstrekt in het duister lijkt te tasten als het gaat om wat Covid-19 nu eigenlijk is, wat de gevolgen zijn of kunnen zijn van een infectie, hoe het met immuniteit zit enzovoort.
Over de hele wereld hebben regeringen besloten dat het nu wel over is. Alleen de zogenaamde 'kwetsbaren' zouden nog op moeten passen, en proberen niet besmet te raken. Ik blijf het toch herhalen: iedereen is kwetsbaar. Het ene moment denk je dat niet te zijn, en het volgende moment heb je opeens een fucking ziekte onder de leden. Daar spelen allerlei factoren een rol in, leefstijl is natuurlijk belangrijk daarin, maar veel mensen hebben ondanks een gezonde manier van leven ook gewoon pech en ene genetische aanleg voor het één of ander, en kunnen dus ook gewoon een kloteziekte oplopen. En nu de anti-Covid vaccinaties niet meer standaard aan iedereen worden aangeboden (je kunt als je wilt er wel één krijgen trouwens), worden er weer meer mensen ziek, krijgen er weer meer mensen ook post-Covid, en... wordt het nóg weer eens ingewikkelder voor de risicogroepers om niet ook besmet te raken. Gelukkig zijn we dan voor het einde van het jaar weer allemaal gevaccineerd, maar wél met een enorm risico om vlak voor die booster in je bovenarm nog even wat vliegende druppels van je zieke overbuurman in je neus gedropt te krijgen, want ho maar dat er nog iemand zijn masker op zet. Verbijsterend vind ik het, hoe hordes risicogroepers zichzelf een ziekte laten injagen.
Gisteren las ik viavia een X-draadje, dat me goed lijkt om hier eens duidelijk te herplaatsen. Ik heb geen contact gezocht met de schrijver, want ik heb geen X. Maar met bronvermelding is het vast wel okee, als ik het hier vertaald overneem. Ik zou zeggen: doe er je voordeel mee.
Bron: Twitterdraad geschreven op 5 nov 2022 door Kaveri Roy (@kaveri59872487), assistent professor en verpleegkundige. Vertaald door G.translate en mij vanuit het Engels (de tweetnummering heb ik verwijderd, en hier en daar geef ik uitleg of aanpassing om te verduidelijken tussen []).
Ik geef pathologieles aan studenten verpleegkunde. Sinds het voorjaar van 2020 heb ik elk semester les gegeven over Covid. En elk semester moet ik mijn lezing veranderen om up-to-date te zijn met de nieuwe gegevens.
[2022]
Ik gaf dit semester weer les over Covid en ik vertelde hen dat ze in ieder geval de wetenschap zouden moeten begrijpen.
Ik legde uit hoe Covid zich eerst hecht aan ACE2-receptoren in de neus, keel, hart, nieren en darmen. Daarom zie je als eerste een loopneus, keelpijn, myocarditis [ontsteking van de hartspier] en acuut nierfalen. Er zijn niet zoveel ACE2-receptoren in de longen, dus Covid treft de longen later.
Daarom zie je een vertraging tussen de initiële infectie en ademhalingssymptomen. Wat nog belangrijker is, ik legde uit dat Covid niet alleen een longziekte is, het is een enorme systemische ontstekingsreactie op het virus. Covid zorgt ook voor een verhoging van het eiwit bradykinine, waardoor stolsels ontstaan.
Op z'n minst zouden ze Covid moeten zien als een enorm ontstekingsproces dat overal verwondingen, littekens en stolsels veroorzaakt. Dat is de reden waarom we zoveel beroertes, myocardinfarten [hartaanvallen], ongewoon leverfalen bij kinderen, darmischemie [onvoldoende bloedstroom met ontsteking tot gevolg] en Long Covid zien.
Het wijst allemaal op chronische ontstekingen. Er is geen immuniteit omdat de varianten steeds veranderen, net als bij de griep. Daarom krijgen we elk jaar griepprikken. We hebben dit gewoon ongebreideld laten gebeuren, dus er blijven een hele reeks Covid-varianten opduiken, waardoor behandelingen minder effectief worden. Het ergste hiervan was toen een leerling zei dat diens ouders Covid hadden gekregen en vroeg hoe hen tegen de complicaties te beschermen. Een andere student kwam tussenbeide en zei dat ze drie keer Covid had en vroeg of zij ook risico liep. Op dat moment werd het mij duidelijk. Ik realiseerde me, dat ik niet veel meer kon zeggen dan zichzelf te beschermen met maskers en vaccinaties, en te proberen niet opnieuw Covid te krijgen. Ik vertelde hen dat als ze Covid hadden, ze een groter risico liepen op langdurige Covid- en andere complicaties. Er was niets aan te doen, behalve zichzelf voortaan te beschermen.
Daarna was het stil.
Een van mijn studenten zei toen, hoe teleurgesteld hij was in de regering en volksgezondheid. Een ander vertelde me dat ze teleurgesteld was in haar professoren en haar school omdat ze niet voorzichtiger waren.
Ik vertelde hen, dat zolang ze de pathologie van de ziekte begrepen, ze zich konden beschermen tegen verkeerde informatie. Ik vertelde hen dat ze hun families en patiënten moesten voorlichten over de wetenschap, niet over de geruchten. Hierdoor voelde ik mij zo verdrietig. Wat hebben we gedaan?
Als ik dit aan studenten verpleegkunde van het eerste semester kan leren, waarom hebben we dit dan niet aan iedereen kunnen leren? Mensen begrijpen de ziekte niet en niemand neemt de moeite om het uit te leggen. Misschien hebben we daarom zo jammerlijk gefaald. We moeten terugkomen op wat we eerder zeiden, en de ziekte uitleggen voordat we beginnen te praten over immuniteitsschuld (een non-issue) en endemiciteit. Mijn leerlingen zijn nog zo jong. Het is hartverscheurend. Trouwens, weet je nog dat ze zeiden dat diarree geen issue was bij Covid? Het is het wel. ACE2-receptoren in de darmen en zo.
Er is mij gevraagd om wat basismateriaal over Covid. Ik heb snel een YouTube-video gemaakt. Vergeef alstublieft alle “umms” erin. Dit is alleen bedoeld als basiskennis voor mensen. Als je het nuttig vindt, deel het dan.
Eén enorm belangrijk ding dat ik moet toevoegen: het krijgen van Covid kan leiden tot auto-immuunziekten. Covid zorgt ervoor dat er auto-antilichamen worden gevormd. Deze auto-antilichamen vallen onze cellen en weefsels aan en veroorzaken veel van de post-Covid-symptomen die we zien, zoals kortademigheid, vermoeidheid en hersenmist. Covid veroorzaakt ook B-cel-(antilichamen)- en T-celafwijkingen en immuunsuppressie [remming van het afweersysteem]. De stijging van RSV en griep die we zien is waarschijnlijk te wijten aan deze immunosuppressie, NIET aan immuniteitsschuld!!
Immuniteitsschuld is een mythe om het feit te verdoezelen dat we, door Covid volop rond te laten gaan, nu auto-immuunziekten en immuundeficiëntie hebben veroorzaakt. Iedereen die Covid heeft opgelopen, loopt risico, niet alleen degenen met ernstige en langdurige Covid.
[2023]
Een jaar later hebben bijna al mijn studenten inmiddels COVID gehad, zo'n 3 of 4 keer, zo niet meer. Niemand draagt maskers, omdat de school de vereiste heeft laten vallen en heeft vastgesteld dat we “post Covid” zijn. Ik draag nog steeds mijn N-95 en ben niet positief getest op COVID.
Ik begin de effecten van Covid en Long Covid bij mijn studenten te zien, en het is hartverscheurend. Studenten beschrijven cognitieve problemen, gebrek aan energie, het opnieuw moeten leren studeren. De aandachtsspanne is korter en er is zoveel ziekte.
Vorige week gaf ik mijn Covid-lezing. Vier of vijf van de 90 studenten waren ziek en een paar waren net over Covid heen. De leerlingen hadden zoveel vragen. Het schokt me hoeveel we hen in de steek hebben gelaten. Eén student vroeg of het echt waar was dat Covid in de lucht zat. Ze zei dat mensen zeiden dat het niet airborne was. Ik vertelde haar en de rest van de klas dat bewezen was dat Covid zich in de lucht bevond en dat alle andere informatie politiek was, geen wetenschap. Ze vertelde me toen over een verpleegster die volhield dat Covid niet in de lucht was en dat we alleen maar chirurgische maskers nodig hebben.
Ik vertelde hen dat dit een enorme mislukking van ons volksgezondheidssysteem was. Ik legde uit hoe Covid door het lichaam reist en waarom we de symptomen zien die we zien. Ik heb ook verteld over de auto-immuunaspecten van Covid, de ‘mysterieuze’ myocarditis en hepatitis die we zien.
Ik legde uit dat Covid enorme stolling, systemische ontstekingen en auto-immuunziekten veroorzaakt. Als ik het heb over risicofactoren voor verschillende ziekten, noem ik Covid vaak. Ze leken bang, maar niet bang genoeg om maskers op te zetten. :(
Tijdens de pauze kwam een student naar mij toe en zei dat hij onlangs de diagnose astma had gekregen. Hij begreep pas waarom, toen hij mijn Covid-lezing hoorde. Hij had COVID een paar weken voordat hij de diagnose kreeg.
Na de lezing barstte een van mijn studenten in tranen uit. Ze bedankte me voor de lezing en vertelde me dat ze langdurige Covid-symptomen had en dat ze de informatie waardevol vond. Ze vertelde me dat niemand erover sprak of haar dit allemaal uitlegde. Van binnen kookte ik. Is dit wat onze “gewaardeerde” CDC en NIH hebben veroorzaakt?
Ik voel me soms zo hopeloos. Maar het enige wat ik kan bijdragen is informatie. Dus ik blijf het proberen en ik blijf een masker dragen. Ik kan zeggen dat voor mij eenrichtingsmaskering in een klas van bijna 100 heeft gewerkt.
Ik vroeg de klas of ze de booster hadden gekregen. Slechts een handjevol had dat. We hadden het erover dat een vaccin Covid niet volledig zal voorkomen, maar dat de ziekte niet zo ernstig zal zijn. Ik hoop dat er meer van hen worden gevaccineerd. Ik maak me zorgen over hen allemaal, over ons allemaal. Covid is niet verdwenen, het is gemuteerd in een compleet nieuwe vorm. Maar onze tests en onze behandelingen zijn niet veranderd. Al die Covid-financiering die we hadden kunnen gebruiken om de ventilatie te moderniseren, is verdwenen. We hebben het niet bijgehouden. Vertel het alsjeblieft verder.
Het is ook onbegrijpelijk. Zoveel artsen en anderen die in de zorg werken, en die dit gewoon niet weten, niet willen weten, negeren... wat? Wat is het? Ik volg een wetenschapper op Mastodon, die alle onderzoeken in een lijst heeft samengevat. Daar staan inmiddels honderden, de meeste peerreviewed, onderzoeken in. Dus de onderzoeken zijn er, de kennis over welke schade Covid kan veroorzaken is er, maar bijna de gehele zorg houdt zich afzijdig en doet alsof er niets aan de hand is. Getuige de vele kulverhalen in de media met quotes van een huisarts hier of daar, de zorgsinstellingen waar mondkapjes zijn verbannen, de GGD die risicogroeperts op kluitjes laat zitten tijdens de vaccinaties, EHBO-ers die je vertellen dat er niets meer aan de hand is.
Het is compleet bizar.
terug naar boven
Vandaag (5): Verkiezingen
De peilingen voor de komende Tweede Kamer verkiezingen op 22 november zijn bedroevend. Verbijsterend ook, omdat het lijkt alsof heel Nederland het niet eens is met het gevoerde beleid van de afgelopen jaren, maar toch lijken we weer aan te vliegen op een (extreem)rechts kabinet. Een typerende uitspraak daarover vond ik wel die van een ZZP'er, die reageerde op een artikel waarin alle malaise van het Rutte tijdperk nog eens precies werd opgesomd, en het er wel mee eens was, maar toch wel weer VVD ging kiezen, want 'daarvan weet je zeker dat die de ZZP'er steunen.'
Nu merk ik met enige regelmaat dat als je een uitkering 'geniet', je niet mag meepraten over alle onderwerpen die mensen zonder uitkering aangaan. Best vreemd, aangezien omgekeerd iedere 'hardwerkende Nederlander' wel mag blaten over mensen met uitkeringen. Waarvan overigens veel mensen ook ooit hardwerkend waren, maar door ziekte en/of andere pech dat niet meer kunnen, of die zelfs door allerlei tegenstrijdige regelgeving daarin gedwarsboomd worden. Ik zeg het dus maar gewoon wel: een inkomen is belangrijk, maar moet je daarvoor al je waarden verkwanselen? Moet je daarvoor allerlei andere groepen die minder geluk hebben dan jij, in de steek laten? Ik vind dat behoorlijk grof. Je zóu bijvoorbeeld als ZZP'er eens kunnen kijken hoe linksere partijen open staan voor ideeën over ZZP-schap. Misschien heb je hier en daar een partijprogramma niet goed gelezen, of je verkeerd laten informeren door mensen in je (online of irl) omgeving? Want dat er veel gemisinformeerd wordt, is een ding dat zeker is.
Onlangs in een podcast van Chris Aalberts en Tinkebell ging het over BIJ1. Tinkebell deed de hele podcast lang haar best om BIJ1 tegen Chris redelijk ongefundeerde, behoorlijk jankerige manier van doen te verdedigen. Chapeau! Maar in de laatste alinea deed ze alles in één klap weer teniet, door bij een onderwerp dat haar eigen (en mijn) beroepsgroep Kunstenaar aangaat, een zeer dringend negatief stemadvies uit te roepen tegen BIJ1. Want, de precieze woorden weet ik niet meer, maar BIJ1 zou kunstenaars (in brede zin) willen dwingen om een diversiteitsbeleid te voeren, zodat je zelf niet meer zou mogen weten wie je aanneemt of met wie je samenwerkt, of aan welke projecten je wilt werken. Opmerkelijk, want voor andere sectoren vond ze dat helemaal prima, alleen nu gingen opeens de hakken in het zand. Terwijl het m.i. niet klopt: je kunt werken waaraan je werken wilt, maar als je subsidie wilt, dan wordt diversiteit voortaan wel meegenomen in besluitvorming daarover.
Volgens mij had ze even gemist, dat BIJ1 de WIK terug wil brengen, volgens mij toch iets waar veel kunstenaars in velerlei divisies mee geholpen zouden zijn. Vooral beginnende kunstenaars, denk ik trouwens, maar dat weet ik niet zeker.
Hoe dan ook, er gaat veel mis- en desinformatie rond, vooral in verkiezingstijd. Politici die elkaar de hel inframen, en iedereen die er weer met open ogen intrapt. Om wat tegenwicht te bieden aan al dat gelul, en vooral ook wat inzicht in extreemrechts, of beter: fascisme, zoals de spreker zelf zal uitleggen, hier een lezing van Willem Schinkel op een avond in maart 2023, georganiseerd door Platform Stop Racisme:
"De opkomst van extreemrechts en het antwoord van links".
terug naar boven
Vandaag (7): Klachtenburoauw Celsius
Zoveel dat ik zou willen zeggen (schrijven), maar alles voelt als een eindeloze herhaling voor eigen parochie. Degenen die ik wil bereiken, geven niet thuis. Eerst komen ze met leugens of fake meelevendheid waar ook niemand iets aan heeft, en vervolgens: krekels. Ik erger me momenteel kapot aan van alles en nog veel meer. De zogenaamde solidariteit die men nu overal graag tentoonstelt, reikt ook maar tot hoever men bereidt is diens privilege eens tegen het licht te houden. Uit (eigen en andermens) ervaring weet ik dat dat niet zo ver is.
"Maar Hannah, wat zeg je nu! We moeten nu onze solidariteit tonen, met allen die door rechtsextremisme in gevaar dreigen te komen!"
Al die mensen lopen al heel erg lang gevaar, en heel veel mensen hebben daar al die tijd ook aan meegewerkt. Maar ja, natuurlijk, iedereen heeft onze solidariteit nodig. Het komt op mij echter wel vreemd over, dat ik nu al tijden roep om solidariteit met de risicogroeperts, maar dat vindt *iedereen* en z'n moeder teveel moeite. Letterlijk. Ik heb nu best veel organisaties en mensen gevraagd om rekening met ons te houden, zodat wij ook aan dingen kunnen deelnemen. Dit waren voornamelijk linkse organisaties ook nog, want ik heb geen interesse in een fascistische bijeenkomst uiteraard. Af en toe werden we afgescheept met ene lousy georganiseerde online meekijktafereel, dat vaak ook nog voortijdig beëindigd werd voor ons, want de rest van het programma kon niet meer zodanig worden geregeld, dat wij ook mee konden doen, al was het alleen maar luisteren en chatberichtjes in een oneindige duisternis sturen die nooit leken aan te komen.
Zelfs aan het anarchistenfront is het solidariteitsprincipe alleen van toepassing als het voor hen maar comfortabel blijft.
Het wordt bijna komisch, hoeveel linksgeoriënteerden van alle pluimage zich opeens onthouden van een antwoord, als je verder doorvraagt. Hoho, mevrouwtje! uw vragen moeten wel in ons gespreide bedje passen, anders geven wij niet thuis. We kunnen toch moeilijk opeens mensen gaan vragen om maskers te dragen, dat is slecht voor onze inkomsten en onze fanbase, dan wil straks niemand meer naar onze beurs/winkel/evenement/tentoonstelling en noem het allemaal maar op. Zelfs het voorzichtig noemen van Covid is al teveel, en schijnt hele volksstammen angst aan te jagen, dus noemen we het maar helemaal niet meer.
Ondertussen zit die andere volksstam nog steeds thuis, and no one cares.
Iedereen heeft griep, zogenaamd. Terwijl de peilstations geen griep detecteren, maar wel veel corona. Bron: Nivel: Actuele cijfers ziekten per week
terug naar boven
Vandaag (8): De immuniteitsschuld-fabel
De immuniteitsschuld-fabel kan ook al een tijd bij het grofvuil, en toch blijft het maar rondspoken.
Hier een stuk dat uitlegt waarom het een fabel is: ‘Immunity debt’: Why experts say this new term promotes COVID-19 ‘misinformation’. Ik heb het voor jullie vertaald, de link naar het origineel vind je onderaan.
De term ‘immuniteitsschuld’ circuleert op grote schaal online als verklaring voor een aanzienlijke toename van luchtwegaandoeningen in Canada, maar deskundigen op het gebied van infectieziekten zeggen dat de term en de verhalen eromheen ‘gevaarlijk’ zijn en ‘verkeerde informatie’ over COVID-19 kunnen bevorderen.
Er zijn de afgelopen weken twee variaties op de manier waarop “immuniteitsschuld” wordt geïnterpreteerd naar voren gekomen, omdat spoedeisende hulp afdelingen en kinderziekenhuizen in het hele land overspoeld zijn met meer patiënten met ademhalingsvirussen dan ze aankunnen.
De eerste hypothese suggereert dat het immuunsysteem van mensen nu zwakker is, als gevolg van een gebrek aan blootstelling aan virussen tijdens de COVID-19-gezondheidsmaatregelen van de afgelopen tweeënhalf jaar.
Maar dit idee dat regeringen en volksgezondheidsfunctionarissen het immuunsysteem van het publiek hebben ‘vertroeteld’ door maskers te dragen en thuis te blijven en dat dit de immuniteit van mensen voor andere virussen zoals griep of het respiratoir syncytieel virus (RSV) heeft uitgehold, is eenvoudigweg niet waar, zegt Colin Furness, epidemioloog voor infectiebeheersing en assistent-professor aan de faculteit Informatie aan de Universiteit van Toronto.
“Dat is naar mijn mening, en elke immunoloog zal je dit vertellen, onzin,” zei hij.
“Het stelt dat het immuunsysteem als een spier is die, als je hem niet gebruikt, niet meer werkt en atrofiëert.”
Furness vergelijkt het immuunsysteem liever met een verzameling foto's. Wanneer mensen foto's maken en deze in een album opbergen, vervagen de foto's niet na verloop van tijd, alleen maar omdat ze niet regelmatig worden bekeken.
Met het ouder worden begint het immuunsysteem minder effectief te worden in het voorkomen van ziekten, net zoals ouderen het moeilijker kunnen vinden om hun foto's te zien naarmate hun gezichtsvermogen zwakker wordt.
Maar dit is een functie van de leeftijd die het immuunsysteem beïnvloedt, niet omdat het niet voldoende wordt blootgesteld aan ziekten, zei hij.
“Bij kinderen en bij jonge, gezonde mensen is er absoluut geen mechanisme waardoor je immuniteit vanzelf verzwakt,” zei Furness.
“Met andere woorden: je hoeft niet steeds ziek te worden om gezond te zijn. Het is hoe dan ook onzin – wanneer we een ziekteverwekker tegenkomen en er een immuunreactie op vormen, is dat zonder enige twijfel een levenslange herinnering.”
Dr. Samira Jeimy, allergoloog en klinisch immunoloog bij St Joseph's Health Care London, is het daarmee eens en zegt dat het idee dat iemands immuunsysteem verzwakt kan worden door een gebrek aan blootstelling aan ziekte “een fundamenteel gebrek aan begrip toont van hoe het immuunsysteem werkt.”
“Het is een soort bakerpraatje: je moet ziek worden om een gezond immuunsysteem te ontwikkelen. Dat is eigenlijk niet waar.”
In werkelijkheid lopen kinderen die herhaaldelijk of op jonge leeftijd RSV-infecties krijgen een groter risico op ziekten zoals astma, die hen hun hele leven zullen achtervolgen, zegt Jeimy, die ook assistent-professor is en Schulich-welzijnsleider aan de Western University.
De tweede interpretatie van de term ‘immuniteitsschuld’ beweert dat meer baby’s en kinderen dan ooit ernstig ziek worden door ademhalingsvirussen, omdat de blootstelling aan deze ziekten de afgelopen tweeënhalf jaar is vertraagd – opnieuw als gevolg van lockdowns en maskers.
Als gevolg hiervan is er nu een dubbel cohort van kinderen en baby’s die in één keer worden blootgesteld aan RSV, griep en andere virale ziekten, dankzij het opheffen van maskers en afstand nemen in scholen en kinderdagverblijven. Dit is de reden waarom kinderziekenhuizen overspoeld worden.
Hoewel een deel hiervan waar kan zijn, verklaart dit niet waarom zoveel kinderen niet alleen ziek worden, maar ook ernstig ziek worden en zelfs zo ernstig worden dat ze in het ziekenhuis moeten worden opgenomen, zei Jeimy.
Eerder deze week werd CHEO, het kinderziekenhuis in Ottawa, gedwongen een tweede kinder-ICU te openen vanwege een ‘ongekend’ aantal kinderen dat intensieve zorg nodig had. Het is slechts een van de vele kinderziekenhuizen die een aanzienlijk en historisch hoog aantal kinderen melden dat ziekenhuis- en intensive care nodig heeft.
Dus waarom worden zoveel kinderen ernstig ziek door seizoensvirussen?
Opkomend bewijs suggereert dat COVID-19 mogelijk de schuldige is, zegt Furness.
“COVID schaadt, net als veel andere virussen, het immuunsysteem als onderdeel van diens strategie”, zei hij.
Als een virus een gastheer wil infecteren, moet het zichzelf vermommen of muteren om te voorkomen dat het immuunsysteem het uitroeit. Of het moet het immuunsysteem zelf aanvallen, legde hij uit.
Wat nog niet duidelijk is, is hoeveel schade COVID-19 kan aanrichten en welke langetermijneffecten dit zou kunnen hebben, zei hij.
“De leidende hypothese is nu dat COVID het immuunsysteem schaadt. In welke mate en hoe permanent, dit zijn dingen die we niet weten. Maar dat is wat de data ons lijken te vertellen en het is iets waar we ons echt zorgen over moeten maken.”
Dit is een van de redenen waarom zowel Jeimy als Furness zeggen dat ze zich grote zorgen maken over de theorieën rond de ‘immuniteitsschuld’ en waarom ze zeggen stappen te hebben ondernomen om zich publiekelijk uit te spreken om de verhalen die daaruit voortkomen te ontkrachten.
Om de COVID-19-maatregelen op het gebied van de volksgezondheid, zoals masker en afstand nemen, de schuld te geven van de huidige toename van luchtwegaandoeningen in het hele land, is niet alleen onjuist, het bevordert ook het idee dat deze maatregelen moeten worden gemeden in een tijd waarin ze juist nog meer zouden moeten worden omarmd, zei Jeimy.
“Ik denk eigenlijk dat (immuniteitsschuld) een gevaarlijke term is om te gebruiken, omdat het een negatieve connotatie geeft aan volksgezondheidsmaatregelen die ons van ziekte hebben gered”, zei ze.
Hoewel dit idee misschien voortkomt uit de bereidheid van sommigen om gemakkelijke verklaringen te vinden voor complexe problemen, bestaat er bezorgdheid dat het ook deel uitmaakt van sommige campagnes van “verkeerde informatie” over COVID-19-maatregelen en vaccins die zich online en in veel gemeenschappen hebben verspreid. voegde ze eraan toe.
“Als, God verhoede, een nieuwe pandemie ons treft en er dempende maatregelen moeten worden genomen, of zelfs in het geval van deze pandemie, als we in een situatie terechtkomen waarin we een deel van onze NPI (niet-farmaceutische interventie) maatregelen moeten herstellen, bouwt het gebruik van deze term weerstand op onder de algemene bevolking tegen deze maatregelen.
En ik denk dat dat schadelijk is op zowel de korte als de lange termijn.”
Bron:‘Immunity debt’: Why experts say this new term promotes COVID-19 ‘misinformation’, by Teresa Wright, Global News, verschenen op 12 november, gelezen op 27 november.
Dat laatste is nu al de hele tijd aan de gang natuurlijk. We zitten nog in een pandemie, of je het wilt of niet, je kunt doen alsof het over is, maar dat gaat niet helpen, integendeel. De Covid-19 besmettingscijfers lopen langzaam maar gestaag weer op, en doen alsof het een griepje is - wat aantoonbaar niet waar is - gaat nog veel meer mensen ernstige ziekte en uiteindelijk een vroegere dood injagen.
"Ja maar, we moeten centjes verdienen hè Hannah... jij kunt lekker thuiszitten en je handje ophouden, maar wij moeten gewoon naar ons werk en onze hypotheek betalen. We kunnen toch moeilijk in eeuwige lockdown gaan! Dan gaan we ook allemaal dood omdat niemand meer geld heeft om eten te kunnen kopen!"
Maskers dragen op drukke plekken en binnen in publieke gelegenheden, meer afstand houden, en vooral ook zorgen voor goede luchtzuivering en ventilatie, in combinatie met goede vaccinatieprogramma's voor iedereen die dat wil, plus de juiste medicijnen voor mensen die onverhoopt toch ernstig ziek worden, is in geen geval hetzelfde als een lockdown. Ik word ernstig moe van al die mensen die dat maar blijven roepen. Het getuigt van geen enkele werkelijkheidszin, en het riekt naar liever geen gedoe en gewoon weer verder zoals voor de pandemie.
terug naar boven
Vandaag (9): Absurditeitenfiles.
Des te vaker ik het zeg, des te meer het bewaarheid wordt: mijn leven is een aaneenschakeling van absurditeiten. De noodzaak om dat alles vast te leggen, groeit daarmee ook. Mijn zoveelste weirde Covid ervaring gisteren brengt mij nu tot het opzetten van een Covid corner, ook wel De Covid Files. Het liefst zou ik natuurlijk een website zien, waar alles van heel NL wordt vastgelegd, en er zijn pogingen daartoe, maar er zijn maar weinig mensen bereid om hun verhalen met anderen te delen daar, behalve af en toe een tweet of een toot voor veelal gelijkgestemden. Er wordt ook door pers en anderen niet of matig naar gekeken, en dat irriteert mij ook mateloos eerlijk gezegd, maar ja... wat doe ik eraan?
Dus maak ik hier een eigen hoekje, en breng u zoveel mogelijk op de hoogte van van alles en nog wat, waarvan ik vind dat het de wereld in geslingerd dient te worden. Misschien is het ook meer voor mezelf, zodat ik eindelijk eens een overzicht heb dat ik met mijn covidklachten mee kan sturen naar alle onwillende onwetenden.
Ik druk mij zachtjes uit vandaag, want mijn humeur heeft even een kleine oppepper gekregen van het luisteren naar mijn eigen Radio Klotestadse radioshow nummer 2, die morgen online komt - ik ben méér dan blij met mijn eigen mixages, de ellenlange nummers en de weirde soundscapes. Note to self: beter vastleggen wat ik zelf maak en gebruik, want zo stuitte ik op een soundscape waar een audiofragment in zit waarvan ik de herkomst niet weet... oeps, heb ik iemand's muziek nu ongemanipuleerd gebruikt? Ik heb geen idee meer. Volgende keer beterschap, ik beloof het.
De nieuwsbrief komt er ook aan, maar nu wil ik toch ook liever de Covidfiles daarin toevoegen, dus duurt het nóg weer langer... ik hoor uw diepe zuchten, maar heb meelij! Please! Er moet toch ook hard gebingewatched worden tijdens het uitzieken?
Waarmee ik meteen een kijktip meegeef: House of Cards (6 seizoenen op Netflix). Zovele raakvlakken het heeft met huidige situaties, is dat toeval, of omdat de geschiedenis zich continu herhaalt, en dat dat steeds sneller gaat? Of omdat zovele problemen in de wereld nooit zijn of worden opgelost? Ik weet het niet.
Over Kevin Spacey kan ik niet veel zeggen. Ik weet niet wat er waar is, wat er niet waar is, hij is vrijgesproken in een paar zaken, zegt dat iets? Ik weet het niet, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hij een nogal grensoverschrijdende persoon lijkt te zijn, vooral ook omdat de beschuldigingen over een langere periode gaan, vanuit verschillende hoeken, dat is best opvallend toch. Dat maakt het kijken naar de eerste 5 seizoenen soms een wat vreemde ervaring (hij werd ontslagen na het 5e seizoen, vanwege dus die beschuldigingen door meerdere medewerkers van het productiebedrijf van de serie). Hij speelt zijn (enge man) rol met verve; of dat nou een aanbeveling is voor hemzelf, is de vraag.
terug naar boven
Vandaag (10): Kk K.
"Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen."
Van mij mag iedereen kanker zeggen, in welke betekenis dan ook. Hoewel het soms wel ernstig rot overkomt, en dan natuurlijk zeker voor degenen die zelf kanker hebben, of hun naasten, of nabestaanden. En ja, voor wie dat nog niet wist, ik had zelf ooit kanker, anderhalve keer zelfs, als je dat zo zou kunnen stellen. Dat maakt mij natuurlijk geen autoriteit op het gebied van het gebruik van scheldwoorden. Waarschijnlijk al helemaal niet omdat ik het (tot nu toe) overleefd heb.
Ik ben een survivor.
Als er iets een klotewoord is, is dat het wel. Het is een woord dat je een soort speciale status lijkt te geven. Terwijl we in feite allemaal survivors zijn, van de massale slachting onder spermacellen bijvoorbeeld, en eicellen, en onder embryo's, die nooit tot levensvatbare fase komen. Ik heb me ooit eens laten vertellen, dat de kans dat een bevruchtingspoging daadwerkelijk tot een nieuw mens leidt, bijzonder klein is, en dat het dus vrij bijzonder is als je een mens bent geworden. Helemaal als je dat afzet tegen het aantal mensen in het gehele universum, gesteld dat we überhaupt zouden kunnen weten of wij op Aarde de enige mensen zouden zijn.
Kanker is een kankerwoord.
Ooit werkte ik eens bij de KNJ (kerstnieuwjaar) post, als uitzendkracht, en ik zat in een best wel fijne ploeg mensen. Op zeker moment werd ik opeens overgeheveld naar de avondploeg, en daar bleek de sfeer nogal anders. Ik weet niet waardoor het kwam. Was het de ploegleidster, was het het tijdstip, de ploegleden... geen idee. Ik weet wel dat we snel op onze donder kregen als we gezellig wat praatten. Op zeker moment brak er een ruzie uit tussen de ploegleidster en een paar jongens, die haar al vrij snel uitscholden voor kankerwijf. De jongens zaten al langer in die ploeg, waarschijnlijk waren er al eerder irritaties geweest. De ploegleidster werd hels, en vloog één van de jongens aan, waarbij een vechtpartij ternauwernood kon worden voorkomen door andere ploegleden. Als verweer schreeuwde ze, dat ze zelf kanker had gehad. Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar ja, in boosheid zijn scheldwoorden scheldwoorden, toch geen oprechte mededelingen. Vreemd genoeg ontdekte ik korte tijd later, tijdens dezelfde werkperiode, dat er iets mis met me was. Nog geen twee maanden later, na allerlei onderzoeken, bleek dat ik ook kanker had.
Kanker is een kankerziekte.
Ik had gewoon ongelovelijke mazzel (en weer zet ik erbij: tot nu toe). De eerste keer, omdat het nog niet ernstig ontwikkeld was, en een kleine ingreep voldoende. Ik moest daarna wel 5 jaar onder controle, logisch, maar dat leverde iedere keer weer veel stress op: zal het wel / zal het niet goed zijn? In 2001 werd ik veilig bevonden, en tien jaar later was ik weer de pineut, deze keer was het een stuk ernstiger en moest ik een grote operatie ondergaan. En weer 5 jaar onder controle, en met al mijn mazzel werd ik in 2016 weer genezen verklaard. En daar ben ik natuurlijk heel blij mee, maar ik moet zeggen, dat het wel veel met me heeft gedaan. En nog steeds: bij bepaalde verschijnselen ben ik meteen weer alert, en bang. Dat gaat nooit meer weg.
Inmiddels ken ik al vrij veel mensen, of ik moet zeggen: kende :-( vrij veel mensen, die ook aan kanker zijn overleden. Ik ga geen namen noemen, maar ze waren allen zeer talentvol en geliefd bij velen, en dat roept bij mij - als eenzame onsuccesvolle - wel eens de vraag op, of niet beter ik in plaats van zij. En ik weet dat dat nergens op slaat. Iedereen heeft een plaats in de wereld, succesvol, of compleet hopeloze bottenzak: je bent er, en je hoort er ook bij.
Niet dat iedereen het daarmee eens is, blijkbaar, maar laat ik het daar maar niet over hebben.
terug naar boven
Vandaag (11): Radio Klotestad - Spiky Virals.
[link opent in new window]
terug naar boven
Vandaag (12)
Een voorproefje van wat er vanaf morgen te genieten valt bij de Radio Klotestadse radioshow:
Intro, cursed to stay in the space between radio waves for the rest of eternity, be like you, spiky virals, whispers in the echo chamber, dimensionless moog sp. We are the music makers, amor, gradated grey (watergeklots). Terrascope dan Wilhelm-scream, Jamie, en disco, you now have eyes to see. Natural habitat outro modular transmission.
Niet duidelijk genoeg? Dan raad ik aan gewoon te luisteren, de link komt morgen.
terug naar boven
Vandaag (13): Tis niet te geleuuuuuuuuuuuuvuh!
Na vele artikelen waarin corona werd weggezet als een griepje, niets aan de hand, lekker doorgaan met je leven en niet zeiken vooral, stuurde Klachtenburoauw Celsius eens een mailtje naar Nu.nl. Ik weet van één persoon die dat ook had gedaan, maar het zullen er ongetwijfeld meer zijn geweest. Ik stuurde ze ook een screenshot van en link naar de laatste (stijgende) cijfers. Met de prangende vraag, hoe het kwam dat zij dat zelf niet wisten.
Het enige dat ik retour kreeg, was een standaard bericht. Maar... vandaag publiceerden ze opeens dit:
Geen andere adviezen bij besmetting maar corona is zeker nog geen griepje.
Hier het artikel even gekopieerd, voor als de link weer verdwijnt achter de slotgracht van het betaalcircuit:
Geen andere adviezen bij besmetting, maar corona is zeker nog geen griepje.
Wie nu corona oploopt, krijgt geen andere adviezen dan bij een andere luchtweginfectie. Maar het coronavirus vormt nog steeds een groter risico dan andere virussen, zeggen experts tegen NU.nl. Vooral voor patiënten die al gezondheidsklachten hebben, maar ook voor mensen die verder gezond zijn.
In het kort
Het coronavirus vormt nog altijd een groter risico dan andere virussen, vooral voor patiënten met gezondheidsklachten.
Het aantal patiënten met corona in de ziekenhuizen is toegenomen tot meer dan zeshonderd gevallen.
Langdurige klachten (postcovidsyndroom) kunnen ook jonge, gezonde mensen treffen. Naar schatting lijden 90.000 mensen in Nederland eraan.
De laatste tijd is het aantal patiënten met corona in ziekenhuizen fors toegenomen. Afgelopen zomer lagen er enkele tientallen coronapatiënten in een ziekenhuisbed. Inmiddels zijn dat er meer dan zeshonderd.
Een coronabesmetting is nu gemiddeld veel minder risicovol dan tijdens de pandemie. "Je hoeft zeker niet in paniek te raken bij een besmetting. Maar er komen nog steeds een hoop mensen door corona in het ziekenhuis. En die worden echt niet zomaar opgenomen", zegt epidemioloog Alma Tostmann.
"Het is nu geen crisis in de zorg", vult Chantal Rovers aan. Als internist-infectioloog behandelt zij mensen met infectieziekten in het ziekenhuis. "Mensen die jonger zijn dan zestig en geen andere gezondheidsklachten hebben, zien we echt zelden met corona in de ziekenhuizen. Maar het is belangrijk dat mensen zich realiseren dat er een grote groep mensen is die altijd kwetsbaar blijft."
Corona is (nog altijd) geen griep
Dat voor een coronabesmetting dezelfde adviezen als voor andere luchtweginfecties gelden, betekent volgens Tostmann en Rovers niet dat ze even risicovol zijn.
"Griep zorgt ook voor ziekenhuisopnames en sterfgevallen bij mensen met een zwakke gezondheid. Maar corona zorgt nog steeds voor een stuk meer ziekenhuisopnames dan griep", legt Tostmann uit. "In de ziekenhuizen gelden nog specifieke maatregelen om de verspreiding van virussen tegen te gaan, maar in het algemeen lijkt de bevolking wat minder de adviezen op te volgen."
Ook valt op dat corona minder seizoensgebonden is dan griep. "Griep heeft een bepaald seizoen, dat gaat met pieken en dalen. Corona kun je nog het hele jaar door oplopen. In totaal zijn er per jaar nog veel meer coronabesmettingen dan griepgevallen", zegt Rovers.
Dóór en mét corona in het ziekenhuis
Ziekenhuizen maken onderscheid tussen verschillende coronapatiënten. Aan de ene kant zijn er mensen die specifiek door corona in het ziekenhuis belanden. Dat zijn bijna altijd ouderen en patiënten met een onderliggende aandoening.
Er zijn ook patiënten die voor iets anders (zoals een botbreuk) naar het ziekenhuis gaan en vervolgens positief testen. Zij waren (waarschijnlijk) niet in het ziekenhuis terechtgekomen als ze alleen corona hadden.
Volgens Stichting NICE was dit jaar bij zeker de helft van de ziekenhuisopnames rondom corona de ziekte zelf de belangrijkste reden. Bij nog eens een kwart speelde corona een grote rol, al was het niet de voornaamste reden dat die patiënten werden opgenomen.
"Ook mensen die alleen mét corona worden opgenomen, leggen nog steeds druk op de zorg. Ze worden in isolatie verpleegd, omdat je niet wil dat andere patiënten of medisch personeel worden besmet", benadrukt Tostmann.
Langdurige klachten kunnen iedereen overkomen
Het is al langer bekend dat vooral kwetsbare personen ernstig ziek kunnen worden van corona. Maar ook voor jonge, gezonde mensen ligt er met het postcovidsyndroom (eerder bekend als long covid) een risico op de loer. Naar schatting hebben in Nederland zo'n 90.000 mensen na een coronabesmetting last van langdurige klachten.
"Het postcovidsyndroom kan iedereen treffen. Ook mensen die jong en gezond zijn, zelfs kinderen", zegt Rovers. "De meeste mensen herstellen van een coronabesmetting, de een wat sneller dan de ander. Maar sommigen hebben sinds 2020 klachten en zijn nog steeds niet beter."
Het risico op langdurige klachten is volgens de infectioloog bij het coronavirus wel groter dan bij de meeste andere virussen. "Ook bij griep is er kans op langdurige klachten na de besmetting. Maar dat komt veel minder vaak voor dan bij corona."
Net als bij ernstige klachten lijkt het risico op het postcovidsyndroom nu kleiner dan tijdens de pandemie. Maar ook na vaccinatie is de kans niet nul. En een medicijn is er nog niet. Daar wordt nog onderzoek naar gedaan.
Ik heb nog wel wat op- en aanmerkingen, maar laat ik nu maar even voorzichtig positief zijn: fijn dat er eindelijk dan een redelijk goed geïnformeerd stuk verschijnt. Die paar jaar gevuld met onzin (waar ze zelfs nog naar linken in het artikel.... wtf) zijn helaas niet vergeten, één van de redenen dat niemand meer aan preventie doet. Waarvoor nog steeds hartelijk dank.
Inmiddels heb ik mijn waarschijnlijk 3e infectie opgelopen bij waarschijnlijk de tandarts. Waardoor ik nu allerlei oplevende kwalen moet zien te doorstaan, en dat is niet echt een pretje kan ik jullie verzekeren, maar ik zal jullie de details besparen.
terug naar boven
Vandaag (14): Mijn klomp.
Ziet er nog heel uit op de foto, maar in werkelijkheid is die al zo vaak gebroken, dat er geen klomp meer zou zijn, als er al een klomp was. Ja ja, ik weet het, op de foto staat een spaarklomp (wtf), maar als ik al een spaarklomp zou hebben gehad, zou die al helemáál heel vaak gebroken zijn. Slechts mijn hart is vaker gebroken dan beide klompen bij elkaar.
Misschien zou ik alle stukjes op één hoop moeten vegen, klodder epoxyhars erbij, flink roeren maar en dan heb ik een fake-hart, net als
terug naar boven
Vandaag (15): Nóg een klomp.
Vandaag werd ik gewezen op een onbenullig columnpje over hoe het gezin van de columnist steeds maar weer ziek is. Ze maakt hierin wel melding van het feit dat veel mensen een positieve test hebben, maar het woord corona of Covid wordt weer angstvallig vermeden. Het lijkt wel geinverteerde massahysterie, zo langzamerhand, het niet willen noemen van het C-woord. En dat op een moment dat we de hoogst gemeten Covid waarden in het riool hebben, sinds het begin van die metingen ergens in 2020.
Wtf is er mis met mensen?
Bron: Roel Griffioen op Mastodon
Bron: Corona-lokaal.nl, 13 december 2023 13:30.
terug naar boven
Vandaag (17): Burn-aut hypochonder.
Ik dacht: laat ik ook eens auti doen... Al die autisme gerelateerde zaken die dan aut/i- als aanhangsel krijgen, ik vind het echt zo vreeslick niet-origineel. Omdat ik echt heel erg moe ben van alle levensdingen, leek het me nuttig even op te zoeken of er een verschil is tussen een burn-out bij niet- en wel autisten. Ergens (ik ben de link kwijt en geen zin meer om te zoeken, want... moe van het zoeken) las ik dat cynisme een teken kan zijn van een burn-out, vooral als het werkgerelateerd is. En dat autisten juist niet cynisch zouden zijn.
Zou dat in mijn geval dan betekenen, dat ik niet autistisch ben, maar dan mijn hele leven in een burn-out heb doorgebracht? Of is het juist andersom? Mijn hersens zijn gebakken lucht, ik ben te moe om na te denken. Wat niet handig is, omdat ik momenteel allerlei keuzes moet maken. Dus dwong ik mezelf om eindelijk weer eens naar buiten te gaan, ik vond het niet echt leuk daar maar het lukte me wel om mijn keuzegedachten wat meer in het gareel te krijgen.
Wel kreeg ik daardoor een zeurende pijn bij of in? mijn longen, zodat ik nu met pijnstillers en slijmoplossers zit te hypochonderen wat er mis is. Moet ik naar de huisarts? Ik wacht het nog even af, en probeer ondertussen mijzelf te dwingen om iedere dag minimaal een uur buiten te lopen. Misschien helpt het? Ik heb echt ruim anderhalve week binnen gezeten. Terwijl ik kort voordat ik ziek werd, uren kon lopen zonder pijnen waar dan ook.
In de krant lees ik dat Ernst Kuipers het allemaal niet zo schrikbarend vind, 916 mensen in het ziekenhuis met corona. Ik hoop echt dat ik niet ook naar het ziekenhuis moet, terwijl ik net kans maak op een ander huis ook nog eens :-(
Tot mijn schrik vond ik ook nog een rare plek op mijn rechterarm, waar ik helemaal niets van gevoeld heb. Het lijkt op de gordelroos die ik heb, maar hoe komt zoiets van linksonder op mijn lichaam naar rechtsboven? Ga ik het straks overal krijgen waaaaaaaaaah.... God, ik vind het allemaal maar helemaal niets.
Vervolgens komt er een prachtig huisje bij de duinen op mijn pad - gaat dat lukken? Moet ik dat wel doen? Heb ik wel genoeg geld? En kreeg ik vervolgens weer pijn aan de geholpen kies - een kleine reminder dat daar ook iets duurs mee moet. Waardoor ik me herinnerde dat ik nog met de gemeente moest bellen (weer) voor de ontbrekende eurootjes van de energietoeslag, en een hels gesprek me alleen nog meer stress opleverde, in plaats van minder. Nu hoop ik er openbaar stiekem op, dat ze zich weer vergissen en in plaats van 800 euro, me 8.000 euro gaan sturen. Dat zou een stuk relaxter zijn, qua verhuizen. Dan kan ik én goede vloerbedekking kiezen, én een klusjespersoon betalen, én mijn kies, én een nieuwe koelkast, én een nieuw bed, én de verhuizers, én een elektrisch kookapparaatgeval want van het gas af (hoera!) en nieuwe planten en wat palen voor in de nieuwe tuin en en en en jooooooooooooooooooooooooooooooe rustig aan, autie.
Hopelijk, erg hopelijk, zijn mijn longpijnen zeer tijdelijk en oplosbaar.
terug naar boven
Vandaag (19): Kloterige kerstgedachten.
Zo maar een supermarkttafereeltje: ik die gemondmaskert mijn boodschappen sta te scannen, en een groepje gezelligerds die een stuk verderop staat te lachen en te babbelen, één van hen hoestend. Ze vallen me op, omdat één van hen naar me kijkt, op het moment dat ik (in eerste instantie onbewust) terugkijk, kijken ze allemaal naar me, nog steeds lachend, met de inmiddels zo bekende meewarigheid en ze draaien zich meteen weer naar elkaar om zich nog wat verder te verliezen in het uitwisselen van hunner aerosolen.
Op Mastodon doe ik verslag, en altijd is er dan wel weer iemand die me wijst op dat 'die mensen gewoon geen goede informatie krijgen' etcetera. Ze kunnen toch lezen? Waarom weet ik het wel, en - bijvoorbeeld - de man van UWV, toch een instantie die voornamelijk met zieke mensen te maken heeft, niet?
Ik heb er geen zin meer in, om altijd en eeuwig maar excuses voor anderen te moeten gaan zoeken, voor mensen die nergens moeite voor willen doen, en alleen precies díe zoete koek slikken die hun goed uitkomt. Ik neem het mensen inmiddels gewoon simpel kwalijk.
Net zoals al degenen die PVV (en al die andere rechtse shit, je zou het bijna vergeten!) stemden.
Overal dat gewauwel over 'mensen weten niet beter'... ik ben ook laag opgeleid en arm, hoe weet ik het dan wel? Het komt ze allemaal veel beter uit, om nergens zelf over na te denken, en te gaan voor het meeste comfort dat ze voor zichzelf kunnen regelen, en geen rekening te houden met anderen.
Daar ben ik gewoon helemaal klaar mee, vooral ook, omdat ik steeds weer één van al degenen ben die daardoor aan het kortste eind trekt. Ik ben steeds opnieuw weer degene die (weg)getreiterd word, uitgelachen, beroddeld etc.
Ik ben het zat, om altijd maar weer begrip te moeten hebben voor mensen, die zelf geen enkel begrip op kunnen hoesten voor mensen met een andere manier van leven, andere huidskleur, ander gender, andere manier van liefhebben, een beperking of een ziekte, een andere leeftijd. Wat is je sneue probleem toch? Altijd maar dat commentaar, dat gezeik, de sneaky opmerkingen. Rot toch op.
terug naar boven
Vandaag (20): End the genocide, free Palestine!
Thinking of Gaza, where another refugeecamp got bombed, another hospital with too many victims. How is it possible, that in a world full of armies, no one is willing to stop this genocide? All those people slaughtered... so many thousands of children gone at the speed of one pen stroke. Israel is a terrorist state. The world must stop them, now.
End the siege, end the genocide on the Palestine people, free Palestine!
terug naar boven
Vandaag (21): Peilstation Celsius.
Liep ik opeens weer eens langs het terrein, waar ik verleden jaar onbevoegd aanwezig was zonder dat ik dat wist, en de beheerder me wilde opsluiten, en waar ik me sindsdien altijd bespied voel als ik er langs loop. Alsof die boze man me met al zijn beveiligingscameraas volgt, brrr.
Kon of wilde ik het vandaag dan toch niet laten, en maakte zo opvallend onopvallend mogelijk een foto van buitenaf het terrein... dat zou toch niet verboten zijn? Waarschijnlijk verslikte hij zich in zijn vroege ochtendkoffie.
Maar kom op, die bomen - zijn het pijnbomen? alles doet pijn toch, ik voel me alsof er een vrachtwagen over me heen is gedenderd, en dat nu al een paar weken - die bomen kunnen er ook niets aan doen dat ze zo mooi zijn, en zo bevallig door het hekwerk groeien. En dan de lucht daarboven, ik was bijna vergeten naar de lucht te kijken, en toen ik dan eindelijk keek, brak ik zowat mijn nek over een brok beton. Je kunt blijkbaar niet alles hebben in dit leven.
Goed, de foto gemaakt, de benen gestrekt, de haren verwaaid en de hersenen even op stand anders.
Is er misschien gewoon te veel om over na te denken, en ben ik ergens in de tussentijd mijn toch al wankele evenwicht verloren? Waar vind ik dat terug? In de even wankele woorden, het onrijm van de zandknarsende zinnen, een roestige hangar waar de alinea's klaarstaan, de vleugels wijd en alles... en dan toch weer teruggezogen met de maalstroom van bruin rivierwater dat zich langzaam terugtrekt en mij als vracht gaat afleveren in de zee.
Eén klein dingetje: ik wil niet mee.
[tekst loopt door onder foto]
's Middags stortte ik te bed en viel bibberend in een vreemd droompje over twee jongemannen die afzonderlijk van elkaar babbelden over hoe het ze was opgevallen, dat de verjaardagskado's tegenwoordig zo armzalig waren. Opeens werd ik wakker, een stem sprak:
"Do i have a heart? I can feel it..."
En het nog vreemdere was, dat die stem zich niet in mijn droom bevond, maar ergens naast mijn hoofd, zo luid dat ik schrok. Wat was dit?
Het raampje stond op een kier, waarschijnlijk kwam de stem gewoon van buiten. Ik herinnerde mij gelukkig, dat het me al eens eerder was overkomen, op een nacht, ook toen ontwaakte ik plotseling uit een warrige droom, en een jongensstem vroeg om lucifers. Bij nader ontwaken bleek het een buurjongen met zijn vader, gewoon, buiten op straat twee verdiepingen lager.
Vaak heb ik mij afgevraagd, hoe het kan dat ik dingen hoor, die anderen niet lijken te horen. Ik heb het weleens aan de hoordeskundigen gevraagd, en altijd zag ik ze in de voorzichtigheidsmodus schieten van iemand die liever niet teveel vage informatie verspreid. Heel goed, dat zouden er meer moeten hebben. Er gaan ten slotte al teveel fabeltjes rond over hoe autisten in elkaar zouden steken.
Het lijkt mij, dat het een combinatie is van meerdere factoren: ten eerste mijn autistenbrein, dat veel focus legt op details en patronen, plus een aangeboren (over)gevoeligheid heeft. Dan mijn gehoor, dat aan één kant gescrambled is, en aan de goede kant waarschijnlijk overcompenseert, oftewel nog meer gevoeliger is. En dan nog eens mijn evenwichtsstoornis, waardoor alle lichaamssensoren zich meer openstellen voor alle gegevens van buitenaf, in de hoop toch voldoende informatie binnen te krijgen om mij enigszins in het gareel te laten lopen.
Tel dat alles bij elkaar op, en je hebt een soort mega-gevoeligheid. Plus, mijn psychologische gevoeligheid voor alle op- en aanmerkingen die ik al mijn hele leven over me heen krijg, zodat er misschien - ik houd een slag om de arm - een mate van selectief gehoor is, waardoor dingen die daadwerkelijk over mij gaan meer aandacht krijgen van mijn onderbewuste systemen dan andere geluiden.
Je zou het als een superpower kunnen zien. Zo gaat dat toch ook altijd in films en series: iemand ontdekt diens superpower, maar weet dan niet hoe ermee om te gaan, of hoe het in te zetten ten goede van de mensheid, zoiets.
Daar echter komen ze daar meestal al vrij snel achter - in mijn geval zal ik het waarschijnlijk nooit weten. Jammer wel.
Nu overkomt het me allemaal maar. Zoals vanmiddag dus.
Van wie was die stem eigenlijk? Het deed me wel aan persoon X denken. Ik weet het niet zeker. Misschien klonk zijn stem iets anders, omdat hij Engels sprak.
Die vraag echter: Heb ik een hart?
Iedereen heeft een hart; zo niet, dan ben je hartstikke dood. En dat je het voelt, is dan ook vrij logisch.
Er kan beter een andere vraag gesteld worden.
Sommigen mensen zouden zich afvragen, of ze een goed hart of een slecht hart hebben. Maar dat heeft ook weinig zin: in principe denk ik dat ieder hart goed is, maar iedereen is ook in staat tot slechte gedragingen, met toch precies datzelfde hart.
Zou de vraag dan niet beter zijn: Hoe gebruik ik mijn hart?
Ten goede, of ten slechte? En wat is goed of slecht? Wat vind ík goed of slecht?
En wat vinden anderen van mijn daden of gedragingen? En is dat in alle situaties gelijk? Waar hangt dat vanaf? Enzo eindeloos voort.
En dan nog: wat vind die Celsius er van?
Nee nee, zo makkelijk is het allemaal niet.
terug naar boven
